De Canadese muzikant Daniel Romano debuteerde aan het begin van 2013 officieel (hij maakte eerder twee platen in eigen beheer) met het in een flink cheesy hoes gestoken Come Cry With Me, waarop hij indruk maakte met een authentiek aandoend 70s country geluid. De plaat, die terecht opdook in meerdere jaarlijstjes, kreeg nog geen jaar geleden een vervolg met het wat mij betreft nog veel betere If I've Only One Time Askin’, waarop wederom de country uit de jaren 70 de boventoon voerde, maar ook voorzichtig andere invloeden werden verkend.
Ook op zijn nieuwe plaat laat Daniel Romano zich weer nadrukkelijk beïnvloeden door muziek uit de jaren 60 en 70, maar dit keer domineren de invloeden uit de country zeker niet.
Daniel Romano liet zich voor Mosey inspireren door een breed palet aan genres en stijlen en verwerkt al deze invloeden tot popsongs die iets met je doen, of je dat nu wilt of niet. Het in mono opgenomen en grotendeels door Daniel Romano zelf volgespeelde Mosey doet vaak wat psychedelisch aan, lijkt zo weggelopen uit de jaren 60 en 70 en bestrijkt in geografisch opzicht een enorm gebied.
Daniel Romano noemde zelf een heel leger aan inspiratiebronnen voor zijn nieuwe plaat, maar de genoemde namen hoor ik lang niet allemaal terug. Ik hoor wel de grandeur van Lee Hazlewood, de weidse soundtracks van de Spaghetti soundtracks Ennio Morricone, de surfgitaren uit het zonnige Californië en de sfeer van het zwoele Parijs zoals Serge Gainsbourg deze zo perfect wist te vangen.
Daniel Romano smeedt al deze invloeden aan elkaar in een geluid waarin ook nog een beetje van Bob Dylan, wat van John Lennon en de nodige andere invloeden uit de monumentale 70s singer-songwriter pop voorbij komen.
Het levert een plaat op die net zo min van deze tijd is als de vorige twee platen van de Canadees en het is een plaat die minstens net zo veel indruk maakt als zijn twee voorgangers.
Daniel Romano balanceert op Mosey constant op het randje van kunst en kitsch, levert aan de lopende band volstrekt tijdloze en direct memorabele popsongs af en stopt zoveel avontuur en variëteit in zijn songs dat het je soms duizelt.
Mosey is in eerste instantie vooral goed voor een glimlach, maar hoe vaker je de plaat hoort hoe beter en indrukwekkender de nieuwe plaat van Daniel Romano wordt. Dat ook dit er weer een is voor de jaarlijstjes is voor mij dan ook zeker. Erwin Zijleman
