Dylan Leblanc ondergaat de metamorfose van sobere en melancholische troubadour naar maker van zonnige en radiovriendelijke 70s pop en wat klinkt het lekker
Ik heb een paar keer gecontroleerd of er echt wel een cd van Dylan LeBlanc in het kartonnetje waarop zijn foto prijkt zat, want wat klinkt de Amerikaan anders. Het zo kenmerkende stemgeluid is er nog, maar in muzikaal opzicht slaat Dylan LeBlanc andere wegen in. Er zijn een paar ingetogen en een paar stevige tracks, maar verder kiest de muzikant uit Nashville op zijn nieuwe album vooral voor zonnige en radiovriendelijke popmuziek. Het is popmuziek die zo lijkt weggelopen uit de jaren 70 en die perfect is geproduceerd door de inmiddels gelouterde Nashville producer Dave Cobb. Een beter album om lekker bij te luieren is er momenteel niet.
Paupers Field, het inmiddels negen jaar oude debuut van de Amerikaanse singer-songwriter Dylan LeBlanc, vond ik prachtig, maar hierna raakte ik redelijk snel uitgekeken op de muziek van de singer-songwriter die werd geboren in Shreveport, Louisiana, maar inmiddels alweer een aantal jaren zijn heil zoekt in Nashville, Tennessee.
Het is gek, want ook het tweede en het derde album van de Amerikaanse muzikant waren op zich prima en het in 2016 verschenen Cautionary Tale was ook nog eens een album om heerlijk bij weg te dromen.
Op het deze week verschenen Renegade kiest Dylan LeBlanc voor een net wat andere lijn. De openingstrack en titeltrack laat net wat stevigere gitaren horen, maar is ook een popliedje dat Fleetwood Mac in haar beste jaren zou hebben kunnen gemaakt. De associatie met de perfecte pop van Fleetwood Mac duikt veel vaker op bij beluistering van het nieuwe album van Dylan LeBlanc. Het opvallende hierbij is dat de hoge stem van de muzikant klinkt als de perfecte synthese van de stemmen van Stevie Nicks, Christine McVie en Lindsey Buckingham.
Ik ben persoonlijk niet vies van de lekker in het gehoor liggende popliedjes waarmee het nieuwe album van Dylan LeBlanc opent, maar vergeleken met zijn vorige albums klinkt het wel erg glad. Dat verandert pas wanneer de Amerikaan kiest voor net wat meer ingetogen songs of wanneer de gitaren net wat rauwer mogen klinken. In het laatste geval verruilt Dylan LeBlanc Fleetwood Mac voor Tom Petty, terwijl de meer ingetogen songs dichter tegen zijn eigen oude werk aan liggen.
Renegade is een album dat door het stevig geproduceerde en radiovriendelijke geluid hier en daar ongetwijfeld neergesabeld gaat worden (al zijn de eerste recensies verrassend positief), maar ik had direct een zwak voor het nieuwe album van Dylan LeBlanc. Renegade herinnert nadrukkelijk aan de radiovriendelijke Amerikaanse popmuziek uit de jaren 70 en dat is muziek die het ook in het heden nog uitstekend doet op een mooie lentedag of zomerdag.
Op een dag waarop je niets hoeft en de zon schijnt, strelen de aanstekelijke popliedjes van Dylan LeBlanc aangenaam het oor. Op deze dagen is het alleen maar een pre dat de Amerikaan zijn songs heeft voorzien van een vol geluid waarin zowel gitaren als keyboards voluit mogen klinken in de mix. En net als het een beetje gaat klinken als Bryan Adams is er de bijzondere stem, die er net op tijd Fleetwood Mac van maakt.
Albums als Renegade vallen ook bij mij niet altijd goed, maar zo op zijn tijd is het onweerstaanbaar lekker. Het vorige album van de muzikant uit Nashville vond ik net wat te slapjes, maar Renegade dringt zich steeds wat nadrukkelijker op en verleidt steeds nadrukkelijker met een 70s geluid en popliedjes die passen bij een zorgeloze wereld.
Dat heerlijke 70s geluid is overigens de verdienste van Nashville topproducer Dave Cobb, die zijn vleugels steeds verder uitslaat en al lang niet meer uitsluitend met alt-country uit de voeten kan. Laat de critici de messen maar slijpen, ik wil alleen maar genieten van deze honingzoete en zomerse traktatie van Dylan LeBlanc. Erwin Zijleman
De muziek van Dylan LeBlanc is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://dylanleblanc.bandcamp.com/releases.