Aan jonge vrouwelijke singer-songwriters in het indie-segment geen gebrek momenteel, maar in de eregalerij is nog plek voor Angie McMahon. De Australische muzikante imponeert met rauwe en intense songs waarin ruwe gitaarlijnen fraai worden gecombineerd met zang vol gevoel en melancholie. Het voorziet Salt van een hele bijzondere sfeer, maar ook van veel zeggingskracht en urgentie. De combinatie van rauwe gitaarlijnen en gepassioneerde zang zorgt voor een album dat je vrij makkelijk bij de strot grijpt en van loslaten is voorlopig geen sprake. Het doet me vooral denken aan een jonge PJ Harvey en dat is vergelijkingsmateriaal waar Angie McMahon mee thuis kan komen.
De muziek van Angie McMahon klinkt in deze opening rauw en sorteert met beperkte middelen een maximaal effect. Het legt de lat hoog voor de rest van het album, maar ook de songs die volgen zijn uitstekend.
Salt is een ruw en eerlijk album, waarop Angie McMahon de sterke wapens op steeds net wat andere wijze inzet. De rauwe gitaarlijnen zijn steeds prachtig, maar klinken iedere keer weer net iets anders en ook de stem van de Australische singer-songwriter laat meerdere kanten van Angie McMahon horen.
De gitaarlijnen en vocalen worden hier en daar ondersteund door een basale ritmesectie, die de muziek van de Australische muzikante een lo-fi karakter geeft. Het is muziek die in de smaak zal vallen bij liefhebbers van de muziek van bijvoorbeeld Julien Baker en Phoebe Bridgers, maar Salt doet me misschien nog wel meer denken aan een jonge PJ Harvey. In de songs die net wat voller klinken schuift Angie McMahon wat op richting rock en klinkt er zowel muzikaal als vocaal wat van The Pretenders of een jonge Melissa Etheridge door in haar muziek.
Het is muziek waarmee Angie McMahon moet concurreren met een heel contingent aan jonge vrouwelijke singer-songwriters, maar wat mij betreft slaagt ze hier makkelijk in. Salt klinkt rauw en onbevangen en de singer-songwriter uit Melbourne beschikt over een stem die makkelijk indruk maakt. Ook in vocaal opzicht is Salt een betrekkelijk ruw album, maar het is ook een album vol emotie.
Angie McMahon vertelt op Salt over het leven van een jonge muzikante on the road en dat is zeker niet alleen een jubelverhaal. De teksten op Salt gaan over slecht eten en weinig slaap, maar ook over eenzaamheid en een zoektocht naar liefde. Het zijn teksten die van extra lading worden voorzien door de bijzondere manier van zingen van Angie McMahon, die emotie laat prevaleren boven techniek.
Ik was bij eerste beluisteringen bang dat Salt na een paar keer horen wat zou gaan vervelen, maar dat is vooralsnog zeker niet het geval. De combinatie van ruwe gitaren en zang vol passie is een combinatie die steeds iets beter gaat werken, waardoor het debuut van Angie McMahon steeds wat meer indruk maakt. Ik ben nu al heel benieuwd hoe dit op het podium klinkt, maar ook uit de speakers thuis is Salt meer dan eens goed voor kippenvel.
Er werd zoals gezegd al een tijdje uitgekeken naar het debuut van Angie McMahon, maar Salt is een stuk beter dan ik had verwacht. Liefhebbers van jonge vrouwelijke singer-songwriters in het indie-segment hebben de laatste jaren al niets te klagen, maar krijgen er met Angie McMahon weer een topper bij. Niet direct overtuigd? Wacht tot de bijna acht minuten durende slottrack waarin de Australische er nog een schepje bovenop doet qua intensiteit en emotie. Erwin Zijleman
De muziek van Angie McMahon is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://angie-mcmahon.bandcamp.com/album/salt.