Omar - The Man

Omar was ooit de hoop van de Britse neo-soul, maar ondanks een aantal prima platen kwam zijn carrière in de jaren 90 nooit echt van de grond en bleef hij ver achter bij zijn met name Amerikaanse collega’s (als D’Angelo en Maxwell), van wie we de laatste jaren overigens ook weinig tot niets meer hebben vernomen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het vroege werk van Omar niet of nauwelijks ken, waardoor de urgentie van The Man me in eerste instantie ontging. The Man verschijnt na een stilte van ruim 7 jaar en moet Omar nu eindelijk maar eens op de kaart gaan zetten als een van de grootse (neo-)soultalenten die het Verenigd Koninkrijk rijk is. Ondanks het feit dat de neo-soul de afgelopen jaren flink wat aan populariteit heeft moeten inboeten, is Omar het genre op The Man trouw gebleven, al heeft hij zijn muziek wel wat aangepast aan de huidige tijd, waardoor The Man eigentijdser klinkt dan de meeste andere neo-soul platen. Bijgestaan door een aantal uitstekende muzikanten, onder wie een blazerssectie, meesterbassist Pino Palladino en zangeres Caron Wheeler (ooit het boegbeeld van Soul II Soul), heeft Omar een soulplaat vol invloeden gemaakt. 70s soul is het eerste en ruimst vertegenwoordigde bestanddeel van de zwoele en smakelijke cocktail die Omar op The Man serveert, maar deze is vervolgens aangevuld met gelijke delen r&b en hiphop en vervolgens op smaak gebracht met een snufje reggae en een beetje Latin, met tenslotte nog wat jazz en funk voor de extra pit. Het resultaat is honingzoet met een stevige bite. De muzikanten die Omar op The Man om zich heen heeft verzameld spelen de pannen van het dak en leggen een heerlijk broeierig geluid neer, maar het is Omar zelf die uitgroeit tot de grote ster op de plaat. Omar zal de vele awards die hij de afgelopen 20 jaar al heeft ontvangen niet voor niets hebben gekregen, maar wat hij op The Man laat horen is groots. Er zijn niet veel soulzangers die in zoveel genres uit de voeten kunnen als Omar. Het ene moment hoor je een vintage soulzanger, het volgende moment een jazzy crooner, dan weer een eigentijdse hiphop zanger of een zanger uit zonnigere windstreken. The Man springt qua stijlen van de hak op de tak, maar op één of andere manier is alles wat Omar op zijn nieuwe plaat doet raak. Het Verenigd Koninkrijk stond de afgelopen jaren garant voor flink wat in kwalitatief opzicht hoogstaande soulzangeressen, maar heeft nu in de persoon van Omar ook een soulzanger die mee kan met de allerbesten. Met The Man heeft Omar een plaat afgeleverd die prachtig past bij de eindelijk losgebarsten zomer. Die mag wat mij betreft nog wel even duren, want op The Man ben ik nog lang niet uitgekeken. Erwin Zijleman