06 augustus 2016

Best of 2016 ... so far: 13, Grant Lee Phillips - The Narrows

Toch wat onderschatte singer-songwriter. Maakte met Grant Lee Buffalo ooit een inmiddels vergeten klassieker, maar ook zijn solowerk is van een bijzondere schoonheid en intensiteit. Een keer horen en je bent om. Misschien wel zijn beste soloplaat tot dusver en dat zegt wat. Heel veel zelfs.


Grant-Lee Phillips voerde halverwege de jaren 90 de band Grant Lee Buffalo aan. De band uit Los Angeles maakte tijdens haar bestaan vier geweldige platen, waarvan met name Mighty Joe Moon uit 1994 is uitgegroeid tot een vergeten klassieker. 

Ondanks de hoge kwaliteit van haar platen kreeg Grant Lee Buffalo helaas nooit de aandacht van het grote publiek, waardoor het doek voor de band al na vier platen viel. 

Sindsdien maakt Grant-Lee Phillips soloplaten en het is inmiddels een aardig stapeltje. 

Het zijn platen die, net als de platen van zijn band, veel te weinig aandacht krijgen. Dat is doodzonde, want Grant-Lee Phillips heeft nog nooit een slechte plaat gemaakt. De meeste van zijn platen zijn zelfs uitzonderlijk goed en dat geldt ook weer voor het onlangs verschenen The Narrows. 

Grant-Lee Phillips heeft California een paar jaar geleden verruild voor Tennessee en dat heeft hem goed gedaan. The Narrows is een plaat vol intieme en zeer geïnspireerd klinkende singer-songwriter muziek die de sfeer van het Zuiden van de Verenigde Staten ademt.

Grant-Lee Phillips heeft de instrumentatie dit keer betrekkelijk sober gehouden, waardoor de vocalen centraal staan. Dat is een wijs besluit, want de Amerikaan is nog altijd een uitzonderlijk zanger met een geheel eigen geluid vol emotie. 

In de sobere en vooral roots georiënteerde songs kan The Narrows zich dankzij de gloedvolle en opvallend trefzekere instrumentatie en de prachtige vocalen meten met het beste in het genre, maar Grant-Lee Phillips beschikt op zijn nieuwe plaat over meerdere geluiden. 

In de net wat steviger aangezette songs schuift de Amerikaan op richting Springsteen, terwijl de net wat broeierigere tracks doen denken aan het solowerk van Robbie Robertson. Tenslotte duiken ook nog wat flarden Grant Lee Buffalo op. 

The Narrows is een plaat die direct diepe indruk maakt, maar het is ook een plaat die zich steeds meer opdringt. Zelf koester ik The Narrows inmiddels als één van de betere platen van 2016, dat misschien nog niet zo heel oud is, maar zo langzamerhand al een flinke stapel prachtplaten heeft opgeleverd. Laat hem niet liggen, want je mist echt wat. Erwin Zijleman