Joan As Police Woman - The Deep Field
Joan Wasser vierde vorig jaar haar veertigste verjaardag, maar timmert als Joan As Police Woman toch pas een jaar of vijf aan de weg in de muziekbusiness. Een typisch geval van een laatbloeier en bovendien een laatbloeier die de erkenning niet voor niets heeft gekregen. Sinds Joan Wasser niet langer meer wordt gezien als “het voormalige vriendinnetje van Jeff Buckley”, maar als muzikante die moet worden gerekend tot de smaakmakers van het moment, zijn de verwachtingen rond haar platen hooggespannen en liggen de critici op de loer om haar neer te sabelen, want zo gaat dan nu eenmaal wanneer een cultartiest doorbreekt naar een breed publiek. Ik lees dan ook flink wat negatieve verhalen over Joan As Police Woman’s nieuwe plaat The Deep Field, maar kan me persoonlijk niet vinden in deze negatieve kritieken. Helemaal onbegrijpelijk zijn de negatieve recensies overigens niet. Vergeleken met de donkere en sobere voorganger To Survive uit 2008, laat Joan As Police Woman op The Deep Field een toegankelijk en verrassend opgewekt geluid horen. Joan Wasser heeft een donkere periode in haar leven achter zich gelaten en heeft er weer zin in. Dat is te horen in haar muziek die opvallend vol klinkt en waarin de piano in de meeste tracks plaats heeft moeten maken voor een bandgeluid waarin de gitaar domineert. Door het volle bandgeluid en de hier en daar toegevoegde fluisterende en brommende achtergrondvocalen hebben de zo kenmerkende stem en stijl van Joan Wasser hier en daar een stapje terug moeten doen. Zeker wanneer blazers zijn toegevoegd klinkt de muziek van Joan As Police Woman opvallend soulvol, maar ook de flirts met rock en Afrikaanse ritmes zorgen in eerste instantie voor een wat vervreemdend effect. Aan de andere kant moet de mate van verandering ook niet overdreven worden. Ook The Deep Field is wat mij betreft een typische Joan As Police Woman plaat en hoewel de plaat iets opgewekter klinkt dan we van Joan Wasser gewend zijn, is het geen plaat met vrolijke meezingers geworden. Persoonlijk doet het me allemaal wel wat denken aan de prachtige soloplaten die Peter Gabriel aan het begin van de jaren 80 maakte, al heeft het ook meer dan eens wat van de soloplaat van Beth Gibbons en hoor ik flarden van de beste platen van Marvin Gaye. Het is allemaal misschien net wat steviger, soulvoller en toegankelijker dan in het verleden, maar het blijft gewoon Joan As Police Woman. Geef deze plaat een kans en je concludeert snel dat Joan As Police Woman weer een eigenzinnige en sterke plaat heeft gemaakt. Misschien net iets anders dan zijn voorgangers, maar wie zit er in het geval van een intrigerende persoonlijkheid als Joan Wasser te wachten op meer van hetzelfde? Ik niet in ieder geval. Erwin Zijleman
Joan Wasser vierde vorig jaar haar veertigste verjaardag, maar timmert als Joan As Police Woman toch pas een jaar of vijf aan de weg in de muziekbusiness. Een typisch geval van een laatbloeier en bovendien een laatbloeier die de erkenning niet voor niets heeft gekregen. Sinds Joan Wasser niet langer meer wordt gezien als “het voormalige vriendinnetje van Jeff Buckley”, maar als muzikante die moet worden gerekend tot de smaakmakers van het moment, zijn de verwachtingen rond haar platen hooggespannen en liggen de critici op de loer om haar neer te sabelen, want zo gaat dan nu eenmaal wanneer een cultartiest doorbreekt naar een breed publiek. Ik lees dan ook flink wat negatieve verhalen over Joan As Police Woman’s nieuwe plaat The Deep Field, maar kan me persoonlijk niet vinden in deze negatieve kritieken. Helemaal onbegrijpelijk zijn de negatieve recensies overigens niet. Vergeleken met de donkere en sobere voorganger To Survive uit 2008, laat Joan As Police Woman op The Deep Field een toegankelijk en verrassend opgewekt geluid horen. Joan Wasser heeft een donkere periode in haar leven achter zich gelaten en heeft er weer zin in. Dat is te horen in haar muziek die opvallend vol klinkt en waarin de piano in de meeste tracks plaats heeft moeten maken voor een bandgeluid waarin de gitaar domineert. Door het volle bandgeluid en de hier en daar toegevoegde fluisterende en brommende achtergrondvocalen hebben de zo kenmerkende stem en stijl van Joan Wasser hier en daar een stapje terug moeten doen. Zeker wanneer blazers zijn toegevoegd klinkt de muziek van Joan As Police Woman opvallend soulvol, maar ook de flirts met rock en Afrikaanse ritmes zorgen in eerste instantie voor een wat vervreemdend effect. Aan de andere kant moet de mate van verandering ook niet overdreven worden. Ook The Deep Field is wat mij betreft een typische Joan As Police Woman plaat en hoewel de plaat iets opgewekter klinkt dan we van Joan Wasser gewend zijn, is het geen plaat met vrolijke meezingers geworden. Persoonlijk doet het me allemaal wel wat denken aan de prachtige soloplaten die Peter Gabriel aan het begin van de jaren 80 maakte, al heeft het ook meer dan eens wat van de soloplaat van Beth Gibbons en hoor ik flarden van de beste platen van Marvin Gaye. Het is allemaal misschien net wat steviger, soulvoller en toegankelijker dan in het verleden, maar het blijft gewoon Joan As Police Woman. Geef deze plaat een kans en je concludeert snel dat Joan As Police Woman weer een eigenzinnige en sterke plaat heeft gemaakt. Misschien net iets anders dan zijn voorgangers, maar wie zit er in het geval van een intrigerende persoonlijkheid als Joan Wasser te wachten op meer van hetzelfde? Ik niet in ieder geval. Erwin Zijleman