Amanda Palmer heeft het ons vrijwel nooit makkelijk gemaakt en dat doet ze ook dit keer niet. There Will Be No Intermission is een intense en persoonlijke plaat waarop korte intermezzo’s worden afgewisseld met lange, vooral uiterst sobere songs. In de meeste gevallen moeten we het doen met piano en de stem van Amanda Palmer, die ingetogen kan zingen, maar ook zeer theatraal kan klinken. Het is absoluut even wennen, maar als je er vatbaar voor bent, grijpt de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter je genadeloos bij de strot. Dat duurde bij mij best even, maar ik ben nu helemaal om.
Het waren zeker geen makkelijke platen die het duo afleverde, maar het waren wel platen die je bij bleven (kan ik na al die jaren bevestigen).
Na het uit elkaar vallen van The Dresden Dolls dook Amanda Palmer op in het duo Evelyn Evelyn, dat geen lang leven beschoren was, en begon ze aan een solocarrière.
Ook met haar soloplaten maakte Amanda Palmer het ons in eerste instantie niet makkelijk, tot ze in 2012 met Theatre Is Evil een behoorlijk toegankelijke popplaat maakte, die met de samen met Jack Palmer gemaakte covers plaat You Got Me Singing in 2016 een passend vervolg kreeg. Na het weer compleet ongrijpbare en met Edward Ka-Spel gemaakte I Can Spin A Rainbow uit 2017, keert Amanda Palmer nu terug met het weer solo gemaakte There Will Be No Intermission.
Naar verluidt wilde Amanda Palmer weer een toegankelijke popplaat maken, maar ze kreeg in haar omgeving zo vaak te maken met verlies van liefde en leven, dat ze een persoonlijke, intieme, sobere en aardedonkere plaat heeft gemaakt. Het waren overigens niet alleen persoonlijke drijfveren die van There Will Be No Intermission zo’n donkere plaat hebben gemaakt, want ook de krankzinnige wereld waarin we leven heeft zijn sporen nagelaten in de muziek van Amanda Palmer.
De Amerikaanse singer-songwriter heeft op de cover van haar nieuwe plaat haar kleren uitgetrokken en ook in muzikaal opzicht klinkt There Will Be No Intermission vaak behoorlijk naakt. De plaat opent met een kort en wat sprookjesachtig aandoend intermezzo en deze keren met enige regelmaat terug. De muziek op There Will Be No Intermission is minder sprookjesachtig.
In de meeste tracks moeten we het vooral doen met Amanda Palmer en haar piano (en een enkele keer haar akoestische gitaar of ukelele). Piano en een stem en dat dan in songs die in alle gevallen langer dan 5 minuten duren (de openingstrack duurt zelfs meer dan 10 minuten). Het is muziek die hier thuis iedereen de gordijnen in jaagt en ik moet toegeven dat ik zelf bij eerste beluistering ook de neiging had om in deze gordijnen te klimmen.
There Will Be No Intermission klinkt puur en eerlijk, maar ook hard en rauw, zeker wanneer de theatrale kant van Amanda Palmer weer even naar boven komt. There Will Be No Intermission is een plaat waarvoor je even moet gaan zitten en het is een plaat waarvan je moet leren houden. Dat duurde bij mij even, maar inmiddels vind ik de meeste van de ingetogen pianosongs op de plaat indrukwekkend.
Het zijn songs die slechts spaarzaam worden versierd en hierdoor hard aankomen. Wanneer de songs wat rijker versierd worden, komt Tori Amos binnen bereik, maar ik hoor Amanda Palmer toch het liefst als zichzelf. Rauw, puur, eerlijk, emotievol en af en toe een beetje theatraal. Erwin Zijleman
De bijzondere muziek van Amanda Palmer is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://amandapalmer.bandcamp.com/album/there-will-be-no-intermission.