23 september 2017

Eilen Jewell - Down Hearted Blues

De Amerikaanse singer-songwriter Eilen Jewell ken ik inmiddels precies tien jaar. In 2007 verscheen immers het uitstekende Letters From Sinners & Strangers en sindsdien heb ik een zwak voor de muziek van de singer-songwriter uit Boise, Idaho. 

Dat zwak heeft Eilen Jewell vooral verdiend met haar geweldige stem, maar ook de bijdragen van haar vaste gitarist Jerry Miller tillen de platen van de Amerikaanse muzikante stuk voor stuk naar een hoger plan. 

Twee jaar na het geweldige Sundown Over Ghost Town is Eilen Jewell terug met Down Hearted Blues. Waar op de platen van Eilen Jewell invloeden uit de folk, country en blues meestal redelijk in balans zijn, slaat de meter dit keer nadrukkelijk uit richting de blues. 

Down Hearted Blues bevat, zoals de titel al doet vermoeden, heerlijk bluesy songs, waarin uiteraard vooral de schaduwzijden van de liefde worden bezongen. Eilen Jewell vertrouwde dit keer op de songwriting skills van anderen en komt op de proppen met een aantal blues songs uit de oude doos. 

De criticus zal direct roepen dat we te maken hebben met een al dan niet overbodig tussendoortje, maar sinds The Rolling Stones vorig jaar met een plaat vol oude blues hun beste plaat in minstens 35 jaar maakten, ben ik voorzichtig met een te snel oordeel. 

Down Hearted Blues moet het misschien doen zonder de scherpe pen van Eilen Jewell, maar de songs op de plaat zijn stuk voor stuk uitstekend en kiezen gelukkig niet voor de wat uitgekauwde blues klassiekers. Ook op haar vorige platen verwerkte Eilen Jewell al met enige regelmaat invloeden uit de blues, dus de klik tussen het genre en de singer-songwriter uit Idaho wekt geen verbazing. Dat die klik zo’n goede en geïnspireerde plaat op zou leveren had ik echter niet verwacht. 

Natuurlijk is de rol van Eilen Jewell op de plaat groot, maar haar gitarist Jerry Miller verdient eerst een podium. Op Down Hearted Blues excelleert de ouwe rot (overigens niet te verwarren met de naamgenoot die ooit in Moby Grape schitterde) met geweldig gitaarspel. Jerry Miller speelt hier en daar de veters uit je schoenen met rauwe blues riffs, maar kan ook prachtig subtiel spelen. 

Alleen het gitaarspel maakt van Down Hearted Blues al een uitstekende plaat, maar er is nog veel meer moois. Zo speelt de ritmesectie prachtig ingetogen en zijn er hier en daar fraaie gastbijdragen. Het komt allemaal fraai tot zijn recht in de heldere productie, die de gitaar van Jerry Miller alle ruimte geeft, maar er ook voor zorgt dat het gitaargeweld nergens de stem van Eilen Jewell in de weg zit. 

Het is een stem die ook van Down Hearted Blues weer een topplaat maakt. De Amerikaanse singer-songwriter beschikt niet alleen over een stem vol dynamiek, maar heeft ook een timing waar de meeste zangeressen alleen maar heel jaloers op kunnen zijn. Het voorziet Down Hearted Blues van heel veel power, maar uiteraard is het ook een plaat vol gevoel. 

Eilen Jewell brengt de oude blues songs met zoveel gevoel dat ze alle liefdespijn uit de songs op de luisteraar weet over te dragen. Als Jerry Miller vervolgens zijn gitaar ook nog eens laat janken, speelt Eilen Jewell definitief een gewonnen wedstrijd met haar zoveelste prachtplaat op rij. Niks tussendoortje dus. Prachtplaat. Erwin Zijleman