Het een paar maanden geleden verschenen The RCA Sessions van Malcolm Holcombe wordt afwisselend gepresenteerd als tussendoortje of als compilatie, waardoor de plaat wat minder aandacht krijgt dan een plaat van deze Amerikaanse laatbloeier verdient.
Malcolm Holcombe maakt al decennia muziek, maar pas sinds het in 2007 verschenen Not Forgotten worden zijn platen wat breder opgepikt. En terecht.
Ook op The RCA Sessions laat Malcolm Holcombe weer horen dat hij behoort tot het beste dat de Amerikaanse rootsmuziek op het moment te bieden heeft. The RCA Sessions wordt zoals gezegd gepresenteerd als verzamelaar en/of tussendoortje, maar het is feitelijk geen van beide.
The RCA Sessions werd opgenomen in de roemruchte RCA Studios in Nashville, Tennessee, alwaar Malcolm Holcombe werd bijgestaan door de crème de la crème van de muziekscene in Nashville. Voor de sessies in Nashville deed de Amerikaan een greep uit zijn inmiddels toch respectabele oeuvre, waarna de songs in een aantal dagen op de band werden geslingerd.
Het is om meerdere redenen genieten. Allereerst valt op hoe goed er wordt gemusiceerd op de plaat. Het zijn allemaal muzikanten van naam en faam die bijdragen aan de sessies in de RCA Studios en dat is te horen. Met name het snarenwerk op de plaat is van een bijzonder hoog niveau, maar hiernaast valt op hoe makkelijk de band kan schakelen tussen uiterst ingetogen en meer uitbundige passages. De muzikanten hebben kennelijk veel respect voor Malcolm Holcombe, want ze spelen af en toe alsof hun leven er van af hangt.
Het biedt een bijzondere fraaie basis voor de doorleefde vocalen van Malcolm Holcombe. De Amerikaan gromt, kreunt, piept en kraakt, maar ieder woord dat uit zijn mond komt geloof je. Het is misschien geen groot zanger, maar wat komt het hard aan.
Het klinkt allemaal geweldig, waarna je op de bijbehorende DVD ook nog eens kunt zien hoe de plaat tot stand is gekomen. Ook een aanrader.
Het levert een plaat van grote klasse op. The RCA Sessions is geen verzamelaar en geen tussendoortje, maar een fraaie aanvulling op het imposante oeuvre dat Malcolm Holcombe vooral de afgelopen tien jaar heeft opgebouwd. Erwin Zijleman
cd + DVD
Van Hunt werd ruim tien jaar geleden onthaald als neo-soul sensatie, maar eerlijk gezegd ben ik hem na zijn, overigens prima, debuut wat uit het oog verloren.
Ik ben kennelijk niet de enige, want voor zijn nieuwe (en vierde) plaat heeft de muzikant uit Dayton, Ohio, een crowdfunding campagne moeten starten. Het levert gelukkig wel een hele bijzondere plaat op.
Op The Fun Rises, The Fun Sets is Van Hunt redelijk ver verwijderd geraakt van het vooral op lekker in het gehoor liggende soul en R&B geschoeide geluid van zijn debuut en verrast hij met een broeierig en zweverig geluid dat invloeden uit de funk en de psychedelica heeft omarmd.
Het is een vrij ingetogen geluid dat zeker raakvlakken heeft met dat van onder andere D’Angelo en vooral Prince, maar het geluid van Van Hunt is spacier en een stuk experimenteler.
The Fun Rises, The Fun Sets is, zeker bij eerste beluistering, een lastig te doorgronden plaat, maar het is ook een plaat die zich op een of andere manier nadrukkelijk opdringt. De broeierige klanken gooien volop lijntjes uit naar het verleden, maar The Fun Rises, The Fun Sets staat ook met minstens één been in het heden. Een aantal songs citeert nadrukkelijk uit het werk van een band als Parliament of refereert naar oude soul, maar Van Hunt vernieuwt op zijn nieuwe plaat ook nadrukkelijk met muziek die zich lastig in een hokje laat duwen.
Het levert een broeierig, dampende en veelzijdige soulplaat op die aandacht vraagt, maar ook veel terug geeft. Van Hunt zou met een wat conventioneler geluid waarschijnlijk makkelijker het hoofd boven water houden, maar het siert hem dat hij het experiment durft op te zoeken. The Fun Rises, The Fun Sets is hierdoor vooral geschikt voor de liefhebbers, maar voor deze liefhebbers valt er verrassend veel te genieten. Meer dan op de laatste platen van Prince als je het mij vraagt. Erwin Zijleman
De Amerikaanse band Veruca Salt combineerde op haar debuut American Thighs uit 1994 op even knappe als aanstekelijke wijze invloeden uit de grunge en de indie-rock met pure bubblegum-pop. Het leverde een eigenwijze mix van The Pixies, The Breeders, Nirvana, The Go-Go’s en Liz Phair op en dat smaakte naar meer.
In het leveren van dat meer ging Veruca Salt niet altijd even voortvarend te werk. De in 1997 en 2000 verschenen tweede en derde plaat waren lang niet zo sterk als het debuut, terwijl het in 2006 verschenen Veruca Salt IV wel sterk was maar helaas nauwelijks werd opgemerkt.
Inmiddels zijn we weer negen jaar verder en bijna uit het niets verscheen onlangs Ghost Notes. Veruca Salt veranderde de afgelopen twintig jaar regelmatig van samenstelling, maar op Ghost Notes treedt de band aan in de originele line-up.
Er zijn inmiddels 21 jaren verstreken sinds het debuut van de band, maar op Ghost Notes klinkt Veruca Salt opvallend fris en gedreven. De band combineert nog altijd een stevig en grungy rockgeluid met onweerstaanbare hooks en refreinen en is hier op Ghost Notes minstens net zo bedreven in als op het debuut.
De nieuwe plaat van Veruca Salt laat hiernaast ontwikkeling horen. Het instrumentarium is rijker, de songs zijn veelzijdiger en er wordt veel beter gemusiceerd. Veruca Salt neemt op Ghost Notes veel vaker gas terug en dat komt de kwaliteit en de dynamiek van haar muziek zeer ten goede. Ook de af en toe aan The Bangles herinnerende harmonieën en vleugjes psychedelica en West-Coast pop geven het geluid van Veruca Salt een nieuwe impuls.
Veruca Salt staat bij veel muziekliefhebbers op het netvlies als een eendagsvlieg uit de jaren 90, maar het uitstekende bijna een uur durende en niet verslappende Ghost Notes laat horen dat de band echt veel meer is dan dat. Ik heb een van mijn favorieten uit de jaren 90 in ieder geval weer vol liefde omarmd. Erwin Zijleman
Er zijn tijden geweest waarin alleen een goede soulstem al voldoende was voor een glanzende carrière in de muziek. Momenteel is het aanbod echter zo groot dat er meer nodig is.
Anderson East heeft dat meer te bieden. De uit Athens, Alabama, afkomstige muzikant is een blanke soulzanger met een gitzwarte strot en het is bovendien een soulzanger die de muzikale tradities van zijn geboortegrond kent en in ere houdt.
Delilah, het debuut van Anderson East, klinkt bij vlagen precies zoals de platen die in de jaren 60 in het nabijgelegen Muscle Shoals werden gemaakt klonken en dat is een groot goed.
Het is deels de verdienste van de prima muzikanten die de Amerikaan omringen en het is zeker ook de verdienste van producer Dave Cobb, die eerder hele mooie dingen deed met Sturgill Simpson en Jason Isbell en nu Anderson East heeft voorzien van een geluid dat de muziek van de jonge Amerikaan naar een hoger plan tilt.
Het is een rijk en gloedvol Southern soul geluid dat herinnert aan vervlogen tijden, maar Anderson East doet meer dan alleen maar het reproduceren van het soulgeluid waar hij mee opgroeide.
De door Dave Cobb in Nashville gerekruteerde band weet hoe een portie dampende soul moet klinken, maar is ook niet vies van blues en country, waardoor Delilah rijker en veelzijdiger klinkt dan de gemiddelde plaat in dit genre.
Anderson East is in vocaal opzicht minstens net zo veelzijdig als de muzikanten op zijn plaat, waardoor Delilah uiteindelijk veel meer is dan een retro soulplaat. De jonge Amerikaan kan uithalen als de groten uit het genre (ik hoor vooral wat van Wilson Pickett en Al Green), maar heeft ook de rauwe strot van Van Morrison om nog maar eens een grootheid van stal te halen.
Het debuut van Anderson East is uiteindelijk vooral een rootsplaat met heel veel soul en het is een hele goede rootsplaat. De concurrentie in het genre is momenteel moordend, maar dat Anderson East het gaat redden durf ik na beluistering van zijn uitstekende debuut wel te voorspellen. Erwin Zijleman
In 2002 stond Conor Oberst in het middelpunt van de belangstelling. De jonge Amerikaanse muzikant behoorde met zijn band Bright Eyes tot de lievelingen van de critici en trok bovendien zoveel muzikanten naar zijn thuisbasis Omaha, Nebraska, dat sprake was van een heuse Omaha scene.
Het was kennelijk nog niet genoeg, want Desaparecidos was destijds het zoveelste project van Conor Oberst. Read Music/Speak Spanish, het debuut van de band, bleek een behoorlijk goede plaat met een mix van indie-rock, punk, powerpop en de destijds zeer populaire emo-rock.
Totaal andere muziek dan Oberst maakte met Bright Eyes, maar wat was het een goede en energieke plaat. En dat is het nog steeds.
De afgelopen jaren is de stroom goede muziek uit Omaha, Nebraska, helaas wat opgedroogd en van Desaparecidos werd sinds het debuut van de band zelfs helemaal niets meer voornomen. Tot voor kort dan, want onlangs verscheen Payola, de tweede plaat van Desaparecidos.
Heel veel veranderd is er eigenlijk niet. In 2015 is het genre emo weliswaar vrijwel van de aardbodem verdwenen, maar de mix van indie-rock, powerpop en punk op Payola wijkt niet zo gek veel af van de muziek op Read Music/Speak Spanish uit 2002.
Desaparecidos is misschien 13 jaar weg geweest, maar op Payola klinkt de band nog net zo energiek, urgent en gedreven als op het debuut. Payola is een plaat die er heerlijk inhakt met rauwe gitaarriffs, aanstekelijke refreinen, veel emo(tie) en net voldoende avontuur om de muziek van Desaparecidos boven die van de concurrentie uit te laten stijgen.
Payola is een plaat om zo hard mogelijk uit de speakers (of de koptelefoon) te laten knallen, om vervolgens 40 minuten intens te genieten. Ik ben de laatste jaren niet echt onder de indruk van de muziek die Conor Oberst maakt, maar op de onverwachte terugkeer van Desaparecidos is niets, maar dan ook helemaal niets aan te merken. Erwin Zijleman
cd 
LP
Bij Live At The Fillmore East denk ik in eerste instantie aan de roemruchte live-plaat van The Allmann Brothers Band. De Southern rock band stond in het voorjaar van 1971 in de roemruchte concertzaal in New York en imponeerde met een show die uiteindelijk de basis zou vormen voor één van de beste live-platen aller tijden.
Een paar jaar eerder kon het ook al behoorlijk spoken in The Fillmore East. Op 4 en 5 oktober 19868 bijvoorbeeld toen Sly & The Family Stone op het podium stonden.
De band rond Sly Stone moest haar beste platen op dat moment nog maken, maar live stond de muziek van de band al als een huis.
Live At The Fillmore East verscheen eerder dit jaar al op gekleurd vinyl ter ere van Record Store Day, maar nu is dan ook een omvangrijkere cd-box verschenen. Live At The Fillmore East, October 4th & 5th bestaat uit 4 cd’s en bevat opnamen van vier shows. En wat voor shows.
De muziek van Sly & The Family Stone ontbreekt helaas in veel platenkasten, maar de band zou enorm veel invloed hebben, bijvoorbeeld op Prince. De live-shows van Sly & The Family Stone hebben de psychedelica, de funk en de energie van de live-shows van het genie uit Minneapolis, maar voegen een flinke hoeveelheid soul en blues toe. Het is de soul die James Brown in dezelfde periode maakte, maar de muziek van Sly & The Family Stone is rauwer en avontuurlijker.
Ik geef eerlijk toe dat ik ook niet heel veel van Sly & The Family Stone in huis heb, maar deze geweldige live-set wil ik niet meer missen. Live At The Fillmore East, October 4th & 5th is er immers in geslaagd om de rauwe energie van de live-set uit 1968 te vangen en het is een live-set die vier cd’s lang weet te imponeren.
Live At The Fillmore East, October 4th & 5th is een roller coaster ride waarin de snelheid flink wordt opgevoerd en voornamelijk hoge pieken voorbij komen. Uiteraard lang niet zo bekend als de live-set van The Allmann Brothers Band, maar in kwalitatief opzicht zeker niet veel minder. Erwin Zijleman
box-set (4 cd's) 2 LP versie
Het is misschien maar een EP, maar het is wel een EP van één van de beste en meeste bijzondere Britse bands van het afgelopen decennium: Elbow.
De band uit Manchester leverde met Leaders Of The Free World (2005), The Seldom Seen Kid (2008), Build A Rocket Boys! (2011) en The Take Off And Landing Of Everything (2014) een imposante rij ‘instant’ klassiekers af en ook de eerste twee platen van de band (Asleep In The Back uit 2001 en Cast Of Thousands uit 2004) waren zeker niet slecht.
Elbow bracht in het verleden wel vaker prima EP’s uit en doet dat nu opnieuw met Lost Worker Bee EP, dat vier nieuwe songs in ruim 18 minuten muziek bevat.
Er was vorig jaar veel lof voor The Take Off And Landing Of Everything, maar ook wel wat kritiek. Het avontuur werd wat gemist op de laatste plaat van Elbow. Daar kon ik me wel in vinden, al vond ik het desondanks een prima plaat.
Dat avontuur is weer in ruimere mate aanwezig op de Lost Worker Bee EP. De vier nieuwe songs op de plaat liggen net wat dichter tegen het oudere werk van Elbow aan en hebben het majestueuze en ongrijpbare dat de muziek van Elbow altijd zo mooi en bijzonder maakte.
Zeker in het ruim 6 minuten durende en het wat psychedelisch aandoende Roll Call neemt Elbow de tijd om de song op te bouwen en uiteindelijk naar grote hoogten te stuwen, maar ook de andere songs op de EP zitten vol dynamiek en avontuur.
Het klinkt allemaal weer net wat anders dan we van de band gewend zijn, maar toch klinkt het ook als 100% Elbow. Lost Worker Bee EP is zoals gezegd maar een EP, maar het is wel een EP die je 18 minuten in haar greep houdt. Meer dan zomaar een tussendoortje dus. Erwin Zijleman
Het is natuurlijk eerder vertoond, maar toch was het een enorme verrassing toen de Amerikaanse band Wilco vorige week bijna uit het niets op de proppen kwam met een gloednieuw album, dat voor een korte periode ook nog eens gratis is te downloaden (tot het album eind augustus ook op cd en vinyl verschijnt).
Star Wars is de opvolger van het bijna vier jaar oude The Whole Love en blijkt een intrigerend plaatje. Wilco staat bekend als een band die het experiment niet schuwt en dat doet het ook op Star Wars niet.
De plaat bevat een aantal wat meer experimentele tracks en grijpt hiernaast veelvuldig terug op muziek uit de jaren 70.
Star Wars opent met een stekelige instrumentale track die herinnert aan het werk van Captain Beefheart, maar laat in de tracks die volgen ook veelvuldig invloeden van The Beatles (psychedelische periode), David Bowie (vroege jaren 70 en de Berlijnse periode), The Velvet Underground (met name de songs van Lou Reed) en veel van Pavement horen.
Het wijkt wel wat af van de vorige platen van de band of de plaat die Jeff Tweedy vorig jaar met zijn zoon maakte (al staan er ook wel wat echte Wilco songs op de plaat), maar verandering is al heel lang één van de sterke punten van Wilco en komt dus niet als een verrassing.
Star Wars is een lekker stevige en opvallend gruizige plaat met vrij rechttoe rechtaan rocksongs, maar het zijn rocksongs vol verrassende en stekelige wendingen. Star Wars klinkt door alle invloeden uit de jaren 70 bij eerste beluistering direct bekend of vertrouwt, maar hoe vaker je de plaat hoort, hoe meer nieuws je hoort.
Wilco maakt op Star Wars geen geheim van haar favorieten in de platenkast, maar geeft vervolgens een typische Wilco draai aan al deze invloeden. Het levert een plaat op die het toch al zo mooie muziekjaar 2015 nog wat meer glans geeft. Erwin Zijleman
Star Wars is tijdelijk gratis te download vanaf de website van de band: http://wilcoworld.net.
cd LP
Jason Isbell maakte na zijn vertrek uit de Drive-By Truckers direct een aantal prima platen, maar zijn grootse vorm liet hij pas horen op het in 2013 verschenen Southeastern, dat uiteindelijk zelfs (terecht) in flink wat jaarlijstjes opdook.
Southeastern was niet alleen een bijzonder veelzijdige plaat, maar ook een hele intense en emotionele plaat. Jason Isbell had zijn leven lange tijd niet op de rails en rekende met Southeastern op indrukwekkende wijze af met zijn demonen.
Zijn leven is inmiddels weer in een wat rustig vaarwater terecht gekomen en dat hoor je op zijn nieuwe plaat Something More Than Free.
Jason Isbell maakt op zijn nieuwe plaat vooral ingetogen muziek en lijkt de rock te hebben afgezworen. Vergeleken met de songs op Southeastern zijn ook zijn teksten een stuk minder heftig, waardoor de nieuwe plaat, zeker bij eerste beluistering, wat minder impact heeft dan de zo indringende voorganger.
Het betekent niet dat Something More Than Free een zwakke plaat is of een duidelijk mindere plaat dan zijn voorganger. Jason Isbell grijpt op zijn nieuwe plaat vooral terug op het verleden en doet dat op hele mooie wijze. Als je bij de eerste paar tracks op de plaat associaties hebt met The Band, met Bruce Springsteen en met Ryan Adams (ten tijde van Heartbreaker) is duidelijk dat Jason Isbell wederom een uitstekende plaat heeft afgeleverd.
Isbell schrijft nog altijd songs die direct bij eerste beluistering iets memorabels hebben en ondanks het feit dat de Amerikaan zijn gevaarlijkste demonen inmiddels heeft verjaagd, zitten zijn teksten nog altijd vol pieken en dalen. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal bijzonder aangenaam, zonder te vervallen in clichés en de productie van Dave Cobb (die ook Southeastern produceerde) is wederom prachtig.
Something More Than Free mist misschien de rauwe emotie en urgentie van zijn voorganger, maar compenseert dit met een serie erg sterke songs. Het is een plaat die het waarschijnlijk zal moeten doen zonder de superlatieven die Southeastern ten deel vielen, maar ik hoor op het moment echt niet veel rootsplaten die beter zijn dan deze. Prima plaat dus. Erwin Zijleman
cd 2 LP's
De aardbevingen die Nepal in april en mei troffen zijn inmiddels volledig uit het nieuws verdwenen, maar dat betekent natuurlijk niet dat de problemen in Nepal zijn opgelost. Integendeel.
Het land ligt in puin en het zal jaren duren voordat alles weer is opgebouwd. Hier is veel geld voor nodig. Dat geld is ook nodig om de zwaar getroffen bevolking weer een menswaardig bestaan te kunnen bieden, want heel veel mensen wonen nog altijd in geïmproviseerde huisjes of in tenten en leven bovendien met de constante dreiging van voedseltekorten en epidemieën.
De media zijn Nepal inmiddels helaas al weer vergeten, maar gelukkig zijn er muzikanten die het hart op de juiste plaats hebben.
Het kleine label Patetico Recordings uit Philadelphia, Pennsylvania brengt deze week drie cd’s uit waarvan de opbrengst volledig ten goede komt aan de wederopbouw van Nepal.
Het label heeft (helaas voor de verwachte opbrengst) geen hele grote namen in huis, waardoor de drie delen Rock Back For Nepal vooral een muzikale ontdekkingstocht zullen worden (buiten A Place To Burry Strangers kende ik geen enkele band, zelfs niet van naam).
Zeker voor liefhebbers van voornamelijk donkere muziek met veel invloeden uit de shoegaze en de noiserock wordt het een fascinerende ontdekkingstocht, want Patetico Recordings heeft, zeker in dit genre, verrassend veel moois te bieden, waaronder moois waarover we de komende jaren ongetwijfeld meer gaan horen.
Ik vind zeker niet alles mooi, maar de drie delen Rock Back For Nepal hebben me ook minstens een dozijn bands opgeleverd die ik zeker in de gaten ga houden en dat is geen slechte score.
Bovendien gaat het hier natuurlijk niet alleen om de muziek. Door de aanschaf van de drie delen Rock Back For Nepal steun je in eerste instantie de Nepalese bevolking en die kan deze steun heel goed gebruiken.
Dat je er ook nog eens mooie en voor velen zeer verassende muziek voor terug krijgt is een bonus.
Het is een bonus die overigens meer waard is dan de 5 dollar die minimaal moet worden neergelegd voor een deel Rock Back For Nepal, dus geef net wat meer. Erwin Zijleman
De drie delen Rock Back For Nepal zijn verkrijgbaar via bandcamp: https://pateticorecordings.bandcamp.com/album/rock-back-for-nepal-vol-1, https://pateticorecordings.bandcamp.com/album/rock-back-for-nepal-vol-2, https://pateticorecordings.bandcamp.com/album/rock-back-for-nepal-vol-3.
De Canadese band Yukon Blonde heeft inmiddels een aantal platen op haar naam staan, maar tot de beluistering van On Blonde was ik nog niet in aanraking gekomen met de muziek van de band uit Kelowna, British Columbia.
Bij beluistering van de openingstrack was ik ook direct om, want wat is Confused een heerlijk en onweerstaanbaar popliedje. Wat voor de openingstrack geldt, geldt gelukkig ook voor de rest van de plaat.
Yukon Blonde maakt heerlijk toegankelijke popmuziek die afwisselend associaties oproept met de jaren 60, 70, 80 en 90.
Uit de jaren 60 komen een flinke dosis psychedelica en fraaie harmonieën, de jaren 70 dragen radiovriendelijke pop en zo af en toe een funky injectie bij, de jaren 80 voorzien de gitaarpop van Yukon Blonde van typische 80s synths en een heel dun laagje kitsch, terwijl de jaren 90 invloeden uit de power pop en de indie-pop aandragen.
De muziek van Yukon Blonde laat zich beluisteren als The Flaming Lips dat flirt met pure pop, als 10CC dat de muziek uit de 80s heeft omarmd, als een willekeurig leuk 80s bandje dat ook invloeden uit de jaren 60 en 70 durft te omarmen of als The Strokes die zichzelf opnieuw hebben uitgevonden.
On Blonde is zo lichtvoetig, toegankelijk en aanstekelijk dat het kritische oor verdwijnt als sneeuw voor de zon, maar ook als je kritisch luistert naar On Blonde blijft de muziek van Yukon Blonde wat mij betreft met gemak overeind.
De aangename popliedjes van de Canadezen steken allemaal knap in elkaar, leggen steeds net wat andere accenten en bevatten ook stuk voor stuk subtiele verrassingen. De zang is van hoog niveau en hetzelfde kan gezegd worden over het gitaarwerk en de bijdragen van de synths, die ook nog eens prachtig zijn geïntegreerd in de fraaie productie en mix.
Yukon Blonde slaagt er op haar nieuwe plaat in om de jaren 60, 70, 80 en 90 aan elkaar te verbinden en doet dat ook nog eens met muziek die met beide benen in het heden staat en met geen mogelijkheid te weerstaan is. Genoeg redenen om On Blonde te omarmen dus. Erwin Zijleman
De Australische band Tame Impala maakte tot dusver twee, in brede kring bejubelde, platen vol met psychedelica die zo leek weggelopen uit de jaren 60.
De nieuwe plaat van de band wordt veel kritischer ontvangen dan zijn twee voorgangers, want Tame Impala kiest op Currents voor een duidelijk ander geluid.
Kevin Parker, de man achter Tame Impala, deed dit keer geen beroep op (neo-) psychedelica producer Dave Fridmann, maar voorzag Currents zelf van een opvallend eigentijds geluid, dat naar verluid werd gekleurd door een liefdesbreuk.
Op de nieuwe plaat van Tame Impala zijn de gitaren vrijwel volledig naar de achtergrond gedrongen en domineren de synths. Deze synths bepalen bovendien een geluid dat niet langer vooral wordt beïnvloed door psychedelica uit de jaren 60.
Dat hoor je direct in de bijna 8 minuten durende openingstrack, waarin Tame Impala de hippiescene uit de jaren 60 al heel snel verruilt voor de dansvloer in het heden en afwisselend flirt met Kraftwerk, Michael Jackson en Daft Punk. Het is voor een ieder die de vorige twee platen van de band heeft gekoesterd even wennen, maar geduld wordt uiteindelijk beloond.
Currents is een totaal andere plaat dan Innerspeaker en Lonerism, maar het is net als deze voorgangers een plaat die je weet mee te slepen. Dit keer eens niet uitsluitend naar psychedelica uit de late jaren 60, maar ook naar de softpop en disco uit de jaren 70 en vooral naar het heden.
Om van Currents te kunnen genieten moet je de vorige twee platen van de band los laten en bereid zijn om buiten de eigen comfort zone te treden. Hierna blijkt Currents al snel een fascinerende luistertrip vol verrassingen die net zo hypnotiserend blijkt als de psychedelica van de vorige platen.
Zo goed als Innerspeaker en Lonerism vind ik Currents nog niet, maar de nieuwe plaat van Tame Impala verdient absoluut een kans en begint bij mij na een weekje flink te groeien. Erwin Zijleman
cd (limited edition) 2 LP's
Samantha Crain maakte eind 2013 heel veel indruk met Kid Face. De singer-songwriter uit Shawnee, Oklahoma, bleek op deze plaat (die achteraf niet haar debuut bleek) in staat om Amerikaanse rootsmuziek op subtiele wijze te vernieuwen, waardoor Kid Face zowel authentiek als modern klonk.
Dat geldt in nog veel sterkere mate voor haar nieuwe plaat Under Branch & Thorn & Tree, want wat is Samantha Crain sinds Kid Face gegroeid en wat is dat gezien het niveau van Kid Face knap.
De muziek van Samantha Crain is nog altijd geworteld in traditionele folk en dan met name de folk van de protestzangers uit de jaren 60, maar de Amerikaanse singer-songwriter met Indiaanse roots geeft er op haar nieuwe plaat wederom een geheel eigen draai aan, bijvoorbeeld door ook meer countryinvloeden en invloeden uit de psychedelica in haar muziek te verwerken.
Dat hoor je in de instrumentatie die uiterst ingetogen wordt gehouden of juist wordt verrijkt met uiteenlopende instrumenten, variërend van elektronica tot een pedal steel tot een klassiek strijkorkest.
Dat hoor je ook in de vocalen van Samantha Crain, die anders klinken dan die van de meeste van haar soortgenoten en opvallen door de passie en emotie die Samantha Crain in haar stem legt. Samantha Crain vertelt op haar nieuwe plaat indringende verhalen en het zijn verhalen die haar diep raken; wat vervolgens direct effect heeft op de luisteraar.
Ook voor Under Branch & Thorn & Tree heeft Samantha Crain weer een beroep gedaan op Producer John Vanderslice en dat is een combinatie die nog altijd uitstekend werkt, want wat klinkt de plaat mooi en bijzonder en wat is de uitwerking vaak bezwerend.
Samantha Crain maakt op Under Branch & Thorn & Tree geen geheim van haar inspiratiebronnen, maar kijkt vervolgens vooral vooruit, wat in dit genre bijzonder is. Het levert een intieme en emotievolle singer-songwriter plaat op die de lat voor de rest van het jaar op bijna onneembare hoogte legt. Erwin Zijleman
cd LP
Stephanie Fagan is een Amerikaanse singer-songwriter die het tot dusver niet voor niets krijgt in de muziekindustrie.
De oorspronkelijk uit Florence, South Carolina, afkomstige muzikante debuteerde in 2009 met het veelbelovende Ideas For Your Earbone, waarna ze in 2012 diepe indruk maakte met het werkelijk prachtige Heart Thief.
Heart Thief schaarde ik persoonlijk onder de beste platen van 2012 en ik was zeker niet de enige die de plaat terecht de hemel in prees. Desondanks kwam de carrière van Stephanie Fagan niet echt van de grond, waarna ze terugkeerde naar South Carolina en de muziekindustrie vaarwel leek te zeggen.
Zover is het gelukkig niet gekomen, want met The March laat Stephanie eindelijk weer iets van zich horen. The March is een EP met vier songs, die inmiddels gezelschap hebben gekregen van een bonus-track en instrumentale versies van de songs op de EP.
Het zijn songs die het volgens Stephanie Fagan goed moeten gaan doen op bruiloften. Nu ben ik niet gek op de muziek die over het algemeen op bruiloften wordt gedraaid, maar de songs van Stephanie Fagan zouden een ware verademing zijn.
The March is ver verwijderd van Heart Thief dat toch vooral een singer-songwriter plaat was. Op The March laat Stephanie Fagan zich uitsluitend begeleiden door een (elektrische piano) en staat haar stem centraal.
Het is een stem die Heart Thief naar grote hoogten wist te tillen en dat doet de stem van Stephanie Fagan ook weer met de songs op The March. Het doet me af en toe wel wat denken aan Natalie Merchant en dat moet worden gelezen als een zeer groot compliment. Hiernaast klinken uiteraard echo's van de grote singer-songwriters uit de jaren 70 door.
Of ik de songs van The March hier snel op een bruiloft ga horen durf ik te betwijfelen, maar dat ze nog vaak uit de speakers gaan komen is zeker, want wat is het mooi. De intieme en emotievolle songs op The March smaken bovendien naar veel meer, dus pak de Greyhound naar Nashville Stephanie Fagan en verover de wereld! Erwin Zijleman
The March van Stephanie Fagan ligt niet in Nederland in de winkel, maar kan wel worden besteld via haar webstore, waar ook het briljante Heart Thief nog op je ligt te wachten: http://www.stephaniefagansings.com/store.
The Lowest Pair is een uit Olympia, Washington, afkomstig duo dat bestaat uit Kendl Winter en Palmer T. Lee. Beiden kunnen uitstekend overweg op de banjo en zijn ook nog eens gezegend met een prima stem.
Voor hun tweede plaat The Sacred Heart Sessions trokken Kendl Winter en Palmer T. Lee naar een oude kerk in Duluth, Minnesota, waar ze vervolgens in twee dagen tien songs opnamen.
Het zijn uiterst sobere songs, die het moeten doen met twee banjo’s, twee stemmen en heel af en toe een extra gitaar, maar wat zijn het mooie en krachtige songs.
The Lowest Pair maakt op The Sacred Heart Sessions vooral ouderwets aandoende folk zonder opsmuk. De twee banjo’s leggen niet veel meer dan een ruwe basis waarop de stemmen mogen schitteren.
Met name Kendl Winter maakt op The Sacred Heart Sessions indruk met vocalen die overlopen van emotie en melancholie, waarna Palmer T. Lee deze vocalen verder mag versterken.
The Lowest Pair profiteert verder optimaal van de locatie die is gekozen voor het opnemen van deze plaat. De kerk in Duluth zorgt voor flink wat extra galm, wat de muziek van The Lowest Pair een bijzonder geluid geeft.
Het valt niet mee om met zulke eenvoudige middelen muziek te maken die niet alleen de aandacht vast weet te houden maar ook nog eens diepe indruk maakt, maar voor The Lowest Pair is het geen probleem.
The Sacred Heart Sessions is een pure en eerlijke rootsplaat zonder tierelantijntjes. The Lowest Pair brengt haar muziek terug tot de essentie en laat horen dat de essentie meer dan genoeg is om een onuitwisbare indruk te maken.
The Sacred Heart Sessions is ondanks alle eenvoud een knappe en gevarieerde plaat, die eigenlijk alleen maar mooier en indrukwekkender wordt. Geen plaat om de wereld mee te veroveren, maar zeker voor liefhebbers van traditionele Amerikaanse rootsmuziek is het smullen. Erwin Zijleman
cd LP
Het een paar maanden geleden verschenen The RCA Sessions van Malcolm Holcombe wordt afwisselend gepresenteerd als tussendoortje of als compilatie, waardoor de plaat wat minder aandacht krijgt dan een plaat van deze Amerikaanse laatbloeier verdient. 
