Tomberlin - i don’t know who needs to hear this...

Sarah Beth Tomberlin maakte diepe indruk met haar fraaie debuutalbum, maar haar intieme, persoonlijke en avontuurlijke tweede album is nog veel beter, wat één van de muzikale hoogtepunten van 2022 oplevert
i don’t know who needs to hear this..., het nieuwe album van Tomberlin maakt direct bij eerste beluistering indruk, maar het is een album dat je veel vaker moet horen voor je het op de juiste waarde kunt schatten. Sarah Beth Tomberlin maakt op haar nieuwe album indruk met haar prachtige stem en wederom persoonlijke teksten, maar de veelzijdige songs zijn ook nog eens fantasierijk ingekleurd. Er kwamen dit keer heel wat muzikanten naar de studio, maar de meeste tracks op het album klinken ingetogen. Naast ingetogen is de instrumentatie op i don’t know who needs to hear this... echter ook zeer smaakvol en avontuurlijk. Ik blijf nieuwe dingen horen op dit album, dat ondertussen groeit tot grote hoogten.

In de zomer van 2018 debuteerde de Amerikaanse muzikante Sarah Beth Tomberlin als Tomberlin met het werkelijk prachtige maar helaas slechts in kleine kring opgemerkte At Weddings. Op haar debuutalbum verwerkte de jonge Amerikaanse muzikante haar jeugd in een streng religieus gezin op het Amerikaanse platteland, midden in de Bible Belt, wat diepe sporen naliet. 

At Weddings leek op het eerste gehoor het zoveelste intieme folkalbum van een jonge vrouwelijke singer-songwriter, maar het bleek al snel een album van jaarlijstjesniveau, enerzijds door de mooie stem en emotievolle voordracht van Sarah Beth Tomberlin en anderzijds door de productie van de Canadese muzikant en producer Owen Pallett, die het intieme geluid van Tomberlin op bijzondere wijze verrijkte met onder andere strijkers en keyboards. De wat desolate sfeer en de zeer persoonlijke teksten op het album maakten de impact van het prachtdebuut van Tomberlin nog wat groter. 

Eind 2020 volgde de EP Projections, die zo mooi was dat ik onmiddellijk afweek van de regel dat ik alleen volwaardige albums bespreek op de krenten uit de pop. Projections liet vergeleken met het al zo indrukwekkende debuut groei horen en die groei is in nog veel sterkere mate te horen op het deze week verschenen tweede album van Tomberlin. 

Sarah Beth Tomberlin heeft zich na enige omzwervingen inmiddels gevestigd in Brooklyn, New York, en bevestigt vanuit The Big Apple haar status als een van de meest interessante singer-songwriters van het moment. Op Projections leek de Amerikaanse muzikante te kiezen voor een wat voller geluid, maar i don’t know who needs to hear this... (geen hoofdletters) is juist weer wat soberder ingekleurd, met zeer incidenteel een voorzichtige uitbarsting. 

De instrumentatie op het tweede album van Tomberlin is zeer smaakvol en klinkt door het gebruik van flink wat verschillende instrumenten bovendien zeker niet alledaags. In de openingstrack moeten we het in eerste instantie doen met percussie, bas en hier en daar wat jazzy pianoaanslagen, waardoor het aan komt op de zang van de Amerikaanse muzikante. Vergeleken met haar debuutalbum en de hier op volgende EP is Sarah Beth Tomberlin nog overtuigender gaan zingen. De openingstrack van i don’t know who needs to hear this... zorgde in ieder geval bij mij direct voor kippenvel en dat keert vaak terug bij beluistering van het album., dat deels werd geïnspireerd door de pandemie die New York een lange tijd in haar greep hield.

Het tweede album van Tomberlin werd gemaakt met flink wat gastmuzikanten, maar over het algemeen genomen is het een behoorlijk ingetogen en vooral akoestisch klinkend album met op de achtergrond vaak wat dreigende elektronica en vaak een bijzondere rol voor blazers. In muzikaal opzicht kan het overigens wel meerdere kanten op. Tomberlin laat zich niet zo makkelijk in één genre vangen en schuwt ook uitstapjes richting rock niet.

Ook in de wat voller klinkende songs wordt de instrumentatie over het algemeen subtiel ingezet en draait alles om de prachtige stem van Sarah Beth Tomberlin, die op i don’t know who needs to hear this..., wat meer de kant van de Amerikaanse rootsmuziek op gaat, zonder zich hier volledig op vast te pinnen. Binnen de Amerikaanse rootsmuziek kan het weer meerdere kanten op, want het album bevat invloeden uit de country en met name de folk en de jazz. 

At Weddings beschouw ik, zeker achteraf bezien, als een van de mooiste album van 2018, maar ik vind het tweede album van de muzikante uit Brooklyn nog een stuk indrukwekkender. Producer Phil Weinrobe heeft het album voorzien van een zeer smaakvol en avontuurlijk geluid, waarin de mooie stem van Sarah Beth Tomberlin uitstekend gedijd en de songs vrijwel zonder uitzondering imponeren. 

Vergeleken met haar debuutalbum klinkt i don’t know who needs to hear this... net wat minder donker en hier en daar breekt de zon zelfs voorzichtig door op een album vol geheimen die je een voor een mag ontrafelen. Het levert wat mij betreft een van de mooiste albums van het muziekjaar 2022 tot dusver op en misschien wel de mooiste. Erwin Zijleman

De muziek van Tomberlin is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://tomberlin.bandcamp.com/album/i-don-t-know-who-needs-to-hear-this.

i don’t know who needs to hear this... van Tomberlin is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Georgia Harmer - Stay In Touch

De Canadese muzikante Georgia Harmer laat op haar debuutalbum Stay In Touch horen dat ze bulkt van het muzikale talent en betovert met smaakvol ingekleurde songs en vooral met een prachtige stem
Georgia Harmer is een nichtje van de Canadese singer-songwriter Sarah Harmer, maar beschikt zelf ook over het nodige muzikale talent. Op haar debuutalbum Stay In Touch maakt Georgia Harmer in eerste instantie vooral indruk met haar prachtige stem. Het is een warme en heldere stem vol emotie en expressie, die de songs op het album verandert in prachtsongs. Stay In Touch is ook nog eens een bijzonder veelzijdig album, dat varieert van ingetogen folksongs tot wat stevigere rocksongs. Iedere song op het album klinkt weer anders en het is altijd goed. Het is dringen in dit genre, maar Georgia Harmer beschikt wat mij betreft over voldoende talent om uit te groeien tot een van de smaakmakers in het genre.

Voor het laatste plekje op de krenten uit de pop deze week had ik nog minstens een handvol interessante albums liggen, deels van muzikanten van naam en faam, maar ik heb uiteindelijk gekozen voor Stay In Touch, het debuutalbum van Georgia Harmer. Georgia Harmer is een jonge Canadese muzikante uit Toronto, die de muziek thuis met de paplepel ingegoten heeft gekregen. 

Haar beide ouders speelden in de band van de tante van Georgia, de bekende Canadese singer-songwriter Sarah Harmer, die de afgelopen twintig jaar een aantal uitstekende albums heeft gemaakt. Met de muzikale genen zit het dus wel goed bij Georgia Harmer, die op haar debuutalbum laat horen dat ze bulkt van het talent. Stay In Touch laat bovendien horen hoe veelzijdig de muzikante uit Toronto is. 

In Talamanca, de openingstrack van haar eerste album, maakt Georgia Harmer vooral indruk met haar mooie en heldere stem. Stay In Touch opent met een subtiel maar zeer smaakvol klinkende folksong, waarin fraaie gitaarlijnen om de prachtige stem van de Canadese muzikante heen draaien. De openingstrack van het debuut van Georgia Harmer laat niet alleen horen dat ze beschikt over een hele mooie stem, maar ook dat ze haar songs op bijzondere wijze kan vertolken dankzij een bijzondere timing en flink wat gevoel in haar stem. 

Stay In Touch had van mij nog tien van dit soort songs mogen bevatten, maar Georgia Harmer is zoals gezegd een veelzijdige muzikante. In Headrush, de tweede track op het album, wordt de ingetogen folk verruild voor net wat stevigere gitaren en schuift het album opeens dicht tegen de muziek van Phoebe Bridgers aan, al is er wederom een hoofdrol voor de prachtige stem van Georgia Harmer. 

Ook van dit soort songs had het album er wat mij betreft veel meer mogen bevatten, maar in track nummer drie, Know You Forver, schuift Stay In Touch wat op richting een meer jazzy geluid, met wederom een hoofdrol voor de wonderschone vocalen van de Canadese muzikante en een zeer smaakvolle inkleuring. Het zijn pas de eerste drie tracks, maar het was voor mij genoeg om te vallen voor de muzikale charmes van Georgia Harmer. 

Op de resterende acht tracks op het album blijft Georgia Harmer betoveren met haar mooie stem en met songs die steeds weer net wat anders worden ingekleurd, maar stuk voor stuk onmiddellijk overtuigen. De ene keer schuift het wat op richting rock, de volgende keer richting folk, dan weer richting pop. 

Met Stay In Touch vindt Georgia Harmer op overtuigende wijze aansluiting bij de jonge en vrouwelijke smaakmakers binnen de indiepop en indierock van het moment, maar ook liefhebbers van rootsmuziek zullen gecharmeerd zijn van flink wat tracks op het album, waaronder bijvoorbeeld het fluisterzachte Be Here, dat weer een andere en wederom wonderschone kant van Georgia Harmer laat horen. 

Het zijn dit soort ingetogen songs met subtiele klanken en zang die onmiddellijk zorgt voor kippenvel die mij het best bevallen op Stay In Touch, al is er ook op de wat stevigere tracks op het album niet veel aan te merken. Georgia Harmer laat op haar debuutalbum horen dat ze een uitzonderlijk goede zangeres is, maar ze laat ook horen dat ze in muzikaal opzicht en als songwriter met de besten mee kan. Er is helaas nog niet veel aandacht voor haar debuutalbum, maar Georgia Harmer verdient met dit prachtdebuut onmiddellijk een plekje in de spotlights. Erwin Zijleman

De muziek van Georgia Harmer is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://georgiaharmer.bandcamp.com/album/stay-in-touch.

Erny Belle - Venus Is Home

De Nieuw-Zeelandse muzikante Erny Belle grossiert op haar debuutalbum in zwoele en aangename roots songs met een vleugje pop, maar het zit allemaal ook nog eens bijzonder knap in elkaar
Bij muziek uit Nieuw-Zeeland refereer ik vaak aan het gezegde “wat je van ver haalt is lekkerder” en dit gezegde gaat ook op voor het debuutalbum van Erny Belle. De Nieuw-Zeelandse muzikante heeft Maori roots, maar op haar debuut verwerkt ze vooral invloeden uit de pop en de rootsmuziek. Het klinkt allemaal aangenaam en toegankelijk, maar Venus Is Home is bijzonder mooi ingekleurd en Erny Belle is een uitstekend zangeres, die ook nog eens aansprekende songs en teksten schrijft. Er komt de laatste tijd veel moois uit Nieuw-Zeeland en het debuutalbum van Erny Belle past hier uitstekend tussen, al is het maar omdat het album het verlangen naar een zorgeloze zomer flink aanwakkert.

Dankzij de nieuwsbrief van Flying Out Records uit Auckland volg ik de Nieuw-Zeelandse muziekscene inmiddels al een aantal jaren op de voet. Het is een nieuwsbrief die net wat andere krenten uit de pop pikt dan de Nederlandse, Britse en Amerikaanse platenzaken met een nieuwsbrief, wat de wekelijkse mailing van Flying Out Records al zeer de moeite waard maakt. Het is bovendien een nieuwsbrief die er keer op keer in slaagt om de essentie van een album in een paar zinnen te vangen, waardoor ik vrijwel onmiddellijk weet of ik een album moet beluisteren of niet. 

Op basis van de paar zinnen die werden opgeschreven over Venus Is Home van Erny Belle leek dit album me zeer interessant en na een paar noten kon ik al concluderen dat dit klopte. Erny Belle is het alter ego van Aimee Renata (Ngāpuhi) uit Tāmaki Makaurau, wat volgens mij de Maori naam voor (een deel van) Auckland is. Aimee Renata (Ngāpuhi) heeft zelf ook een Maori achtergrond, maar haar alter ego Erny Belle laat hier niet heel veel van horen. 

Venus Is Home is vooral een intiem folkalbum met een vleugje pop en een vleugje country. Zeker wanneer het album wat meer de kant van de pop op gaat, hoor ik wel wat van Lana Del Rey, maar wanneer invloeden uit de rootsmuziek aan terrein winnen, zijn er voorzichtige raakvlakken met landgenoten als Aldous Harding en Reb Fountain. Erny Belle slaagt er wat mij betreft echter vooral in om een eigen geluid te laten horen. 

De negens songs op het debuutalbum van de Nieuw-Zeelandse muzikante zijn betrekkelijk sober, maar zeer smaakvol ingekleurd. In een aantal songs hoor je een vleugje country, soms domineert de folk en heel af en toe is er een voorname rol voor pop, maar over het algemeen genomen is Venus Is Home een consistent klinkend album. 

Het is een album waarop de stem van Erny Belle alle ruimte krijgt en dat is logisch. De Nieuw-Zeelandse muzikante zingt vooral zacht, maar heeft een warme en aangename stem, die zowel in de meer pop georiënteerde als in de meer roots georiënteerde songs uitstekend uit de voeten kan. Soms hoor ik zoals gezegd een randje Lana Del Rey, maar het is maar een dun randje. 

Venus Is Home is een album dat makkelijk in het gehoor ligt en dat mij daarom snel een eenvoudig wist te overtuigen, maar de songs van Erny Bell zijn ook groeibriljanten. De Nieuw-Zeelandse muzikante schrijft scherpe teksten en is zowel in muzikaal als in vocaal opzicht interessanter dan de meeste van haar soort- en tijdgenoten. Venus Is Home is bovendien een lekker veelzijdig album, waarop Erny Belle steeds weer kiest voor net wat andere invloeden. 

Zeker de wat zwoelere songs op het album dringen zich al snel genadeloos op, maar inmiddels vind ik alle songs op het album mooi en ben ik verliefd op de prachtige stem van de muzikante uit Auckland. Venus Is Home is in muzikaal, vocaal en tekstueel opzicht een interessant album, maar Erny Belle maakt ook lekker zwoele en zorgeloze popliedjes die doen verlangen naar broeierige zomeravonden. 

Het is dringen in het genre van de vrouwelijke singer-songwriters met een voorkeur voor een mix van pop en roots, maar het debuutalbum van Erny Belle zou ik zeker niet laten liggen. Venus Is Home laat nog maar eens horen dat het in de gaten houden van de Nieuw-Zeelandse muziekscene absoluut de moeite waard is. Erwin Zijleman

De muziek van Erny Belle is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikante: https://ernybelle.bandcamp.com/album/venus-is-home.

Klaus Schulze (1947-2022)

Twee dagen geleden overleed Klaus Schulze. De dood van de Duitse muzikant heeft in de Nederlandse media helaas niet heel veel aandacht gekregen, maar Klaus Schulze heeft wel degelijk flinke invloed gehad op de ontwikkeling van de popmuziek en dan met name op de ontwikkeling van de elektronische popmuziek. 

De Duitse muzikant behoort tot de pioniers van de elektronische popmuziek, die in de jaren 70 met name in Duitsland tot bloei kwam. Het is de tijd waarin synthesizers nog forse en zeer complexe apparaten waren, waar niet iedereen zomaar mee uit de voeten kon, maar Klaus Schulze kon er al snel mee lezen en schrijven.

In Duitsland bloeide de elektronische popmuziek aan het begin van de jaren 70 op in Berlijn, München en Düsseldorf. In München timmerde Giorgio Moroder aan de weg, in Düsseldorf met name Kraftwerk en in Berlijn waren er bands als Tangerine Dream en Ash Ra Tempel. Klaus Schulze maakte enige tijd deel uit van beide bands, maar begon helemaal aan het begin van de jaren 70 ook aan een solocarrière, die nu abrupt is beëindigd door zijn dood (al komt er volgende maand nog een nieuw album). 

Het heeft een enorme stapel albums opgeleverd, die overigens wel wat wisselend van kwaliteit zijn. Ik had zelf nooit zo heel veel met de muziek van Klaus Schulze, maar had een aantal klasgenoten die leefden op een strikt dieet van muziek van de Duitse muzikant. Het bracht me in aanraking met albums als Cyborg (1973), Moondawn (1976) en Mirage (1977), die hun tijd destijds heel ver vooruit waren en ook liefhebbers van symfonische rock als ik wisten te boeien. 

Het zijn albums met lange tracks vol bijzondere klanken, atmosferische soundscapes, zo nu en dan bijzondere ritmes en vaak een trage maar fascinerende spanningsopbouw. Het maakte Klaus Schulze tot een cultartiest met een kleine maar fanatieke aanhang, maar de destijds vooral in kleine kring bewierookte albums zouden een enorme invloed hebben op de popmuziek, variërend van de ambient tot de electropop en van de filmmuziek tot de dance in al haar vormen. 

Ook toen synthesizers aan het eind van de jaren 70 gemeengoed werden en elektronische popmuziek binnen het bereik van iedere muzikant kwam, bleef Klaus Schulze aan de lopende band albums uitbrengen. Ik heb er hooguit een handvol beluisterd, maar de fans van het eerste uur bleven de Duitse muzikant trouw. In de jaren 90 werd de muziek van de Duitse muzikant opeens weer hip en trok hij, samen met Pete Namlook, flink wat aandacht met een aantal albums met Pink Floyd bewerkingen onder de naam The Dark Side Of The Moog.

Als eerbetoon heb ik Moondawn maar weer eens opgezet. Het blijft hele bijzondere muziek van een zeer invloedrijk muzikant en het blijft muziek die nog steeds futuristisch klinkt en moeiteloos mee kan met elektronische albums die momenteel worden gemaakt, maar dan zonder een batterij aan apparatuur en evenveel kabeltjes. Erwin Zijleman

Spiritualized - Everything Was Beautiful

Spiritualized leverde met het uit 1997 stammende Ladies And Gentlemen... We Are Floating In Space haar meesterwerk af, maar wat komt het deze week verschenen Everything Was Beautiful dicht in de buurt
Ik was vier jaar geleden diep onder de indruk van And Nothing Hurt van de Britse band Spiritualized. Het deze week verschenen Everything Was Beautiful stamt uit dezelfde periode en is misschien nog wel indrukwekkender. Ook op haar nieuwe album pakt de band rond Jason Pierce flink uit met strijkers, blazers en koortjes, maar het album bevat ook een aantal behoorlijk compacte songs, al is dat in het geval van de Britse band een relatief begrip. Spiritualized was de goede vorm een aantal jaren kwijt, maar zowel And Nothing Hurt en Everything Was Beautiful doen echt niet onder voor het onbetwiste meesterwerk van de band uit 1997.

Bij de Britse band Spiritualized denk ik in eerste instantie aan het prachtige Ladies And Gentlemen... We Are Floating In Space uit 1997. Het album viel destijds niet alleen op door de zeer originele verpakking (een doosje medicijnen, inclusief bijsluiter en de cd in een doordrukstrip) maar maakte ook in muzikaal opzicht indruk. De band rond Jason Pierce fascineerde op haar derde album met een 70 minuten durende en hypnotiserende luistertrip die bol stond van de invloeden. 

Het album werd voorzien van het etiket psychedelica, maar Ladies And Gentlemen... We Are Floating In Space bevatte ook invloeden uit de shoegaze, spacerock, jazz, dreampop, post-rock, noiserock en gospel, waarmee ik overigens nog niet alle invloeden die zijn te horen op het album heb genoemd. Dit alles werd ook nog eens overgoten met een Phil Spector achtige productie, wat een imposant klinkend album opleverde. 

Na deze 90s klassieker raakte de Britse band bij mij wat uit beeld, maar het in 2018 verschenen And Nothing Hurt bleek een enorme verrassing. Op And Nothing Hurt borduurden Jason Pierce en zijn medemuzikanten niet alleen voort op het vroege werk van de band, maar werden bovendien zowel invloeden uit de neo-psychedelica als invloeden uit het psychedelisch getinte werk van bands als Pink Floyd, The Beatles en vooral The Kinks geïntegreerd. Het leverde een onverwacht, maar wat mij betreft onbetwist jaarlijstjesalbum op. 

Alle reden dus om met hoge verwachtingen uit te kijken naar Everything Was Beautiful, dat twee keer werd uitgesteld, maar nu gelukkig dan eindelijk is verschenen. Het nieuwe album van de band rond Jason Pierce bevat slechts zeven tracks, maar deze zijn gezamenlijk wel goed voor bijna 45 minuten muziek. 

De tracks op het album stammen uit dezelfde periode als de tracks op voorganger And Nothing Hurt en hier en daar lees ik dat het oorspronkelijk de bedoeling was om de albums gezamenlijk uit te brengen als dubbelalbum. Everything Was Beautiful is in ieder geval nauw verbonden met zijn voorganger en dat is gezien de kwaliteit van deze voorganger goed nieuws. Nog beter nieuws is het feit dat ik het nieuwe album van Spiritualized misschien nog wel indrukwekkender vind dan deze voorganger. 

Ook Everything Was Beautiful grijpt terug op de gloriedagen van Ladies And Gentlemen... We Are Floating In Space., maar net als And Nothing Hurt duikt ook Everything Was Beautiful dieper in de archieven van de Britse psychedelica. De muziek van Spiritualized klinkt ook dit keer lekker vol, met hier en daar een verwijzing naar Phil Spector, en ook Everything Was Beautiful is weer een bezwerende of zelfs hypnotiserende luistertrip, al komt Jason Pierce dit keer dichter dan ooit bij de redelijk toegankelijke rocksong in de buurt en draait hij ook zijn hand niet om voor een country duet (met Nikki Lane). 

Het zijn songs waarvoor alles uit de kast is getrokken. Jason Pierce huurde eindeloos studio’s af, nodigde hordes gastmuzikanten uit en pakt uit met blazers, strijkers en koortjes. Het zou voor de meeste bands al snel veel te veel zijn, maar op Everything Was Beautiful valt alles keurig op zijn plek. 

“A glorious sonic daydream” noemde de Britse kwaliteitskrant The Guardian het vorige album, terwijl de nieuwe worp wordt omschreven als “a sweet din of magnificent melodies”. Er is wederom niets van gelogen. Het einde van Spiritualized is al vaak aangekondigd, maar op Everything Was Beautiful presteert de band echt op de toppen van haar kunnen. Erwin Zijleman

De muziek van Spiritualized is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://spiritualizedband.bandcamp.com/album/everything-was-beautiful.

Everything Was Beautiful van Spiritualized is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 39,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

The Lazy Eyes - Songbook

Aan bands met een voorkeur voor psychedelica uit de jaren 60 en 70 hebben we momenteel geen gebrek, maar zo leuk als de Australische band The Lazy Eyes op hun debuut Songbook hoor ik het niet heel vaak
Laat Songbook van de Australische band The Lazy Eyes door de speakers komen en je wordt een aantal decennia teruggeworpen in de tijd. De band uit Sydney laat zich stevig beïnvloeden door een ruim assortiment aan psychedelica uit de jaren 60 en 70 en verwerkt hiernaast invloeden uit omliggende genres en met name uit de progrock. De muziek van The Lazy Eyes klinkt vaak heerlijk trippy, maar de band kan ook uit de voeten met songs met een kop en een staart. Er verschijnt momenteel wel heel veel in dit genre, maar The Lazy Eyes klinkt een stuk lomer en dromeriger dan de meeste van haar soortgenoten, wat mijn luisterplezier in ieder geval flink ten goede komt.

Na twee prima EP’s debuteert de Australische band The Lazy Eyes deze week met haar volwaardige debuutalbum, Songbook. Het is een debuutalbum dat niet veel tijd nodig heeft om te laten horen in welk genre de band uit Sydney zich het liefst beweegt. Na het wat proggy intro wordt immers al heel snel duidelijk dat The Lazy Eyes vol gaat voor het nieuw leven in blazen van psychedelica uit de jaren 60 en 70. 

Nu zijn er momenteel een heleboel bands die dat doen, waaronder een aantal zeer productieve bands (als King Gizzard & The Lizard Wizard, dat ook deze week weer een nieuw album uitbracht), maar helaas zijn veel door 60s en 70s psychedelica beïnvloede albums momenteel van het nerveuze soort. Ook The Lazy Eyes voert het tempo en de intensiteit hier en daar wat op, maar de psychedelica van de Australische band is toch vooral van het dromerige of zelfs benevelende soort. 

De Australische band is bovendien niet vies van bezwerende gitaarsolo’s, wat mij betreft altijd een verrijking is van het genre. Het prima gitaarwerk op Songbook wordt gecombineerd met spacy keyboards en zo nu en dan met heerlijk dromerige vocalen. Af en toe voegt de band uit Sydney wat invloeden uit de folkrock, hardrock en progrock toe, maar ook uitstapjes richting de wat moderner klinkende neo-psychedelica worden niet gemeden. 

Over het algemeen genomen is Songbook echter een album dat je onmiddellijk mee terugneemt naar de late jaren 60 en vroege jaren 70, waarbij de band zich niet beperkt tot de psychedelische rock die in deze periode in en rond San Francisco werd gemaakt, maar ook wat invloeden van The Beatles, The Byrds en The Beach Boys voorbij komen. 

Zeker in de wat langere tracks neemt de Australische band de tijd voor psychedelische jams, maar Songbook van The Lazy Eyes is gelukkig ook een album met songs met een kop en een staart. Door de redelijk compacte songs, de brede inspiratie uit de psychedelica uit de jaren 60 en 70 en het open staan voor invloeden uit omliggende genres, is The Lazy Eyes uiteindelijk toch een wat ander bandje dan al die andere psychedelische bands van het moment. 

Songbook blijft ver verwijderd van de flirts met pop van een band als Tame Impala, die ooit net zo begon als The Lazy Eyes, en slaagt er ook nog eens in om aanstekelijke songs te combineren met flink wat muzikaal vuurwerk, waarin een randje prog vrijwel nooit ontbreekt. Het is een bijna tegenstrijdige combinatie, maar op Songbook werkt het op een of andere manier perfect. 

Ik durf nog niet te voorspellen of het debuutalbum van The Lazy Eyes over een paar maanden nog steeds zo onweerstaanbaar is als het album momenteel klinkt, maar na flink wat keren horen is nog zeker geen sprake van verveling, al is het maar omdat de band uit Sydney door de invloeden uit omliggende genres en door het afwisselen van aanstekelijke en complexere passages flink wat variatie heeft aangebracht in haar geluid. 

Door alle variatie klinkt Songbook ook als een verzamelaar met een variëteit aan psychedelica en het is een hele aangename verzamelaar. Op basis van de twee eerder verschenen EP’s werd met hooggespannen verwachtingen uitgekeken naar het debuutalbum van The Lazy Eyes en na de eerste luisterbeurten kan ik alleen maar concluderen dat de band uit Sydney aan de verwachtingen voldoet of deze zelfs overtreft. Erwin Zijleman

De muziek van The Lazy Eyes is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Australische band: https://thelazyeyes.bandcamp.com/album/songbook.

The Lazy Eyes van The Lazy Eyes is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

My Idea - CRY MFER

De muziek van Lily Konigsberg is tot dusver wat wisselvallig, weinig consistent en vrij melig, maar het debuutalbum van het samen met Nate Amos gevormde duo My Idea overtuigt me veel meer
My Idea is een duo dat bestaat uit Nate Amos en Lily Konigsberg. Laatstgenoemde kennen we als solomuzikant en als frontvrouw van de band Palberta en inmiddels van flink wat albums die overlopen van goede ideeën en maar niet kunnen kiezen tussen genres. Ook van albums die wat inconsistent en wisselvallig zijn overigens. Op het debuut van My Idea valt echter veel de goede kant op. CRY MFER is niet volledig constant wanneer het gaat om de kwaliteit, maar bevat een flink aantal aantrekkelijke popsongs. Het zijn popsongs die eigenzinnig en avontuurlijk zijn, maar ook lichtvoetig en aanstekelijk. Je moet er even in komen, maar iedere keer valt er meer op zijn plek op dit aangename album.

In de herfst van 2021 verscheen Lily We Need To Talk Now van de Amerikaanse muzikante Lily Konigsberg. Aan het begin van 2021 dook deze Lily Konigsberg ook al op met haar band Palberta, die met Palberta5000 een prima album afleverde. Het was overigens al het zesde album van de band uit New York, maar pas het eerste album dat me echt wist te overtuigen. 

De muziek van Palberta springt op alle albums van de band nogal van de hak op de tak en loopt te vaak over van goede ideeën. Dat gold ook voor Lily We Need To Talk Now van Lily Konigsberg, dat alle kanten op schoot en niet de tijd leek te nemen om songs goed uit te werken. Lily Konigsberg maakte in een aantal tracks flink wat indruk, maar minstens net zo vaak leek ze maar wat te doen of slaagde ze er in ieder geval niet in om indruk op mij te maken. 

Ik moet zeggen dat ik het laatste soloalbum van de muzikante uit New York sindsdien wel meer ben gaan waarderen, maar ik heb ook nog steeds het idee dat er veel meer in zit. Dat idee had ik ook toen ik het debuutalbum van het Amerikaanse duo My Idea voor het eerst beluisterde. 

Het duo uit Brooklyn, New York, bestaat uit Nate Amos van de band Water From Your Eyes en …. ja ja …. Lily Konigsberg, die hiermee in een jaar tijd in drie gedaantes opduikt. CRY MFER (het moet weer eens met hoofdletters) van My Idea is niet heel ver verwijderd van de muziek die Lily Konigsberg in haar uppie maakt. 

Zeker bij eerste beluistering had het debuut van My Idea op mij precies dezelfde uitwerking als alle andere muziek die Lily Konigsberg heeft gemaakt. Zo nu en dan hoor je een briljant popliedje, maar het gaat ook wel veel kanten op, waarbij een flinke uitglijder nooit heel ver weg is. 

Wanneer ik CRY MFER vergelijk met Lily We Need To Talk Now (dat overigens werd geproduceerd door Nate Amos) hoor ik echter wel een wat consistenter niveau. Ik hoor ook wat minder diepe dalen, terwijl de pieken op het debuut van Nate Amos en Lily Konigsberg net wat hoger zijn. 

Toch doet ook het debuut van My Idea zo nu en dan de wenkbrauwen fronsen. Lily Konigsberg zingt op het debuut van My Idea beter dan op haar soloalbum, maar ze zit er ook wel eens flink naast en na een zeer memorabel en prachtig klinkend popliedje kan ook zomaar een song volgen die zo vals of vervormd klinkt dat je gaat twijfelen aan de apparatuur waarmee je het album afspeelt of krijg je de vreselijke auto-tune voor je kiezen. 

Ik kon bij Palberta vaak niet aan wennen aan het wisselende niveau en ook het solowerk van Lily Konigsberg kwam bij mij niet direct door de selectie, maar CRY MFER van My Idea dringt zich, zeker na enige gewenning, steeds meer op. Nate Amos en Lily Konigsberg laten zich niet vangen in een hokje en doen precies waar ze zelf zin in hebben. 

Het levert een album op dat de plank incidenteel mis slaat, maar er staan heel veel geweldige popliedjes tegenover. Het zijn lekker eigenzinnige popliedjes die alle kanten op kunnen en die op van alles en nog wat lijken, maar aan de andere kant op helemaal niets. De platenmaatschappij van het tweetal houdt het op “a beautiful mess of different sounds, completely and effortlessly genreless” en dat is een mooie omschrijving. CRY MFER zal bij eerste beluistering flink tegen de haren in strijken, maar de ruwe diamanten op dit album beginnen langzaam maar zeker steeds meer te schitteren. Erwin Zijleman

De muziek van My Idea is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse duo: https://myidea.bandcamp.com.

CRY MFER van My Idea is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Tess Roby - Ideas Of Space

De Canadese muzikante Tess Roby debuteerde precies vier jaar geleden knap met het fraaie Beacon en maakt nu misschien nog wel meer indruk met het bijzonder mooie en bijzondere Ideas Of Space
Bij de naam Tess Roby moest ik even graven in het geheugen, maar al snel kwam het bijzondere debuutalbum Beacon weer aan de oppervlakte. Op haar tweede album borduurt Tess Roby maar ten dele voort op haar debuut en kiest ze voor een wat zweveriger geluid waarin elektronica de hoofdrol opeist. Tess Roby kiest nog steeds niet voor de makkelijkste weg, want haar songs steken knap in elkaar en zitten vol bijzondere details. Alle elektronica past verrassend goed bij haar geschoolde stem die warmte toevoegt aan alle elektronische klanken. Ideas Of Space is een album dat met name later op de avond aan schoonheid en kracht wint en alleen maar mooier wordt.

Bijna op de dag af vier jaar geleden schreef ik over Beacon van de Canadese muzikante Tess Roby. De klassiek geschoolde en in de opera actieve muzikante uit Montreal zette op haar debuutalbum haar eerste stappen in de popmuziek en deed dit als eerbetoon aan haar overleden vader. Samen met haar broer Eliot nam ze het album op in de studio van haar vader, waarbij gebruik werd gemaakt van de instrumenten die daar beschikbaar waren. 

Beacon bevatte flink wat invloeden uit de Britse folk, maar door de bijzondere inzet van elektronica klonk de muziek van Tess Roby een stuk moderner dan de meeste andere Britse folk. De songs van de Canadese muzikante zaten bovendien bijzonder knap in elkaar, waardoor Beacon uiteindelijk overliep van de belofte. Na het bijzonder veelbelovende debuut was het vier jaar stil rond Tess Roby, maar deze week is ze terug met Ideas Of Space. 

“Don’t Judge A Book By Its Cover” luidt een Engels gezegde, maar de covers van de albums zeggen veel over de muziek van Tess Roby. Op de cover van Beacon ligt ze in het gras, wat goed aansluit bij het aardse en folky karakter van de muziek op het album. Op de cover van Ideas Of Space zien we de Canadese muzikante in een flitsende outfit in een donkere setting en ook dit past uitstekend bij de muziek op het album. 

Ideas Of Space klinkt over het algemeen genomen flink anders dan zijn voorganger. Op het tweede album van Tess Roby speelt elektronica een veel belangrijkere rol en bovendien klinkt haar muziek wat zweveriger. Ideas Of Space is bovendien meer een album van de nacht dan van de dag. 

Het levert een album op dat op veel terreinen anders klinkt dan het fraaie Beacon, maar er zijn gelukkig ook flink wat overeenkomsten. Ook op Ideas Of Space zitten de songs van Tess Roby knap in elkaar en is maar zelden direct duidelijk welke kant het op gaat. Het zijn songs die nog steeds folky kunnen klinken en die ook dit keer opvallen door mooi verzorgde en inventieve klanken en door de karakteristieke en klassiek geschoolde stem van Tess Roby, die haar muziek een bijzonder eigen geluid geeft. 

Elektronica speelt een voorname rol op het album, maar de wat killere elektronische klanken worden op fraaie wijze gecombineerd met warme elektronische en organische klanken, die met name goed tot zijn recht komen wanneer de zon onder is. Hier en daar duiken flarden van de elektronica pioniers op, maar over het algemeen slaagt Tess Roby er in om haar elektronica heel bijzonder te laten klinken. 

In de meest zweverige momenten schuift Tess Roby wat op richting ambient of new age, maar ze kan ook uit de voeten met net wat toegankelijkere elektropop, al is het wel altijd elektropop van het subtiele soort, die niets op heeft met de eendimensionale muziek die in het genre in grote hoeveelheden wordt gemaakt.

Zeker bij eerste beluistering vond ik Ideas Of Space bijzonder aangenaam klinken, maar vervlogen de vaak ijle klanken op het album ook makkelijk. Ideas Of Space komt het best tot zijn recht wanneer je er met volledige aandacht naar luistert. De muziek van de Canadese muzikante zit vol fraaie details en vol subtiele wendingen, waardoor de songs op het album lang aan kracht en avontuur winnen en zich een steeds fascinerendere luistertrip ontvouwt. 

Na vier jaar stilte was ik Tess Roby eerlijk gezegd al lang weer vergeten, maar met Ideas Of Space maakt ze de belofte van haar zo bijzondere debuut zeker waar. De muzikante uit Montreal doet dit met een album dat anders maar al even bijzonder klinkt als zijn voorganger en uiteindelijk nog wat meer overtuigt. Erwin Zijleman

De muziek van Tess Roby is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://tessroby.bandcamp.com/album/ideas-of-space.

Van Halen - Van Halen (1978)

Van Halen gaf de hardrock in 1978 een nieuwe impuls met een net wat anders klinkend album, dat de tand des tijds verrassend goed heeft doorstaan en dat tot de dag van vandaag invloedrijk is gebleken

De hoogtijdagen van de 70s hardrock zaten er op toen de Amerikaanse band Van Halen in 1978 opdook met haar titelloze debuutalbum. Het is een album dat in 1978 wat anders klonk dan tot op dat moment gebruikelijk was, maar dat liefhebbers van het genre onmiddellijk aansprak, al is het maar vanwege het geweldige gitaarwerk van Eddie Van Halen. De muziek van Van Halen moderniseerde de hardrock en nam wat afstand van de door blues gedomineerde rockmuziek. Het leverde een album op dat decennia later nog altijd fris klinkt, wat zeker niet geldt voor de meeste andere hardrock albums uit deze periode. Voor mij persoonlijk is het ook het beste Van Halen album, maar hierover verschillen de meningen natuurlijk.

Als jochie van 14 jaar stond ik bij de kassa van Elpee in Den Haag met de LP Love Gun van de Amerikaanse hardrock band Kiss in mijn handen. De man achter de balie keek me misprijzend aan. “Nee joh, die moet je niet kopen, dat is echt niks” riep hij. Ik mompelde waarschijnlijk dat ik het album echt wilde hebben, ik was immers een groot Kiss fan en dit album ontbrak nog, maar daar nam de man achter de balie geen genoegen mee. Hij trok Love Gun uit mijn handen en dirigeerde me naar een van de koptelefoons die werden gebruikt om albums te beluisteren. “Deze moet je hebben, dit is de toekomst van de hardrock” zei de man en zonder dat ik wist wat me te wachten stond zette ik de wat versleten koptelefoon op mijn hoofd. 

Vierenveertig jaar later kan ik concluderen dat de man achter de balie gelijk had. Love Gun van Kiss kocht ik een paar maanden later alsnog, maar het bleek inderdaad een stuk minder dan het album dat ik na de luistersessie bij Elpee mee naar huis nam (in mijn herinnering ook nog met “een knaak korting”). Ik luister tegenwoordig zelden meer naar hardrock, maar als ik dit album uit de kast trek of via Spotify door de oortjes laat komen, voel ik me weer even dat jochie van 14. Bovendien is het betreffende album voor mij inmiddels uitgegroeid tot een van de klassiekers in het genre. 

Ik heb het over het titelloze debuut album van de Amerikaanse band Van Halen uit 1978. De band, met de Nederlandse broers Alex en Eddie Van Halen in de gelederen, zou met name in de jaren 80 uitgroeien tot een van de grootste Amerikaanse rockbands en heeft meerdere uitstekende albums op haar naam staan, maar voor mij is er nog altijd één album dat er bovenuit steekt en dat is het debuut uit 1978. 

Het album opent overtuigend met de single Running With The Devil, dat alle kenmerken van het zo karakteristieke Van Halen geluid bevat. De diepe baslijnen van Michael Anthony, het zwaar aangezette drumwerk van Alex Van Halen, de temperamentvolle zang van David Lee Roth en natuurlijk het geweldige gitaarwerk van Eddie Van Halen, die stevige riffs speelt, maar ook tekent voor fantastische solo’s. 

Eddie Van Halen zette zichzelf definitief op de kaart met de tweede track op het album, het uit een gitaarexplosie bestaande Eruption, dat door mijn moeder vast ‘kattengejank’ werd genoemd, maar dat ik nog altijd noot voor noot ken. Het is na het hitgevoelige Running With The Devil een gewaagde stap, maar het pakte fantastisch uit.

Het titelloze debuut van Van Halen bevat een serie geweldige songs, die wanneer het gaat om hardrock weinig concessies doen, al ontbreken de invloeden uit de blues bijna volledig, maar die ook stuk voor stuk makkelijk in het gehoor liggen. Het zijn ook songs waar een enorme vaart in zit, wat de muziek van Van Halen voorziet van veel energie.De covers van You Really Got Me van The Kinks en John Brim’s Ice Cream Man zijn misschien wat overbodig, maar ze hebben me nooit in de weg gezeten. 

Het debuut van Van Halen is inmiddels bijna 45 jaar oud, maar vergeleken met andere hardrock albums uit de jaren 70, vind ik het debuut van de Amerikaanse band nog altijd fris klinken. Van Halen liep met een debuutalbum in 1978 ver achter de pioniers in het genre aan en mede hierdoor heeft het debuutalbum van de Amerikaanse band niet dezelfde status als de onbetwiste klassiekers in het genre. Voor mij is het debuut van Van Halen echter wel een onmiskenbare klassieker. De band gaf de hardrock in het jaar na de introductie van de punk een frisse impuls en die impuls blijkt de tand des tijds verrassend goed te hebben doorstaan. Dat had de medewerker van Elpee vierenveertig jaar geleden toch goed gehoord. Erwin Zijleman

De geremasterde versie van Van Halen van Van Halen is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 11,99 euro

Kathryn Joseph - for you who are the wronged

De Schotse muzikante Kathryn Joseph levert met for you who are the wronged haar derde prachtalbum af en ook dit is er weer een die, na enige gewenning, snel uitgroeit tot een waar meesterwerk
In het begin van 2016 haalde ik uit een aantal Britse jaarlijstjes het debuutalbum van de Schotse muzikante Kathryn Joseph. Het is bleek een album dat je verafschuwt of koestert en ik koos, na enige gewenning, voor het laatste. Deze week is het derde album van de muzikante uit Glasgow verschenen en ook for you who are the wronged is weer een wonderschoon album. Het is een album dat wordt gedomineerd door bijzonder subtiele klanken en door de zeer karakteristieke stem van Kathryn Joseph. Zowel de instrumentatie als de zang zullen mogelijk wat barrières opwerpen, maar wanneer de muziek van Kathryn Joseph je eenmaal raakt, raakt ook for you who are the wronged je weer diep. Prachtig.

Na bones you have thrown me and blood i've spilled uit 2015 en from when i wake the want is uit 2018 is het deze week verschenen for you who are the wronged het derde album van de Schotse muzikante Kathryn Joseph (die kennelijk niet gek is op hoofdletters). De muzikante uit Glasgow maakt al vanaf jonge leeftijd muziek, maar debuteerde door uiteenlopende omstandigheden pas op haar veertigste. 

Haar debuut bones you have thrown me and blood i've spilled was zeker geen makkelijk album, maar het leverde Kathryn Joseph, zeker in het Verenigd Koninkrijk, wel de waardering op die ze verdiende. Ik heb zelf overigens ook flink geworsteld met het debuutalbum van de Schotse muzikante, maar toen de schoonheid van haar muziek eenmaal aan de oppervlakte kwam, bleek het een bijzonder en wonderschoon album. Het gold in 2018 ook voor from when i wake the want en het geldt nu ook weer voor for you who are the wronged. 

Bij beluistering van for you who are the wronged zal de eerste barrière worden opgeworpen door de stem van Kathryn Joseph. Het is een stem die eerder is vergeleken met die van Joanna Newsom of Karen Dalton en dat zijn zangeressen die niet door iedereen worden gezien als nachtegaaltjes. Ik vind de stem van Kathryn Joseph overigens wel wat toegankelijker dan die van de twee Amerikaanse zangeressen en zeker vergeleken met haar debuutalbum is de Schotse muzikante wel wat toegankelijker gaan zingen. Desondanks zal de stem van Kathryn Joseph niet bij iedereen in de smaak vallen. 

Ook in muzikaal opzicht is for you who are the wronged zeker geen doorsnee album. Kathryn Joseph kleurt haar muziek buitengewoon subtiel in met piano en keyboards en kiest vaak voor repeterende akkoorden. Het voorziet haar muziek van een intiem karakter en dat wordt versterkt door de vaak fluisterzachte zang. 

Door het zeer intieme karakter van de muziek van Kathryn Joseph is ook for you who are the wronged weer geen album voor op de achtergrond. De muziek van de Schotse muzikante komt het best tot zijn recht wanneer de subtiele klanken en de intieme vocalen je het muzikale universum van Kathryn Joseph in zuigen. Het is een muzikaal universum dat met enige fantasie in het hokje folk past, maar ook for you who are the wronged is weer een album dat zich makkelijk in meerdere genres beweegt. 

Bij beluistering van het nieuwe album van de muzikante uit Glasgow heb ik meer dan eens associaties met de muziek van Kate Bush. Hier en daar door een vleugje in de stem, af en toe door een bijzondere twist in de instrumentatie, maar vooral door de wat donkere en beklemmende sfeer die de muziek van beiden op kan roepen en door het ongeremde muzikale avontuur in deze muziek. 

Ik was na de geweldige vorige twee albums al gewend aan het bijzondere geluid van Kathryn Joseph, waardoor for you who are the wronged zich direct genadeloos opdrong, maar een ieder die haar muziek nog niet kent wil ik vooral adviseren om de tijd te nemen voor dit bijzondere album. Het is absoluut wennen aan de zang en aan de wat naar binnen gekeerde instrumentatie op het album, maar wanneer je eenmaal wordt gegrepen door de intieme en intense muziek van de Schotse muzikante, is ook for you who are the wronged weer een album dat tot grote hoogten groeit. Het is een album dat misschien net wat toegankelijker is dan zijn twee voorgangers en Kathryn Joseph hopelijk ook in Nederland de aandacht oplevert die ze zo verdient. Erwin Zijleman

De muziek van Kathryn Joseph is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Schotse muzikante: https://kathrynjoseph.bandcamp.com/album/for-you-who-are-the-wronged.

for you who are the wronged van Kathryn Joseph is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Fontaines D.C. - Skinty Fia

De eerste twee albums van de Ierse band Fontaines D.C. waren geweldig en ook het wat toegankelijkere en deels andere wegen inslaande Skinty Fia komt weer aan als de spreekwoordelijke mokerslag
Het is misschien even wennen aan het wat melodieuzere en ook toegankelijkere geluid van Fontaines D.C., maar Skinty Fia bevat ook genoeg overeenkomsten met de zo indrukwekkende eerste twee albums van de Ierse band. Ook Skinty Fia is een donker of zelfs aardedonker album met invloeden uit de postpunk, maar deze krijgen gezelschap van alles dat in de vroege jaren 90 binnen de indierock gangbaar was. In muzikaal opzicht klinkt de band hechter en vooral ook beter en ook in vocaal opzicht heeft Fontaines D.C. stappen gezet. Skinty Fia is het derde album van Fontaines D.C. en het is het derde geweldige album van de band. Behoorlijk indrukwekkend als je het mij vraagt.

Van alle bands die zich de afgelopen jaren vergrepen aan onvervalste 70s postpunk met de zo karakteristieke praatzang, vind ik de Ierse band Fontaines D.C. met afstand de beste. De band uit Dublin sleepte er niet alleen meer invloeden bij dan de concurrentie, maar tekende ook voor veel betere songs. 

Met Dogrel uit 2019 en A Hero’s Death uit 2020 heeft Fontaines D.C. inmiddels twee geweldige albums of misschien zelfs wel potentiële klassiekers op haar naam staan. Het zijn twee aardedonkere albums die je van de eerste tot en met de laatste noot in een wurggreep houden. Vorig jaar moesten we het doen zonder nieuwe muziek van de inmiddels naar Londen verkaste band, maar met Skinty Fia keert Fontaines D.C. terug. 

Vergeleken met het debuut van de band, leunde het tweede album van de Ieren net wat meer tegen de postpunk aan. Op Skinty Fia slaat Fontaines D.C. juist weer wat meer de vleugels uit. Waar A Hero’s Death bijna een puur postpunk album kon worden genoemd, is Skinty Fia een verrassend veelzijdig rockalbum vol invloeden. 

Je hoort het direct in de indrukwekkende openingstrack In ár gCroíthe Go Deo, die laat horen dat de leden van de band hun Ierse roots niet zijn vergeten, maar de 70s postpunk inmiddels hebben verruild voor een diverser geluid, vol invloeden uit de indierock zoals die aan het begin van de jaren 90 werd gemaakt. Stuwende ritmes uit de Madchester scene en de industrial worden in de openingstrack gecombineerd met een donker en gruizig geluid, waarin overigens nog altijd elementen uit de postpunk opduiken. 

Zanger Grian Chatten is, zeker vergeleken met het debuutalbum van Fontaines D.C. veel meer gaan zingen in plaats van praten en dat vind ik persoonlijk een goede zaak. Veel songs op Skinty Fia klinken sowieso wat toegankelijker en melodieuzer dan we van de band gewend zijn, maar aan de kleuren in de muziek van Fontaines D.C. is niets veranderd. Ook op het derde album van de band domineren de donkere tinten in zowel de instrumentatie als in de vocalen wat ook dit keer een dreigende of zelfs onheilspellende sfeer creëert. 

Fontaines D.C. wist twee albums op rij diepe indruk te maken en wat mij betreft doet de band dat ook weer op Skinty Fia. De band combineert de vertrouwde invloeden uit de postpunk, met uiteraard heerlijk diepe baslijnen, zoals gezegd met uiteenlopende invloeden uit de 90s indierock, waarbij de band zich breed laat inspireren, zonder haar eigen gezicht te verliezen, want ook Skinty Fia klinkt onmiskenbaar als Fontaines D.C.. 

In muzikaal opzicht laat de band op haar derde album flinke groei horen. Het gitaarwerk is prachtig, maar ook de drummer van de band maakt meer indruk dan op de vorige albums. Fontaines D.C. heeft zich absoluut laten inspireren door een band als Primal Scream, maar Skinty Fia had zich in de jaren 90 ook zomaar kunnen scharen onder het beste van de wat ruwere Britpop (af en toe hoor ik stiekem een opvallend geslaagde combinatie van Oasis en Underworld). 

Vergeleken met de vorige twee albums zijn de songs van Fontaines D.C. wat minder ruw en stekelig, maar ook Skinty Fia is weer een heftig album. De eerste twee albums van de band vraten energie en dat doet ook album nummer drie dat als een stoomtrein over je heen walst en nauwelijks rustpunten biedt (en als ze er zijn vind ik ze persoonlijk minder dan de intensere songs). 

Ik moest eerlijk gezegd wel even wennen aan het wat toegankelijkere en melodieuzere geluid van de band, maar inmiddels sla ik Skinty Fia zelfs nog hoger aan dan de prachtige voorgangers Dogrel en A Hero’s Death. Fontaines D.C. blijft al met al doorbouwen aan een bijzonder fascinerend oeuvre en blijft de concurrentie ook dit keer flink voor. Erwin Zijleman

De muziek van Fontaines D.C. is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Ierse band: https://fontainesdc.bandcamp.com/album/skinty-fia.

Skinty Fia van Fontaines D.C. is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (red), 26,99 euro

LP (yellow), 26,99 euro

LP, 26,99 euro

2LP (deluxe, 45 rpm), 34,99 euro

CD, 14,99 euro

Annie Blackman - All Of It

Je moet vatbaar zijn voor de charmes van de persoonlijke maar ook betrekkelijk eenvoudige folksongs van Annie Blackman, maar als je er vatbaar voor bent is de verleiding van All Of It al snel meedogenloos
Bij eerste beluistering van het tweede album van de New Yorkse muzikante Annie Blackman vroeg ik me vooral af of het album wel bijzonder genoeg is. De intieme en folky popliedjes van de muzikante uit Brooklyn zijn betrekkelijk eenvoudig en Annie Blackman moet het ook niet hebben van muzikaal of vocaal spierballenvertoon. Juist de eenvoud is echter de charme van dit album en die charme wordt versterkt door de persoonlijke teksten, die gaan over alledaagse worstelingen rond het volwassen worden. Annie Blackman doet geen hele spannende dingen op All Of It en juist dat maakt haar nieuwe album zo puur en oprecht. En uiteindelijk vrijwel niet te weerstaan.

Ook de afgelopen week kon ik weer kiezen uit een stapeltje nieuwe albums van jonge vrouwelijke singer-songwriters. Zoals eerder gezegd dreigt zo langzamerhand verzadiging in dit genre, waardoor ik tegenwoordig meer albums laat liggen, maar er zitten toch ook altijd albums tussen die me wel weten te verrassen of te raken, zoals All Of It van Annie Blackman. 

Annie Blackman is een jonge singer-songwriter uit Brooklyn, New York, die een jaar of zes geleden, toen ze nog op de middelbare school zat, haar debuutalbum uitbracht en nu terugkeert met haar tweede album, nadat ze via Tik Tok de aandacht had getrokken van een platenmaatschappij. 

All Of It is een album dat zich uiteindelijk flink wist op te dringen, maar daar zag het in eerste instantie niet naar uit. Op het eerste gehoor hoorde ik een serie aangename popliedjes, maar hoorde ik nog niet direct wat de muziek van Annie Blackman bijzonder en/of onderscheidend maakt. Dat blijft, ook nu ik wel onder de indruk ben van het album, lastig uit te leggen, dus laat ik het er maar op houden dat de songs van de New Yorkse muzikante iets hebben. 

Dat iets zit niet in de instrumentatie, die betrekkelijk eenvoudig is. Daar is overigens niets mis mee, want door de betrekkelijk sobere inkleuring van de songs, krijgen de zang van Annie Blackman en haar teksten alle ruimte. Ook de stem van de muzikante uit New York is op zich niet heel bijzonder, maar ik vind de zang wel aangenaam en zeker wanneer Annie Blackman wat nonchalanter zingt, hebben de vocalen ook iets charmants. 

Dat charmante hoor je ook in de teksten. Annie Blackman groeide op in New Jersey, studeerde in Ohio en toog na haar studie naar New York, een keuze die volgens de song Drive werd ingegeven door haar angst voor autorijden. Het laatste weetje komt de Wikipedia over Annie Blackman, die ook nog weet te melden dat de New Yorkse muzikante op de middelbare school fan was van Taylor Swift en haar leven destijds werd gedomineerd door onbeantwoorde liefdes. 

Op All Of It komen nog wat persoonlijke verhalen voorbij, die allemaal te maken hebben met de worstelingen rond het volwassen worden en met loslaten en weer verder gaan. Het zijn verhalen die met enige humor worden verteld, wat ook weer bijdraagt aan de charme van de songs van Annie Blackman. 

Objectief beschouwd doet Annie Blackman op All Of It redelijk eenvoudige dingen. Ze schrijft eenvoudige folksongs, die eenvoudig worden ingekleurd. Van muzikaal of vocaal vuurwerk is geen sprake, maar de popliedjes van de muzikante uit New York zijn wel puur en authentiek, waardoor ik ze eigenlijk niet kan weerstaan. 

Iedere keer als ik naar het album van Annie Blackman luister, vind ik All Of It nog wat leuker, charmanter en onweerstaanbaarder. Iedere keer als ik naar haar teksten luister vind ik ze grappiger en oorspronkelijker. Annie Blackman heeft een album gemaakt zonder pretenties. Gewoon zingen over dingen die je mee hebt gemaakt en waar je mee worstelt en als het even kan in aanstekelijke deuntjes. Het lijkt misschien eenvoudig wat Annie Blackman doet op haar tweede album, maar ik vind het echt heel knap. Erwin Zijleman

De muziek van Annie Blackman is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://annieblackman.bandcamp.com/album/all-of-it.