Derde album van de Britse band The Slow Show en het is net als zijn twee voorgangers een album waarin nog heel lang veel moois te ontdekken valt
Het debuut van The Slow Show werd in 2015 binnengehaald als een sensatie, terwijl het een jaar later verschenen tweede album van de band de belofte bevestigde. Met album nummer drie consolideert The Slow Show haar positie als een van de meest interessante Britse bands van het moment. Lust And Learn borduurt voort op de eerste twee albums van de band, maar klinkt nog wat grootser en meeslepender. De donkere en melodieuze muziek bestaat uit meerdere lagen en al die lagen zitten vol mooie en bijzondere elementen. Het past allemaal prachtig bij de al even bijzondere vocalen op het album. The Slow Show heeft een album gemaakt dat direct verwondert en betovert, maar het is ook een album dat voorlopig nog wel even door zal groeien.
White Water stond vol met zich over het algemeen langzaam voortslepende songs, die opvielen door de vele lagen waaruit de muziek bestond en door de prachtige arrangementen binnen deze lagen. Het werd fraai afgemaakt door de bijzondere stem van zanger Rob Goodwin, die zich in vocaal opzicht ergens tussen de zangers van Queensryche, Lambchop, The National en Tindersticks in wurmde en stiekem ook wel wat deed denken aan de zanger van Crash Test Dummies.
White Water bleek ook nog eens een album dat bij herhaalde beluistering steeds meer geheimen prijs gaf, waardoor het aan het eind van 2015 in flink wat jaarlijstjes opdook. De in de herfst van 2016 verschenen opvolger Dream Darling vond ik persoonlijk nog net wat mooier en volgde in grote lijnen hetzelfde recept als het debuut van de Britse band.
Op het derde album van The Slow Show hebben we bijna drie jaar moeten wachten, maar deze week verscheen dan eindelijk Lust And Learn. Na de eerste paar luisterbeurten kan ik alleen maar concluderen dat de Britse band het weer geflikt heeft. De band heeft lang gewerkt en gesleuteld aan het nieuwe album en dat hoor je.
The Slow Show heeft haar muziek wederom uit flink wat lagen opgebouwd en in al deze lagen zijn de arrangementen en melodieën van een bijzondere schoonheid. Een deel van deze lagen doet bijna (neo-)klassiek aan, maar er is ook veel ruimte voor atmosferische klanken en hier en daar een voorzichtige uitbarsting.
De stemmige instrumentatie op Lust And Learn wordt gecombineerd met de bijzondere stem van Rob Goodwin, die veel van zijn teksten meer voordraagt dan zingt en met zijn wat krakende stem veel doorleving toevoegt aan de muziek van de band. Het levert een album op dat van alle kanten op je af komt, maar op een of andere manier passen alle lagen in de muziek van The Slow Show perfect bij elkaar en weten ze elkaar te versterken.
Lust And Learn volgt in grote lijnen hetzelfde recept als de vorige twee albums van The Slow Show, maar klinkt ook net wat anders. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal net wat subtieler, maar ook wat dynamischer, bombastischer (zeker wanneer het koor aanzwelt) en sprookjesachtiger, terwijl de vocalen nog meer dan in het verleden zorgen voor een uniek geluid. Het is een geluid dat, met name door de vocalen, donker en melancholisch aan doet, maar Lust And Learn staat ook vol muziek van een unieke schoonheid.
Ook Lust And Learn zal wel weer vergeleken worden met bands als The National en Elbow, maar nu de band uit Manchester drie geweldige albums op haar naam heeft staan hoeft het niet langer gezien te worden als het kleine broertje van deze bands. De vorige twee albums van The Slow Show begonnen na de eerste beluisteringen aan een indrukwekkend groeiproces, maar het derde album van de band vond ik eigenlijk direct prachtig. Het belooft wat voor de komende maanden. Erwin Zijleman