28 oktober 2014

Led Zeppelin - IV / Houses Of The Holy, Deluxe Editions


















Er werd al jarenlang over gesproken en vooral ook gespeculeerd, maar afgelopen zomer waren ze er opeens. Ik heb het natuurlijk over de bijzonder fraai uitgevoerde reissues van de eerste drie platen van Led Zeppelin. 

Het zijn reissues waar ik, en met mij vrijwel iedere andere liefhebber van rockmuziek die de geschiedenis van de popmuziek heeft veranderd, van heb gesmuld. Van het allereerste moment en tot de dag van vandaag.

De eerste drie platen van Led Zeppelin waren echter nog niet mijn favoriete platen uit het prachtige oeuvre van de Britse band, waardoor ik met nog hogere verwachtingen uit keek naar de tweede worp. Deze tweede worp lag vorige week in de winkel en roept bij mij louter superlatieven op. 

Led Zeppelin IV is immers de plaat die vorm heeft gegeven aan de hardrock uit de jaren 70, maar veel meer was dan een hardrockplaat, terwijl Houses Of The Holy pas goed liet horen hoe goed en hoe veelzijdig Led Zeppelin was. 

Een ieder die de twee beste platen van Led Zeppelin (maar dat is mijn mening) van de eerste tot de laatste noot kent, zit waarschijnlijk niet te wachten op mijn beschrijving van de platen. Voor deze lezers kan ik melden dat de nieuwe versies van Led Zeppelin IV en Houses Of The Holy werkelijk fantastisch klinken. Met name drummer John Bonham lijkt zo af en toe bijna bij je in de woonkamer te zitten, maar ook de rest klinkt glashelder. Geldt zowel voor de cd-versies als de versies op vinyl (waar natuurlijk de voorkeur naar uit moet gaan).

Verder kun je voor beide platen kiezen uit meerdere extra’s. Een enkeling zal genoeg hebben aan de fraai klinkende geremasterde versie, de meerderheid gaat waarschijnlijk voor de versie met een bonus-disc vol outtakes (niet onmisbaar, maar wel interessant), terwijl de ware fan diep in de buidel zal tasten voor een box met cd’s, LP’s en een lijvig boekwerk. De laatstgenoemde versie is werkelijk prachtig, maar ook met de gunstig geprijsde geremasterde versie kun je jezelf spekkoper noemen, al is het maar vanwege het fantastische geluid. Dan de platen zelf:


Led Zeppelin IV staat bekend als de plaat die aan de basis staat van de geboorte van de hardrock. Dat begrijp je wanneer opener Black Dog of vooral de tweede track Rock and Roll uit de speakers knalt, maar Led Zeppelin IV heeft absoluut meerdere gezichten. 

Dat hoor je in het folky The Battle Of Evermore, met fantastische vocalen van Sandy Denny en zeker ook in het inmiddels klassieke Stairway To Heaven of het psychedelisch aandoende Going To California. 

In de overige tracks geeft Led Zeppelin flink gas en imponeert het met loodzware baslijnen, moddervette drums, de huiveringwekkend mooie zang van Robert Plant en natuurlijk het unieke en veelzijdige gitaarspel van Jimmy Page, die net als zijn bondgenoten keer op keer voor kippenvel weet te zorgen.

De plaat vormt misschien de basis voor de 70s hardrock, maar het is dankzij de invloeden uit de folk, blues en psychedelica ook veel meer dan dat. Led Zeppelin IV verscheen bijna 43 jaar geleden, maar klinkt nog altijd relevant en urgent. Het was even geleden dat ik de plaat gehoord had, maar ik was direct bij eerste beluistering weer diep onder de indruk van deze klassieker uit de geschiedenis van de popmuziek. Een unieke plaat die zijn gelijke niet kent.

Koop bij BOL.com, ook op vinyl!








Te vinden in de

Nog meer onder de indruk ben ik van de nieuwe versie van Houses Of The Holy, met afstand mijn favoriete Led Zeppelin plaat. 

Houses Of The Holy was in 1973 de opvolger van het zeer succesvolle Led Zeppelin IV. Led Zeppelin was opeens een hele grote band, wat het budget voor Houses Of The Holy flink opschroefde. 

De platenmaatschappij van de band had ongetwijfeld gehoopt op Led Zeppelin V, maar kreeg een behoorlijk ingetogen plaat, waarop Led Zeppelin de blues en de rock voor een deel verruilde voor folky songs, deels aangekleed met strijkers, en voor songs met een portie funk en reggae. Dat moet even schrikken zijn geweest destijds. 

De geweldige opener The Songs Remains The Same laat nog een mix van meer ingetogen en wat uitbundigere muziek horen, maar in het schitterende Rain Song dat volgt horen we Led Zep bijna ingetogen folk maken, bijna 8 fascinerende minuten lang. Deze folk wordt in Over The Hills And Far Away weer vermengd met rock, waarna de band in The Crunge opeens verrast met funky ritmes en muziek die pas jaren later een breed publiek zou bereiken. 

Dancing Days is juist weer een stevige rocksong met flink wat bluesy accenten, maar de volgende verrassing ligt al weer op de loer. D’yer Mak’er laat een flirt met reggae horen, jaren voordat de Stones het genre zouden ontdekken. No Quarter is vervolgens weer een zwaar pyschedelische track, waarna afsluiter The Ocean toch weer terugkeert naar het geluid van de eerste vier platen van Led Zeppelin. 

Qua veelzijdigheid is Houses Of The Holy een buitengewoon opvallende plaat, maar ook de vorm waarin de vier muzikanten van de band steken valt op. Ik denk niet dat ik Robert Plant nog vaak zo mooi en vooral bijzonder heb horen zingen als op Houses Of The Holy en ook het gitaarwerk van Jimmy Page is van een niveau dat maar heel weinig gitaristen gegeven is. De subtiele baslijnen en synths van John Paul Jones en het beukende maar ook veelzijdige drumwerk van John Bonham maken het unieke geluid van Led Zeppelin compleet. 

Het levert een plaat op van een zeldzaam hoog niveau. Destijds misschien niet helemaal op de juiste waarde geschat, maar inmiddels een erkend klassieker. Iedereen zal zijn of haar eigen favorieten hebben in het oeuvre van Led Zeppelin, maar voor mij is er één plaat die mijlenver uitsteekt boven de rest: Houses Of The Holy. Het origineel dat ik in huis had was prachtig, maar de nieuwe versie is nog vel mooier. Kippenvel van de eerste tot de laatste noot. Erwin Zijleman

Koop bij BOL.com, ook op vinyl!








Te vinden in de