Wallice - The Jester

De vijver met jonge vrouwelijke singer-songwriters met een voorliefde voor indie en een donkere bril zit overvol, maar The Jester van de Amerikaanse muzikante Wallice zou ik er zeker uitpikken
Hoeveel goede ideeën kun je kwijt in een song van zes minuten? Heel veel als het aan Wallice ligt. De muzikante uit Los Angeles gaat helemaal los in de openingstrack van haar debuutalbum en maakt wat mij betreft direct een onuitwisbare indruk. Dat is ook nodig, want de concurrentie in het genre is moordend. Wallice schakelt makkelijk tussen indiepop en indierock, beschikt over een mooie en aangename stem en heeft vakkundige producers ingeschakeld voor een veelkleurig en interessant geluid. The Jester is een album vol aanstekelijke popsongs, maar het zijn ook popsongs met inhoud, waardoor het debuutalbum van Wallice eigenlijk steeds interessanter wordt.

Hoeveel ruimte is er nog voor jonge vrouwelijke singer-songwriters die het leven niet altijd door een roze bril bekijken, een voorliefde hebben voor indiepop of indierock en in hun teksten het thema ‘coming of age’ als favoriete onderwerp hebben? Niet heel veel zou ik zeggen, maar gezien mijn zwak voor het genre probeer ik het met ieder nieuw album dat in dit hokje past. 

Het is hierbij wel zo dat een album direct in de openingstrack indruk moet maken, want gezien het aanbod ben ik niet erg geduldig. Het was een relatief eenvoudige opgave voor Wallice, want haar debuutalbum The Jester opent fantastisch. Het toepasselijk getitelde The Opener doet zijn best om in bijna zes minuten alles te laten horen dat Wallice te bieden heeft en dat is veel. 

Wallice is het alter ego van de Amerikaanse muzikante Wallice Hana Watanabe, die is geboren en getogen in Los Angeles en al een tijdje actief is in de muziek. Dat levert deze week haar debuutalbum op en dat opent zoals gezegd fascinerend. The Opener laat zich bijna beluisteren als een mini rockopera en laat zowel in de muziek als in de zang continu andere dingen horen. 

In de meer ingetogen eerste passages hoor je dat de muzikante uit Los Angeles beschikt over een hele mooie stem. Het is een stem die aansluit bij andere mooie stemmen in de indiepop van het moment, maar de stem van Wallice klinkt net wat zuiverder en geschoolder. Wanneer The Opener wat meer uitbarst hoor je dat ze ook krachtiger kan zingen en met rock overweg kan en later op het album maakt ze ook indruk met een flink bereik. In muzikaal opzicht is The Opener nog wat diverser. De track put afwisselend uit de folk, de pop en de rock en dan vooral de indie varianten en de verschillende invloeden lopen naadloos in elkaar over. 

Een track van zes minuten is bijna nooit een perfect popliedje, maar Wallice laat direct horen dat ze de kunst van het schrijven van dit soort popliedjes wel verstaat. Dat bewijst ze in de tracks die volgen. The Jester staat vol met bijzonder lekker in het gehoor liggende popsongs, maar het zijn ook songs die de nieuwsgierigheid en de fantasie prikkelen. 

In de muziek op het album slaat Wallice steeds weer net wat andere wegen in. Hiervoor worden af en toe flink wat synths gebruikt, maar die worden steeds op net wat andere wijze ingezet. Ook gitaren hebben overigens hun weg gevonden naar het album. Het klinkt over het algemeen aanstekelijk en toegankelijk, maar het leuke van The Jester is dat het album ook in iedere song wel even het experiment opzoekt. Het debuutalbum van Wallice is hierdoor een toegankelijk en aantrekkelijk popalbum, maar ik vind het ook een spannend album. 

Wallice weet wat mij betreft makkelijk op te vallen binnen het enorme aanbod van het moment en ondanks het feit dat het wel heel erg druk is in de genres waarin ze opereert schat ik haar kans op succes redelijk hoog in. Dat succes verdient ze, want The Jester is in alle opzichten een knap gemaakt album, dat overloopt van de belofte en deze belofte in een deel van de songs ook al waarmaakt. 

Ook de productie van The Jester valt overigens in positieve zin op en dat is ook niet zo gek gezien de bijdragen van gelouterde krachten David Marinelli en Mikey Freedom Hart. Ze hebben The Jester van Wallice volgestopt met veelkleurige klanken en bijzondere wendingen, maar desondanks klinkt het album licht en luchtig. Wat mij betreft moet Wallice een ster worden. Erwin Zijleman

The Jester van Wallice is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Fazerdaze - Soft Power

De Nieuw-Zeelandse muzikante Amelia Murray blaast haar project Fazerdaze nieuw leven in op Soft Power, dat makkelijk verleidt, maar ook steeds interessanter wordt wanneer je het album vaker hoort
Soft Power van Fazerdaze leek me op het eerste gehoor een album van een soort waarvan ik er al flink wat heb gehoord. Het project van de Nieuw-Zeelandse muzikante Amelia Murray maakt immers muziek met flink wat invloeden uit de dreampop en dat zijn invloeden die ik de laatste tijd (te) vaak tegen kom. Soft Power is echter wel een knap gemaakt album met mooie zang en gelaagde klanken en het is bovendien een album dat veelzijdiger is dan de meeste andere albums in het genre. Amelia Murray is bovendien een uitstekend songwriter en heeft ook nog eens een aantal veelzijdige songs gepend. Het zorgt er voor dat ik steeds enthousiaster wordt over dit album.

Popmuziek uit Nieuw-Zeeland klinkt vaak net wat anders dan popmuziek die in het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten of het Europese vasteland wordt gemaakt, waardoor het interessant is om ook de ontwikkelingen aan de andere kant van de wereld te volgen. Het leverde me deze week het album Soft Power van Fazerdaze op. 

Het is het tweede album van het project van de Nieuw-Zeelandse muzikante Amelia Murray. De muzikante uit Christchurch debuteerde alweer zeven jaar geleden met het in eigen land goed ontvangen Morningside. Ik volgde de Nieuw-Zeelandse popmuziek destijds nog niet zo intensief als ik nu doe, maar als ik dit wel had gedaan had ik Morningside ongetwijfeld een heel erg leuk album gevonden. Het is een album met loom maar ook fris klinkende gitaarpop met zowel invloeden uit de indierock als de dreampop. 

Mede door een burn-out heeft Amelia Murray lang de tijd moeten nemen voor het tweede album van Fazerdaze, maar dat is er nu. Vergeleken met haar debuutalbum heeft de Nieuw-Zeelandse muzikante Soft Power voorzien van een veel voller geluid, waarin synths een belangrijkere rol spelen en gitaren genoegen hebben moeten nemen met een bescheidenere rol. Soft Power klinkt ook wat minder ruw dan zijn voorganger en het tweede album van Fazerdaze kruipt bovendien wat dichter tegen de dreampop aan met atmosferische klanken, trage ritmes en lome zang. Ook Soft Power is echter een prima album. 

Nieuw-Zeelandse popmuziek klinkt misschien vaak net wat anders dan popmuziek uit andere delen van de wereld, maar het tweede album van Fazerdaze klinkt wat mij betreft minder onderscheidend. Bij beluistering van Soft Power heb ik associaties met een aantal van mijn favoriete dreampop albums uit het verleden en ik moet ook verrassend vaak aan de muziek van The Cardigans denken. De muziek van Japanese Breakfast reikt overigens vergelijkingsmateriaal uit het heden aan. 

Amelia Murray is door een zware periode gegaan en dit heeft geresulteerd in een serie persoonlijke songs. Het voorziet haar songs van net wat meer lading die gebruikelijk is dit genre, waardoor ik Soft Power, ondanks het wat minder duidelijke onderscheidend vermogen zeker niet op de grote hoop wil gooien. 

Amelia Murray beschikt over een mooie en onderscheidende stem die goed past bij de lome songs die ze schrijft. Die songs zijn zeer melodieus en liggen lekker in gehoor en ook in muzikaal en productioneel opzicht heeft de muzikante uit Christchurch knap werkt verricht met een geluid dat bestaat uit meerdere lagen. Het tweede album van Fazerdaze wedt bovendien niet op één paard en verkent ook invloeden van buiten de dreampop met onder andere uitstapjes naar indierock, bedroompop, 80s pop, synthpop en indiepop. 

Soft Power is een geweldig album voor beluistering tijdens wandelingen door de natuur, maar ook wat later op de avond komt dit album uitstekend tot zijn recht. Het tweede album van Fazerdaze is wat mij betreft vooral een album waarover je niet te snel en te makkelijk moet oordelen. Wat bij eerste beluistering misschien wat voortkabbelt of wat gewoontjes klinkt, komt na een paar keer horen steeds fraaier tot leven. Het was al met al toch weer een goed idee om de Nieuw-Zeelandse popmuziek in de gaten te houden. Erwin Zijleman

De muziek van Fazerdaze is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikante: https://fazerdaze.bandcamp.com/album/soft-power.

Soft Power van Fazerdaze is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

She Drew The Gun - Howl

De muziek van She Drew The Gun was me nog niet eerder opgevallen, maar met Howl heeft het project van de Britse muzikante Louisa Roach een verrassend veelzijdig en in kwalitatief opzicht uitstekend album afgeleverd
Howl van She Drew The Gun is een album dat vaker van kleur verschiet dan de gemiddelde kameleon en als het even kan doet het project van de Britse muzikante Louisa Roach dat niet alleen tussen songs maar ook binnen songs. Het zijn songs die direct aanspreken, maar die in muzikaal opzicht ook knap in elkaar steken. Het combineert mooi met de al even veelzijdige stem van Louisa Roach, die de kwaliteit van haar songs nog wat verder optilt. She Drew The Gun gaat al vier albums mee, maar met Howl moet de Britse muzikante toch echt gaan doorbreken naar een groter publiek. Ik had nog nooit van She Drew The Gun gehoord, maar wat is Howl een goed album.

Howl, het vierde album van She Drew The Gun, kwam ik de afgelopen week alleen in de nieuwsbrief van de Britse muziekwinkel Rough Trade tegen. Ondanks de opvallende naam kan ik me ook niet herinneren dat ik eerder van She Drew The Gun had gehoord, maar Howl is een opvallend album. She Drew The Gun is een project van de Britse muzikante Louisa Roach uit Liverpool, die inmiddels dus vier albums op haar naam heeft staan. De vorige drie moet ik nog beluisteren, maar ik ben inmiddels behoorlijk verslingerd geraakt aan Howl. 

Het is een album waarop Louisa Roach laat horen dat ze zich met geen mogelijk in een hokje laat duwen. Howl is een album dat continu van kleur verschiet en meerdere genres bestrijkt. Het album opent met een track die in eerste instantie neigt naar indierock, maar uiteindelijk omslaat richting synthpop, terwijl de in eerste instantie wat ruwe zang van Louisa Roach langzaam maar zeker transformeert in bijna gesproken tekst. Ik heb het alleen nog maar over de openingstrack van Howl, maar hierin gebeurt al meer dan op het gemiddelde album. 

Het is een openingstrack die niet alleen laat horen dat Louisa Roach qua invloeden verrassende keuzes maakt, maar bovendien duidelijk maakt dat de Britse muzikante een uitstekende zangeres is en in muzikaal en productioneel opzicht (waarvoor de van Christine & The Queens beknde Ash Workman tekende) een eigen geluid laat horen. Na de openingstrack schiet Howl nog veel meer kanten op. She Drew The Gun kan uit de voeten met 80s pop, met naar glamrock neigende songs, met triphop, met hiphop, met R&B en met nog veel meer. Het zorgt er voor dat je track na track wordt verrast door de Britse muzikante. 

She Drew The Gun heeft niet alleen een album gemaakt dat verrast, maar het is ook een album dat imponeert. De kwaliteit van de uitvoering heb ik al benoemd, maar ook de kwaliteit van de songs op Howl is hoog. Het grappige van het vierde album van She Drew The Gun is dat het een album is dat op een of andere manier de hele tijd bekend klinkt, maar dat op hetzelfde moment totaal anders klinkt dan andere albums. Wanneer Howl bekend klinkt hoor ik vooral het invloeden uit het verleden, waardoor het album klinkt als een omgevallen platenkast, maar She Drew The Gun heeft ook een album gemaakt dat met beide benen in het heden staat. 

Ik heb niet zo heel veel informatie over de muzikanten die hebben meegewerkt aan het album, maar in muzikaal opzicht houdt Howl je op het puntje van de stoel, waarbij ik voor de afwisseling eerst eens de ritmesectie in het zonnetje wil zetten. De stevig aangezette baslijnen en de inventieve ritmes geven de songs op het vierde album van She Drew The Gun veel energie, waarna gitaren en synths het geluid vrijwel volledig vullen, maar ook nog wat ruimte houden voor uiteenlopende accenten, waaronder een fraai psychedelische fluit. 

De zang is al even divers, want Louisa Rouch is een prima popzangeres met een soulvol geluid, maar ze kan ook verdienstelijk rappen, iets waar ik niet gek op ben, maar op Howl klinkt het allemaal geweldig. Heel af en toe doet het me denken aan Raw Like Sushi, het geweldige debuutalbum van Neneh Cherry, maar She Drew The Gun laat wel horen dat het inmiddels 2024 is in plaats van 1989. En iedere keer als je naar het album van She Drew The Gun luistert hoor je weer nieuwe dingen. Een zeer aangename ontdekking. Erwin Zijleman

Howl van She Drew The Gun is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 44,99 euro

CD, 20,99 euro

Eilen Jewell - Butcher Holler - A Tribute To Loretta Lynn

Butcher Holler van de Amerikaanse singer-songwriter Eilen Jewell stamt al uit 2010, maar de reissue laat horen dat dit fraaie eerbetoon aan het country icoon Loretta Lynn veel meer is dan een tussendoortje
Ik ben een groot fan van Eilen Jewell en ken haar meeste albums, maar Butcher Holler heb ik in 2010 gemist. Het is wat oneerbiedig gezegd een tussendoortje waarop Eilen Jewell een van haar muzikale helden eert. Butcher Holler bevat 15 songs van de Amerikaanse countrylegende Loretta Lynn en daar weet Eilen Jewell wel raad mee. De muzikante uit Idaho vertolkt de songs van Loretta Lynn met veel gevoel en laat horen hoe goed deze songs zijn. In vocaal opzicht overtuigt Butcher Holler makkelijk, maar ook in muzikaal opzicht heeft het album veel te bieden, al is het maar vanwege het fantastische snarenwerk van Jerry Miller, die ook op dit Eilen Jewell album schittert.

Eilen Jewell zag ik eerder dit jaar in de onvolprezen Qbus in Leiden, waar ze, uiteraard samen met meestergitarist Jerry Lewis, liet horen dat ze behoort tot de smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek van het moment. Ik dacht heel even dat de muzikante uit Boise, Idaho, anderhalf jaar na het prachtige Get Behind The Wheel, misschien wel het beste Eilen Jewell album tot dusver, alweer met een nieuw album op de proppen was gekomen, maar dat blijkt niet het geval. 

Het deze week uitgebrachte Butcher Holler verscheen immers al in 2010, maar is deze week wel voor het eerst op vinyl verkrijgbaar. Ik heb het album, dat als tussendoortje verscheen tussen de albums Sea Of Tears uit 2009 en Queen Of The Minor Key uit 2011, overigens twee van de betere albums van de Amerikaanse muzikante, destijds volgens mij niet opgemerkt, waardoor Butcher Holler voor mij toch een beetje een nieuw album is. 

Butcher Holler heeft als ondertitel A Tribute To Loretta Lynn en dat is precies wat het is. Op het album, waarvan de titel verwijst naar de geboortegrond van Loretta Lynn in Kentucky, eert Eilen Jewell het werk van een van de grote sterren van de countrymuziek van weleer. Eilen Jewell vertolkte voor Butcher Holler al eens eerder een song van Loretta Lynn, maar op dit eerbetoon heeft ze een ruime en zeer fraaie selectie van maar liefst 15 songs gemaakt uit het werk van het country icoon. 

De songs van Loretta Lynn passen uitstekend bij Eilen Jewell, die op haar reguliere albums ook meestal kiest voor wat traditioneler aandoende Amerikaanse rootsmuziek. Butcher Holler wijkt dan ook niet zoveel af van de reguliere albums van de muzikante uit Idaho en ik vind het een mooi Eilen Jewell album. 

Dat heeft voor een belangrijk deel te maken met de stem van de Amerikaanse muzikante, die beschikt over een bijzonder maar wat mij betreft ook zeer overtuigend en mooi stemgeluid. Ook op Butcher Holler kan Eilen Jewell een beroep doen op de geweldige gitarist Jerry Miller, die op vrijwel al haar albums schittert. 

De Amerikaanse gitarist, niet te verwarren met zijn eerder dit jaar overleden Moby Grape voorman, speelt op het podium echt de pannen van het dak, en stal ook in de Qbus eerder dit jaar de show. Op Butcher Holler is zijn rol wat minder prominent, maar het gitaarwerk en pedal steel spel zijn ook op dit album prachtig. 

Loretta Lynn behoort tot de groten uit de countrymuziek en heeft een flink aantal bekende songs op haar naam staan, maar Eilen Jewell koos voor haar eerbetoon aan de countryster vooral haar favoriete Loretta Lynn songs uit, wat een mooie serie songs oplevert. Ze blijft hierbij redelijk dicht bij de originelen en dat is ook terecht, want aan deze originelen valt niet zoveel te verbeteren. 

Ondanks de beperkte afstand tot de originelen is Butcher Holler ook in alle opzichten een Eilen Jewell album. Het was in 2010 een aardig tussendoortje en dat is het veertien jaar later nog steeds, al doe je Eilen Jewell’s eerbetoon aan de grote Loretta Lynn met dit predicaat eigenlijk te kort. Butcher Holler wakkert het verlangen naar een nieuw Eilen Jewell album nog maar eens aan, maar het vergeten tussendoortje uit 2010 is ook goed genoeg om er tussen de nieuwe albums van deze week uit te springen. Erwin Zijleman

De muziek van Eilen Jewell is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://eilenjewell.bandcamp.com/album/butcher-holler.

Butcher Holler - A Tribute To Loretta Lynn van Eilen Jewell is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

Janet Devlin - Emotional Rodeo

Janet Devlin kreeg als tiener een platencontract, ging vervolgens langs diepe dalen en angstaanjagende afgronden, maar staat nu weer met beide benen op de grond met een album waarop ze de country de liefde verklaart
Emotional Rodeo van Janet Devlin is een album dat niet veel tijd nodig heeft om te laten horen dat het een countryalbum uit Nashville is, maar de Noord-Ierse muzikante Janet Devlin kwam niet zomaar in de Amerikaanse muziekhoofdstad terecht. Ze hoort er wel thuis, want de stem van Janet Devlin is gemaakt voor de countrymuziek en haar songs ademen het genre. Emotional Rodeo is niet te vergelijken met de vorige albums van de Noord-Ierse muzikante en is wat mij betreft een album dat laat horen dat we te maken hebben met een groot talent, dat ook nog eens in meerdere uithoeken van de countrymuziek uit de voeten kan. Een countryster uit Noord-Ierland? Het kan absoluut.

Direct bij de eerste noten van Cigarette Sweets, de openingstrack van het album van Emotional Rodeo van Janet Devlin was mijn interesse gewekt. De combinatie van rootsy snaren en een wat weemoedige viool sprak direct aan, maar toen Janet Devlin niet veel later begon te zingen was ik verkocht. De stem van Janet Devlin is van een soort waar je van moet houden, denk aan de stem van bijvoorbeeld Kasey Chambers, maar het is ook een stem die is gemaakt voor countrymuziek. 

Emotional Rodeo blijkt al het derde album van Janet Devlin, wiens muziek ik volgens mij wel eens ben tegen gekomen, maar die tot dusver geen indruk maakte. Het verhaal van deze Janet Devlin blijkt een behoorlijk heftig verhaal. Ze werd geboren in Noord-Ierland en wist al op jonge leeftijd dat ze iets wilde in de muziek. De kans om dit te realiseren kwam op haar zeventiende, toen ze meedeed aan de Britse versie van de talentenjacht The X-Factor. Ze strandde uiteindelijk in de kwartfinales, maar had genoeg indruk gemaakt om een platencontract in de wacht te slepen. 

Er volgde een heftige periode waarin de Noord-Ierse muzikante twee albums maakte, maar ook te maken kreeg met anorexia, een bipolaire stoornis en een alcoholverslaving. Ik heb naar de albums van Janet Devlin geluisterd en weet zeker dat ik Confessional uit 2020 destijds heb beluisterd. De twee albums die Janet Devlin in het verleden maakte lijken echter in niets op het album dat ze deze week heeft uitgebracht. 

Op Emotional Rodeo omarmt de Noord-Ierse muzikante, die tegenwoordig Londen als thuisbasis heeft, de countrymuziek en blijkt ze zowel uit de voeten te kunnen met moderne countrypop als met wat traditioneler klinkende country. Emotional Rodeo is in alle opzichten een Nashville album en dat blijkt ook te kloppen. Janet Devlin kreeg de kans om in de hoofdstad van de countrymuziek een album te maken en greep deze kans met beide handen aan. 

In Music City werd de Noord-Ierse muzikante gekoppeld aan een stel ervaren muzikanten en aan producer Roo Walker. In muzikaal en productioneel opzicht ademt Emotional Rodeo countrymuziek uit Nashville, maar dat doet Janet Devlin ook met haar stem en met haar songs. Op haar eerste twee albums klonk ze nog als een popzangeres, maar op haar nieuwe album hoor je een countryzangeres die het nog wel eens ver kan gaan schoppen. 

Gezien haar verleden in de pop lag het misschien voor de hand om Emotional Rodeo te voorzien van een nogal gepolijst countrypop geluid, maar hoewel invloeden uit de pop zeker hun weg hebben gevonden naar het album, domineert de country op het derde album van Janet Devlin. Binnen de countrymuziek kan het vervolgens nog vele kanten op en die bestrijkt de Noord-Ierse muzikante allemaal. 

Emotional Rodeo bevat traditioneel klinkende countrysongs, flirt hier en daar met countryrock, kan uit de voeten met meeslepende countryballads en kan ook nog eens overweg met blinkende countrypop. Het klinkt allemaal even puur en oprecht, wat het album nog wat knapper maakt. Janet Devlin kreeg het aardig voor haar kiezen nadat ze op jonge leeftijd aan het succes had geroken, maar ze staat weer met beide benen op de grond en laat op haar derde album horen dat ze niet alleen houdt van countrymuziek, maar er ook uitstekend in uit de voeten kan. Erwin Zijleman

De muziek van Janet Devlin is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het label van de Noord-Ierse muzikante: https://okgoodrecords.bandcamp.com/album/emotional-rodeo-2.

FENNE - Angel With A Darkness

De Nederlandse muzikante FENNE maakt op haar album Angel With A Darkness indruk met een zwoel geluid met uiteenlopende invloeden, met zeer aansprekende songs en met een werkelijk prachtige stem
Na het in kleine kring opgepikte debuutalbum Hope nam de Utrechtse muzikante FENNE de tijd voor haar tweede album. Dat blijkt een verstandig besluit, want alle aandacht die in de songs, muziek en zang op Angel With A Darkness is gestopt betaalt zich uit. FENNE laat een geluid horen dat de ruimte aangenaam verwarmt en dat soepel schakelt tussen met name jazz, folk, soul, R&B en op. De muziek op het album is smaakvol en heeft veel oog voor details. Die details hoor je ook in de uitstekende zang van FENNE, die al even makkelijk schakelt tussen uiteenlopende genres. Het komt allemaal samen in songs die direct aanspreken en vervolgens alleen maar mooier worden. Een zeer aangename verrassing al met al.

Ik was de naam FENNE nog niet eerder tegengekomen, maar het deze week verschenen Angel With A Darkness is het tweede album van de Nederlandse muzikante Fenne Scholte. Het is de opvolger van het in 2021 verschenen Hope, dat ik inmiddels ook heb beluisterd. Het debuutalbum van FENNE is vooral een album waarop de muzikante uit Utrecht laat horen dat ze over potentie beschikt, maar deze komt er pas echt uit op haar tweede album, dat echt in alle opzichten beter is dan het debuutalbum. 

Bij eerste beluistering van Angel With A Darkness vond ik het vooral een heel erg lekker album. FENNE heeft haar nieuwe album, samen met producer Boudewijn Pleij, voorzien van een loom, warm en wat broeierig geluid. Het is een geluid dat bestaat uit een gloedvolle organische basis, waaraan vervolgens uiteenlopende accenten zijn toegevoegd. Het zorgt er voor dat de songs van FENNE zich direct als de spreekwoordelijke warme deken om je heen slaan, maar dat er ook wat valt te ontdekken in de muziek op haar nieuwe album. 

Het is muziek die makkelijk schakelt tussen verschillende genres, want FENNE pint zich op Angel With A Darkness niet vast op één genre. De Utrechtse muzikante verwerkt flink wat invloeden uit de jazz in haar muziek, maar ook invloeden uit de folk, soul, R&B en pop hebben hun weg gevonden naar de songs op het album. Het levert bijzondere klanken op, waarin jazzy gitaarlijnen worden gecombineerd met soulvolle baslijnen en ritmes en keyboards met een R&B feel, wat er voor zorgt dat alle genres die FENNE bezoekt fraai in elkaar overlopen. 

Het is allemaal zeer vakkundig geproduceerd door Boudewijn Pleij, die er voor heeft gezorgd dat Angel With A Darkness warm en sfeervol klinkt, maar ook tekent voor een geluid waarin alle subtiele details goed hoorbaar zijn. In muzikaal opzicht is Angel With A Darkness het perfecte album voor koude en donkere herfst- en winteravonden en de zang van Fenne Scholte sluit hier perfect bij aan. 

De Nederlandse muzikante beschikt over een warme en heldere stem, die uitstekend past bij wat meer jazzy repertoire, maar die haar songs ook een soulinjectie of een folky touch kunnen geven of, zeker wanneer de zang in fraaie harmonieën uit de speakers komt, ook nog voor een R&B vibe kunnen zorgen. De zang is mooi, maar voelt ook eerlijk en oprecht aan.

FENNE nam naar haar debuutalbum de tijd voor haar nieuwe songs en schreef er, in afwachting van het geld dat nodig was om het album te kunnen maken, een stuk of 50. Er zal vast een lastig proces van afstrepen hebben gevolgd, maar het heeft er ook voor gezorgd dat het niveau van de songs op Angel With A Darkness opvallend hoog is. Ik was direct bij eerste beluistering van het album gecharmeerd van het gloedvolle en veelzijdige geluid en van de bijzondere mooie stem van FENNE, maar door de kwaliteit van de vooral ingetogen songs wordt het album me steeds dierbaarder. 

FENNE is zeker niet de enige die zich beweegt op het snijvlak van jazz, folk, soul, R&B en pop en heeft vooral internationaal flink wat concurrenten, maar hoe vaker ik naar Angel With A Darkness luister hoe meer ik overtuigd raak van de internationale allure van het album van FENNE, dat in muzikaal, vocaal, productioneel en compositorisch opzicht kwaliteit ademt. En wat klinkt het ondertussen allemaal lekker. Ik krijg het er warm van. Erwin Zijleman

Sofie Royer - Young-Girl Forever

Young-Girl Forever is alweer het derde album van de Oostenrijkse muzikante Sofie Royer, die alleen maar beter en veelzijdiger wordt en met haar nieuwe album echt een weergaloos popalbum heeft afgeleverd
Het tijdens de eerste maanden van de coronapandemie verschenen Cult Survivor werd nog door bijna iedereen over het hoofd gezien en ook opvolger Harlequin trok aan het eind van die pandemie niet overdreven veel aandacht, maar het deze week verschenen derde album van Sofie Royer verdient echt alle aandacht. Met Young-Girl Forever heeft de muzikante uit het Oostenrijkse Wenen immers een fascinerend popalbum gemaakt. Het is een popalbum vol direct memorabele songs, maar het is ook een popalbum dat overloopt van avontuur en ook nog eens verrassend veelzijdig is. Het is misschien niet zo toegankelijk als de grote popalbums van het moment, maar Young-Girl Forever is zeker niet minder goed.

De Oostenrijkse muzikante Sofie maakte een paar jaar geleden bedoeld of onbedoeld een van de donkerste, meest indringende en ook mooiste pandemie albums. Het in de zomer van 2020 verschenen Cult Survivor ving de sfeer van de destijds pas net begonnen pandemie op zeer treffende wijze, ook al verkoos de Oostenrijkse muzikante het isolement in Wenen niet vanwege de pandemie, maar vanwege een liefdesbreuk. 

Sofie Fatouretchi Royer werd geboren in de verenigde Staten en heeft zowel Oostenrijks als Iraans bloed. Ze timmerde een tijd aan de weg als geschoold violiste, maar koos in 2020 voor de popmuziek. Cult Survivor was in muzikaal opzicht een razend spannend en bijzonder veelzijdig album en trok ook zeker de aandacht met de af en toe wat onvaste zang van Sofie en nog meer door haar songs die overliepen van avontuur, maar ook verrassend toegankelijk klonken. 

Sofie keerde in de herfst van 2022 terug als Sofie Royer en liet op het uitstekende Harlequin horen dat haar fascinerende debuutalbum geen toevalstreffer. Met het einde van de coronapandemie in zicht koos de Oostenrijkse muzikante op haar tweede album voor een wat minder donker, maar nog altijd eigenzinnig geluid en bevestigde ze haar status als bijzondere songwriter. 

We zijn inmiddels weer twee jaar verder en deze week duikt Sofie Royer op met haar derde album. Op Young-Girl Forever borduurt Sofie Royer verder op haar vorige twee albums, maar voegt ze ook weer invloeden toe aan haar eigenzinnige muzikale palet. Gebleven is de soms zwaar aangezette elektronica die in dikke lagen uit de speakers komt. Het voorziet de songs van Sofie Royer van een nostalgisch tintje, maar het zorgt ook voor een wat weemoedig effect. 

Hier en daar snijden gitaarsolo’s door de lagen synths heen, wat de songs een subtiele Prince vibe geeft, maar de songs leunen hier en daar ook tegen 80s synthpop en new wave aan en zijn een enkele keer niet vies van Eurodisco. Sofie Royer is verantwoordelijk voor het grootste deel van de muziek op het album en pakt een enkele keer ook haar viool uit de koffer, wat het klankenpalet nog wat rijker maakt. 

De zwaar aangezette muziek wordt ook dit keer gecombineerd met de inmiddels herkenbare zang van de Oostenrijkse muzikante, die wel steeds beter gaat zingen. Sofie Royer vermengt ook dit keer Engels, Frans en Duits in haar teksten, wat het eigenzinnige karakter van haar songs versterkt. Het laat overigens ook horen hoeveel invloed een taal heeft op het karakter van een song. 

De muziek op Young-Girl Forever is nog wat zwaarder aangezet dan op de vorige albums van Sofie Royer, maar net als op Cult Survivor en Harlequin kan Sofie Royer wat donkere klanken combineren met verrassend toegankelijke of zelfs aanstekelijke popsongs. Die popsongs zijn alleen maar beter geworden, want als je eenmaal gewend bent aan de zwaar aangezette muziek en de karakteristieke stem van Oostenrijkse muzikante hoor je ook een aantal instant hits op haar nieuwe album, die zich in de meeste gevallen meedogenloos opdringen. 

Het doet me af en toe wel wat denken aan de muziek van haar landgenote Soap & Skin, al worden de donkere wolken in de muziek van Sofie Royer veel vaker verdreven door een waterig zonnetje. De vorige twee albums van de Oostenrijkse muzikante werden helaas niet heel breed opgepakt, maar dat moet echt maar eens gaan veranderen met het uitstekende Young-Girl Forever, dat echt in alle opzichten een geweldig popalbum is. Erwin Zijleman

De muziek van Sofie Royer is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Oostenrijkse muzikante: https://sofieroyer.bandcamp.com/album/young-girl-forever.

Young-Girl Forever van Sofie Royer is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

Kacey Mugraves - star-crossed (2021)

2024 is voor mij het jaar van Kacey Musgraves met een uitstekend nieuw album en een geweldige tour, maar ik krijg langzaam maar zeker ook steeds meer waardering voor het verguisde star-crossed
Ook het afgelopen jaar heb ik star-crossed van Kacey Musgraves meerdere malen een mislukt album genoemd. Het breakup album van de Amerikaanse muzikante werd verguisd door de critici en ook de fans van Kacey Musgraves waarderen het album in de meeste gevallen een stuk lager dan haar andere albums. Ik heb de laatste weken toch maar weer eens flink wat tijd gestoken in star-crossed en ben inmiddels een stuk positiever over het album. star-crossed biedt meer ruimte aan pop en elektronica, maar bevat toch ook meerdere ingrediënten van het Kacey Musgraves geluid dat me zo dierbaar is. star-crossed is niet het beste album van de Amerikaanse muzikante, maar veel beter dan ik lang dacht.

Same Trailer Different Park vond ik de grootste countrypop belofte van 2013, Pageant Material een van de beste albums van 2015, A Very Kacey Christmas uit 2016 een van de leukste kerstalbums aller tijden, Golden Hour het beste album van 2018 en een van mijn favoriete albums aller tijden en Deeper Well ligt absoluut op koers om mijn favoriete album van 2024 te worden. Je kunt dus wel zeggen dat ik een groot fan van Kacey Musgraves ben, maar desondanks had ik weinig met het in 2021 verschenen star-crossed. 

Het breakup album van de Amerikaanse zangeres had wat mij betreft een album vol country tranentrekkers moeten worden, maar het werd een album met veel pop en flink wat elektronica en wat mij betreft veel te weinig country. De organisatie achter de Grammy’s dacht er net zo over en sloot het album uit voor de country categorieën. Daar was een hoop gedoe over, zeker nadat het management van Kacey Musgraves had laten onderzoeken hoeveel country elementen er nu precies waren te vinden op star-crossed en dat bleken er meer op Golden Hour, dat natuurlijk ook geen echt countryalbum is. Het werd een bijna semantische discussie, maar het gaat er natuurlijk om hoe een album aanvoelt en star-crossed voelde voor mij aan als een popalbum en lange tijd als een teleurstellend popalbum, al was ik in mijn eerste recensie nog voorzichtig positief. 

Gezien mijn enorme liefde voor het werk van Kacey Musgraves heb ik de afgelopen weken Golden Hour en Deeper Well eens laten liggen tijdens wandelingen en heb ik me gestort op star-crossed. Het is het album dat Kacey Musgraves maakte nadat haar huwelijk met singer-songwriter Ruston Kelly op de klippen was gelopen en haar gedesillusioneerd had achtergelaten. Ze omschreef het album zelfs als een moderne tragedie geïnspireerd door Romeo & Juliet en noemde Bill Withers, Daft Punk, Sade, Eagles en Weezer als belangrijkste inspiratiebronnen, wat niet de inspiratiebronnen voor haar eerdere albums zullen zijn geweest. 

Logisch dus dat star-crossed anders klinkt dan het terecht zo geprezen Golden Hour, maar naast verschillen zijn er ook overeenkomsten tussen beide albums. Zo is de stem van Kacey Musgraves ook op star-crossed prachtig en tekenen Ian Fitchuk en Daniel Tashian wederom voor een bijzonder fraaie productie. Elektronica speelt een grotere rol op het album, maar ook star-crossed heeft een organische basis. In tekstueel opzicht is star-crossed een zeer persoonlijk en emotioneel album, wat op bijzondere wijze contrasteert met de op zich niet heel donkere en vaak wat lome muziek op het album. 

Ook na alle beluisteringen van de afgelopen weken vind ik star-crossed nog niet zo goed als de andere albums van Kacey Musgraves, maar mijn waardering voor het album is wel toegenomen. Het album bevat een aantal hele sterke songs, die zeker niet onder doen voor de songs op de andere albums van de Amerikaanse muzikante, en heeft een bijzondere flow, die wordt versterkt door het gebruik van elektronica. Een song als if this as a movie.. wordt voor mij zo langzamerhand onweerstaanbaar en zo staand er meer songs op het album. 

Het is een flow waar je even in moet komen, zeker als je een voorkeur hebt voor de meer folk en country getinte songs van Kacey Musgraves, maar als dit eenmaal lukt merk je dat ook het breakup album van kacey Musgraves die bijzondere sfeer heeft die al haar andere albums kenmerken. Ik heb me meer dan eens zeer negatief uitgelaten over star-crossed, maar moet dit na de afgelopen weken flink relativeren. Erwin Zijleman

star-crossed van Kacey Musgraves is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 14,99 euro

CD, 14,99 euro

Wussy - Cincinnati Ohio

De Amerikaanse band Wussy is helaas nog altijd niet heel bekend, maar heeft inmiddels wel een stapel uitstekende albums op haar naam staan, waaraan deze week het geweldige Cincinnati Ohio wordt toegevoegd
Mijn eerste kennismaking met de muziek van Wussy is inmiddels bijna twintig jaar oud. In die twintig jaar heb ik ook een aantal albums van de band gemist, maar alle albums die ik wel heb opgepakt zijn van uitstekende kwaliteit. Het is de afgelopen zes jaar stil geweest rond de band uit Cincinnati, Ohio, maar met haar nieuwe album, het toepasselijk getitelde Cincinnati Ohio, is Wussy gelukkig weer helemaal terug. De band staat nog steeds garant voor geweldige gitaaralbums, al is het nieuwe album wel wat meer ingetogen dan een aantal van zijn voorgangers. Het is een geluid dat me wel bevalt en dat weer een fraai hoofdstuk toevoegt aan het prachtige en inmiddels imposante oeuvre van Wussy.

De Amerikaanse band Wussy maakte met Funeral Dress helemaal aan het eind van 2005 naar mijn mening een van de mooiste albums van het betreffende jaar. Het debuutalbum van de band uit Cincinnati, Ohio, had voor mij alles dat een eigenzinnig rockalbum moet hebben. Dat het eerste album van Wussy zo goed was kwam voor mij overigens niet als een verrassing, want Chuck Cleaver, de voorman van de Amerikaanse band, maakte met zijn vorige band Ass Ponys ook al een aantal uitstekende albums, met Lohio uit 2001 als uitschieter. 

Ondanks mijn liefde voor Funeral Dress verloor ik Wussy na het debuutalbum uit het oog, om pas in 2016 weer aan te haken. In dat jaar maakte de band uit Ohio met Forever Sounds wederom een onbetwist jaarlijstjesalbum. Forever Sounds imponeerde met een bijzondere cocktail van 60s psychedelica, 90s noiserock, 90s indierock en een vleugje Americana en zorgde ervoor dat ik Wussy vanaf dat moment niet meer uit het oog verloor. 

De band leverde in 2018 met What Heaven Is Like weer een fantastische gitaarplaat af, waarna Chuck Cleaver een jaar later nog een prima soloalbum uitbracht. Sindsdien was het, mede door de coronapandemie, helaas stil rond de band, al verscheen nog wel het bericht dat gitarist en pedal steel speler John Erhardt was overleden. Deze week keert Wussy gelukkig terug met een nieuw album, het elfde album van de Amerikaanse band, en ook Cincinnati Ohio is weer een uitstekend album. 

Heel veel veranderd is er niet. Ook op Cincinnati Ohio laat Wussy zich weer inspireren door een aantal decennia rockmuziek en is het niet heel kieskeurig wanneer het gaat om het verwerken van invloeden uit subgenres. Het zorgt er voor dat ook het nieuwe album het wat mij betreft unieke Wussy geluid laat horen, al neemt de band uit Cincinnati wel vaker gas terug dan op haar vroege albums. 

Het Wussy geluid is een geluid dat gruizig en noisy is, maar ook zeer melodieus. Het is een geluid waarin de Amerikaanse band niet vies is van hier en daar wat steviger gitaarwerk, maar op hetzelfde moment de ene na de andere aanstekelijke popsong uit de mouw schudt. Vergeleken met een aantal vorige albums van de band klinkt het nieuwe album niet alleen wat minder stevig, maar ook wat melancholischer, wat gezien de zware jaren die de band heeft doorgemaakt ook niet zo gek ik. 

Cincinnati Ohio voelde voor mij direct vertrouwd, waarna ik me pas besefte hoe ik de band de afgelopen jaren heb gemist. In muzikaal opzicht klinkt het album, zeker voor liefhebbers van gitaaralbums, onweerstaanbaar lekker en ook op de zang, waarin ook dit keer Chuck Cleaver en Lisa Walker afwisselend het voortouw nemen, heb ik niets aan te merken. Als ik luister naar Cincinnati Ohio hoor ik ook dit keer een album van een band die nooit wereldberoemd gaat worden, maar die wel meer aandacht verdient dan het tot dusver krijgt. 

Het nieuwe album van Wussy laat zich, net als zijn voorgangers, beluisteren als een zoekplaatje vol invloeden van roemruchte bands, variërend van The Velvet Underground tot R.E.M. en van Mazzy Star tot The Mekons om zomaar wat namen te noemen, maar voor iedereen die het eerdere werk van de band uit Ohio kent is het ook een echt Wussy album met eigenlijk alleen maar goede songs. De muziek van Wussy is inmiddels al bijna twintig jaar een goed bewaard geheim, maar ook Cincinnati Ohio is weer een album dat je niet zal teleurstellen. Erwin Zijleman

De muziek van Wussy is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://wussy.bandcamp.com/album/cincinnati-ohio.

Florence Clementine - One Mile Upstream

Tomorrow Will Be Beautiful van Flo Morrissey is een inmiddels bijna vergeten album, maar de Britse muzikante is terug als Florence Clementine en levert met One Mile Upstream een mooi en heel bijzonder folkalbum af
Het is dringen in de folkscene van het moment, waardoor het niet meevalt om op te vallen binnen het enorme aanbond in het genre. Florence Clementine had dit waarschijnlijk makkelijker gedaan wanneer ze haar nieuwe album onder de naam Flo Morrissey had uitgebracht, want onder die naam debuteerde ze alweer bijna tien jaar geleden knap. Het zou echter zonde zijn als haar nieuwe album zou ondersneeuwen, want het echt bijzonder mooie One Mile Upstream klinkt zowel in muzikaal als in vocaal opzicht flink anders dan de andere albums van het moment en laat horen dat het debuutalbum van Flo Morrissey in 2015 geen toevalstreffer was.

De Britse muzikante Flo Morrissey debuteerde in 2015 op haar twintigste met het uitstekende Tomorrow Will Be Beautiful. Het is een album dat afwisselend klonk als een vergeten folkalbum uit de jaren 60 met zowel invloeden uit de Laurel Canyon folk als de psychedelische folk, een tijdloos singer-songwriter uit de jaren 70 en een folkpop album van dat moment. De Britse muzikante trok vooral de aandacht met haar bijzondere stem, die zeker niet iedereen mooi vond, maar het was voor mij vooral de zang die van Tomorrow Will Be Beautiful zo’n mooi en onderscheidend album maakte. 

Flo Morrissey dook twee jaar later weer op, ditmaal op een album dat ze maakte met de op dat moment veelgevraagde muzikant en producer Matthew E. White. De Amerikaanse producer voorzag Gentlewoman, Ruby Man van het voor hem zo kenmerkende blue-eyed soul geluid en dat bleek verrassend goed te passen bij de stem van Flo Morrissey, die ook weer fraai kleurde bij de stem van Matthew E. White. Toch vond ik Gentlewoman, Ruby Man een stuk minder indrukwekkend dan Tomorrow Will Be Beautiful. 

Ik zag Gentlewoman, Ruby Man vooral als een tussendoortje, waarna het lange wachten op het echte tweede album van Flo Morrissey begon. De Britse singer-songwriter liep niet veel later de eigenzinnige Britse singer-songwriter Benjamin Clementine tegen het lijf en stichtte met hem een gezin. De muzikale carrière van Flo Morrissey stond hierdoor helaas vele jaren op een laag pitje, maar vorige maand keerde ze terug. Verwarrend genoeg niet als Flo Morrissey, maar als Florence Clementine. Het heeft er voor gezorgd dat haar nieuwe album nauwelijks is opgemerkt en dat is jammer of beter gezegd doodzonde. 

Met One Mile Upstream maakt Florence Clementine de belofte van haar negenenhalf jaar oude debuutalbum wat mij betreft immers volledig waar. Op haar nieuwe album keert de Britse muzikante in eerste instantie terug naar de folk. Zeker de songs die het vooral moeten doen met een akoestische gitaar en de stem van Florence Clementine herinneren aan folk die met name in de Verenigde Staten werd gemaakt in de jaren 60. 

Ook wanneer de akoestische gitaar lijkt te domineren in de muziek gebeurt er van alles in de songs op One Mile Upstream, dat steeds weer de aandacht trekt met fraaie klanken en arrangementen. In een aantal gevallen zet de Britse muzikante blazers en vooral strijkers in en wanneer deze strijkers flink uitpakken verruilt One Mile Upstream, dat werd geproduceerd en gearrangeerd door Benjamin Clementine, de folk tijdelijk voor de chamber pop. 

Florence Clementine heeft in muzikaal opzicht een mooi en avontuurlijk album afgeleverd, maar ook dit keer draait alles om haar stem. Vergeleken met de stem van de piepjonge Flo Morrissey klinkt de stem van Florence Clementine wat warmer en rijper, maar ze beschikt nog steeds over een bijzonder stemgeluid, waarvan je moet houden. Zeker de wat scherpere uithalen kunnen wat tegen de haren in strijken, maar wat mij betreft voorziet de incidenteel wat steviger aangezette zang het album van karakter. 

Ik vind het echt onbegrijpelijk dat het vorige maand verschenen comeback album van Florence Clementine zo tussen wal en schip dreigt te vallen. Het is echt puur toeval dat ik het album tegenkwam (op Instagram nota bene), maar ik vind het echt een prachtig album en een van de meest bijzondere folkalbums van dit moment. Ik was Flo Morrissey eerlijk gezegd vergeten, maar heb Florence Clementine omarmd. Erwin Zijleman

Meimuna - c'est demain que je meurs

Er komt de laatste tijd gelukkig weer wat meer interessante muziek uit Frankrijk, maar het mooiste Franstalige album van dit moment komt wat mij betreft uit Zwitserland en is gemaakt door Meimuna
Google Translate kan niet echt chocola maken van de tekst op de bandcamp pagina van de Zwitserse muzikante Meimuna, maar gelukkig spreekt haar muziek voor zich. Op haar debuutalbum c'est demain que je meurs maakt Meimuna indruk met de bijzonder mooie muziek, die ingetogen is maar ook is verrijkt met talloze fraaie accenten. Het is muziek die het album van de Zwitserse muzikante voorziet van een bijzondere sfeer en in veel tracks van een beeldend karakter. Het past allemaal prachtig bij de uitzonderlijk mooie stem van Cyrielle Formaz, de vrouw achter Meimuna, die al net zo’n betoverend effect heeft als de muziek op het album. Echt heel mooi dit.

Franstalige popmuziek komt natuurlijk niet alleen uit Frankrijk. Op de krenten uit de pop besprak ik de afgelopen jaren ook uitstekende Franstalige albums uit onder andere België, Canada en Nederland. Een Franstalig album uit Zwitserland kwam ik nog niet heel vaak tegen, ik besprak bijna tien jaar geleden een album van Stéphanie Blanchoud, maar de Zwitserse muzikante Meimuna zet de Franstalige muziek uit haar vaderland op de kaart met het prachtige c'est demain que je meurs. 

Het is het debuutalbum van Meimuna, wat het alter ego is van Cyrielle Formaz, die al wel een aantal EP’s uitbracht. Op c'est demain que je meurs werkt de Zwitserse muzikante samen met de Nederlands-Zwitserse singer-songwriter en componist Ella van der Woude, die mede tekende voor de productie. Het levert een prachtig klinkend album op, dat zowel in muzikaal als vocaal opzicht uitblinkt. 

Meimuna heeft haar debuutalbum voorzien van een zeer sfeervol en ingetogen geluid. Het is een geluid vol subtiele details, want ondanks de sobere klanken op het album werkte een waslijst aan muzikanten mee aan het album. Je hoort het vooral wanneer je c'est demain que je meurs met de koptelefoon beluistert en steeds weer wordt verrast door de subtiele accenten van allerlei instrumenten. 

In de basis hoor je echter vooral akoestische klanken, die een aantal songs van Meimuna een folky karakter geven. Wanneer vervolgens blazers en strijkers worden ingezet krijgen de songs van de Zwitserse muzikante echter ook een neoklassiek karakter. Co-producer Ella van der Woude heeft een achtergrond in de filmmuziek en ook dat hoor je in de muziek op c'est demain que je meurs, die het ook goed zou doen in het ultieme seizoen van Twin Peaks. 

In muzikaal opzicht is het debuutalbum van Meimuna een prachtig album, maar de stem van de Zwitserse muzikante vind ik nog wat mooier. Het is een hoge en heldere stem, die de fraai ingekleurde songs iets mystieks geeft. Meimuna zingt zacht en ingehouden, wat van c'est demain que je meurs ook een rustgevend album maakt, dat met name wat later op de avond wonderen verricht. 

Ik kan nog niet heel veel vinden over het bijna een maand geleden verschenen album, maar hoe vaker ik naar dit album luister, hoe indrukwekkender ik het vind. Ruim een half uur lang houdt Meimuna je aan de speakers of koptelefoon gekluisterd met ingetogen songs die allemaal een vergelijkbare sfeer hebben, maar ook allemaal net iets anders klinken. Het zijn songs die ver weg blijven van de Franstalige popmuziek van het moment en dat is voor de afwisseling wel zo interessant. 

Het debuutalbum van Meimuna is een album waarbij het door het lage tempo, de sfeervolle klanken en de mooie zang, heerlijk ontspannen is, maar het is ook een album dat nog mooier wordt wanneer je het volledig probeert te doorgronden. Met oog voor details is het album van Meimuna nog veel mooier en het wordt bij vaker horen alleen maar beter. 

Ik ga vanwege de beperkte hoeveelheid informatie over het album volledig af op de muziek en die is echt prachtig. Er duikt de laatste tijd gelukkig weer wat meer interessante Franstalige muziek op en natuurlijk vooral uit Frankrijk zelf. Zwitserland laat via het prachtige debuutalbum van Meimuna echter horen dat het ook mee doet en zeker niet onder doet voor de beste albums die dit jaar in Frankrijk zijn uitgebracht. Erwin Zijleman

De muziek van Meimuna is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Zwitserse muzikante: https://meimuna.bandcamp.com/album/cest-demain-que-je-meurs.

c'est demain que je meurs van Meimuna is verkrijgbaar via de Mania webshop:

CD, 14,99 euro

Fleur - Fille Sauvage

De Brabantse Yé-Yé girl Fleur leverde de afgelopen jaren twee uitstekende albums af met de muziek zoals die in het Parijs van de jaren 60 werd gemaakt en voegt nu een garagerock injectie toe die het nog wat leuker maakt
Binnen de Franse popmuziek van het moment hoor ik helaas nog maar weinig invloeden uit het Parijs van de jaren 60, maar gelukkig is Fleur er ook nog. De Nederlandse muzikante maakte al indruk op haar vorige twee albums, maar heeft haar geluid nog wat verder geperfectioneerd. De invloeden uit het Parijs van de jaren 60 van het debuutalbum kregen op het vorige album van Fleur al gezelschap van invloeden uit de psychedelica en op Fille Sauvage voegt ze er nog invloeden uit de garagerock aan toe. Verwacht geen scheurende gitaren, maar wel een net wat ruwer geluid dat uitstekend past bij de stem van Fleur, die inmiddels drie uitstekende albums met tijdloze Franse popmuziek op haar naam heeft staan.

Met Fleur (Henkelman) kreeg Nederland in de herfst van 2020 haar eigen Yé-Yé girl. Op haar titelloze debuutalbum sleurde de Brabantse muzikante je het Parijs van de jaren 60 in. De mix van Franse pop, rock ’n roll, filmmuziek en een snufje bossa nova klonk heerlijk authentiek maar slaagde er ook in om van de eerste tot en met de laatste noot meedogenloos te verleiden. 

Het debuutalbum van Fleur werd geproduceerd door Arjan Spies en Dave Von Raven van The Kik, die ook tekenden voor de muziek en de songs, maar Serge Gainsbourg moet van hierboven goedkeurend hebben geluisterd en toegekeken. Wat mij betreft maakte Fleur een van de allerleukste Franstalige popalbums uit 2020, wat een groot compliment was en is voor de Brabantse muzikante. 

Het debuutalbum van Fleur kreeg in het najaar van 2022 een vervolg met het nog betere Bouquet Champêtre. Op haar tweede album koos Fleur voor deels dezelfde producers (Arjan Spies deed het dit keer samen met Paul Zoontjens) en deels dezelfde invloeden, maar ze sleepte er ook nog flink wat andere invloeden uit de jaren 60 bij, waaronder flink wat psychedelica. Serge Gainsbourg keek in mijn recensie dit keer niet alleen goedkeurend toe, maar viel bovendien als een blok voor de muzikale charmes van Fleur. 

We kunnen de klok er inmiddels op gelijk zetten, want twee jaar na Bouquet Champêtre en vier jaar na het debuutalbum is deze week met Fille Sauvage een nieuw album van Fleur verschenen. “If it ain't broke, don't fix it” is een wijsheid die in de ICT op gaat, maar wat mij betreft ook van toepassing is in de muziek. Fleur houdt zich er ook dit keer minimaals deels aan, want Arjan Spies tekende wederom voor de productie en invloeden uit het Parijs van de jaren 60 spelen ook op Fille Sauvage een voorname rol. 

Toch klinkt het derde album van Fleur duidelijk anders dan zijn twee voorgangers. Voor de songs vertrouwde de Brabantse muzikante dit keer op Mark ten Hoor. Het is een naam die bij mij geen belletje deed rinkelen, maar de Nederlandse muzikant wordt op het Internet een cultheld genoemd en is bovendien de voorman van het garage rock trio The Kryng uit Meppel. Mark Ten Hoor schreef niet alleen de songs op het nieuwe album van Fleur, maar nam ook zijn medebandleden mee voor de muziek. 

Het zorgt er voor dat Fille Sauvage een stuk ruwer klinkt dan zijn twee voorgangers. Invloeden uit de garagerock hebben op subtiele wijze hun weg gevonden naar de songs van Fleur en blenden verrassend goed met de invloeden die we kennen van haar vorige twee albums. De Brabantse muzikante maakt nog altijd totaal andere muziek dan de meeste Franse muzikanten van het moment, maar wat klinkt het weer lekker. 

Garage meets Yé-yé pop of een mix van The Troggs en The Kinks met de elegantie van Françoise Hardy noemt Fleur het zelf en dat zijn mooie omschrijvingen. De combinatie van twee verschillende werelden werkt uitstekend, want het wat ruwere geluid met heerlijk gruizig gitaarwerk past uitstekend bij de stem van Fleur, die in vocaal opzicht steeds beter wordt. Fleur heeft op Fille Sauvage een nieuw geluid gevonden. Het bevalt mij uitstekend, maar ik ga er van uit dat Serge Gainsbourg ook dit keer weer onder de indruk is van de bijzondere charmes van Fleur uit Nederland. Erwin Zijleman

De muziek van Fleur is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse muzikante: https://yeyefleur.bandcamp.com/album/fille-sauvage-lp-cd-cassette.

Fille Sauvage van Fleur is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 18,99 euro

Pom Pom Squad - Mirror Starts Moving Without Me

Na het toch wat wispelturige debuutalbum kon het alle kanten op met Pom Pom Squad, maar een geweldig popalbum als Mirror Starts Moving Without Me had ik toch niet verwacht van het project van Mia Birrin
Ik begon met bescheiden verwachtingen aan het tweede album van Pom Pom Squad, maar Mirror Starts Moving Without Me heeft mijn verwachtingen makkelijk overtroffen. Het project van de Amerikaanse muzikante Mia Birrin was nogal wisselvallig op het wel interessante debuutalbum Death Of A Cheerleader, maar weet op het nieuwe album een hoog niveau vast te houden. Pom Pom Squad had drie jaar geleden een voorkeur voor rock, maar kiest deze keer toch vooral voor de pop. Het is pop die raakt aan de muziek van een aantal smaakmakers in het genre, maar Mia Birrin is gelukkig ook zichzelf gebleven en maakt lekker eigenwijze popmuziek op haar uitstekende nieuwe album.

Pom Pom Squad, het project van de Amerikaanse muzikante Mia Birrin, debuteerde in 2021 met het album Death Of A Cheerleader. Het is een album dat ik bij eerste beluistering karakteriseerde als niets bijzonders, maar het bleek uiteindelijk een album met verrassend hoge pieken en verrassend diepe dalen. Nadat ik de pieken en dalen tegen elkaar had weggestreept bleef een voorzichtig positief oordeel over, maar Death Of A Cheerleader rechtvaardige wat mij betreft vooral het in de gaten blijven houden van de muzikale verrichtingen van Pom Pom Squad, want die vond ik zeker interessant. 

Mia Birrin keert deze week terug met het nieuwe album van haar project en laat op Mirror Starts Moving Without Me horen dat ze is gegroeid. Mirror Starts Moving Without Me lijkt in een beperkt aantal opzichten op zijn voorganger, maar klinkt in de meeste opzichten echt anders. Op haar debuutalbum propte Mia Birrin veertien songs in net iets meer dan een half uur muziek. Haar nieuwe album klokt net iets onder het half uur en bevat elf songs. De muzikante uit New York heeft haar songs op Mirror Starts Moving Without Me wat beter uitgewerkt en weet bovendien een wat constanter en ook hoger niveau vast te houden. Het is hierdoor veel minder een album van pieken en dalen, maar Pom Pom Squad springt (gelukkig) nog steeds van de hak op de tak. 

Ook in muzikaal opzicht laat het nieuwe album van Pom Pom Squad een verschuiving horen. Death Of A Cheerleader bevatte vooral rocksongs met een punky attitude, terwijl op Mirror Starts Moving Without Me vooral popsongs zijn te horen. Het zijn popsongs met hier en daar nog altijd een punky attitude, maar Pom Pom Squad schuift ook op richting wat gepolijstere pop. Ook in die wat gepolijster klinkende pop is de Amerikaanse muzikante gelukkig lekker eigenzinnig gebleven. 

Death Of A Cheerleader werd drie jaar geleden geproduceerd door Mia Birrin en Sarah Tudzin, de vrouw achter de band Illuminati Hotties, die ik hoog heb zitten. Mia Birrin produceerde haar nieuwe album weer deels zelf en deed hiernaast een beroep op Cody Fitzgerald van de band Stolen Jars. De twee hebben zich in de productie duidelijk laten inspireren door een aantal grote popsterren van het moment. 

Bij beluistering van Mirror Starts Moving Without Me hoor ik met enige regelmaat iets van Olivia Rodrigo, van Chappell Roan en een enkele keer ook iets van Billie Eilish en zo komen er nog wat bekende geluiden voorbij, maar er is gelukkig ook nog genoeg ruimte voor Mia Birrin, die van haar nieuwe album ook een fraai ‘coming of age’ album heeft gemaakt. Vergeleken met Death Of A Cheerleader mis ik eerlijk gezegd wel de ruwe uitbarstingen en de uitspattingen van het ongeleide projectiel Mia Birrin, maar met een goed popalbum is wat mij betreft ook niets mis. 

Bij beluistering van het debuutalbum van Pom Pom Squad werd het contrast tussen de pieken en de dalen op het album steeds duidelijker, maar de songs op Mirror Starts Moving Without Me trekken elkaar stuk voor stuk verder omhoog. Mijn conclusie dat Mia Birrin een geweldig popalbum heeft gemaakt wordt voor mij steeds duidelijker en Mirror Starts Moving Without Me wordt alleen maar verslavender. Drie jaar geleden twijfelde ik vooral over Pom Pom Squad, maar inmiddels heeft Mia Birrin me volledig overtuigd van haar talent. Erwin Zijleman

De muziek van Pom Pom Squad is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://pompomsquad.bandcamp.com/album/mirror-starts-moving-without-me.

Mirror Starts Moving Without Me van Pom Pom Squad is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (curacao), 34,99 euro

LP (silver), 34,99 euro

CD, 17,99 euro