In Nederland wordt niet heel druk gedaan over een nieuwe plaat van Paul Weller, maar in Engeland is het nog altijd één van de belangrijkste nieuwe releases van het jaar. Het is eigenlijk nooit anders geweest. Het werk van The Jam, The Style Council en de meeste soloplaten van Paul Weller zijn om onduidelijke redenen ondergewaardeerd in Nederland. Zelf ben ik het werk van de Brit de afgelopen jaren steeds meer gaan waarderen en daarom keek ik ook vol verwachting uit naar zijn nieuwe plaat Sonik Kicks. Weller is de afgelopen jaren in goede doen en maakte met 22 Dreams (2008) en Wake Up The Nation (2010) twee platen die moeten worden gerekend tot zijn beste soloplaten. Ook Sonik Kicks hoort thuis tussen de betere platen van Paul Weller. Het is absoluut één van Weller’s meest afwisselende platen. Zo worden we in opener Green getrakteerd op een zwaar aangezette psychedelische songs vol elektronica, waarna Paul Weller in de tracks die volgen aansluit bij de hoogtijdagen van respectievelijk The Style Council en The Jam om vervolgens de klanken van een compleet orkest te combineren met akoestische gitaar of aan de slag te gaan met Jamaicaanse dub. Vergeleken met zijn meeste andere soloplaten heeft Sonik Kicks een opvallend vol geluid, waarin zowel voor gitaren als elektronica een belangrijke rol is ingeruimd en zo nu en dan een heel arsenaal aan strijkers opduikt. Sonik Kicks is niet alleen door alle elektronica een vreemde eend binnen het omvangrijke oeuvre van Paul Weller, want zelden hoorde ik hem zo experimenteel aan het werk. Sonik Kicks bevat een aantal tracks die je een paar keer moet horen voor het kwartje valt en dat zijn we niet gewend van de Brit die inmiddels al een jaartje of 40 patent heeft op de perfecte popsong. Zeker na enige gewenning vind ik Sonik Kicks echter een erg sterke plaat. Paul Weller doet, samen met onder andere voormalig Blur gitarist Graham Coxon en voormalig Oasis voorman Noel Gallagher, zijn best om zich te vernieuwen en slaagt hier uitstekend in. Sonik Kicks roept niet alleen associaties op met het werk van The Jam (en inspiratiebron The Kinks) en The Style Council, maar ook met de 90s Britpop van Oasis, Blur en The Stone Roses. In een aantal tracks doet Sonik Kicks me echter vooral denken aan de roemruchte Berlijn trilogie van Bowie en die link heb ik nog niet eerder gelegd met platen van Paul Weller of zijn bands. Sonik Kicks is alles bij elkaar genomen een geïnspireerd klinkende plaat van een muzikant die nog altijd weet te vermaken, maar dit keer ook weet te verrassen met een plaat die anders klinkt dan alles wat hij de laatste decennia heeft gemaakt. De Britten overdrijven misschien wel eens met de wijze waarop ze alles wat Paul Weller maakt de hemel in prijzen, maar dit keer hebben ze helemaal gelijk. Erwin Zijleman
