Ik ben de laatste weken de parels uit de Nieuw-Zeelandse popmuziek van het moment aan het ontdekken en ben na Aldous Harding en Bunnies On Ponies gestuit op The Green House van Robert Scott. Nu is Robert Scott in de Nieuw-Zeelandse popmuziek natuurlijk geen kleine jongen. Scott was de voorman van twee legendarische Nieuw-Zeelandse rockbands, The Clean en The Bats, die inmiddels allebei helaas de gitaren opgeborgen lijken te hebben.
Scott wil voorlopig nog niet van ophouden weten en maakte de afgelopen jaren twee soloplaten. The Green House is hiervan de meest recente en het blijkt een plaat om te koesteren.
Op The Green House maakt Robert Scott vooral heerlijk dromerige popmuziek. Het is popmuziek met mooie gitaarlijnen en lome vocalen, die waarschijnlijk prachtig passen bij de Nieuw-Zeelandse zomer van het moment. Om het dromerige effect nog wat te vergroten wordt Robert Scott in flink wat tracks in vocaal opzicht prachtig bijgestaan door Tiny Ruins zangeres Hollie Fullbrook, wiens heldere stem prachtig contrasteert met de donkere klanken van Robert Scott.
Zeker in de wat meer ingetogen tracks doet de muziek op The Green House wel wat denken aan die van de zwaar onderschatte Australische wereldband The Go-Betweens, maar wanneer de gitaren wat steviger mogen uithalen dringt ook de vergelijking met de bedwelmende gitaarmuziek van Yo La Tengo zich op.
The Green House is boven alles een plaat vol geweldige songs. Robert Scott weet na stapels platen met The Clean en The Bats wel hoe een perfect popliedje moet klinken en schudt ze op The Green House bijna achteloos uit zijn mouw. The Green House is hierdoor een plaat die direct memorabel klinkt, maar het is ook een plaat die anders klinkt dan de meeste andere platen van het moment.
Dit is voor een belangrijk deel de verdienste van de mooie vocalen van Robert Scott en Hollie Fullbrook, maar ook het gitaarwerk op de plaat blijft mijn aandacht trekken. Het is gitaarwerk dat zoals gezegd doet denken aan de Amerikaanse indiebands van de afgelopen twee decennia, maar ook een ieder die goed thuis is in de oeuvres van The Clean en The Bats zal veel raakvlakken tegen komen.
De kracht van The Green House schuilt voor een belangrijk deel in de mooie instrumentatie, de dromerige en bij vlagen wonderschone vocalen en de geweldige songs, maar ook de variatie op de plaat draagt nadrukkelijk bij aan het hoge niveau van de plaat. Robert Scott vermaakt op The Green House met onweerstaanbare gitaarpop, met dromerige en lome popmuziek, met ingetogen bijna folky songs, met meer psychedelische luistertrips of zelfs met een instrumentaal intermezzo. Iedere song klinkt weer net wat anders, maar als je het mij vraagt is iedere song raak.
Sinds ik The Green House voor de eerste keer hoorde ben ik compleet verslingerd aan deze bijzondere plaat uit Nieuw Zeeland en ik weet zeker dat dit niet meer gaat veranderen. The Green House van Robert Scott heeft in Nederland helaas nauwelijks aandacht gekregen, wat ook wel logisch is want de plaat is hier nauwelijks te krijgen. Met enige moeite heb je deze prachtplaat echter zo in huis en kan het grote genieten beginnen. Wereldplaat, echt waar. Erwin Zijleman
The Green House van Robert Scott ligt helaas niet in de Nederlandse platenzaak, maar kan in digitale vorm wel worden gekregen via bandcamp (https://flyingnun.bandcamp.com/album/the-green-house) of zowel fysiek als digitaal via de Nieuw-Zeelandse distributeur Flying Out (http://flyingout.co.nz/products/robert-scott-the-green-house). Doen!