Jana Mila - Chameleon

Jana Mila heeft met het in Nashville opgenomen Chameleon een uitstekend en verrassend veelzijdig album gemaakt, dat zowel in muzikaal en productioneel als in vocaal opzicht makkelijk indruk maakt
De muziekindustrie draait in Nashville momenteel op volle toeren, wat week na week uitstekende albums oplevert. Tussen deze uitstekende albums valt Chameleon van Jana Mila makkelijk op. Het is een wat veelzijdiger klinkend album dan gebruikelijk in Nashville en het is bovendien een album dat werkelijk prachtig is geproduceerd door Todd Lombardo, die als muzikant zo belangrijk is op de albums van Kacey Musgraves. De ster van het album is echter toch Jana Mila zelf, die indruk maakt met een serie sterke songs en die bovendien makkelijk overtuigt als zangeres. De concurrentie in Nashville is momenteel moordend, maar dit bijzonder mooie album mag zeker niet ondersneeuwen.

Het bekende Amerikaanse platenlabel New West Records kondigt deze week met veel trots het album Chameleon van Jana Mila aan. Het in Nashville, Tennessee, opgenomen album is geproduceerd door de Amerikaanse muzikant Todd Lombardo, die als gitarist een voorname rol speelt op de laatste albums van onder andere Lera Lynn en Kacey Musgraves. New West Records heeft alle reden om trots te zijn op het debuutalbum van Jana Mila, want Chameleon is een uitstekend album, dat er voor mij uit springt deze week. Het is een album dat van Jana Mila zomaar een ster kan maken in Nashville, al is daar ook wel een beetje geluk voor nodig. 

Ook in Nederland kunnen we overigens trots zijn op het eerste album van Jana Mila, want haar wieg stond in Amsterdam. Jana Mila Doorten deed in Nederland mee aan enkele talentenjachten en trok de aandacht met de single When Times Get Rough, dat ze op jonge leeftijd schreef en dat op Spotify al een kleine vijf miljoen keer werd beluisterd. Het is een single die absoluut het talent van Jana Mila laat horen, maar als ik luister naar de songs op Chameleon kan ik alleen maar concluderen dat de Nederlandse muzikante de afgelopen twee jaar hele grote stappen heeft gezet. 

Het album opent met een folky track die opvalt door fraai gitaarwerk, een hele mooie en ruimtelijke productie en uitstekende zang, die hier en daar fraai wordt ondersteund. Het doet qua sfeer wel wat denken aan de muziek die Kacey Musgraves eerder dit jaar maakte op het wonderschone Deeper Well, maar Jana Mila beschikt over een totaal andere stem en laat zich bovendien door andere genres beïnvloeden. 

De Nederlandse muzikante is zeker niet kieskeurig als het gaat om het verwerken van invloeden. Chameleon bevat invloeden uit de Nashville country van het moment, maar heeft ook een jaren 70 vibe met invloeden uit de Laurel Canyon folk. Hier blijft het niet bij, want invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek worden op Chameleon ook gecombineerd met invloeden uit de pop, al zijn deze nooit dominant. Door alle invloeden is Chameleon een toepasselijke titel van een album dat een stuk veelzijdiger is dan de meeste andere albums die momenteel in Nashville worden gemaakt en dat de competitie met deze albums daarom zeker aan kan. 

Jana Mila profiteert op haar debuutalbum nadrukkelijk van de kwaliteiten van Todd Lombardo, die niet alleen tekent voor flink wat instrumenten op het album waaronder het geweldige gitaarwerk, maar bovendien laat horen dat hij de kunst van het produceren inmiddels uitstekend beheerst. Chameleon is in productioneel opzicht een van de mooiste albums uit Nashville die ik de laatste tijd heb gehoord en ook in muzikaal opzicht is het album zeer aansprekend. 

Het doet me in een aantal opzichten denken aan het laatste album van Kacey Musgraves en dat is wat mij betreft een enorm compliment voor Jana Mila. De Nederlandse muzikante laat op haar debuutalbum horen dat ze een uitstekende songwriter is en ook als zangeres maakt ze wat mij betreft makkelijk indruk met een mooie maar ook karakteristieke en emotievolle stem. 

Ik moet eerlijk toegeven dat ik tot een paar dagen geleden nog nooit van Jana Mila had gehoord en daarom ook met zeer bescheiden verwachtingen begon aan het beluisteren van Chameleon, maar het album heeft me echt enorm verrast en is nog lang niet uitgegroeid. Wat een belofte deze Nederlandse muzikante. Erwin Zijleman

De muziek van Jana Mila is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse muzikante: https://janamila.bandcamp.com/album/chameleon.

Chameleon van Jana Mila is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

illuminati hotties - POWER

In de Verenigde Staten zijn er weer veel lovende woorden voor illuminati hotties, maar ook in Nederland moeten de goede en aanstekelijke indierock en indiepop songs van Sarah Tudzin aan kunnen slaan
Laat POWER van illuminati hotties uit de speakers komen en je wordt getrakteerd op een serie songs die onmiddellijk aanspreekt. Het project van Sarah Tudzin sluit aan bij de indierock van het moment, maar heeft ook een zwak voor muziek uit de jaren 90. Het klinkt allemaal bijzonder lekker en aanstekelijk, maar de songs van Sarah Tudzin benaderen stuk voor stuk de nagenoeg perfecte popsong en zitten in muzikaal opzicht knap in elkaar. De stem van de muzikante uit Los Angeles roept allerlei associaties op, maar verleidt ook bijzonder makkelijk. Het vorige album van illuminati hotties vond ik pas na meerdere keren horen overtuigend, maar de verleiding van POWER was bij de eerste kennismaking al niet te weerstaan.

Met name de Amerikaanse media waren vorige week behoorlijk positief over POWER van illuminati hotties. Dat is op zich geen verrassing, want ook het in de herfst van 2021 verschenen Let Me Do One More werd in de Verenigde Staten bedolven onder de zeer lovende recensies. 

Dat hoorde ik er in 2021 overigens niet direct aan af, want de ‘tenderpunk’ songs van illuminati hotties klonken bij eerste beluistering niet heel onderscheidend. Uiteindelijk wist het project van Sarah Tudzin me wel te overtuigen met Let Me Do One More, maar het deze week verschenen POWER vind ik echt klassen beter. 

Het nieuwe album van illuminati hotties sluit goed aan bij de meest succesvolle indiepop en indierock albums van het moment en is bovendien niet vies van invloeden uit de 90s indierock, die tegenwoordig overigens ook gemeengoed zijn. Qua invloeden is er niets nieuws onder de zon op POWER en ook de songs op het album zijn stuk voor stuk songs die je bij eerste beluistering al jaren of zelfs decennia lijkt te kennen. 

Dat laatste is ook de kracht van het album, want de songs van illuminati hotties voelen ook aan als het spreekwoordelijke warme bad. Zeker wanneer Sarah Tudzin wat meisjesachtig zingt hoor ik wel wat van de meest verleidelijke songs van Juliana Hatfield, maar het sluit minstens even naadloos aan op de beste indiepop en indierock van de afgelopen jaren. Het is deels de verdienste van de verleidelijke maar ook bijzonder mooie stem van Sarah Tudzin, die de songs van illuminati hotties iets zwoels en verleidelijks geeft, ook wanneer de gitaren of de synths wat zwaarder worden aangezet. 

De zang is overigens niet het enige dat in alle opzichten klopt. Sarah Tudzin heeft een verleden als producer en kan bovendien op meerdere instrumenten uit de voeten. Ze weet dus hoe een goed indierock of indiepop album moet klinken en heeft deze kennis volledig toegepast op POWER. Het knappe van het nieuwe album van illuminati hotties is dat de songs van de muzikante uit Los Angeles aan de ene kant vol geproduceerd en wat gelikt klinken, maar aan de andere kant ook iets ruws hebben. Het contrasteert allemaal prachtig met de mooie stem van Sarah Tudzin, die haar stem hier en daar vervormt om net wat rauwer te klinken. 

Vergeleken met Let Me Do One More is POWER in muzikaal opzicht interessanter en in vocaal opzicht beter, maar de grootste groei hoor ik in de songs. Het zijn songs die op het eerste gehoor vooral lekker klinken maar op hetzelfde moment niet heel onderscheidend lijken. Dat lekker klinken wordt al snel heel erg lekker klinken en de songs van illuminati hotties weten zich in kwalitatief opzicht vervolgens wel te onderscheiden. 

Sarah Tudzin heeft op POWER een zwak voor songs met een hang naar de vrouwelijke indierock uit de jaren 90, maar met een lichtvoetige en zonnige popsong als Sleeping Inn laat ze horen dat ze ook iets heel anders kan. In Nederland doet de muziek van illuminati hotties tot dusver nog niet heel veel, maar dat heeft niets te maken met de kwaliteit van het nieuwe album, dat met een beetje promotie hier en daar zomaar hoge ogen zou kunnen gooien. Of POWER heel lang houdbaar is durf ik nog niet te zeggen, maar voorlopig doet het album uitstekend dienst als soundtrack voor mooie zomerdagen. Erwin Zijleman

De muziek van illuminati hotties is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://illuminatihotties.bandcamp.com/album/power.

POWER van illuminati hotties is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 44,99 euro

CD, 20,99 euro

Susanna - Meditations On Love

Susanna bouwt al twintig jaar aan een eigenzinnig oeuvre dat zich niet in een hokje laat duwen en dat steeds weer weet te verrassen, zoals ook weer op het voor Susanna begrippen toegankelijke Meditations On Love
Ik ben lang niet altijd positief over de muziek van Susanna, maar de muzikante uit Oslo kan altijd op mijn aandacht rekenen. Op de albums van de Noorse muzikante gebeurt immers altijd wat en meer dan eens levert dit bijzondere songs op. Er staan er flink wat op Meditations On Love, dat een typisch Susanna album is, maar dat wat mij betreft net wat toegankelijker is dan een aantal van haar vorige albums. Het betekent niet dat Susanna opeens met standaard popsongs op de proppen komt, want haar songs blijven eigenzinnig en zitten vol met bijzondere klanken en opvallende wendingen, wederom gecombineerd met de bijzondere stem van deze unieke muzikante.

De Noorse muzikante Susanna (volledige naam: Susanna Karolina Wallumrød) brengt inmiddels twintig jaar albums uit en heeft een dozijn albums op haar naam staan. Het oeuvre van de muzikante uit Oslo is absoluut fascinerend te noemen, maar persoonlijk vind ik zeker niet al haar albums goed. 

In eerste instantie vertolkte Susanna met haar band The Magical Orchestra songs van anderen en dat deed ze op fascinerende wijze. Op het alleen onder haar eigen naam uitgebrachte Sonata Mix Dwarf Cosmos uit 2007 vertolkte ze vervolgens haar eigen songs en dit leverde een geweldig album op, dat ik persoonlijk haar sterkste album vind tot dusver. 

Vervolgens werd de muziek van Susanna wat jazzier en experimenteler en raakte ik de Noorse muzikante ook veelvuldig kwijt. Van de albums die sinds 2009 zijn verschenen besprak ik alleen het in 2020 uitgebrachte Baudelaire & Piano, waarop Susanna teksten van de dichter Baudelaire op muziek zette. Dat ik veel albums van Susanna niet heb besproken zegt niet alles, want een aantal albums van de Noorse muzikante wist ik pas een tijd na de release op de juiste waarde te schatten en zou ik met de kennis van nu absoluut recensiewaardig vinden. 

Door deze ervaring heb ik wat meer tijd genomen voor het deze week verschenen Meditations On Love, dat ik inmiddels al een aantal weken in mijn bezit heb. Susanna heeft overigens zelf ook de tijd genomen voor dit album, want volgens haar eigen informatie werkte ze ruim vijf jaar aan de songs op het album. 

Meditations On Love is een typisch Susanna album geworden. Dat betekent dat de Noorse muzikante het de luisteraar af en toe niet makkelijk maakt met haar muziek, maar het betekent ook dat er heel veel moois en bijzonders te ontdekken valt in haar songs. Ik had zoals gezegd wel wat moeite met een aantal van de laatste albums van Susanna, maar op Meditations On Love kiest ze voor een behoorlijk toegankelijk geluid. Dat is in het geval van de Noorse muzikante overigens wel een zeer relatief begrip, want als je haar muziek niet kent vraagt Meditations On Love zeker om enige gewenning. 

De openingstrack van het album opent jazzy met blazers, een bijzonder ritme en de zeer karakteristieke stem van Susanna en haar licht Noorse tongval. Wanneer de blazers beginnen te ontsporen wordt het wat complexer, maar de muzikante uit Oslo heeft het me wel eens lastiger gemaakt. 

Het is wel nog altijd zo dat Susanna bijzondere songs schrijft, die lak hebben aan de conventies van een toegankelijke popsongs. Het zijn songs zonder direct te identificeren refreinen en melodieën en het zijn songs die steeds kiezen voor net wat andere wegen dan je zou verwachten. In een aantal tracks worden blazers ingezet om de muziek van Susanna een uniek karakter te geven, maar ze zet ook met enige regelmaat synths in. Dat doet ze de ene keer subtiel en de andere keer een stuk minder subtiel, wat Meditations On Love voorziet van flink wat dynamiek. 

Het levert een album op dat continu van kleur verschiet, precies zoals we dit inmiddels van Susanna verwachten. Toch is er dit keer iets anders, want de songs op het nieuwe album zijn grijpbaarder en memorabeler dan op een aantal van de vorige albums. Lichte kost zal ik het zeker niet noemen, maar dit album verdient het absoluut om beluisterd te worden, ook als vorige albums minder in de smaak vielen. Erwin Zijleman

De muziek van Susanna is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Noorse muzikante: https://susannamagical.bandcamp.com/album/meditations-on-love.

Meditations On Love van Susanna is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 16,99 euro

The Softies - The Bed I Made

Het Amerikaanse duo The Softies is terug van weg geweest en betovert op The Bed I Made makkelijk met sober ingekleurde, maar zeer trefzekere popliedjes met mooie zang en harmonieën als bonus
Het was de afgelopen 24 jaar stil rond The Softies, maar met The Bed I Made zijn Rose Melberg en Jen Sbragia terug. Ze noemen hun popliedjes zelf minimalistisch, maar ik hoor zelf vooral popliedjes waar niets aan ontbreekt. De sobere instrumentatie met gitaren is smaakvol en inventief, de stemmen van de twee zijn mooi en de fraaie harmonieën zijn een waardevolle bonus. Rose Melberg en Jen Sbragia zijn ook nog eens buitengewoon bedreven in het schrijven van aantrekkelijke popsongs, die vermaken maar ook prikkelen. The Bed I Made is het eerste duo album van The Softies in een hele lange tijd en het is een uitstekend album dat echt naar veel meer smaakt.

The Softies is een Amerikaans duo dat bestaat uit Rose Melberg en Jen Sbragia. Het tweetal uit Portland, Oregon, staat volgens hun eigen bandcamp pagina bekend om hun minimalistische benadering van het maken van popmuziek, wat me nieuwsgierig maakte naar het deze week verschenen The Bed I Made. 

De naam van het duo deed bij mij eerlijk gezegd geen belletje rinkelen, waardoor ik er even van uit ging dat The Bed I Made het debuutalbum was van het Amerikaanse tweetal. Dat blijkt zeker niet het geval, want The Softies bestaan dit jaar precies dertig jaar. In die dertig jaar maakten Rose Melberg en Jen Sbragia overigens maar vier albums en drie EP’s, waarvan de laatste tot voor kort stamde uit 2000 (een live-album met Tony Molina niet meegerekend). 

Het is dus niet zo gek dat de naam van The Softies me niet bekend voor kwam, al bleek ik het debuutalbum van het tweetal gewoon in de kast te hebben staan. Goed, terug naar The Bed I Made, dat deze week enthousiast werd onthaald door onder andere Paste en Pitchfork, waardoor de kans groot is dat de naam van The Softies in enige mate gaat rondzingen de komende tijd, wat overigens zeer terecht zou zijn. 

Rose Melberg en Jen Sbragia vinden kennelijk zelf dat ze het maken van popliedjes op een minimalistische manier benaderen, maar persoonlijk vind ik The Bed I Made meer een voorbeeld van “less is more” dan van muzikaal minimalisme. De popsongs van The Softies op The Bed I Made zijn weliswaar popsongs zonder opsmuk, maar ze bevatten wat mij betreft alles dat een goede popsong moet hebben, aangevuld met een bonus. 

In muzikaal opzicht zijn de songs van The Softies spaarzaam ingekleurd. Meer dan wat gitaarakkoorden hebben de twee niet nodig, maar het zijn wel hele mooie gitaarakkoorden, die de songs van The Softies voorzien van een fraai ruimtelijk geluid. Bij het geluid van de twee gitaarpartijen, die vaak op bijzondere wijze tegen elkaar in spelen komen verder alleen de stemmen van Rose Melberg en Jen Sbragia. Het zijn mooie heldere stemmen, die perfect passen bij de ruimtelijke maar soms ook wat sereen klinkende gitaarakkoorden. 

Het is een eenvoudige basis, maar ik zou zelf niet kunnen bedenken wat de songs van The Softies verder nog nodig hebben. De songs van het duo uit Portland hebben wanneer de akoestische gitaren domineren een folky karakter, maar wanneer de elektrische gitaar wordt ingezet kan het geluid van de twee met een beetje fantasie ook nog wel worden omschreven als zeer ingehouden indierock. 

Ik had het eerder over popsongs die alles bevatten dat een goede popsong nodig heeft aangevuld met een bonus. Die bonus komt van de harmonieën die Rose Melberg en Jen Sbragia hebben toegevoegd aan hun songs. Het zijn betoverend mooie harmonieën, die mijn gevoel dat er niets minimalistisch is aan de songs van The Softies nog wat versterken. 

Het Amerikaanse duo begint met The Bed I Made aan haar tweede leven en het is een leven dat wat mij betreft een plekje in de spotlights verdient. The Bed I Made verdient immers niet alleen lof voor het fraaie gitaarwerk, de fraaie stemmen en de bijzondere harmonieën, maar ook voor de songs zelf. De popliedjes van The Softies klinken misschien sober een eenvoudig, maar zeker als je ze wat vaker hoort, blijft de schoonheid maar aan de oppervlakte komen. Erwin Zijleman

De muziek van The Softies is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse duo: https://thesofties.bandcamp.com/album/the-bed-i-made.

The Bed I Made van The Softies is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Maggie Antone - Rhinestoned

Maggie Antone is de zoveelste jonge muzikante die debuteert met een countryalbum dit jaar, maar het net wat traditioneler klinkende Rhinestoned weet flink op te vallen, al is het maar door de mooie en bijzondere zang
Rhinestoned van Maggie Antone klinkt vaak als een countryalbum dat ook in de jaren 70 gemaakt had kunnen worden, maar de muzikante uit Nashville verwerkt ook op subtiele wijze invloeden uit het heden in haar songs. Het zijn songs die worden opgetild door een aantal ervaren krachten uit Nashville en door een mooi warm klinkend rootsgeluid, maar de ster van Rhinestoned is Maggie Antone zelf. De jonge Amerikaanse singer-songwriter klinkt verrassend doorleefd en maakt indruk met een fraaie snik in haar stem. Ik ben de laatste tijd bedolven onder interessante nieuwe albums in het hokje Amerikaanse rootsmuziek, maar dit is absoluut een memorabel album.

Liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek worden dit jaar flink verwend, want wekelijks verschijnen er meerdere interessante albums in het genre, waarbij zowel aan de liefhebbers van traditionele Amerikaanse rootsmuziek als aan de liefhebbers van modernere varianten wordt gedacht. Het deze week verschenen debuutalbum van Maggie Antone zal waarschijnlijk vooral bij de eerste groep in de smaak vallen, al moeten liefhebbers van wat modernere Amerikaanse rootsmuziek het album zeker niet te snel afschrijven. 

Rhinestoned volgt op een eind 2022 verschenen minialbum, dat destijds nauwelijks werd opgemerkt, maar dat wat mij betreft wel de belofte van Maggie Antone liet horen. Het komt er wat mij betreft uit op Rhinestoned, dat een volgend memorabel debuutalbum binnen de Amerikaanse rootsmuziek is. 

Het debuutalbum van Maggie Antone klinkt, zeker bij eerste of oppervlakkige beluistering, als een wat traditioneel aandoend countryalbum. Dat heeft vooral te maken met de stem van Maggie Antone, die een fraaie snik in haar stem heeft en zingt zoals de countryzangeressen een aantal decennia geleden dat deden. Ook de muziek op Rhinestoned zal op het eerste gehoor wat traditioneel aandoen. Het is een geluid dat wordt gedomineerd door snareninstrumenten en dat niet alleen wat traditioneel, maar ook warm aanvoelt. 

Liefhebbers van wat moderner klinkende countrymuziek zullen echter enthousiast opveren bij de derde track, want Everyone But You zou, zowel door de zang als door de klanken, met een beetje fantasie ook een song van Kacey Musgraves kunnen zijn, waarna Maggie Antone een paar tracks later dicht tegen Megan Moroney aan kruipt. Het illustreert maar weer eens dat het niet verstandig is om een album te snel in een hokje te duwen. Rhinestoned is wat mij betreft een countryalbum met veel respect voor de tradities van het genre, maar het album sluit de ogen zeker niet voor invloeden uit het heden. 

Maggie Antone is nog jong, maar de in Richmond, Virginia, opgegroeide muzikante is al sinds haar tienerjaren met muziek bezig. Het zorgt er voor dat haar stem verrassend volwassen klinkt en door een aangenaam rauw randje en de eerder genoemde snik is het bovendien een stem die doorleefder klinkt dan die van de meeste andere debuterende zangeressen in het genre. 

De volwassenheid hoor ik ook in de songs van Maggie Antone, die stuk voor stuk aansprekend zijn en, in ieder geval bij mij, makkelijk blijven hangen. Ik heb niet heel veel informatie over de muzikanten die zijn te horen op het album, maar vermoed dat het een aantal gelouterde muzikanten uit Nashville zijn. Ik weet wel dat Maggie Antone op haar debuutalbum samenwerkt met songwriter Nathalie Hemby en met songwriter, multi-instrumentalist en producer Carrie K., die allebei goed weten hoe een goed countryalbum moet klinken. 

Het pakt allemaal prachtig uit, want Rhinestoned is een album dat vrij makkelijk indruk maakt en de aandacht vervolgens makkelijk weet vast te houden. Maggie Antone levert een debuutalbum af in een periode waarin de concurrentie moordend is, maar Rhinestoned beschikt wat mij betreft over voldoende onderscheidend vermogen, al is het maar vanwege de zeer aansprekende stem van de Amerikaanse muzikante en het feit dat het album net wat meer invloeden uit de countrymuziek van een aantal decennia geleden verwerkt, zonder het heden te vergeten. Erwin Zijleman

Rhinestoned van Maggie Antone is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Ruthie Foster - Mileage

Ruthie Foster timmert inmiddels al zo’n 25 jaar aan de weg met een van de betere soulstemmen van dit millennium en ook op het uitstekende Mileage maakt de Texaanse muzikante weer indruk met haar songs en haar stem
Ik weet niet precies wanneer ik de muziek van Ruthie Foster heb ontdekt, maar ik ga inmiddels al heel wat albums mee. Die albums worden de laatste jaren zeker niet minder, wat twee jaar geleden nog resulteerde in het prachtige Healing Time. De kwaliteit van dat album wordt minimaal geëvenaard op het deze week verschenen Mileage. Ook op haar nieuwe album kan Ruthie Foster uit de voeten met een opwindende mix van soul, blues, country, jazz en rock en staat ze garant voor tijdloze songs. Het is allemaal fraai geproduceerd door Tyler Bryant, maar het is ook dit keer vooral de waanzinnige soulstem van Ruthie Foster die het album naar een hoger plan tilt.

Iedereen die het werk van Ruthie Foster kent weet dat de Amerikaanse muzikante inmiddels al zo’n 25 jaar garant staat voor kwaliteit. Die kwaliteit komt voor een belangrijk deel van de geweldige soulstem van de Texaanse muzikante, die met haar stem herinnert aan meerdere grote soulzangeressen uit het verleden. 

Ruthie Foster heeft de afgelopen 25 jaar een stevige reputatie op het podium opgebouwd en ook haar albums kunnen over het algemeen rekenen op positieve kritieken. Ondanks meerdere Grammy nominaties moet Ruthie Foster het echter nog altijd doen met bescheiden aandacht en dat is gezien de kwaliteit van haar albums best bijzonder. 

De inmiddels 60 jaar oude soulzangeres gaat echter stug door en levert deze week met Mileage haar volgende album af, als ik goed geteld heb haar tiende studioalbum. De Texaanse muzikante heeft vervolgens niet veel tijd nodig om je van je sokken te blazen met haar imposante soulstem. 

Die soulstem is al indrukwekkend wanneer Ruthie Foster redelijk ingetogen zingt, maar als ze uithaalt is het verstandig om dekking te zoeken. Net als de grote soulzangeressen uit het verleden kan Ruthie Foster geweldig uithalen, maar dat doet ze, in tegenstelling tot veel jonge soulzangeressen van het moment, alleen wanneer dat functioneel is. Doseren is een kunst en het is er een die Ruthie Foster ook op Mileage weer uitstekend beheerst. 

Ruthie Foster werd op haar vorige album, het in 2022 verschenen Healing Time, bijgestaan door producers Mark Howard en Tyler Bryant, die de stem van Ruthie Foster verpakten in een prachtig geluid. Het leverde Ruthie Foster maar weer eens een Grammy nominatie op en dat was volkomen terecht. 

Tyler Bryant keert terug op Mileage en produceerde niet alleen het album, maar schreef ook mee aan de songs op het album. Dat deed hij samen met zijn vrouw Rebecca Lovell, die we ook kennen van het duo Larkin Poe, dat hier en daar nog wat achtergrondvocalen toevoegt. Met zijn drieën hebben ze een serie aantrekkelijke songs gepend. 

Het zijn, zoals zo vaak op albums van Ruthie Foster, songs met een hoofdrol voor invloeden uit de soul en bijrollen voor invloeden uit onder andere de jazz, blues, country en rock. Ook Mileage is weer een album dat net zo makkelijk een aantal decennia oud had kunnen zijn, maar gedateerd klinkt het zeker niet. 

In muzikaal opzicht klinkt het allemaal weer oerdegelijk, maar er wordt ook geweldig gespeeld door de gelouterde muzikanten die op het album zijn te horen. De volle klanken op het album met bijdragen van onder andere gitaren, orgels en blazers, zorgen voor een stevige basis, waarop Ruthie Foster vervolgens mag schitteren met haar stem. Dat doet de Amerikaanse muzikante ook dit keer met verve. De stem van Ruthie Foster bevat een hoeveelheid soul om bang van te worden en varieert niet alleen makkelijk in kracht, maar ook in tempo. 

Het is een waar feestje om Ruthie Foster op het podium te zien, maar ze weet de kracht en dynamiek van haar optredens ook steeds beter te vangen op haar albums. Iedereen die de albums van Ruthie Foster kent en waardeert zal zich ook geen buil vallen aan het uitstekende Mileage, maar ook dit keer verdient de Texaanse muzikante met de geweldige soulstem absoluut de aandacht van een groter publiek. Erwin Zijleman

Mileage van Ruthie Foster is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 8,99 euro

Luna Li - When A Thought Grows Wings

Luna Li trok helaas niet heel veel aandacht met haar uitstekende debuutalbum Duality uit 2022 en verdient met het nog wat betere en buitengewoon verleidelijke When A Thought Grows Wings absoluut een beter lot
Ik was Luna Li zelf eerlijk gezegd ook al lang weer vergeten, maar toen ik naar haar debuutalbum van ruim twee jaar geleden luisterde was ik direct weer onder de indruk. Opvolger When A Thought Grows Wings is nog een stuk beter en is wat mij betreft een album dat er uit springt in de eerste volle releaseweek na de zomer. Luna Li schrijft immers aansprekende songs met een vleugje R&B en het zijn songs die stuk voor stuk bijzonder smaakvol zijn ingekleurd. Het zijn songs die stiekem allerlei invloeden verwerken en die niet alleen aangenaam maar ook fantasierijk zijn. Het wordt allemaal afgemaakt met de bijzonder mooie stem van de Canadees-Koreaanse muzikante die dit keer nog wat meer indruk maakt.

De Canadees-Koreaanse singer-songwriter en multi-instrumentalist Luna Li, het alter ego van Hannah Bussiere Kim, maakte een aantal EP’s, voor ze in het begin van 2022 haar debuutalbum Duality uitbracht. Het is een album waarop de klassiek geschoolde violiste vol ging voor de pop en de rock. 

Duality viel mij direct in positieve zin op en ik vond het album zelfs zo goed dat ik het in het begin van 2022 al had over mijn jaarlijstje en het album vergeleek met het briljante Jubilee van Japanese Breakfast, dat een paar maanden eerder de top 3 van mijn jaarlijstje over 2021 had gehaald. 

Aan het eind van 2022 was ik Luna Li helaas alweer vergeten en ik was zeker niet de enige. Mijn bericht over het album op het populaire forum MusicMeter is bijvoorbeeld nog altijd het enige bericht dat is gepost over het zo goede debuutalbum van Luna Li. Het verbaast me dan ook niet dat het vooralsnog stil is rond het deze week verschenen tweede album van de muzikante uit Toronto, die volgens de informatie op haar bandcamp pagina inmiddels naar het zonnige Los Angeles is verkast.

 

Op haar debuutalbum maakte Luna Li indruk met zeer smaakvolle indiepop met een aangename R&B vibe en die omschrijving is ook van toepassing op haar nieuwe album. Ook op When A Thought Grows Wings maakt Luna Li wat bedwelmende maar ook zwoele muziek, die absoluut invloeden uit de R&B bevat. De Canadees-Koreaanse muzikante combineert lome beats met wat zweverige klanken en met haar bijzonder mooie en wat dromerige stem. 

Het heeft minimaal een R&B vibe, maar When A Thought Grows Wings laat zich zeker niet volledig in het hokje R&B duwen. Haar muziek bevat ook invloeden uit de jazz en de soul en weet steeds weer te verrassen door bijzonder mooie accenten in de muziek en verrassende wendingen in de songs, waarvoor ze een heel arsenaal aan instrumenten uit de kast heeft getrokken. 

Die accenten verraden af en toe ook de klassieke opleiding die Luna Li heeft genoten, waardoor haar songs zich makkelijk onderscheiden van andere R&B pop, zeker wanneer ze haar harp er bij pakt. Met het predicaat R&B pop doe ik Luna Li ook wel wat tekort, want zeker wanneer je When A Thought Grows Wings met de koptelefoon beluistert, hoor je hoe knap de songs op het album in elkaar zitten. 

When A Thought Grows Wings heeft ook nog eens de zo verleidelijke jaren 70 sfeer die ik de laatste tijd wel vaker hoor, maar van de albums met een duidelijke jaren 70 vibe behoort het nieuwe album van Luna Li, samen met bijvoorbeeld het recent verschenen album van Clairo, bij de betere albums in het genre. 

Ik vind When A Thought Grows Wings ook nog net wat mooier dan het zo hopeloos onderschatte Duality uit 2022. De Canadees-Koreaanse muzikante zingt op haar nieuwe album nog wat mooier en de songs op When A Thought Grows Wings zijn niet alleen tijdlozer, maar vallen bovendien nog meer op door het vakmanschap van Luna Li. Ook het vakmanschap van producers Monsune (SZA) en Andrew Lappin (L’Rain) draagt overigens stevig bij aan het niveau van het album, want wat klinkt het tweede album van Luna Li prachtig. 

Het doet het allemaal fantastisch bij de zomerse temperaturen van het moment, maar ik verheug me stiekem ook al op gure herfstavonden en koude en donkere winteravonden met dit wonderschone album, want het nieuwe album van Luna Li is voor mij een blijvertje. Erwin Zijleman

De muziek van Luna Li is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadees-Koreaanse muzikante: https://lunali.bandcamp.com/album/when-a-thought-grows-wings.

Fontaines D.C. - Romance

Fontaines D.C. kiest op haar vierde album Romance voor een andere weg en levert een groots en meeslepend en bij vlagen zelfs wat bombastisch klinkend indierock album af, dat uiteindelijk toch weer klinkt als Fontaines D.C.
De Ierse band Fontaines D.C. citeerde met name op haar eerste twee albums stevig uit de archieven van de postpunk, maar liet op album nummer drie horen dat het ook met andere invloeden uit de voeten kon. Op Romance tapt de Ierse band weer uit een ander vaatje. Het album doet me persoonlijk heel vaak denken aan The Smashing Pumpkins in hun beste dagen, maar er komen ook flink wat invloeden uit een aantal decennia Britse rockmuziek voorbij en ook het soloalbum van Grian Chatten heeft invloed gehad op Romance. Het is na de vorige drie albums wel even wennen, maar als alles op zijn plek is gevallen is ook het vierde album van Fontaines D.C. weer een fantastisch album.

Na Dogrel uit 2019, A Hero's Death uit 2020 en Skinty Fia uit 2022 is de Ierse band Fontaines D.C. alweer toe aan haar vierde album. Het is een ware zegetocht die de band uit Dublin de afgelopen vijf jaar heeft afgelegd. Het is een zegetocht die begon met waarschijnlijk het meest indrukwekkende debuutalbum van 2019, maar ook de andere twee albums doken op in heel veel jaarlijstjes.

Fontaines D.C. liet zich op Dogrel vooral invloeden door de postpunk zoals die aan het eind van de jaren 70 werd gemaakt, maar bleef hier niet in steken. De band was destijds zeker niet de enige band die zich liet inspireren door de pioniers van de postpunk, maar Fontaines D.C. was voor mij wel de meest interessante van het stel. Fontaines D.C. liet zich op Dogrel niet alleen breder beïnvloeden, maar kwam ook op de proppen met een serie geweldige songs en beschikte met Grian Chatten bovendien over een zanger die niet alleen maar vertrouwde op de wat mij betreft vaak irritante praatzang. 

Op A Hero’s Death omarmde Fontaines D.C. de postpunk net wat steviger, maar tegenvallen deed het tweede album van de Ierse band zeker niet. Op het inmiddels ruim twee jaar oude Skinty Fia viel vervolgens alles op zijn plek. De band die inmiddels was uitgeweken naar Londen liet op haar derde album horen dat het binnen meerdere genres uit de voeten kan en bleef dit keer ver verwijderd van de gebaande paden van de postpunk met praatzang. Het leverde een razend knap album op, dat ik persoonlijk een stuk beter vond dan zijn twee voorgangers. 

Vorig jaar stond in het teken van het soloalbum van Grian Chatten, dat af en toe klonk als een singer-songwriter album, maar 2024 staat weer in het teken van Fontaines D.C., dat deze week terugkeert met Romance. De Ierse band, die nog altijd Londen als thuisbasis heeft, zette met Skinty Fia een reuzenstap, maar de stap die de band zet op Romance is nog een stuk groter. Het album lijkt in bijna niets meer op de eerste twee albums van de band en hoewel invloeden uit de postpunk zeker niet helemaal zijn verdwenen, spelen andere invloeden een grotere rol op het vierde album van de band. 

Romance is een album dat hier en daar flirt met stadionrock, maar veel vaker met de betere indierock uit de jaren 90. Het is een album dat, mede door het gebruik van synths en strijkers, minder donker klinkt dan zijn voorgangers, al zijn de donkere wolken niet helemaal verdwenen. Romance laat zich breed beïnvloeden door uiteenlopende soorten indierock, maar een aantal tracks had ook niet misstaan op het soloalbum van Grian Chatten, die zich ook op Romance manifesteert als een prima zanger. 

Ik heb bij beluistering van Romance echt veel meer dan eens associaties met de muziek van The Smashing Pumpkins uit de jaren 90. Een aantal tracks op Romance had absoluut niet misstaan op de grote albums van de Amerikaanse band. Hier blijft het niet bij, want Romance schiet zoveel kanten op dat ook de associatie met de omgevallen platenkast met zo ongeveer alles dat de Britse rockmuziek de afgelopen decennia interessant maakte nauwelijks te onderdrukken is. Van Echo & The Bunnymen tot Depeche Mode en van The Smiths tot Blur, alles komt voorbij. 

Zeker de wat zwaarder aangezette en groots klinkende tracks op het album zijn mijlenver verwijderd van de muziek die de Ierse band op haar eerste twee albums maakte. Liefhebbers van donkere postpunk zullen daarom waarschijnlijk flink moeten wennen aan het nieuwe geluid van Fontaines D.C., maar na een paar keer horen ben ik behoorlijk onder de indruk van Romance, dat echt aan van alles en nog wat doet denken, maar dat wat mij betreft ook een typisch Fontaines D.C. album is, dat ook nog eens weergaloos is geproduceerd door topproducer James Ford. Prachtalbum al met al. Erwin Zijleman

De muziek van Fontaines D.C. is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Ierse band: https://fontainesdc.bandcamp.com/album/romance.

Romance van Fontaines D.C. is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (pink), 26,99 euro

LP (clear), 26,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 12,99 euro

MC, 12,99 euro

Mirah - C'mon Miracle (2004)

De Amerikaanse Mirah heeft inmiddels een behoorlijk stapeltje albums op haar naam staan, maar het in 2004 verschenen en helaas wat obscuur gebleven C'mon Miracle steekt er wat mij betreft flink bovenuit
De afgelopen jaren is het helaas stil rond de Amerikaanse muzikante Mirah. Mirah debuteerde in 2000, maar bracht haar beste album uit in 2004. Op C'mon Miracle klonk ze nog net zo eigenzinnig als op haar eerdere albums, maar het niveau van de songs lag een stuk hoger en dat geldt ook voor de zang. C'mon Miracle had Mirah met een beetje geluk de erkenning door een breed publiek op moeten leveren, maar veel verder dan de cultstatus kwam ze helaas nooit. Dat is zonde, want C'mon Miracle is ook twintig jaar later nog altijd een uitstekend album, dat de fantasie op allerlei manieren prikkelt. Het is een wat vergeten album, maar luister er naar en je wordt aangenaam verrast.

Toen de Amerikaanse muzikante Mirah (volledige naam: Mirah Yom Tov Zeitlyn) een kleine vijfentwintig jaar geleden opdook met haar debuutalbum You Think It's Like This But Really It's Like This maakte ze niet de meest toegankelijke muziek. Het door Phil Elverum van The Microphones geproduceerde album was absoluut charmant te noemen en ik hoorde destijds ook zeker de belofte van Mirah, maar het album was wat mij betreft te wisselvallig en rammelde bovendien wat te veel om een onuitwisbare indruk te maken. 

Op de albums die volgden zette de muzikante uit Philadelphia, Pennsylvania, die later naar Brooklyn, New York verhuisde, iedere keer stappen, maar de onuitwisbare indruk maakte Mirah wat mij betreft pas op haar vijfde album, het in 2004 verschenen C'mon Miracle. Het is een album waarop Mirah wederom samenwerkte met Phil Elverum, die het album produceerde. 

De voorman van The Microphones koos voor een betrekkelijk sobere productie, waardoor de songs van Mirah op C'mon Miracle nog altijd wat lo-fi klinken. De Amerikaanse muzikante kiest op C'mon Miracle echter wel voor wat conventioneler klinkende songs en dat pakt geweldig uit. Ik zeg bewust wat conventioneler klinkende songs, want de muziek van Mirah op C'mon Miracle is nog altijd eigenzinnig te noemen. 

De Amerikaanse muzikante kan op het album uit de voeten met kleine folky popsongs, maar schuwt ook het wat gruizigere werk niet. De kwaliteit van de songs is niet het enige dat opvalt bij beluistering van C'mon Miracle, want waar de zang op de eerdere albums wat onvast klonk, laat Mirah op C'mon Miracle horen dat ze een prima zangeres is. 

Mirah was in 2004 nog altijd te eigenzinnig om haar plekje in de spotlights op te eisen, maar wat is C'mon Miracle nog altijd een geweldig album. In muzikaal en productioneel opzicht is het een redelijk ingehouden album en ook de zang op het album is niet heel uitbundig, maar er gebeurt echt van alles op het album. C'mon Miracle kreeg twintig jaar geleden labels als indiefolk, indierock en lo-fi opgeplakt, maar met geen van deze labels doe je het album volledig recht. 

Mirah sleept er invloeden uit meerdere genres bij en heeft bovendien songs geschreven die steeds weer van kleur verschieten en die zomaar kunnen omslaan van lieflijk naar ruw en andersom. Het was eerlijk gezegd best lang geleden dat ik voor het laatst naar het album had geluisterd, maar de liefde die ik in 2004 voor C'mon Miracle laaide weer onmiddellijk op. 

Dat ik sindsdien niet vaak meer naar het album heb geluisterd heeft ook alles te maken met het vervolg van de carrière van Mirah. Ik was er in 2004 van overtuigd dat C'mon Miracle een springplank zou zijn naar een groot publiek, maar de albums die volgden waren weer wat eigenzinniger en werden nogal donker gekleurd door ziekte en de dood in de omgeving van Mirah, door liefdesbreuken en door het politieke klimaat in de VS na de verkiezing van Donald Trump. 

De afgelopen jaren is het behoorlijk stil rond Mirah. Haar laatste soloalbum stamt uit 2018 en ook de samenwerking met de eigenzinnige muzikante Thao bleef steken op één album. Ik heb daarom C'mon Miracle er maar weer eens bij gepakt en heb het album weer omarmd als de obscure parel die het twintig jaar geleden was. Ik kan niet meer achterhalen wat ik 2004 opschreef over het album, maar moet het wel haast een collectie ruwe diamanten hebben genoemd. Hoe vaker je ze hoort, hoe feller ze gaan blinken. Erwin Zijleman

De muziek van Mirah is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://mirah.bandcamp.com/album/cmon-miracle.

C'mon Miracle van Mirah is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

Gillian Welch & David Rawlings - Woodland

Gillian Welch en David Rawlings leveren met het prachtige Woodland een album af dat voortborduurt op de muziek die het tweetal in het verleden maakte, maar dat ook zeker andere wegen in slaat
Een nieuw album van Gillian Welch en David Rawlings is altijd goed nieuws, maar het deze week verschenen Woodland heeft me zeer aangenaam verrast. De muziek van de twee klonk altijd behoorlijk sober, maar op Woodland is hoorbaar veel tijd gestoken in de muziek op en de productie van het album. Ook de songs op Woodland zijn voornamelijk ingetogen en spaarzaam ingekleurd, maar zitten ook vol bijzonder mooie details. Het zijn songs die af en toe dicht tegen de Appalachen folk aan zitten, maar Woodland slaat ook andere richtingen in. Gebleven is de prachtige zang van met name Gillian Welch, die ook Woodland weer voorziet van het uit duizenden herkenbare maar ook volkomen unieke karakter.

De Amerikaanse muzikante Gillian Welch maakte tussen 1996 en 2003 met Revival uit 1996, Hell Among The Yearlings uit 1998, Time (The Revelator) uit 2001 en Soul Journey uit 2003 vier prachtige albums, maar hierna was het, al dan niet door een writer’s block, lange tijd stil rond de muzikante uit Nashville. 

Gillian Welch keerde pas in 2011 terug met het al even mooie The Harrow & The Harvest, waarna het weer stil werd, tot ze in 2020 weer opdook met het samen met David Rawlings gemaakte All The Good Times. In de tussentijd was ze wel nog af en toe te horen op de albums die haar muzikale partner en echtgenoot David Rawlings onder zijn eigen naam uitbracht, maar echt verwend werd de liefhebber van de muziek van Gillian Welch niet. 

De afgelopen jaren gaat het gelukkig weer de goede kant op. Naast All The Good Times verscheen een kleine handvol albums met restmateriaal van de eerste vier albums van Gillian Welch, waarop te horen was dat de Amerikaanse muzikante tussen 1996 en 2003 nog veel productiever was dan we al wisten. 

All The Good Times krijgt deze week een vervolg met Woodland, een album dat wederom onder de namen van Gillian Welch en David Rawlings is uitgebracht. Woodland is opgenomen in de fameuze Woodland Studios in Nashville, Tennessee, waar alle groten die ooit in Nashville rond liepen muziek hebben opgenomen. De studio is al geruime tijd eigendom van Gillian Welch en David Rawlings, die hierdoor lang hebben kunnen sleutelen aan hun nieuwe album. 

Woodland opent met een song die niet had misstaan op de vroege albums van Gillian Welch. Het is een song die echo’s van de folk die lang geleden in de Appalachen werd gemaakt laat horen en die onmiddellijk bekend in de oren klinkt door het gitaarspel van Gillian Welch en David Rawlings en vooral door de uit duizenden herkenbare stem van de Amerikaanse muzikante. Het is een stem die een kleine dertig jaar na het debuutalbum van Gillian Welch nog niets aan kracht heeft ingeboet en nog altijd even uniek klinkt. 

Vergeleken met het vroege werk van Gillian Welch hoor je wel dat er veel meer aandacht is besteed aan de inkleuring en de productie van de songs. Het klinkt niet meer zo Spartaans als op met name de eerste twee albums die ze maakte, maar de instrumentatie is nog altijd redelijk subtiel en staat in dienst van de stem van Gillian Welch. 

Woodland borduurt niet alleen voort op de muziek die Gillian Welch en David Rawlings in het verleden hebben gemaakt. In de tweede track, het met veel strijkers ingekleurde What We Had, is niet alleen de stem van David Rawlings wat nadrukkelijker aanwezig, maar klinkt ook de stem van Gillian Welch anders. Het bevalt me eerlijk gezegd wel, want Woodland voegt met name door de tracks die afwijken van de muziek die de muzikanten uit Nashville in het verleden maakten, iets toe aan alles dat er al is. 

De stem van David Rawlings klinkt wat kwetsbaarder dan in het verleden, maar past nog altijd prachtig bij die van Gillian Welch, wiens stem ik misschien nog wel mooier vind dan op haar vroege albums. Het is sinds haar eerste paar albums te lang stil geweest rond Gillian Welch, maar op Woodland laat ze samen met David Rawlings horen, dat ze haar oude vorm heeft hervonden op een album dat vertrouwt op de kwaliteit van destijds, maar dat ook zeker nieuwe wegen in slaat. Erwin Zijleman

De muziek van Gillian Welch en David Rawlings is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse duo: https://gillianwelch.bandcamp.com/album/woodland.

Woodland van Gillian Welch & David Rawlings is (helaas pas over twee maanden) verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Lainey Wilson - Whirlwind

In 2024 verscheen inmiddels al minstens een handvol geweldige countrypop albums, die nu stevige concurrentie krijgen van het in alle opzichten uitstekende Whirlwind van de zeer getalenteerde Lainey Wilson
In de Verenigde Staten werd Lainey Wilson na haar vorige album overladen met prijzen en daar viel niets op af te dingen. Het heeft de lat hoog gelegd voor haar nieuwe album, maar het deze week verschenen Whirlwind gaat er moeiteloos overheen. Het met haar eigen band en wederom met producer Jay Joyce gemaakte album maakt geen geheim van de liefde van Lainey Wilson voor traditionele countrymuziek, maar de muzikante uit Nashville is ook niet vies van een vleugje pop. Op Whirlwind klinkt Lainey Wilson opvallend energiek en gedreven en slaagt ze er in om song na songs anders te klinken, zonder aan kwaliteit in te boeten. Het levert het volgende fantastische countrypop album van 2024 op.

Vorig jaar werd mijn liefde voor countrypop stevig aangewakkerd door een flink aantal geweldige albums, maar ik heb zeker niet altijd een zwak gehad voor het genre. Zo vind ik Bell Bottom Country van Lainey Wilson inmiddels een van de allerbeste countrypop albums van de afgelopen jaren, maar toen het album aan het eind van 2022 verscheen moest ik er niet zo veel van hebben en selecteerde ik het niet eens voor een recensie. 

Daar begrijp ik met de kennis van nu echt helemaal niets van, want Lainey Wilson doet op Bell Bottom Country echt alles goed. Het album bevat vooral invloeden uit de countrymuziek en slechts een klein beetje pop, bevat bijdragen van flink wat gerenommeerde muzikanten en songwriters uit Nashville, is prachtig geproduceerd door Jay Joyce en maakt nog eens indruk met de uitstekende stem van de Amerikaanse muzikante, die geweldig uit kan halen, maar ook prachtig gevoelig kan zingen. 

Het bleef in de Verenigde Staten niet onopgemerkt want Lainey Wilson kreeg sindsdien zeven Country Music Association Awards, een Grammy Award en zes Academy of Country Music Awards. Haar nieuwe album Whirlwind was deze week voor mij dan ook het album waar ik het meest naar uit heb gekeken en Lainey Wilson heeft me zeker niet teleurgesteld. 

Het is een klein wonder dat de muzikante uit Nashville überhaupt toe kwam aan het opnemen van een nieuw album, want ze stond de afgelopen twee jaar overal en nergens in de Verenigde Staten op het podium, maakte als actrice haar opwachting in de populaire tv-serie Yellowstone en opende ook nog eens een restaurant annex muziekpodium in Nashville. 

Whirlwind werd net als Bell Bottom Country geproduceerd door Jay Joyce, die dit keer de gelouterde sessiemuzikanten verving door de vaste band van Lainey Wilson. De songs schreef Lainey Wilson dit keer vooral met haar vaste kompanen Trannie Anderson en Dallas Wilson. Dat scheelt in beide opzichten een heleboel ervaring, maar dat is niet te horen op Whirlwind, dat zich makkelijk kan meten met het terecht zo geprezen Bell Bottom Country. 

Ook Whirlwind is een album waarop het etiket countrypop niet misstaat, maar vergeleken met de meeste countrypop albums die de laatste tijd zijn verschenen stopt Lainey Wilson heel veel country en relatief weinig pop in haar songs. Dat is ook niet zo gek, want ze groeide op met traditionele countrymuziek en wist al op jonge leeftijd dat ze countryzangeres wilde worden.

Lainey Wilson kreeg het zeker niet voor niets in Nashville, maar na het succesvolle Bell Bottom Country is het succes verzekerd met Whirlwind, dat ik persoonlijk nog wat hoger aan sla. Door het werken met haar eigen band klinkt Whirlwind nog wat energieker en dat komt terug in de zang, die onmiddellijk in de smaak zal vallen bij liefhebbers van country(pop). 

Lainey Wilson laat op Whirlwind wat meer haar eigen gezicht zien en overtuigt met een serie uitstekende en verrassend gevarieerd klinkende songs. Ik heb dit jaar al flink wat favoriete countrypop albums opgepikt en ging er van uit dat de kaarten inmiddels voor een belangrijk deel geschud waren. Het nieuwe album van Lainey Wilson gooit de boel echter aardig overhoop en doet niet onder voor mijn andere favorieten in het genre. In de Verenigde Staten is Lainey Wilson inmiddels een grote ster en dat zal door het uitstekende Whirlwind in Europa binnenkort niet anders zijn. Erwin Zijleman

Whirlwind van Lainey Wilson is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP  (coloured), 39,99 euro

CD, 17,99 euro

Romi Mayes - Small Victories

Romi Mayes timmerde in eigen land al met redelijk wat succes aan de weg en dat succes verdient ze ook met het na een lange stilte verschenen Small Victories, dat zowel met folk en country als met bluesy rock uit de voeten kan
Small Victories, het zevende album van de Canadese muzikante Romi Mayes, is een album met twee gezichten. Op het eerste deel van het album domineren folk en country, terwijl op het tweede deel van het album bluesy rock de hoofdrol opeist. Romi Mayes noemt het eerste deel het zachte deel van het album, maar zo zacht is het niet. Het gitaarwerk is nadrukkelijk aanwezig en ook de wat gruizige stem van Romi Mayes zorgt er voor dat haar songs lekker ruw klinken. Op het tweede deel van het album doet ze er nog een schepje bovenop, maar in alle songs op het album hoor je een met veel passie spelende band, een prima zangeres en een uitstekende songwriter. In Canada weten ze het al lang, maar Small Victories verdient ook de aandacht van de rest van de wereld.

De muziek van de Canadese muzikante Romi Mayes kom ik maar zo af en toe tegen, want heel veel aandacht krijgt de muziek van de singer-songwriter uit Winnipeg, Manitoba, helaas niet. Onlangs verscheen haar zevende album Small Victories, dat Romi Mayes maakte met een beperkt aantal muzikanten en dat ze grotendeels zelf produceerde. 

Van de vorige zes albums van de Canadese muzikante blijk ik er toch nog drie te kennen en van deze albums maakte met name het in 2015 verschenen Devil On Both Shoulders best wat indruk. Het blijkt de voorganger van het deze week verschenen Small Victories, want de afgelopen negen jaar deed Romi Mayes kennelijk andere dingen. Dat is best bijzonder, want in haar vaderland Canada is ze een bekende muzikante die een aantal Canadian Music Awards in de wacht sleepte en bovendien werd genomineerd voor de zeer prestigieuze Juno Award. 

Romi Mayes moet dus absoluut wat te bieden hebben en dat hoor je direct op Small Victories. Hoewel het album vooralsnog alleen digitaal is verschenen bestaat het uit een ‘soft side’ en een ‘heavy side’. De ‘soft side’ klinkt overigens helemaal niet soft, want direct vanaf de openingsnoten zorgen Romi Mayes en haar band voor lekker ruw gitaarwerk, dat af en toe in een al even lekkere solo eindigt. 

Het gitaarwerk is niet het enige dat de muziek van Romi Mayes een aangenaam ruw karakter geeft, want ook de zang van de Canadese muzikante is zeker niet soft. Romi Mayes heeft een aangenaam laagje gruis op haar stembanden, wat haar songs voorziet van gevoel en doorleving. 

De songs op de ‘soft side’ zijn vooral geworteld in de folk en de country en hoewel Romi Mayes uit het hoge noorden komt, klinken haar songs alsof ze ergens diep in het zuiden van de Verenigde Staten en als het even kan ergens aan de oevers van de Mississippi zijn gemaakt. Het eerste deel van het nieuwe album van Romi Mayes maakt makkelijk indruk en doet uitzien naar het tweede deel van Small Victories. 

Omdat ik het eerste deel van het album zeker niet soft vond, sloot ik niet uit dat Romi Mayes een grap had uitgehaald of dat Spotify beide delen had verwisseld, maar de ‘heavy side’ van het album klinkt inderdaad nog wat steviger dan het eerste deel. Op de ‘heavy side’ zijn de invloeden uit de folk en de country wat minder duidelijk aanwezig en is plaatsgemaakt voor de bluesy rock die Romi Mayes ook liet horen op Devil On Both Shoulders. 

Ik heb persoonlijk een lichte voorkeur voor de songs op het eerste deel van het album, maar ook in het wat stevigere en wat meer rock georiënteerde werk kunnen Romi Mayes en haar band goed uit de voeten. De wat ruwe stem van de Canadese muzikante helpt hierbij enorm. 

Alle songs op Small Victories laten horen dat Romi Mayes in Canada niet voor niets de nodige prijzen in de wacht heeft gesleept. Het is dan ook jammer dat haar muziek zo weinig aandacht krijgt, al heeft de lange periode van stilte na Devil On Both Shoulders vast niet geholpen. Met Small Victories maakt Romi Mayes een nieuwe start en het levert een album op dat zeker niet onder doet voor de rootsalbums die momenteel in de Verenigde Staten worden gemaakt. Ik hoop dat het album wat meer aandacht gaat trekken en hoop bovendien dat we niet weer zo lang moeten wachten op een nieuw album. Erwin Zijleman

De muziek van Romi Mayes is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://romimayes.bandcamp.com/album/small-victories.