02 maart 2014

iET - So Unreal

iET, het alter ego van de Nederlandse singer-songwriter Lisa van Viegen, imponeerde vorig jaar met het veelzijdige The Kitchen Recordings Series 2 (het vervolg op een EP met dezelfde naam), dat uitblonk door ontspannen songs en de samenwerking met een aantal van de betere zangeressen van eigen bodem (onder wie Janne Schra, Lilian Hak, Mary Davis Jr. en Stevie Ann). Opvolger So Unreal is een wat andere plaat dan zijn voorganger. De intimiteit van de keuken is dit keer verruild voor een professionele studio, een producer van naam en faam en een hecht klinkende band en in vocaal opzicht staat iET er dit keer grotendeels alleen voor. Persoonlijk had ik geen probleem gehad met The Kitchen Recordings Series 3, maar ook So Unreal is een prima plaat. iET klinkt zonder al haar vocale medestanders (dit keer opgelost door hier en daar meerdere lagen vocalen op te nemen) net wat minder veelzijdig dan op haar Kitchen Recordings. Met name aan het begin van de plaat domineren soul en funk, hier en daar aangevuld met een snufje wereldmuziek of een voorzichtige Prince injectie, maar net als je je afvraagt of het hier bij blijft, komt iET op de proppen met folky songs die verrassend makkelijk overtuigen of met jazzy songs met psychedelische invloeden die de fantasie stevig prikkelen. iET moet het in vocaal opzicht zoals gezegd grotendeels in haar eentje doen, maar dat gaat haar verrassend goed af. Ze beschikt over een krachtig en veelzijdig stemgeluid, dat net zo makkelijk funky en soulvol als ingetogen en gevoelig klinkt en altijd een wat dromerige klank heeft. Mede door de werkelijk fantastische productie van Russell Elevado (bekend van onder andere D’Angelo, Erykah Badu, The Roots en Alicia Keys) zijn het met name de soulvolle en funky tracks op de plaat die vrij makkelijk overtuigen, maar persoonlijk heb ik toch een zwak voor de meer folky songs en de net wat minder toegankelijke songs op de plaat. De combinatie van beide typen songs werkt overigens nog beter. So Unreal is deels een warmbloedige plaat met zonnnige feel-good muziek, maar iET zorgt op haar nieuwe plaat ook voor voldoende avontuur en diepgang. So Unreal is hierdoor uiteindelijk een lastig te classificeren plaat met meerdere gezichten (fraai geïllustreerd op de cover). Steeds als je de plaat in een hokje hebt geduwd, volgt er een track die dit hokje onzinnig maakt en steeds als je denkt te weten welke kant het op gaat neemt iET voor de zoveelste keer een onverwachte afslag. Met The Kitchen Recordings Series 2 wist iET, mede door de grote namen op de gastenlijst, betrekkelijk eenvoudig aandacht te trekken. Dat gaat met So Unreal wat minder makkelijk, maar de kwaliteit van de plaat zal uiteindelijk de doorslag geven. So Unreal ademt kwaliteit. Hoge kwaliteit. Dat geldt voor alle reguliere songs op de plaat, maar als iET in een hidden-track ook nog eens op geheel eigen wijze een Pink Floyd song (Great Gig In The Sky van The Dark Side Of The Moon) covert weet je dat je te maken hebt met een singer-songwriter met internationale allure. Fascinerende plaat. Erwin Zijleman