Malford Milligan & The Southern Aces - I Was A Witness

De Texaanse muzikant Malford Milligan en zijn Nederlandse band The Southern Aces laten op I Was A Witness op indrukwekkende wijze horen hoe Amerikaanse rootsmuziek moet klinken
Malford Milligan en zijn band The Southern Aces maakten drie jaar geleden indruk met een prachtig klinkend rootsalbum en een stem die herinnerde aan de grote soulzangers uit het verleden. Op het deze week verschenen I Was A Witness klinkt het nog wat indrukwekkender. The Southern Aces verkeren in een geweldige vorm en spelen subtiel en gloedvol, maar ook de pannen van het dak. De stem van Malford Milligan wordt alleen maar beter en maakt gehakt van de meeste jongere soulzangers van het moment. De emotionele teksten over het als zwarte albino opgroeien in het haatdragende Texas, maken de songs op het album alleen maar indrukwekkender.

Life Will Humble You van Malford Milligan & The Southern Aces liet ik drie jaar geleden veel te lang op de stapel liggen, maar toen het album daar eindelijk af kwam, was ik onmiddellijk overtuigd van de kwaliteiten van de muzikant uit Texas, die samen met zijn Nederlandse band The Southern Aces garant stond voor een heerlijke portie Southern soul met flarden rootsrock, blues en country. 

Daarmee was ik overigens zo ongeveer de laatste Nederlandse liefhebber van Amerikaanse rootsmuziek die het album omarmde, maar beter later dan nooit zal ik maar zeggen. Dit keer ben ik wel bij de les, want de opvolger van Life Will Humble You had al een aantal weken voor de release van het album mijn aandacht. 

Ook op I Was A Witness werkt Malford Milligan samen met The Southern Aces en dat pakt wederom fantastisch uit. Centraal staat ook dit keer de Nederlandse muzikant Jack Hustinx, die het album prachtig produceerde en laat klinken alsof het een aantal decennia geleden werd opgenomen in de legendarische Muscle Shoals Sound Studio in Sheffield, Alabama. 

Ook de rest van de band verkeert in grootse vorm. Pianist en organist Roel Spanjers vult op doeltreffende wijze de gaten, Eric van Dijsseldonk tekent voor geweldig en veelkleurig gitaarwerk, terwijl de ritmesectie die bestaat uit drummer Fokke de Jong en bassist Roelof Klijn strak maar ook swingend speelt. Malford Milligan hoeft vervolgens alleen nog maar de sterren van de hemel te zingen en dat doet de Texaanse muzikant op imponerende wijze. 

Malford Milligan groeide aan het eind van de jaren 60 als zwarte albino op in Texas en dat was niet bepaald een vriendelijke omgeving. Het is een omgeving waarover noodgedwongen lang is gezwegen, maar op I Was A Witness maakt Malford Milligan je deelgenoot van de zware tijden van weleer. Het voorziet zijn stem van nog wat meer gevoel, doorleving en urgentie. 

In vocaal opzicht vind ik I Was A Witness nog wat indrukwekkender dan zijn voorganger en ook in muzikaal opzicht zijn er stappen gezet. The Southern Aces klinken nog wat veelzijdiger dan op Life Will Humble You en bestrijken vrijwel het hele palet van de Amerikaanse rootsmuziek. Malford Milligan laat ook dit keer horen dat hij een geweldig soulzanger is, die associaties oproept met een aantal hele grote soulzangers, maar ook de Texaan kan binnen de Amerikaanse rootsmuziek op een breed terrein uit de voeten. 

Malford Milligan en The Southern Aces blijven op I Was A Witness binnen de vaste stramienen van de genres die ze aantikken, maar het klinkt allemaal zo goed, dat ik persoonlijk geen moment treur over een gebrek aan muzikale vernieuwing. Zeker de ingetogen songs op het album snijden dwars door de ziel, maar ook de meer uptempo songs op het album sleuren je makkelijk het diepe zuiden van de Verenigde Staten in. 

Malford Milligan draait al heel wat jaren mee in de muziek en hetzelfde geldt voor een aantal van zijn Nederlandse bandleden, die hun sporen in de rootsmuziek ook ruimschoots verdiend hebben. I Was A Witness laat echter horen dat de rek er nog niet uit is, wat doet uitzien naar veel meer muziek van de Amerikaanse muzikant en zijn band. I Was A Witness verdient in de tussentijd alle aandacht, nationaal en internationaal. Erwin Zijleman

I Was A Witness van Milford Milligan & The Southern Aces is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 22,99 euro

LP, 19,99 euro

CD, 16,99 euro

Tess Merlot - Laissez-moi

De Nederlandse muzikante Tess van der Zwet transformeert als Tess Merlot in een zeer vaardig vertolkster van het Franse levenslied en strooit hierbij zowel met zonnestralen als met tranen
Je moet het maar durven om als Nederlandse muzikante een Franstalig album te maken dat van de eerste tot en met de laatste noot het erfgoed van de Franse muziek respecteert en eert. Tess van der Zwet heeft het gedurfd en levert als Tess Merlot een geweldig album af. Dat is deels de verdienste van de geweldige muzikanten die haar op Laissez-moi begeleiden, maar het zijn toch vooral de stem van Tess Merlot, haar persoonlijke verhalen en de bijzondere wijze waarop ze deze voordraagt, die van Laissez-moi zo’n indrukwekkend album maken. Tess Merlot kan overweg met de melancholie die onlosmakelijk is verbonden met het Franse chanson, maar ze laat de zon ook uitbundig schijnen. Snel boeken dat retourtje (of enkeltje) Parijs.

Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps zetten momenteel wekelijks het Franse chanson in het zonnetje in het zeker aan te bevelen tv-programma CHANSONS!. Het is een mooi podium voor het Franse chanson, maar iedereen die de afgelopen jaren heeft opgelet, weet dat we ook in eigen land een uitstekende vertolkster van het Franse levenslied hebben. 

Tess van der Zwet was in 2014 de drijvende kracht achter de website Het Chanson Offensief, die vol staat met mooie verhalen over muziek uit Frankrijk. Met haar band Tess Et Les Moutons deed ze mee aan een talentenjacht op tv, maakte ze jarenlang de podia onveilig en bracht ze een prima EP uit, waarop originele Franse chansons op bijzondere wijze werden gecombineerd met de Nederlandstalige of Engelstalige bewerkingen die hier in Nederland veel bekender zijn. 

Ondanks het succes van Tess Et Les Moutons was het tijd voor iets nieuws en daarom duikt de Haagse zangeres nu op als Tess Merlot. Laissez-moi is het debuutalbum van Tess Merlot en het is een album dat de liefde voor het Franse chanson na de eerste afleveringen van CHANSONS! nog wat verder aanwakkert. 

Mon Paris, de single die aan het album vooraf ging, wekt onmiddellijk de niet meer te onderdrukken wens op om weer eens een bezoek te brengen aan de lichtstad of de stad van de liefde. En zo bevat Laissez-moi flink wat songs die zorgen voor een Franse zomer in de bol. 

Vergeleken met het ook recent verschenen album van de Franse muzikante Barbara Pravi, kiest Tess Merlot voor een wat zonnigere invalshoek. De Nederlandse muzikant kiest een enkele keer voor het melancholische en wat dramatische Franse chanson, dat Barbara Pravi uitvoerig verkent, maar veel vaker hoor je het lichtvoetigere geluid dat we kennen uit de Franse popmuziek en dat we ook kennen van Zaz. 

Ik hou persoonlijk wel van alle melancholie en dramatiek in het Franse chanson, maar zeker wanneer de zon schijnt, zijn de wat optimistischere klanken vol invloeden uit de jazz en de gipsymuziek op Laissez-moi zeer welkom. 

Tess van der Zwet kan zowel uit de voeten met donkere wolken als met zonnestralen. Les Saisons de Ma Jeunesse, dat terugblikt op haar (overigens gelukkige) jeugd, Grand-père, het eerbetoon aan haar opa en Il Est Mort le Soleil, over een definitief afscheid, zijn prachtig melancholisch, maar hier staan warmbloedige tracks vol zonnestralen tegenover, zoals in het al genoemde Mon Paris. 

Dat het ook buiten de Franse landsgrenzen goed toeven is hoor je in La Haye en Bruxelles. En zo bevat Laissez-moi twaalf mooie verhalen. Het zijn twaalf verhalen die keer op keer prachtig, maar ook verrassend gevarieerd, zijn ingekleurd door een groep zeer competente muzikanten, waarna Tess Merlot het mag afmaken met haar prachtige stem. En dat doet ze met verve, want was is de zang op Laissez-moi mooi en trefzeker,

Het is knap om als Nederlandse muzikante een album kan maken dat 100% Frans klinkt en het is nog veel knapper als het een album is dat niet onder doet voor de albums van de smaakmakers in de Franse muziekscene. 

Het zal niet meevallen om als Tess van der Zwet naam te maken binnen het enorme aanbod van de Franse (pop)muziek, maar als Tess Merlot moet het lukken, net als het onze eigen Dave in de jaren 70 lukte. Als Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps klaar zijn met het eerste seizoen van CHANSONS!, moeten ze maar eens snel een bezoekje brengen aan Tess Merlot in Den Haag. Erwin Zijleman

Laissez-moi van Tess Merlot is verkrijgbaar via de webshop van de Nederlandse muzikante: https://shop.tessmerlot.com.

Barbara Pravi - On N'Enferme Pas les Oiseaux

Barbara Pravi, ja die van het Eurovisie Songfestival, overtuigt met songs die stevig zijn beïnvloed door het Franse chanson uit het verre verleden en imponeert met een sensationeel goede stem
Voilà van Barbara Pravi was onbetwist de beste songs tijdens het afgelopen Eurovisie Songfestival, maar het was voor mij geen reden om naar haar debuutalbum te luisteren afgelopen zomer. Dat blijkt een gemiste kans, want de Franse muzikante overtreft de song die haar bijna de winst opleverde in Rotterdam tien keer met speels gemak. Barbara Pravi vertolkt op haar debuutalbum het Franse chanson zoals de grote Franse zangeressen uit de vorige eeuw dat deden en ze doet dat met net zoveel emotie als precisie. Het levert een prachtig album op, dat de liefde voor het traditionele Franse chanson onmiddellijk op laat bloeien. Indrukwekkend album.

Dankzij het uitstekende tv-programma CHANSONS! van Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps staat het Franse chanson momenteel in Nederland volop in de schijnwerpers. In de eerste aflevering, waarin Édith Piaf centraal stond, kwam ook Barbara Pravi voorbij. 

Barbara Pravi deed dit jaar mee aan het Eurovisie Songfestival en werd met Voilà tweede achter een stel weinig opzienbarende Italiaanse rockers. Voilà was met afstand het mooiste liedje van de afgelopen editie van het Eurovisie Songfestival, maar ik vond het ook net wat teveel Édith Piaf. 

Afgelopen zomer verscheen het debuutalbum van Barbara Pravi, On N'Enferme Pas les Oiseaux. Het album opent met het inmiddels bekende Voilà, dat prachtig ingetogen opent en naarmate het einde nadert helemaal los gaat. Na Voilà wordt het wat mij betreft alleen maar mooier en hoor je pas echt hoe goed Barbara Pravi is. 

De afgelopen decennia zijn we overspoeld met Franse zuchtmeisjes die zich slechts in zeer beperkte mate hebben laten inspireren door het Franse chanson en hiernaast was er Zaz, die het Franse chanson weliswaar weer op de kaart zette, maar zich ook met grote regelmaat buiten de vaste kaders van het Franse chanson begaf. 

Barbara Pravi doet dat veel minder en eert op On N'Enferme Pas les Oiseaux nadrukkelijk het Franse chanson, zoals dat in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw werd gemaakt. Met het al eerder genoemde Voilà eert de muzikante uit Parijs nadrukkelijk haar grote voorbeeld Édith Piaf, maar het debuutalbum van Barbara Pravi blijft hier gelukkig niet in hangen. 

On N'Enferme Pas les Oiseaux is een veelzijdig album, dat zich laat beluisteren als een tocht langs de geschiedenis van het Franse chanson, met hier en daar een eigentijds uitstapje. Dat eigentijdse uitstapje kan een korte flirt met pop zijn of een chanson dat is verrijkt met Arabische klanken (Barbara Pravi heeft Iraanse (en Servische) wortels), maar over het algemeen genomen blijft Barbara Pravi toch dicht bij het traditionele Franse chanson. 

De meeste songs op het album beginnen met ingetogen pianoklanken en de geweldige stem van de Franse muzikante, die na verloop van tijd gezelschap krijgen van rijke orkestraties met de nodige strijkers. 

Ik vind de instrumentatie persoonlijk het mooist wanneer wordt gekozen voor behoorlijk ingetogen klanken, want de stem van Barbara Pravi is van een bijzondere schoonheid en verdient alle ruimte. Aan de andere kant krijgt deze stem ook iets zwierigs wanneer de strijkers en blazers aanzwellen en de piano aangenaam kabbelt en dat heeft wat. 

On N'Enferme Pas les Oiseaux klinkt prachtig, maar het is uiteindelijk vooral de stem van Barbara Pravi die haar debuutalbum flink de hoogte in tilt. De Franse muzikante kan prachtig fluisteren en praten, kan met heel veel gevoel en precisie zingen, maar kan ook flink los gaan, zoals dat af en toe hoort in het Franse chanson. 

Ik heb het debuutalbum van Barbara Pravi de afgelopen zomer laten liggen omdat Voilà geen onuitwisbare indruk had gemaakt, maar ik ben zeer onder de indruk van een album dat je decennia mee terug neemt in de tijd en het romantische Parijs in sleurt. 

Door het tv-programma van Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps was mijn interesse in het Franse chanson weer flink aangewakkerd en komen oude helden weer met enige regelmaat uit de speakers. Barbara Pravi misstaat met haar veelzijdige debuut geen moment tussen deze oude helden en dat is razend knap. Erwin Zijleman

On N'Enferme Pas les Oiseaux van Barbara Pravi is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 22,99 euro

CD, 17,99 euro

Ada Lea - one hand on the steering wheel the other sewing a garden

De Canadese muzikante Ada Lea valt op met de lange titel van haar nieuwe album, maar uiteindelijk vooral met een serie uitstekende songs die vol zitten met aangename verrassingen
Alexandra Levy debuteerde twee jaar geleden zeer verdienstelijk als Ada Lea met een album dat zich makkelijk opdrong, maar echt indruk maakte door heel veel muzikaal avontuur. Het is eigenlijk niet anders met one hand on the steering wheel the other sewing a garden, al is het tweede album van de Canadese muzikante nog een stuk beter. Ada Lea nam haar nieuwe album op in Los Angeles, maar het is een fraai eerbetoon aan haar thuisbasis Montreal. Net als op haar debuut kan het in muzikaal opzicht alle kanten op, maar het album klinkt ook consistent. Het debuut van Ada Lea was charmant, maar met album nummer twee zet ze een reuzenstap en kan ze met de allerbesten mee.

De Canadese muzikante Ada Lea baart tussen de nieuwe releases van deze week in ieder geval opzien met de titel van haar album, one hand on the steering wheel the other sewing a garden (geen hoofdletters). Ook zonder de lange titel was het album me overigens wel opgevallen, want ik heb net iets meer dan twee jaar geleden erg genoten van haar debuutalbum what we say in private (ook geen hoofdletters). 

Op dit debuutalbum toverde de muzikante het ene na het andere memorabele popliedje met invloeden uit de indierock, indiepop, lo-fi, folk, rock en nog veel meer uit de hoge hoed. Het knappe van het debuut van Ada Lea was dat ze je ook keer op keer op het verkeerde been zette met haar op het eerste gehoor toegankelijke songs. 

Het deze week verschenen one hand on the steering wheel the other sewing a garden, vanaf nu in deze recensie one hand …, maakt net zo makkelijk indruk als het debuut van het alter ego van Alexandra Levy en is ook net zo fascinerend. 

Openingstrack damn (Ada Lea houdt niet van hoofdletters) is een even aanstekelijk als interessant popliedje, met een mooi en zwierig gitaarloopje, een aantrekkelijk refrein, aansprekende zang en heel veel tekst. Het is een popliedje waarmee Ada Lea aansluiting vindt bij de smaakmakers in het genre, al laat de Canadese muzikante zich niet zomaar in een hokje duwen. 

Op one hand … werkt de muzikante uit Montreal samen met producer Marshall Vore, die eerder werkte met Phoebe Bridgers. Het is niet de enige link met Phoebe Bridgers, want de gitaarlijnen op het album komen deels van haar gitarist van het eerste uur Harrison Whitford. Het zorgt er voor dat one hand … hier en daar doet denken aan de muziek van Phoebe Bridgers, al heeft Ada Lea absoluut een eigen geluid, dat ook mijlenver verwijderd kan zijn van de muziek van de Amerikaanse muzikante. 

Ada Lea bespeelde overigens een groot deel van de instrumenten zelf toen ze de demo’s voor het album opnam in het Canadese Banff, waarna het album werd afgemaakt in Los Angeles. Ondanks de uitstapjes buiten de eigen thuisbasis Montreal is one hand … een album dat zich uitsluitend in de Canadese stad afspeelt en inzoomt op plekken die belangrijk zijn voor Ada Lea. 

Net als het debuutalbum van Ada Lea is ook one hand … een album dat zich direct makkelijk opdringt met aantrekkelijke songs en een eigenzinnig geluid, maar dat ook vol aangename verrassingen zit. Die zitten deels in de zeer gevarieerde instrumentatie, maar ook in de stem van Ada Lea en in de structuren van haar songs, die variëren van sober tot uitbundig

Ada Lea laat zich met haar nieuwe album niet in een hokje duwen, maar verwerkt uiteenlopende invloeden in haar songs, die wel stuk voor stuk klinken als Ada Lea songs. Op het debuutalbum was het charmant, maar ook wel wat wispelturig, maar op one hand … slaagt Ada Lea er in om een hoog niveau vast te houden. 

Het tweede album van de Canadese muzikante is een album dat past in deze tijd met alle bijzondere twists, maar als je goed luistert duiken er keer op keer flarden uit de rijke muziekgeschiedenis op, waarbij net als op het debuut een vleugje postpunk en wat van Bowie uit zijn Berlijnse periode niet worden vergeten. 

Het zorgt er voor dat one hand …. Van Ada Lea niet alleen steeds aangenamer, maar ook steeds interessanter wordt. In het genre zijn alleen dit jaar al stapels albums verschenen, maar het tweede album van Ada Lea is er absoluut een om te koesteren en schaart de Canadese muzikante onder de smaakmakers in het genre. Erwin Zijleman

De muziek van Ada Lea is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://adaleamusic.bandcamp.com/album/one-hand-on-the-steering-wheel-the-other-sewing-a-garden.

one hand on the steering wheel the other sewing a garden van Ada Lea is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 36,99 euro

CD, 16,99 euro

Bess Atwell - Already, Always

De Britse muzikante Bess Atwell moet concurreren met een heel legioen aan jonge vrouwelijke singer-songwriters, maar dat moet lukken met het in muzikaal en vocaal opzicht zeer fraaie Already, Always
In weken met heel veel releases moet een album snel indruk maken om niet tussen wal en schip te vallen en indruk maken deed Bess Atwell met haar album Already, Always. Dat doet de jonge Britse muzikante in eerste instantie met haar warme en veelzijdige stem, die alle ruimte krijgt in de instrumentatie. Dat is bijzonder, want het tweede album van de Britse muzikante is voorzien van een warm en sfeervol geluid, dat de ruimte net zo mooi vult als de stem van Bess Atwell. Zoals zoveel van haar Britse soortgenoten heeft Bess Atwell een zwak voor Britse folk, maar ze kan ook uit de voeten in omliggende genres, wat een veelzijdig en zeer aansprekend album oplevert.

Tussen het release aanbod van deze week trof ik verrassend veel albums van jonge vrouwelijke singer-songwriters aan. Hieronder nogal wat voor mij onbekende namen en de nodige debuutalbums, waaronder Already, Always van de Britse singer-songwriter Bess Atwell, dat overigens na enig speurwerk haar tweede album blijkt. 

Ik weet niet heel veel over deze Bess Atwell, buiten het feit dat ze op het Britse platteland opgroeide in een muzikale familie, dat haar album is uitgebracht op het label van de eveneens Britse singer-songwriter Lucy Rose en dat in het Verenigd Koninkrijk haar talent al enkele jaren wordt onderkend. 

Er viel de afgelopen week zoals gezegd nogal wat te kiezen voor liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters, maar ik was vrijwel onmiddellijk gecharmeerd van het album van Bess Atwell. Already, Always is een album dat makkelijk verleidt met warme klanken en het al even warme stemgeluid van de jonge Britse muzikante. 

Het is een stemgeluid dat in de openingstrack even doet denken aan dat van Lana Del Rey, maar het is wel Lana Del Rey die de blinkende lichten van Los Angeles heeft verruild voor het Britse platteland. De associatie met de Amerikaanse popprinses houdt overigens niet heel lang stand, want Bess Atwell beschikt over een stem die meerdere kanten op kan. 

Already, Always gaat ook in muzikaal opzicht meerdere kanten op. In een aantal tracks gaat het album wat meer de kant van de pop op, maar Bess Atwell kan in een van de tracks ook uit de voeten met een vleugje triphop en laat zich hiernaast veelvuldig beïnvloeden door de Britse folk, zonder te vervallen in clichés. In alle genres waarin de jonge Britse muzikante opereert, kiest ze bovendien voor een warm en sfeervol geluid, dat de warmte van haar stem verder versterkt. 

Voor een jonge muzikante heeft Bess Atwell een zeer volwassen album afgeleverd. Het is een album dat zich niet heel makkelijk laat vergelijken met albums van andere vrouwelijke singer-songwriters (heel soms hoor ik wat van Marika Hackman) en dat in muzikaal opzicht steeds weer andere wegen in slaat. De instrumentatie op het album is vol maar tegelijkertijd ook subtiel en bestaat uit meerdere lagen, waarin veel moois en bijzonders valt te ontdekken, als je de tijd neemt voor het ontdekken van dit album. 

Ondanks alle lagen in de instrumentatie krijgt de stem van Bess Atwell altijd alle ruimte en dat is een wijs besluit. Het immers deze stem die het meest volwassen klinkt op Already, Always. De Britse muzikante vertolkt haar songs met veel precisie, gevoel en expressie, wat zorgt voor een album dat de aandacht makkelijk opeist, maar dat zich ook als een warme deken om je heen slaat. 

Het is een album waarin zoals gezegd veel te ontdekken valt. Het geldt voor de veelzijdige stem van de Britse muzikante en de zeer fraaie instrumentatie, maar ook in tekstueel opzicht heeft Bess Atwell een interessant album afgeleverd. Het is een album dat dromerig, maar ook wat melancholisch klinkt, waardoor Already, Always je vaak nog even mee terug neemt naar de sfeer van de greep van de pandemie, die we hopelijk langzaam maar zeker achter ons laten. 

Er verschijnen nogal wat albums deze weken, maar het zou doodzonde zijn als Already, Always van Bess Atwell zou ondersneeuwen. En ondertussen is de Britse muzikante natuurlijk ook een grote belofte voor de toekomst. Erwin Zijleman

Already, Always van Bess Atwell is verkrijgbaar via de website van de Britse muzikante: https://www.bessatwell.com.

Sufjan Stevens & Angelo De Augustine - A Beginner's Mind

Sufjan Stevens en Angelo De Augustine leveren met A Beginner’s Mind een fraai ingetogen album af, dat benevelt en bezweert met wonderschone klanken en prachtig bij elkaar kleurende stemmen
Ik vind lang niet alles dat Sufjan Stevens maakt mooi of interessant, maar het samen met Angelo De Augustine gemaakte A Beginner’s Mind is prachtig. De twee sloten zich een maand op om een album te maken dat opvalt door fraaie klanken, prachtige melodieën en zeker ook de ijzersterke zang en harmonieën van de twee. A Beginner’s Mind is een typisch Sufjan Stevens album, maar het is ook een album vol echo’s uit het verleden. Het is een album dat in het hokje folk past, met het album ontstijgt dit genre ook met grote regelmaat. Het door films geïnspireerde album voert je langs een eindeloze stroom van mooie beelden en wordt iedere luisterbeurt mooier.

De Amerikaanse muzikant Sufjan Stevens kwam voor het eerst op mijn pad in 2003, toen hij het prachtige Greetings from Michigan: The Great Lake State uitbracht. Het was de start van een zeer ambitieus plan, dat uiteindelijk voor iedere staat van de Verenigde Staten een album moest gaan opleveren, wat na beluistering van het eerste deel een sensationeel vooruitzicht was. 

Dat plan is helaas na twee albums al gestrand, maar Sufjan Stevens maakte ook buiten dit nauwelijks te realiseren project mooie albums. Ik moet wel toegeven dat ik de afgelopen jaren wat uitgekeken ben geraakt op zijn muziek. Het inmiddels al weer zes jaar oude Carrie & Lowell was tot deze week het laatste Sufjan Stevens album dat me echt kon boeien en dat album kwam na een aantal albums die me ook niet veel deden. 

Deze week keert Sufjan Stevens terug met een nieuw album en het is een album dat hij maakte met Angelo De Augustine. Laatstgenoemde maakte een drietal albums op het Asthmatic Kitty label van Sufjan Stevens, waarvan met name het in 2019 verschenen Tomb opviel. Angelo De Augustine en Sufjan Stevens sloten zich voor A Beginner’s Mind een maand op in een blokhut in de staat New York en lieten zich inspireren door films die ze in de avond bekeken en de volgende dag een song moesten opleveren, waarbij een aantal wat zweverige methodieken centraal stonden. 

Het vasthouden aan een concept is voor Sufjan Stevens een beproefd concept en ook op A Beginner’s Mind werkt het weer uitstekend. Dat de songs op het album zijn geïnspireerd door films is overigens goed te horen, want A Beginner’s Mind is een album met een ruimtelijk en beeldend karakter. 

Sufjan Stevens en Angelo De Augustine tekenen op A Beginner’s Mind voor nagenoeg alle instrumenten en vocalen, wat een intiem album oplevert. Het is een album dat herinnert aan de Sufjan Stevens die mij het meest dierbaar zijn, waarbij moet worden gedacht aan Greetings from Michigan: The Great Lake State, Seven Swans en Carrie & Lowell. 

Ook A Beginner’s Mind is een album dat vooral ingetogen en vaak fluisterzacht is en dat een over het algemeen akoestische instrumentatie combineert met de mooie stemmen en harmonieën van de twee Amerikaanse muzikanten. Het zijn stemmen die echt prachtig bij elkaar passen en die meer dan eens associaties oproepen met de muziek van Simon & Garfunkel of uit het recentere verleden Kings Of Convenience, met hier en daar nog wat persoonlijke associaties met Peter Gabriel , Elliott Smith, cosmic soul en prog. 

De eerder genoemde topalbums van Sufjan Stevens hebben de afgelopen jaren nogal wat muzikanten geïnspireerd tot vergelijkbare muziek, maar meestal eindigt dit in bloedeloos saai geneuzel. Sufjan Stevens en Angelo De Augustine slagen er op A Beginner’s Mind echter in om langzaam voortkabbelende songs te maken die niet alleen overlopen van schoonheid, maar die zich ook heftig opdringen. 

A Beginner’s Mind is een typisch Sufjan Stevens album, maar het is er weer eens een die je na één keer horen heeft gegrepen en die je vervolgens maar blijft beluisteren. Bij herhaalde beluistering hoor je alleen maar meer moois in de songs op het album en krijgt A Beginner’s Mind langzaam maar zeker een bijna hypnotiserende werking. De naam Sufjan Stevens was de afgelopen jaren voor mij zeker geen synoniem voor interessante albums, maar dit nieuwe album is een pareltje. Erwin Zijleman

De muziek van Sufjan Stevens is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://sufjanstevens.bandcamp.com/album/a-beginners-mind.

A Beginner's Mind van Sufjan Stevens en Angelo De Augustine is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 24,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 14,99 euro

Jesse Malin - Sad And Beautiful World

Jesse Malin consolideert de goede vorm van zijn vorige album op het uitstekende Sad And Beautiful World, dat zowel de roots- als de rock kant van de Amerikaanse muzikant laat horen
Het is alweer bijna twintig jaar geleden dat Jesse Malin opdook met het door Ryan Adams geproduceerde The Fine Art Of Self Destruction. De muzikant uit New York had er destijds al een heel muzikaal leven op zitten, maar maakte indruk met zijn solodebuut. Sindsdien maakte hij wel eens een wat minder album, maar de meeste albums van Jesse Malin zijn uitstekend en verdienen absoluut meer lof dan ze gekregen hebben. Na het geweldige Sunset Kids uit 2019 is ook het deze week verschenen Sad And Beautiful Day weer een uitstekend album. Op de eerste schijf horen we de rootsmuzikant Jesse Malin, op de tweede schijf de rockmuzikant en het is twee keer heel goed.

Jesse Malin was aan het begin van de jaren 90 de voorman van de Amerikaanse band D Generation. De band had de sympathie van de critici, die de band meer dan eens een grote toekomst voorspelden, maar toen commercieel succes uitbleef, was het snel gedaan met D Generation. 

Aan het begin van het huidige millennium werd Jesse Malin opgepikt door Ryan Adams, die net was begonnen aan zijn solocarrière na het achter zich laten van zijn band Whiskeytown. Ryan Adams produceerde The Fine Art Of Self Destruction, het in 2002 verschenen solodebuut van Jesse Malin, dat terecht kon rekenen op zeer positieve recensies. 

Het debuut van de muzikant uit New York werd gevolgd door een aantal uitstekende albums, maar het succes van Jesse Malin bleef helaas bescheiden. Op het in 2015 verschenen Outsiders leek het beste er af bij Jesse Malin, maar in 2019 keerde hij verrassend sterk terug met het door niemand minder dan Lucinda Williams geproduceerde Sunset Kids, dat niet onder deed voor zijn glorieuze debuutalbum. 

Door Sunset Kids begon ik met torenhoge verwachtingen aan het deze week verschenen Sad And Beautiful World, maar Jesse Malin heeft me desondanks zeker niet teleurgesteld. Jesse Malin deed ook dit keer een beroep op Lucinda Williams, die nog herstellende is van een beroerte, maar waar ze twee jaar geleden het hele album produceerde, beperkt ze zich dit keer tot twee tracks en wat vocalen. 

Met bevriende muzikanten Derek Cruz en Geoff Sanoff heeft Jesse Malin dit keer twee wat minder bekende producers ingeschakeld en ook tussen de waslijst aan muzikanten die zijn te horen op het album ontbreken, naast Lucinda Williams en Ryan Adams, de echt grote namen. Het heeft geen consequenties gehad voor de kwaliteit van het album, want Sad And Beautiful World klinkt zowel in muzikaal als in productioneel opzicht prachtig. 

Het is een album dat maar liefst 15 songs en bijna 55 minuten muziek bevat en dat bestaat uit twee delen. Het eerste deel, Roots Rock, ligt in het verlengde van het vorige album en laat de rootsmuzikant Jesse Malin horen. Het is een genre waarin de muzikant uit New York uitstekend uit de voeten kan. Het eerste deel van het album is voorzien van een smaakvol rootsgeluid, waarin de stem van Jesse Malin uitstekend tot zijn recht komt. 

Roots Rock laat de kant van Jesse Malin horen, die ik graag hoor, maar ook wanneer de Amerikaanse muzikant op het tweede deel van het album kiest voor een meer rock georiënteerd geluid ligt het niveau hoog. 

Dit tweede deel, Radicals, keert zich zeker niet volledig af van de rootsmuziek, maar laat zich ook flink beïnvloeden door de rockmuziek en new wave zoals die in de tweede helft van de jaren 70 werd gemaakt in New York en bevat bovendien een vleugje van Bruce Springsteen en The E-Street Band. Het klinkt allemaal net wat minder oorspronkelijk en doorleefd dan het eerste deel van het album, maar ook Radicals bevat een aantal geweldige songs. 

Jesse Malin is een muzikant die in zijn muzikale leven, dat inmiddels zo’n 40 jaar beslaat, al vaak is afgeschreven, maar steeds weer keert hij op indrukwekkende wijze terug. Hij deed het twee jaar geleden met het prachtige Sunset Kids en consolideert de uitstekende vorm op het wederom heel erg goede Sad And Beautiful Word. Erwin Zijleman

De muziek van Jesse Malin is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://jessemalinwcr.bandcamp.com/album/sad-and-beautiful-world.

Sad And Beautiful World van Jesse Malin is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 36,99 euro

2CD, 24,99 euro

Saint Etienne - I've Been Trying To Tell You

Het was vier jaar stil rond Saint Etienne, maar met I’ve Been Trying To Tell You levert de Britse band een verassend avontuurlijk album af, dat je maar blijft verbazen, intrigeren en betoveren
Ik probeer het altijd met nieuwe albums van Saint Etienne, maar tot dusver wist de Britse band me nooit echt te boeien. Het is een enorm contrast met de ervaring die ik heb met het nieuwe album van de band. Waar de muziek van de band in het verleden altijd licht verteerbaar was en vaak niet meer deed dan luchtig vermaken, is I’ve Been Trying To Tell You een fascinerende luistertrip. Het is een luistertrip die het je geen moment echt makkelijk maakt, maar het is er ook een vol verleiding, bezwering en betovering. Het nieuwe album van Saint Etienne staat bol van de invloeden uit de 90s triphop, maar de band geeft er ook een unieke eigen draai aan. Wat een geweldig album. Had ik niet zien aan komen.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik me nooit echt heb verdiept in de muziek van Saint Etienne. De band uit het Britse Croydon bestaat al sinds 1988 en debuteerde vier jaar later. De tien albums die Saint Etienne tussen 1992 en 2017 maakte heb ik allemaal beluisterd, maar onder de indruk was ik nooit. 

Saint Etienne maakt op al deze album op het eerste gehoor vooral zomerse, dromerige en betrekkelijk lichtvoetige popmuziek. Het is popmuziek die tegen de chamber pop aan kon leunen of een vleugje bossanova kon bevatten, maar veel vaker flirtte de Britse band met zwoele pop, met elektronica en meestal ook nog met de dansvloer. 

Hierdoor waren de albums van Saint Etienne wat mij betreft leuk voor een zomers feestje, maar verder niet zo interessant, al moet ik direct toegeven dat ik nooit veel verder ben gekomen dan oppervlakkige beluistering. Het heeft er wel voor gezorgd dat ik geen hoge verwachtingen had van het onlangs verschenen I’ve Been Trying To Tell You, dat na een stilte van vier jaar is verschenen, al werd mijn nieuwsgierigheid wel aangewakkerd door een aantal hele positieve recensies. 

Direct bij eerste beluistering klonk I’ve Been Trying To Tell You anders in de oren dan de muziek van Saint Etienne die ik tot dat moment had gehoord. Voor een band die tot dusver grossierde in zwoele en lichtvoetige popliedjes, is I’ve Been Trying To Tell You een behoorlijk experimenteel album. Het is een album dat zich naar verluidt vooral heeft laten inspireren door popmuziek uit de jaren 90 of zelfs al een ode aan dit decennium moet worden gezien. 

De vele samples uit de jaren 90 die worden gebruikt in de songs op het nieuwe album van Saint Etienne verwijzen nog naar de toegankelijke pop die het zelf ook zo lang maakte, maar de samples zijn verstopt in bijzondere klanken. Het zijn grotendeels elektronische klanken, die meestal een beeldend karakter hebben en een bijzondere sfeer creëren. 

In muzikaal opzicht lijkt Saint Etienne vooral terug te grijpen op de pioniersdagen van de Britse triphop met zwaar aangezette ritmes en atmosferische klanken. Qua sfeer doet het album wel wat denken aan de eerste albums van Massive Attack, maar het gaat Saint Etienne dit keer meer om de sfeer dan om de songs met een kop en een staart. 

Saint Etienne bestaat nog steeds uit leden van het eerste moment Bob Stanley, Pete Wiggs en Sarah Cracknell, die allen vanuit huis bijdroegen aan het album, maar laatstgenoemde speelt op I’ve Been Trying To Tell You een bescheiden rol. Vocalen spelen een ondergeschikte rol op het album en komen nog deels van samples ook en als Sarah Cracknell mag zingen lijkt het vaak of er lukkraak wat vocalen op de muziek zijn geplakt. Het draagt op een of andere manier wel bij aan de unieke sfeer op het album. 

I’ve Been Trying To Tell You is veertig minuten lang een fascinerende en bezwerende luistertrip. Het is een bedwelmende maar ook sprookjesachtig mooie soundtrack bij een film waarvan je zelf de beelden mag bedenken. Ik heb de laatste dagen ook wat geluisterd naar de rest van het oeuvre van Saint Etienne, dat wel wat beter is dan in mijn beleving, maar de pure magie hoor ik alleen op het wonderschone I’ve Been Trying To Tell You, dat de fantasie genadeloos prikkelt, maar je ook binnen de kortste keren naar een droomwereld voert. Wat een fascinerend album van Saint Etienne. Erwin Zijleman

De muziek van Saint Etienne is ook verkrijgbaar via het label van de Britse band: https://heavenlyrecordings.bandcamp.com/album/ive-been-trying-to-tell-you.

I've Been Trying To Tell You van Saint Etienne is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 22,99 euro

CD+DVD, 18,99 euro

CD, 16,99 euro

Alexa Rose - Headwaters

Alexa Rose valt binnen het enorme aanbod van het moment op met een bijzondere stem, een fraaie mix van traditionele en moderne rootsmuziek en een aantal geweldige muzikanten
De muziek van Alexa Rose was me tot voor kort nog niet opgevallen, maar de muzikante uit North Carolina kan met haar nieuwe album Headwaters zomaar uitgroeien tot een van de smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek. Het helpt haar absoluut dat ze flink wat geweldige muzikanten wist te verzamelen in de studio in Memphis, maar het vermogen om invloeden uit de Appalachen folk en eigentijdse rootsmuziek aan elkaar te smeden en de prachtige zang op het album komen toch echt van Alexa Rose zelf. Headwaters is een album dat zich zowel in muzikaal als in vocaal opzicht steeds genadelozer opdringt en de rek is er nog lang niet uit.

Het deze week verschenen Headwaters is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Alexa Rose, maar het blijkt zeker niet haar eerste wapenfeit. De muzikante uit Asheville, North Carolina, bracht in de eerste jaren van haar carrière twee albums in eigen beheer uit, maar kwam twee jaar geleden met haar officiële debuut Medicine For Living op de proppen. 

Het is een album dat me destijds niet is opgevallen, maar het is een geweldig album, dat veel meer aandacht had verdiend dan het heeft gekregen. Dat is helaas niet meer terug te draaien, maar gelukkig verscheen deze week een nieuw album van Alexa Rose en ook dit is een album dat om aandacht schreeuwt. 

Op het in Memphis, Tennessee, opgenomen Medicine For Living werd Alexa Rose bijgestaan door een aantal geweldige muzikanten en baarde ze zelf opzien met een bijzondere stem en de wijze waarop ze een brug sloeg tussen stokoude folk uit de Appalachen en hedendaagse rootsmuziek en popmuziek. 

Goed, zoals gezegd is er nu Headwaters en dat is een album dat deels anders klinkt dan zijn voorganger, maar ook deels in het verlengde ligt van deze voorganger. Ook het nieuwe album van Alexa Rose werd opgenomen in Memphis en ook dit keer deed ze een beroep op een aantal gelouterde muzikanten, die voor het overgrote deel ook acte de présence gaven op haar vorige album. 

Dankzij muzikanten als Will Sexton, Mark Stuart, George Sluppick , Clay Jones en Al Gamble klinkt ook Headwaters geweldig. In de openingstrack worden de gitaren nog overstemd door elektronica, maar in de tweede track horen we weer het geluid dat ook het vorige album van de Amerikaanse muzikante zo mooi maakte. Het is een geluid dat op Headwaters vaak net wat moderner klinkt en dat ook wat voller is ingekleurd met flink wat strijkers. 

Alexa Rose sloeg op haar vorige album een brug tussen muziek uit een ver verleden en muziek uit het heden en dat doet ze ook op haar nieuwe album. Headwaters herinnert zo nu en dan aan de folk zoals die een eeuw geleden al in de Appalachen werd gemaakt, maar de muzikante uit Asheville kan ook met eigentijdse pop en rock uit de voeten. 

In muzikaal opzicht klinkt het allemaal fantastisch en ook de stem van Alexa Rose springt er weer uit, net als op het prachtige Medicine For Living. De Amerikaanse muzikante beschikt over een mooie heldere stem, maar het is ook een stem vol expressie en gevoel. 

Het zijn de wat meer roots georiënteerde en wat traditioneler klinkende songs op Headwaters die mij persoonlijk het meest aanspreken, maar de uitstapjes richting wat modernere klanken, die overigens wel flink in de minderheid zijn op het album, zorgen er wel voor dat Alexa Rose weet op te vallen in het enorme aanbod van het moment. 

Het moderne tintje dat aan de songs wordt gegeven is overigens vaak behoorlijk subtiel, maar het levert wel een duidelijk ander geluid op dat we gewend zijn van muzikanten die muziek uit een ver verleden hebben omarmd. 

Headwaters van Alexa Rose is vanwege de bijzondere klanken en de al even bijzondere stem van de Amerikaanse muzikante even wennen, maar hoe vaker ik naar dit album luister, hoe mooier het wordt, waarbij uiteindelijk ook het vorige album wordt gepasseerd. Absoluut een aanwinst deze Alexa Rose. Erwin Zijleman

De muziek van Alexa Rose is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://alexarosenc.bandcamp.com.

Headwaters van Alexa Rose is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 22,99 euro

CD, 16,99 euro

Carly Pearce - 29: Written In Stone

Carly Pearce maakte eerder dit jaar indruk met de sterke EP 29, die ze nu heeft uitgebouwd tot het al even sterke album 29: Written In Stone, dat de scherven van het einde van haar huwelijk bij elkaar veegt
Iedereen die niet van Nashville countrypop houdt kan 29: Written In Stone van Carly Pearce laten liggen, maar voor een ieder met een zwak voor het genre is het nieuwe album van de muzikante uit Nashville een van de betere albums met het etiket countrypop op het moment. Carly Pearce verwerkte eerder dit jaar het einde van haar huwelijk en de dood van haar jonge producer met een EP, maar de geweldige songs verdienden meer. 29: Written In Stone is nu een compleet album en het is er een die indruk maakt met een mooi vol geluid, een blinkende productie, uitstekende zang en persoonlijke verhalen over de recente misère in het leven van Carly Pearce.

Ik besteed normaal gesproken geen aandacht aan EP’s op deze BLOG, er zijn immers al meer dan genoeg albums om uit te kiezen, maar voor 29 van Carly Pearce maakte ik eerder dit jaar een uitzondering. Op 29 verwerkte de oorspronkelijk uit Kentucky afkomstige muzikante, die via het pretpark Dollywood in Nashville terecht kwam, de trieste dood van haar producer busbee en het zeer snelle einde van haar huwelijk met countryster Michael Ray, die een geheel eigen definitie had van het begrip huwelijkse trouw. 

Het leverde een intens breakup album en een fraai eerbetoon aan de veel te jong overleden producer op, maar het duurde helaas slechts 7 tracks en 22 minuten. Deze week keert Carly Pearce terug met 29: Written In Stone. De Amerikaanse muzikante is zelf kennelijk ook tot de conclusie gekomen dat er meer in zat dan slechts een EP en heeft daarom de zeven tracks die eerder dit jaar al werden uitgebracht aangevuld met acht nieuwe tracks, waardoor 29: Written In Stone nu ruim 50 minuten muziek bevat. 

Carly Pearce laat op haar derde album niets aan het toeval over. Ze wordt bijgestaan door flink wat zwaargewichten uit de Nashville scene, die niet alleen tekenen voor een mooie volle instrumentatie en een blinkende productie, maar die bovendien hebben bijgedragen aan het schrijven van alle songs op het album. 

Ik was eerder dit jaar zeer gecharmeerd van de EP 29 en ook het album 29: Written In Stone bevalt me zeer. Dat is best bijzonder, want ik ben lang niet altijd gek op de gepolijste countrypop zoals die momenteel in Nashville wordt gemaakt. 

Carly Pearce hoort absoluut thuis in het hokje countrypop. Het geluid op haar nieuwe album is mooi, maar kleurt vrijwel uitsluitend binnen de lijntjes en is vaak wat aan de gladde kant. De songs op het album zullen het stuk voor stuk uitstekend doen op de countrypop radiostations in de Verenigde Staten en Carly Pearce beschikt over de stem waar de producers die het in Nashville voor het zeggen hebben een moord voor doen. 

Carly Pearce weet zich wat mij betreft echter wel te onderscheiden van haar vele soortgenoten in Nashville. Ze is niet alleen een uitstekend zangeres, maar legt in tegenstelling tot veel jonge collega’s voldoende emotie in haar stem, waardoor haar songs puur en oprecht klinken. Het heeft ongetwijfeld te maken met de ellendige jaren die ze achter zich heeft, maar je moet het nog maar even doen. 

29: Written In Stone is bovendien een album dat bijzonder lekker in het gehoor ligt. Het geluid op het album is misschien wat gepolijst, maar het is een geluid zonder al teveel toeters en bellen. De producers van het album hebben gelukkig geen bakken vol strijkers aan laten rukken en grijpen ook niet naar de elektronica of gadgets als de auto-tune. 

29: Written In Stone is een eigentijds klinkend countrypop album uit Nashville, maar het is er een waarop je ook nog voldoende invloeden uit de country van weleer hoort. Nu had het natuurlijk zo kunnen zijn dat het sterke statement van de EP 29 alleen maar wordt verzwakt door extra ballast, maar dat is zeker niet het geval. De acht nieuwe songs zijn net zo sterk als de songs op de originele EP en bevestigen stuk voor stuk het talent van Carly Pearce. 

29: Written In Stone is niet geschikt voor iedere liefhebber van Amerikaanse rootsmuziek, maar een ieder met een al dan niet voorzichtig zwak voor countrypop zal smullen, misschien wel meer dan van de laatste van Kacey Musgraves. Erwin Zijleman

29: Written In Stone van Carly Pearce is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 49,99 euro

CD, 16,99 euro

Drive -By Truckers - Plan 9 Records, July 13, 2006

Op een zomeravond in 2006 treedt de Amerikaanse band Drive-By Truckers op in een kleine platenzaak in Virginia en speelt het ruim twee uur lang de pannen van het dak
Ongeveer 200 muziekliefhebbers waren in de zomer van 2006 getuige van een optreden van de Amerikaanse band Drive-By Truckers in een lokale platenzaak. Het werd een gedenkwaardige avond. De band, nog inclusief Jason Isbell, verkeert die avond in topvorm en maakt er een ruim twee uur durend optreden van. Het klinkt allemaal heerlijk ruw, wat de muziek van de band alleen maar voorziet van extra passie, energie en urgentie. De registratie van het optreden was oorspronkelijk alleen als Record Store Day release beschikbaar, maar dit optreden verdiende een reguliere release, inclusief passend artwork. Het is zomaar het beste live-album van de band tot dusver.

De Amerikaanse band Drive-By Truckers leverde vorig jaar met The Unraveling en The New OK maar liefst twee jaarlijstjesalbums af. Het was wat mij betreft de kroon op het werk van de band die in 1996 werd opgericht, in 1998 debuteerde en in 2001 doorbrak met het geweldige Southern Rock Opera. Sindsdien heeft de band uit Athens, Georgia, geen slecht album meer gemaakt, terwijl de teller sinds Southern Rock Opera al op elf studioalbums staat. 

Of de band dit jaar nog een studioalbum toevoegt aan haar zo indrukwekkende oeuvre zal de tijd leren, maar deze week verscheen wel een live-album. Het is zeker niet het eerste live-album van de band, want naast een aantal officieel uitgebrachte live-albums, is ook een stapeltje in eigen beheer uitgebrachte albums verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band. 

Het deze week uitgebrachte Plan 9 Records, July 13, 2006 werd vorig jaar in een beperkte oplage uitgebracht ter ere van Record Store Day, maar is er nu ook als officiële release, met vernieuwd artwork dat aansluit bij het artwork van de albums die de band tussen 2001 en 2015 uitbracht. 

Plan 9 Records, July 13, 2006 werd op de genoemde datum opgenomen in de platenzaak Plan 9 Records in Richmond, Virginia. De platenzaak vierde met het concert van Drive-By Truckers haar 25-jarig bestaan en schoof zoveel mogelijk platenbakken opzij om publiek getuige te laten zijn van het optreden. Het werd een memorabel optreden, dat nu binnen bereik komt van alle fans van de band. 

Drive-By Truckers kon in 2006 nog beschikken over Jason Isbell en zijn toenmalige vrouw Shonna Tucker en treedt op de zomeravond in het betreffende jaar aan in de sterkste bezetting. De temperatuur is vast flink opgelopen in de kleine platenzaak in Virginia, want Drive-By Truckers speelt 2 uur en 9 minuten lang de pannen van het dak. Southern Rock staat centraal op Plan 9 Records, July 13, 2006, maar ook invloeden uit de countryrock hebben op dat moment al hun weg gevonden naar het geluid van de band. 

Een overvolle platenzaak is misschien niet de beste plek voor het perfect opnemen van een live-album, maar het pakt geweldig uit. De ruwe energie van Drive-By Truckers werd nog niet eerder zo mooi gevangen op een live-album en de imperfecties voorzien het geluid van de band alleen maar van extra emotie. 

Toen ik in de tweede helft van de jaren 70 begon met het kopen van LP’s had ik lange tijd een voorkeur voor live-albums. De magie van het live-album is in de loop der jaren wel wat verdwenen, maar Plan 9 Records, July 13, 2006 is weer zo’n live-album dat je van je sokken blaast en dat meer dan eens beter is dan de in de studio opgenomen versies van de songs. De band uit Athens, Georgia, heeft meer uitstekende live-albums op haar naam staan, maar de registratie van het bijzondere optreden in 2006 heeft iets magisch. 

Jason Isbell zou de band niet veel later verlaten, wat een mokerslag was die de band verrassend goed te boven kwam. De bezetting op Plan 9 Records, July 13, 2006 blijft echter onovertroffen. Ruim twee uur muziek is veel, maar ik heb dit live-album van Drive-By Truckers inmiddels al flink wat keren beluisterd en het smaakt nog altijd naar meer. Het maakt het oeuvre van Drive-By Truckers nog wat mooier. Erwin Zijleman

De muziek van Drive-By Truckers is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://drivebytruckers.bandcamp.com.

Plan 9 Records, July 13, 2006 van Drive-By Truckers is verkrijgbaar via de Mania webshop:

3LP, 32,99 euro

2CD, 19,99 euro

The Felice Brothers - From Dreams To Dust

From Dreams To Dust is alweer het tiende album van The Felice Brothers en het zoveelste album waarop de Amerikaanse band een eigen geluid neerzet zonder haar helden te verloochenen
Toen ik vijftien jaar geleden voor het eerst kennis maakte met de muziek van de broers Felice was ik direct verkocht. Sindsdien is de muziek van de Amerikaanse band alleen maar interessanter geworden. Het is muziek die zich af en toe stevig laat beïnvloeden door muziek uit het verre verleden, met Bob Dylan en The Band als muzikale helden, maar The Felice Brothers waren de afgelopen vijftien jaar ook niet vies van experiment en hebben uitvoerig gesleuteld aan een eigen geluid. Het is een geluid dat ook op het deze week verschenen From Dreams To Dust weer prachtig uitpakt met geweldige songs, aansprekende teksten altijd iets dat je niet had verwacht.

Het is bijna vijftien jaar geleden dat The Felice Brothers debuteerden met het fraaie Through These Reins And Gone. De band rond de broers Ian, James en Simone Felice verrasten vanuit de Catskill Mountains in de staat New York met muziek die stevig was geïnspireerd door het werk van The Band. 

Zeker in de beginjaren waren de invloeden van The Band wel erg duidelijk hoorbaar in het werk van The Felice Brothers, maar na een aantal albums koos de band langzaam maar zeker voor een meer eigen geluid. Dat geluid schoot een totaal andere kant op op het experimentele Celebration, Florida uit 2011, maar na dit album keerden Ian en James Felice, zonder broer Simone, terug naar hun vertrouwde geluid, zonder te zwaar te leunen op de muziek van The Band. 

Ook op het deze week verschenen From Dreams To Dust hoor je echo’s uit het verleden en zeker echo’s van de muziek die The Band maakte met Bob Dylan, maar inmiddels hoor ik toch vooral The Felice Brothers. From Dreams To Dust is de opvolger van het in de lente van 2019 verschenen Undress, dat ik persoonlijk een van de beste albums van The Felice Brothers tot dusver vind. De band bestaat naast Ian en James Felice inmiddels al een aantal jaren uit bassiste Jesske Hume en drummer Will Lawrence en klinkt op 

From Dreams To Dust hecht. Het album werd geproduceerd door Mike Mogis, bekend van Bright Eyes en andere bands uit de muziekscene van Omaha, Nebraska, en misschien nog wel bekender als een van de huisproducers van het label Saddle Creek Records. Mike Mogis heeft het album fraai ingekleurd met organische klanken, waaraan hij zelf pedal steel heeft toegevoegd, terwijl Nathaniel Walcott tekende voor de bijdragen van de trompet. 

From Dreams To Dust bevat een aantal tracks die dicht tegen de eerder genoemde inspiratiebronnen aanleunen, maar het album bevat ook een aantal sfeervolle en wat melancholisch aandoende tracks. In muzikaal opzicht klinkt het, dankzij het vakwerk van Mike Mogis allemaal prachtig en ook de zang op het album bevalt me zeer. 

Het is zang waarvan je moet houden, want in een aantal tracks schuurt het dicht tegen de zang van Bob Dylan aan en ook van spoken word zijn de broers Felice niet vies en daar is niet iedereen gek op. Het zit me ook dit keer nergens in de weg, integendeel.

From Dreams To Dust klinkt in een aantal songs als een redelijk rechttoe rechtaan alt-country album, maar The Felice Brothers zoeken ook dit keer een paar keer het experiment, al is het lang niet zo extreem als op het eerder genoemde Celebration, Florida. 

Het album volgt zoals gezegd op Undress, dat ik een van de beste albums van de band uit de Catskill Mountains vind, maar het nieuwe album doet er wat mij betreft niet voor onder. Op het tiende album van de band hoor je de enorme groei die The Felice Brothers de afgelopen tien jaar hebben doorgemaakt, hoor je het resultaat van een geslaagde zoektocht naar een eigen geluid en hoor je boven alles songs die de fantasie prikkelen en mooie verhalen vertellen over relevante thema’s, maar het zijn ook songs die vermaken zoals alleen The Felice Brothers dat kunnen. 

Ook From Dreams To Dust houdt me weer met gemak bijna 55 minuten op het puntje van mijn stoel en blijft dat ook doen. The Felice Brothers worden hier en daar nog steeds klonen van The Band genoemd, maar zijn dat echt al lang niet meer. Schitterend album weer. Erwin Zijleman

De muziek van The Felice Brothers is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://thefelicebrothers-tl.bandcamp.com/album/from-dreams-to-dust.

From Dreams To Dust van The Felice Brothers is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro