Father John Misty - Mahashmashana

Father John Misty laat ook op zijn nieuwe album Mahashmashana weer horen dat hij wat theatrale jaren 70 singer-songwriter muziek kan maken, maar beweegt zich ook in allerlei andere richtingen
Chloë And The Next 20th Century pikte ik pas vele maanden na de oorspronkelijke release van het album op, maar sindsdien koester ik het album van Father John Misty. De Amerikaanse muzikant keert deze week terug met Mahashmashana, dat begint bij het vorige album, maar vervolgens in vele richtingen beweegt. Father John Misty is nog altijd een meester in het maken van wat zwaar aangezette songs met echo’s van de grote singer-songwriters uit de jaren 70, maar Mahashmashana is een behoorlijk divers album, dat zich in meerdere richtingen beweegt. Het is soms wat veel van het goede, maar Father John Misty blijft toch vooral aan de goede kant van de streep en ruim ook.

Joshua Michael Tillman verdiende de kost enige tijd als drummer, onder andere in de band Fleet Foxes, maar brengt inmiddels ook al een kleine twintig jaar soloalbums uit. Dat deed de Amerikaanse muzikant in eerste instantie als J. Tillman, maar vanaf 2011 kennen we Joshua Michael Tillman vooral als Father John Misty. In al die jaren waren de albums van J. Tillman en Father John Misty voor mij persoonlijk geen zekerheid, al besprak ik er incidenteel wel eens een. 

Het in de lente van 2022 verschenen Chloë And The Next 20th Century besprak ik pas aan het begin van 2023, toen ik het album in zoveel jaarlijstjes was tegengekomen dat ik het bijna als mijn plicht voelde om het album nog een keer te beluisteren. In een koude wintermaand viel opeens alles op zijn plek en sindsdien ben ik zeer gehecht aan het soms wat theatrale en zwaar aangezette, maar ook bijzonder sfeervolle en tijdloze album. 

Chloë And The Next 20th Century klonk afwisselend als een jaren 70 album van Harry Nilsson, Randy Newman en Elton John, maar dan wel vertolkt door Father John Misty. Door de opgebloeide liefde voor het vorige album van Father John Misty, dat ook wel wat deed denken aan de net wat minder bombastische albums van Rufus Wainwright, schreef ik het deze week verschenen Mahashmashana als eerste op voor een recensie. 

Met Mahashmashana heeft Father John Misty wederom een ambitieus album gemaakt. Je hoort het direct in de openingstrack en titeltrack, die maar liefst negen minuten duurt en waarin Father John Misty direct alles uit de kast trekt. Het is een track die herinnert aan de al eerder genoemde singer-songwriters uit de jaren 70, maar dan wel bijgestaan door een heel leger aan muzikanten en geproduceerd door Phil Spector in een bui waarin er nog wel een schepje bovenop kan. 

Het klinkt barok, bombastisch, pompeus en bijna overdadig, maar net als het teveel dreigt te worden neemt de muziek gas terug en is er voor de stem van Father John Misty, die uitstekend gedijt in een wat voller klankenpalet. Alleen door de titeltrack vind ik Mahashmashana al een fantastisch album, maar het album bevat na de imposante openingstrack nog ruim veertig minuten muziek. 

In die veertig minuten laat Father John Misty horen dat hij meer kan dan tijdloze en wat theatrale singer-songwriter muziek maken. Mahashmashana is een verrassend divers album, waarop de Amerikaanse muzikant steeds weer andere wegen in slaat. De zwaar aangezette openingstrack wordt gevolgd door een wat venijnige maar ook groovy en Bowiesque rocksong (She Cleans Up), die weer wordt gevolgd door een wat broeierige track (Josh Tillman And The Accidental Dose), die ook op Lou Reed’s New York had kunnen staan. 

Het sfeervolle en met veel strijkers opgetuigde Mental Health klinkt zoet en sprookjesachtig en ligt weer wat meer in het verlengde van de songs op Chloë And The Next 20th Century en ook in de twee tracks die volgen domineert de tijdloze singer-songwriter muziek uit de jaren 70. Het is wederom wat zwaar aangezet, maar echt prachtig uitgevoerd. 

Father John Misty lijkt weer geland, maar komt in het ruim acht minuten durende I Guess Time Just Makes Fools Of Us All met een funky injectie op de proppen, waarna het album zeer stemmig met heel veel strijkers en een sfeer die herinnert aan de albums van de grote crooners uit de jaren 50 en 60. Het is absoluut veel dat Father John Misty uit de speakers laat komen, maar ik vind het ook dit keer prachtig. Erwin Zijleman

De muziek van Father John Misty is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://fatherjohnmisty.bandcamp.com/album/mahashmashana-2.

Mahashmashana van Father John Misty is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (plum & silver marbled), 39,99 euro

2LP, 39,99 euro

CD, 16,99 euro

Eva Cassidy - Walkin' After Midnight

Sinds de dood van Eva Cassidy in 1996 is een enorme stapel albums verschenen, die niet allemaal even interessant zijn, maar het deze week verschenen Walkin’ After Midnight is een interessante aanvulling
Toen Eva Cassidy op 2 november 1995 op het podium stond van een kleine club in Maryland kon ze waarschijnlijk niet vermoeden welke ellende haar te wachten stond. Precies een jaar later overleed ze, zonder ook maar een album te hebben uitgebracht. Inmiddels is er een hele stapel albums beschikbaar, maar deze werden wat mij betreft steeds minder interessant. Het deze week verschenen Walkin’ After Midnight, dat werd opgenomen op 2 november 1995, is echter een uitzondering. Eva Cassidy speelde deze avond deels met een gelegenheidsband en zingt wat krachtiger. Het past allemaal prachtig bij de jazz- en blues-klassiekers die voorbij komen op deze memorabele avond.

Toen de Amerikaanse zangeres Eva Cassidy in 1996 op slechts 33-jarige leeftijd de strijd tegen kanker verloor, had ze nog geen enkel album op haar naam staan. Ze trok in de jaren voor haar dood weliswaar de aandacht met haar bijzonder mooie stem, maar omdat ze op dat moment uitsluitend songs van anderen vertolkte, wist de muziekindustrie niet zo goed wat het aan moest met de Amerikaanse zangeres. 

Inmiddels zijn er zo’n 15 (!) albums van Eva Cassidy verschenen, waaronder ook een aantal live-albums en verzamelaars. Ik leerde Eva Cassidy zelf pas kennen toen twee jaar na haar dood de verzamelaar Songbird verscheen. Het is een album waarop perfect is te horen hoe mooi en bijzonder de stem van Eva Cassidy is en hoe goed ze in staat is om in de songs van andere songwriters te kruipen, wat een album vol kippenvel momenten opleverde. 

Naast Songbird koester ik ook Eva By Heart en Live At Blues Alley uit 1997 inmiddels al ruim 25 jaar, maar na Songbird vond ik al die albums met werk van Eva Cassidy vooral meer van hetzelfde. Alles dat de afgelopen twee decennia onder de naam Eva Cassidy is uitgebracht is op zich mooi, maar de meerwaarde van nieuwe releases was wat mij betreft ver te zoeken en nam af. 

De bron lijkt inmiddels wat opgedroogd, maar deze week verscheen toch weer een nieuw album van de Amerikaanse zangeres. Voor Walkin’ After Midnight ben ik eigenlijk onmiddellijk gezwicht, want dit is Eva Cassidy in topvorm. Het album bevat opnamen van een optreden dat de Amerikaanse zangeres op 2 november 1995, op de dag af een jaar voor haar dood, gaf in een kleine club in Annapolis, Maryland. 

Het was een bijzondere avond, waarop twee van haar vaste bandleden ontbraken en Eva Cassidy het moest doen met een bassist en een gitarist. Ze voegde op het laatste moment de klassiek geschoolde violist Bruno Nasta toe, die de bijdragen van haar toetsenist moest vervangen. Een paar maanden later stond Eva Cassidy in de Blues Alley in Washington D.C en opnamen van dat optreden kennen we sinds 1997. 

De opnamen op Walkin’ After Midnight klinken door de andere bezetting van de band toch duidelijk anders en klinken ook wat ruwer. Ook de setlist, met flink wat blues, jazz en soul klassiekers wijkt af, al bevat Walkin’ After Midnight volgens mij maar één song die niet op een van de andere albums van Eva Cassidy is te vinden. 

Ik moet zeggen dat het me wel bevalt. Op Walkin’ After Midnight hoor je vooral bluesy en jazzy materiaal en dit past uitstekend bij de stem van Eva Cassidy, die wat krachtiger zingt dan op haar studioalbums. De band krijgt op het album de ruimte om te schitteren, maar natuurlijk trekt de stem van Eva Cassidy de meeste aandacht. De krachtige uithalen zijn stuk voor stuk goed voor kippenvel, maar ook de meer ingetogen passages zijn wonderschoon. 

Ik denk dat we zo langzamerhand wel het meeste hebben gehoord van alle muziek die Eva Cassidy in haar veel te korte leven aan de band toevertrouwde, maar vergeleken met de meeste andere albums die de afgelopen jaren zijn verschenen voegt Walkin’ After Midnight wat mij betreft meer toe aan het oeuvre van Eva Cassidy. Het blijft doodzonde dat we nooit zullen weten hoe de carrière van Eva Cassidy was gelopen als die vreselijke ziekte niet op haar pad was gekomen, maar haar muzikale erfenis is een stuk omvangrijker dan we in 1996 konden vermoeden. Erwin Zijleman

Walkin' After Midnight van Eva Cassidy is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 19,99 euro

Clem Snide - Oh Smokey

Het oeuvre van de Amerikaanse band Clem Snide is redelijk onbekend, maar de band heeft een respectabel aantal prachtalbums op haar naam staan, waar deze week het echt wonderschone Oh Smokey aan wordt toegevoegd
Ruim 25 jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van de Amerikaanse band Clem Snide en het was liefde op het eerste gehoor. De band uit Boston leverde in een paar jaar tijd een handvol fantastische albums af, waarna het licht helaas langzaam maar zeker uit ging. De band rond Eef Barzelay begon een paar jaar geleden aan haar tweede jeugd en die krijgt deze week een vervolg. Eef Barzelay maakte Oh Smokey samen met de gerenommeerde muzikant en producer Josh Kaufman, die het nieuwe album van Clem Snide heeft voorzien van een redelijk sober geluid. Het is een setting waarin de melancholische songs van Eef Barzelay uitstekend tot zijn recht komen.

De Amerikaanse band Clem Snide dook aan het eind van de jaren 90 op en maakte met name in de eerste jaren van haar bestaan een aantal geweldige albums. You Were A Diamond uit 1998, Your Favorite Music uit 2000, The Ghost Of Fashion uit 2001, Soft Spot uit 2003 en End Of Love uit 2005 zijn stuk voor stuk geweldige albums, die dan ook volkomen terecht de hemel in werden geprezen. Dat gebeurde helaas slechts in zeer kleine kring, waardoor Clem Snide toch vooral een cultband bleef. 

Op haar albums verwerkt de band uit Boston, Massachusetts, vooral invloeden uit de alt-country en een beetje indierock en zeker Your Favourite Music en The Ghost Of Fashion zijn albums die ik schaar onder de allerbeste albums van de jaren 00. Na 2005 werden de albums van Clem Snide langzaam maar zeker wat minder en in 2010 leek het doek definitief te vallen voor de zo onderschatte Amerikaanse band. Voorman Eef Barzelay bracht nog wel wat soloalbums uit, al dan niet onder de naam Clem Snide, maar na 2015 werd een aantal jaren niets meer van de band vernomen. 

In 2020 keerde Clem Snide echter terug in de spotlights en leverde het met het samen met Scott Avett gemaakte Forever Just Beyond een album af dat niet onder deed voor de beste albums van de band. Een recente opmerking die bij dit album werd geplaatst op het muziekforum Musicmeter.nl zette me op het spoor van het nieuwe album van de band, dat vorige week is verschenen en dat ik in geen enkele releaselijst ben tegen gekomen. 

Dat is best bijzonder, want zo groot is het aanbod op het moment niet. Oh Smokey is ook nog eens een geweldig album, dat zich net als voorganger Forever Just Beyond kan meten met de beste albums van Clem Snide en dat zegt wat. Alles draait nog altijd om singer-songwriter Eef Barzelay, maar op Oh Smokey koos hij voor de samenwerking met muzikant en producer Josh Kaufman, die we kennen van Bonny Light Horseman en van zijn werk voor onder andere Cassandra Jenkins, Taylor Swift, The Hold Steady en This Is The Kit. 

Josh Kaufman was verantwoordelijk voor het grootste deel van de muziek op het album en tekende voor de productie. Hij heeft Oh Smokey voorzien van een mooi en vaak wat stemmig klinkend geluid, waarin invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek centraal staan. Het is een sfeervol maar ook wat weemoedig klinkend geluid, dat uitstekend past bij de stem en de songs van Eef Barzelay. 

De muzikant uit Boston is nooit vies geweest van flink wat melancholie in zijn songs en heeft een stem die goed past bij wat donkerdere songs. Vergeleken met het vroege werk van Clem Snide klinkt Oh Smokey wat soberder en wat meer ingetogen en dat vergroot wat mij betreft de impact van de songs en de stem van Eef Barzelay. Oh Smokey klinkt misschien vrij sober, maar Josh Kaufman heeft veel mooie details verstopt in de muziek, die vooral aan de oppervlakte komen wanneer je het album met de koptelefoon beluistert. 

De naam Clem Snide zal heel veel mensen echt niets zeggen, maar de Amerikaanse band heeft inmiddels een respectabele stapel vijfsterrenalbums op haar naam staan en hoeveel bands kunnen dat zeggen? Ruim 25 jaar na het debuutalbum van de band laat Clem Snide met Oh Smokey horen dat het nog altijd albums kan maken die niet onder doen voor het allerbeste werk van de band en dat is knap. Ik had Oh Smokey zomaar kunnen missen door de beperkte aandacht voor het album, maar dit is er een voor de jaarlijstjes. Erwin Zijleman

De muziek van Clem Snide is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://clem-snide.bandcamp.com/album/oh-smokey.

Michael Kiwanuka - Small Changes

Michael Kiwanuka laat de psychedelica deels los op het wat meer ingetogen en wederom prachtig geproduceerde Small Changes, waarop de Britse muzikant nog maar eens laat horen wat een geweldige zanger hij is
Ik heb de eerste drie albums van de Britse muzikant Michael Kiwanuka allemaal hoog zitten en keek dan ook met hoge verwachtingen uit naar Small Changes, dat bijna vijf jaar na het geweldige Kiwanuka is verschenen. Het vierde album van Michael Kiwanuka klinkt deels bekend, maar het is ook een ander album dan zijn voorgangers. Het geluid is wat meer laidback en minder dynamisch, maar het is een geluid dat warm en zeer sfeervol aanvoelt. Het past prachtig bij de soulstem van Michael Kiwanuka, die misschien wel beter tot zijn recht komt in de meer ingetogen songs op Small Changes. En zo krijgt het muziekjaar 2024 er op de valreep nog een zeer memorabel soulalbum bij.

Michael Kiwanuka haalde met de albums Love & Hate uit 2016 en Kiwanuka uit 2019 mijn jaarlijstjes en met het laatste album zelfs de top 10 van mijn lijstje. De Britse muzikant deed dit met albums die je onmiddellijk mee terug namen naar een aantal grote soulalbums uit de jaren 60 en 70 en herinnerden aan de beste albums van bijvoorbeeld Marvin Gaye en Curtis Mayfield. 

Beide albums werden prachtig geproduceerd door Danger Mouse en Inflo, de man achter het project Sault, die wel raad wisten met het soulgeluid van Michael Kiwanuka. Op Kiwanuka verwerkte Michael Kiwanuka ook nog eens flink wat invloeden uit de psychedelica, wat zijn soulgeluid alleen maar opwindender maakte. Home Again, het debuutalbum van de Britse muzikant vond ik in 2010 nog wat minder enerverend, maar inmiddels vind ik ook het net wat meer binnen de lijntjes kleurende geluid op dit album echt prachtig en de soulstem van de Britse muzikant weergaloos. 

Net iets meer dan vijf jaar na Kiwanuka keert Michael Kiwanuka deze week terug met zijn vierde album Small Changes. Op zijn nieuwe album continueert de Britse muzikant de zo succesvolle samenwerking met Danger Mouse en Info en dat blijkt wederom een wijs besluit. Ook Small Changes is een album dat klinkt als een soulklassieker uit een ver verleden, maar op zijn vierde album klinkt Michael Kiwanuka anders dan op zijn vorige twee albums en keert hij deels terug naar het geluid van zijn debuutalbum. 

De invloeden uit de psychedelica, die met name de songs op Kiwanuka zo opwindend maakten, zijn grotendeels verdwenen op het nieuwe album. Op Small Changes domineren de meer ingetogen songs en het zijn songs die warm zijn ingekleurd met vooral organische klanken. Ik vind het persoonlijk een erg mooi geluid, dat ook nog eens prachtig is gevangen in de wederom geweldige productie van Danger Mouse en Inflo. 

In muzikaal opzicht valt er veel te genieten. Dit begint al bij de ritmesectie die zorgt voor mooie baslijnen (van Pino Paladino) en fraai drumwerk. Het wordt aangevuld met vaak prachtig gitaarwerk, dat de ruimte op bijzondere wijze vult, zeker wanneer wordt gekozen voor sfeervolle solo’s met één keer een David Gilmour vibe. Piano, orgels en synths vullen het geluid op Small Changes verder in, waarna met enige regelmaat ook nog eens flink wat prachtig gearrangeerde strijkers worden ingezet. 

Small Changes roept misschien associaties op met net wat andere soulalbums uit de jaren 60 en 70, maar het zijn nog altijd mooie soulalbums, waarvan ik zeker de albums van Bill Withers wil noemen. Ook op het nieuwe album zijn overigens nog altijd echo's van de muziek van Curtis Mayfield en Marvin Gaye te horen.

De warme deken van de instrumentatie op Small Changes, die soms ook wat jazzy aan doet, wordt gecombineerd met de geweldige zang van Michael Kiwanuka, die nog maar eens laat horen dat hij behoort tot de beste soulzangers van het moment. Al even mooie koortjes maken het geluid op Small Changes compleet. 

Vergeleken met het geweldige Kiwanuka uit 2019 is Small Changes niet alleen een meer ingetogen album, maar ook een meer naar binnen gekeerd album. Michael Kiwanuka richt zich minder op de boze buitenwereld, maar meer op zichzelf, wat een intiem en persoonlijk album oplevert. Het is een album dat het echt geweldig doet tijdens de koude avonden van het moment en de gevoelstemperatuur met flink wat graden laat stijgen. Wederom een geweldig album van de Britse muzikant dus. Erwin Zijleman

De muziek van Michael Kiwanuka is ook verkrijgbaar via zijn bandcamp pagina: https://michaelkiwanukaofficial.bandcamp.com/album/small-changes.

Small Changes van Michael Kiwanuka is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (green marble), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Wallice - The Jester

De vijver met jonge vrouwelijke singer-songwriters met een voorliefde voor indie en een donkere bril zit overvol, maar The Jester van de Amerikaanse muzikante Wallice zou ik er zeker uitpikken
Hoeveel goede ideeën kun je kwijt in een song van zes minuten? Heel veel als het aan Wallice ligt. De muzikante uit Los Angeles gaat helemaal los in de openingstrack van haar debuutalbum en maakt wat mij betreft direct een onuitwisbare indruk. Dat is ook nodig, want de concurrentie in het genre is moordend. Wallice schakelt makkelijk tussen indiepop en indierock, beschikt over een mooie en aangename stem en heeft vakkundige producers ingeschakeld voor een veelkleurig en interessant geluid. The Jester is een album vol aanstekelijke popsongs, maar het zijn ook popsongs met inhoud, waardoor het debuutalbum van Wallice eigenlijk steeds interessanter wordt.

Hoeveel ruimte is er nog voor jonge vrouwelijke singer-songwriters die het leven niet altijd door een roze bril bekijken, een voorliefde hebben voor indiepop of indierock en in hun teksten het thema ‘coming of age’ als favoriete onderwerp hebben? Niet heel veel zou ik zeggen, maar gezien mijn zwak voor het genre probeer ik het met ieder nieuw album dat in dit hokje past. 

Het is hierbij wel zo dat een album direct in de openingstrack indruk moet maken, want gezien het aanbod ben ik niet erg geduldig. Het was een relatief eenvoudige opgave voor Wallice, want haar debuutalbum The Jester opent fantastisch. Het toepasselijk getitelde The Opener doet zijn best om in bijna zes minuten alles te laten horen dat Wallice te bieden heeft en dat is veel. 

Wallice is het alter ego van de Amerikaanse muzikante Wallice Hana Watanabe, die is geboren en getogen in Los Angeles en al een tijdje actief is in de muziek. Dat levert deze week haar debuutalbum op en dat opent zoals gezegd fascinerend. The Opener laat zich bijna beluisteren als een mini rockopera en laat zowel in de muziek als in de zang continu andere dingen horen. 

In de meer ingetogen eerste passages hoor je dat de muzikante uit Los Angeles beschikt over een hele mooie stem. Het is een stem die aansluit bij andere mooie stemmen in de indiepop van het moment, maar de stem van Wallice klinkt net wat zuiverder en geschoolder. Wanneer The Opener wat meer uitbarst hoor je dat ze ook krachtiger kan zingen en met rock overweg kan en later op het album maakt ze ook indruk met een flink bereik. In muzikaal opzicht is The Opener nog wat diverser. De track put afwisselend uit de folk, de pop en de rock en dan vooral de indie varianten en de verschillende invloeden lopen naadloos in elkaar over. 

Een track van zes minuten is bijna nooit een perfect popliedje, maar Wallice laat direct horen dat ze de kunst van het schrijven van dit soort popliedjes wel verstaat. Dat bewijst ze in de tracks die volgen. The Jester staat vol met bijzonder lekker in het gehoor liggende popsongs, maar het zijn ook songs die de nieuwsgierigheid en de fantasie prikkelen. 

In de muziek op het album slaat Wallice steeds weer net wat andere wegen in. Hiervoor worden af en toe flink wat synths gebruikt, maar die worden steeds op net wat andere wijze ingezet. Ook gitaren hebben overigens hun weg gevonden naar het album. Het klinkt over het algemeen aanstekelijk en toegankelijk, maar het leuke van The Jester is dat het album ook in iedere song wel even het experiment opzoekt. Het debuutalbum van Wallice is hierdoor een toegankelijk en aantrekkelijk popalbum, maar ik vind het ook een spannend album. 

Wallice weet wat mij betreft makkelijk op te vallen binnen het enorme aanbod van het moment en ondanks het feit dat het wel heel erg druk is in de genres waarin ze opereert schat ik haar kans op succes redelijk hoog in. Dat succes verdient ze, want The Jester is in alle opzichten een knap gemaakt album, dat overloopt van de belofte en deze belofte in een deel van de songs ook al waarmaakt. 

Ook de productie van The Jester valt overigens in positieve zin op en dat is ook niet zo gek gezien de bijdragen van gelouterde krachten David Marinelli en Mikey Freedom Hart. Ze hebben The Jester van Wallice volgestopt met veelkleurige klanken en bijzondere wendingen, maar desondanks klinkt het album licht en luchtig. Wat mij betreft moet Wallice een ster worden. Erwin Zijleman

The Jester van Wallice is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Fazerdaze - Soft Power

De Nieuw-Zeelandse muzikante Amelia Murray blaast haar project Fazerdaze nieuw leven in op Soft Power, dat makkelijk verleidt, maar ook steeds interessanter wordt wanneer je het album vaker hoort
Soft Power van Fazerdaze leek me op het eerste gehoor een album van een soort waarvan ik er al flink wat heb gehoord. Het project van de Nieuw-Zeelandse muzikante Amelia Murray maakt immers muziek met flink wat invloeden uit de dreampop en dat zijn invloeden die ik de laatste tijd (te) vaak tegen kom. Soft Power is echter wel een knap gemaakt album met mooie zang en gelaagde klanken en het is bovendien een album dat veelzijdiger is dan de meeste andere albums in het genre. Amelia Murray is bovendien een uitstekend songwriter en heeft ook nog eens een aantal veelzijdige songs gepend. Het zorgt er voor dat ik steeds enthousiaster wordt over dit album.

Popmuziek uit Nieuw-Zeeland klinkt vaak net wat anders dan popmuziek die in het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten of het Europese vasteland wordt gemaakt, waardoor het interessant is om ook de ontwikkelingen aan de andere kant van de wereld te volgen. Het leverde me deze week het album Soft Power van Fazerdaze op. 

Het is het tweede album van het project van de Nieuw-Zeelandse muzikante Amelia Murray. De muzikante uit Christchurch debuteerde alweer zeven jaar geleden met het in eigen land goed ontvangen Morningside. Ik volgde de Nieuw-Zeelandse popmuziek destijds nog niet zo intensief als ik nu doe, maar als ik dit wel had gedaan had ik Morningside ongetwijfeld een heel erg leuk album gevonden. Het is een album met loom maar ook fris klinkende gitaarpop met zowel invloeden uit de indierock als de dreampop. 

Mede door een burn-out heeft Amelia Murray lang de tijd moeten nemen voor het tweede album van Fazerdaze, maar dat is er nu. Vergeleken met haar debuutalbum heeft de Nieuw-Zeelandse muzikante Soft Power voorzien van een veel voller geluid, waarin synths een belangrijkere rol spelen en gitaren genoegen hebben moeten nemen met een bescheidenere rol. Soft Power klinkt ook wat minder ruw dan zijn voorganger en het tweede album van Fazerdaze kruipt bovendien wat dichter tegen de dreampop aan met atmosferische klanken, trage ritmes en lome zang. Ook Soft Power is echter een prima album. 

Nieuw-Zeelandse popmuziek klinkt misschien vaak net wat anders dan popmuziek uit andere delen van de wereld, maar het tweede album van Fazerdaze klinkt wat mij betreft minder onderscheidend. Bij beluistering van Soft Power heb ik associaties met een aantal van mijn favoriete dreampop albums uit het verleden en ik moet ook verrassend vaak aan de muziek van The Cardigans denken. De muziek van Japanese Breakfast reikt overigens vergelijkingsmateriaal uit het heden aan. 

Amelia Murray is door een zware periode gegaan en dit heeft geresulteerd in een serie persoonlijke songs. Het voorziet haar songs van net wat meer lading die gebruikelijk is dit genre, waardoor ik Soft Power, ondanks het wat minder duidelijke onderscheidend vermogen zeker niet op de grote hoop wil gooien. 

Amelia Murray beschikt over een mooie en onderscheidende stem die goed past bij de lome songs die ze schrijft. Die songs zijn zeer melodieus en liggen lekker in gehoor en ook in muzikaal en productioneel opzicht heeft de muzikante uit Christchurch knap werkt verricht met een geluid dat bestaat uit meerdere lagen. Het tweede album van Fazerdaze wedt bovendien niet op één paard en verkent ook invloeden van buiten de dreampop met onder andere uitstapjes naar indierock, bedroompop, 80s pop, synthpop en indiepop. 

Soft Power is een geweldig album voor beluistering tijdens wandelingen door de natuur, maar ook wat later op de avond komt dit album uitstekend tot zijn recht. Het tweede album van Fazerdaze is wat mij betreft vooral een album waarover je niet te snel en te makkelijk moet oordelen. Wat bij eerste beluistering misschien wat voortkabbelt of wat gewoontjes klinkt, komt na een paar keer horen steeds fraaier tot leven. Het was al met al toch weer een goed idee om de Nieuw-Zeelandse popmuziek in de gaten te houden. Erwin Zijleman

De muziek van Fazerdaze is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikante: https://fazerdaze.bandcamp.com/album/soft-power.

Soft Power van Fazerdaze is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

She Drew The Gun - Howl

De muziek van She Drew The Gun was me nog niet eerder opgevallen, maar met Howl heeft het project van de Britse muzikante Louisa Roach een verrassend veelzijdig en in kwalitatief opzicht uitstekend album afgeleverd
Howl van She Drew The Gun is een album dat vaker van kleur verschiet dan de gemiddelde kameleon en als het even kan doet het project van de Britse muzikante Louisa Roach dat niet alleen tussen songs maar ook binnen songs. Het zijn songs die direct aanspreken, maar die in muzikaal opzicht ook knap in elkaar steken. Het combineert mooi met de al even veelzijdige stem van Louisa Roach, die de kwaliteit van haar songs nog wat verder optilt. She Drew The Gun gaat al vier albums mee, maar met Howl moet de Britse muzikante toch echt gaan doorbreken naar een groter publiek. Ik had nog nooit van She Drew The Gun gehoord, maar wat is Howl een goed album.

Howl, het vierde album van She Drew The Gun, kwam ik de afgelopen week alleen in de nieuwsbrief van de Britse muziekwinkel Rough Trade tegen. Ondanks de opvallende naam kan ik me ook niet herinneren dat ik eerder van She Drew The Gun had gehoord, maar Howl is een opvallend album. She Drew The Gun is een project van de Britse muzikante Louisa Roach uit Liverpool, die inmiddels dus vier albums op haar naam heeft staan. De vorige drie moet ik nog beluisteren, maar ik ben inmiddels behoorlijk verslingerd geraakt aan Howl. 

Het is een album waarop Louisa Roach laat horen dat ze zich met geen mogelijk in een hokje laat duwen. Howl is een album dat continu van kleur verschiet en meerdere genres bestrijkt. Het album opent met een track die in eerste instantie neigt naar indierock, maar uiteindelijk omslaat richting synthpop, terwijl de in eerste instantie wat ruwe zang van Louisa Roach langzaam maar zeker transformeert in bijna gesproken tekst. Ik heb het alleen nog maar over de openingstrack van Howl, maar hierin gebeurt al meer dan op het gemiddelde album. 

Het is een openingstrack die niet alleen laat horen dat Louisa Roach qua invloeden verrassende keuzes maakt, maar bovendien duidelijk maakt dat de Britse muzikante een uitstekende zangeres is en in muzikaal en productioneel opzicht (waarvoor de van Christine & The Queens beknde Ash Workman tekende) een eigen geluid laat horen. Na de openingstrack schiet Howl nog veel meer kanten op. She Drew The Gun kan uit de voeten met 80s pop, met naar glamrock neigende songs, met triphop, met hiphop, met R&B en met nog veel meer. Het zorgt er voor dat je track na track wordt verrast door de Britse muzikante. 

She Drew The Gun heeft niet alleen een album gemaakt dat verrast, maar het is ook een album dat imponeert. De kwaliteit van de uitvoering heb ik al benoemd, maar ook de kwaliteit van de songs op Howl is hoog. Het grappige van het vierde album van She Drew The Gun is dat het een album is dat op een of andere manier de hele tijd bekend klinkt, maar dat op hetzelfde moment totaal anders klinkt dan andere albums. Wanneer Howl bekend klinkt hoor ik vooral het invloeden uit het verleden, waardoor het album klinkt als een omgevallen platenkast, maar She Drew The Gun heeft ook een album gemaakt dat met beide benen in het heden staat. 

Ik heb niet zo heel veel informatie over de muzikanten die hebben meegewerkt aan het album, maar in muzikaal opzicht houdt Howl je op het puntje van de stoel, waarbij ik voor de afwisseling eerst eens de ritmesectie in het zonnetje wil zetten. De stevig aangezette baslijnen en de inventieve ritmes geven de songs op het vierde album van She Drew The Gun veel energie, waarna gitaren en synths het geluid vrijwel volledig vullen, maar ook nog wat ruimte houden voor uiteenlopende accenten, waaronder een fraai psychedelische fluit. 

De zang is al even divers, want Louisa Rouch is een prima popzangeres met een soulvol geluid, maar ze kan ook verdienstelijk rappen, iets waar ik niet gek op ben, maar op Howl klinkt het allemaal geweldig. Heel af en toe doet het me denken aan Raw Like Sushi, het geweldige debuutalbum van Neneh Cherry, maar She Drew The Gun laat wel horen dat het inmiddels 2024 is in plaats van 1989. En iedere keer als je naar het album van She Drew The Gun luistert hoor je weer nieuwe dingen. Een zeer aangename ontdekking. Erwin Zijleman

Howl van She Drew The Gun is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 44,99 euro

CD, 20,99 euro

Eilen Jewell - Butcher Holler - A Tribute To Loretta Lynn

Butcher Holler van de Amerikaanse singer-songwriter Eilen Jewell stamt al uit 2010, maar de reissue laat horen dat dit fraaie eerbetoon aan het country icoon Loretta Lynn veel meer is dan een tussendoortje
Ik ben een groot fan van Eilen Jewell en ken haar meeste albums, maar Butcher Holler heb ik in 2010 gemist. Het is wat oneerbiedig gezegd een tussendoortje waarop Eilen Jewell een van haar muzikale helden eert. Butcher Holler bevat 15 songs van de Amerikaanse countrylegende Loretta Lynn en daar weet Eilen Jewell wel raad mee. De muzikante uit Idaho vertolkt de songs van Loretta Lynn met veel gevoel en laat horen hoe goed deze songs zijn. In vocaal opzicht overtuigt Butcher Holler makkelijk, maar ook in muzikaal opzicht heeft het album veel te bieden, al is het maar vanwege het fantastische snarenwerk van Jerry Miller, die ook op dit Eilen Jewell album schittert.

Eilen Jewell zag ik eerder dit jaar in de onvolprezen Qbus in Leiden, waar ze, uiteraard samen met meestergitarist Jerry Lewis, liet horen dat ze behoort tot de smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek van het moment. Ik dacht heel even dat de muzikante uit Boise, Idaho, anderhalf jaar na het prachtige Get Behind The Wheel, misschien wel het beste Eilen Jewell album tot dusver, alweer met een nieuw album op de proppen was gekomen, maar dat blijkt niet het geval. 

Het deze week uitgebrachte Butcher Holler verscheen immers al in 2010, maar is deze week wel voor het eerst op vinyl verkrijgbaar. Ik heb het album, dat als tussendoortje verscheen tussen de albums Sea Of Tears uit 2009 en Queen Of The Minor Key uit 2011, overigens twee van de betere albums van de Amerikaanse muzikante, destijds volgens mij niet opgemerkt, waardoor Butcher Holler voor mij toch een beetje een nieuw album is. 

Butcher Holler heeft als ondertitel A Tribute To Loretta Lynn en dat is precies wat het is. Op het album, waarvan de titel verwijst naar de geboortegrond van Loretta Lynn in Kentucky, eert Eilen Jewell het werk van een van de grote sterren van de countrymuziek van weleer. Eilen Jewell vertolkte voor Butcher Holler al eens eerder een song van Loretta Lynn, maar op dit eerbetoon heeft ze een ruime en zeer fraaie selectie van maar liefst 15 songs gemaakt uit het werk van het country icoon. 

De songs van Loretta Lynn passen uitstekend bij Eilen Jewell, die op haar reguliere albums ook meestal kiest voor wat traditioneler aandoende Amerikaanse rootsmuziek. Butcher Holler wijkt dan ook niet zoveel af van de reguliere albums van de muzikante uit Idaho en ik vind het een mooi Eilen Jewell album. 

Dat heeft voor een belangrijk deel te maken met de stem van de Amerikaanse muzikante, die beschikt over een bijzonder maar wat mij betreft ook zeer overtuigend en mooi stemgeluid. Ook op Butcher Holler kan Eilen Jewell een beroep doen op de geweldige gitarist Jerry Miller, die op vrijwel al haar albums schittert. 

De Amerikaanse gitarist, niet te verwarren met zijn eerder dit jaar overleden Moby Grape voorman, speelt op het podium echt de pannen van het dak, en stal ook in de Qbus eerder dit jaar de show. Op Butcher Holler is zijn rol wat minder prominent, maar het gitaarwerk en pedal steel spel zijn ook op dit album prachtig. 

Loretta Lynn behoort tot de groten uit de countrymuziek en heeft een flink aantal bekende songs op haar naam staan, maar Eilen Jewell koos voor haar eerbetoon aan de countryster vooral haar favoriete Loretta Lynn songs uit, wat een mooie serie songs oplevert. Ze blijft hierbij redelijk dicht bij de originelen en dat is ook terecht, want aan deze originelen valt niet zoveel te verbeteren. 

Ondanks de beperkte afstand tot de originelen is Butcher Holler ook in alle opzichten een Eilen Jewell album. Het was in 2010 een aardig tussendoortje en dat is het veertien jaar later nog steeds, al doe je Eilen Jewell’s eerbetoon aan de grote Loretta Lynn met dit predicaat eigenlijk te kort. Butcher Holler wakkert het verlangen naar een nieuw Eilen Jewell album nog maar eens aan, maar het vergeten tussendoortje uit 2010 is ook goed genoeg om er tussen de nieuwe albums van deze week uit te springen. Erwin Zijleman

De muziek van Eilen Jewell is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://eilenjewell.bandcamp.com/album/butcher-holler.

Butcher Holler - A Tribute To Loretta Lynn van Eilen Jewell is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

Janet Devlin - Emotional Rodeo

Janet Devlin kreeg als tiener een platencontract, ging vervolgens langs diepe dalen en angstaanjagende afgronden, maar staat nu weer met beide benen op de grond met een album waarop ze de country de liefde verklaart
Emotional Rodeo van Janet Devlin is een album dat niet veel tijd nodig heeft om te laten horen dat het een countryalbum uit Nashville is, maar de Noord-Ierse muzikante Janet Devlin kwam niet zomaar in de Amerikaanse muziekhoofdstad terecht. Ze hoort er wel thuis, want de stem van Janet Devlin is gemaakt voor de countrymuziek en haar songs ademen het genre. Emotional Rodeo is niet te vergelijken met de vorige albums van de Noord-Ierse muzikante en is wat mij betreft een album dat laat horen dat we te maken hebben met een groot talent, dat ook nog eens in meerdere uithoeken van de countrymuziek uit de voeten kan. Een countryster uit Noord-Ierland? Het kan absoluut.

Direct bij de eerste noten van Cigarette Sweets, de openingstrack van het album van Emotional Rodeo van Janet Devlin was mijn interesse gewekt. De combinatie van rootsy snaren en een wat weemoedige viool sprak direct aan, maar toen Janet Devlin niet veel later begon te zingen was ik verkocht. De stem van Janet Devlin is van een soort waar je van moet houden, denk aan de stem van bijvoorbeeld Kasey Chambers, maar het is ook een stem die is gemaakt voor countrymuziek. 

Emotional Rodeo blijkt al het derde album van Janet Devlin, wiens muziek ik volgens mij wel eens ben tegen gekomen, maar die tot dusver geen indruk maakte. Het verhaal van deze Janet Devlin blijkt een behoorlijk heftig verhaal. Ze werd geboren in Noord-Ierland en wist al op jonge leeftijd dat ze iets wilde in de muziek. De kans om dit te realiseren kwam op haar zeventiende, toen ze meedeed aan de Britse versie van de talentenjacht The X-Factor. Ze strandde uiteindelijk in de kwartfinales, maar had genoeg indruk gemaakt om een platencontract in de wacht te slepen. 

Er volgde een heftige periode waarin de Noord-Ierse muzikante twee albums maakte, maar ook te maken kreeg met anorexia, een bipolaire stoornis en een alcoholverslaving. Ik heb naar de albums van Janet Devlin geluisterd en weet zeker dat ik Confessional uit 2020 destijds heb beluisterd. De twee albums die Janet Devlin in het verleden maakte lijken echter in niets op het album dat ze deze week heeft uitgebracht. 

Op Emotional Rodeo omarmt de Noord-Ierse muzikante, die tegenwoordig Londen als thuisbasis heeft, de countrymuziek en blijkt ze zowel uit de voeten te kunnen met moderne countrypop als met wat traditioneler klinkende country. Emotional Rodeo is in alle opzichten een Nashville album en dat blijkt ook te kloppen. Janet Devlin kreeg de kans om in de hoofdstad van de countrymuziek een album te maken en greep deze kans met beide handen aan. 

In Music City werd de Noord-Ierse muzikante gekoppeld aan een stel ervaren muzikanten en aan producer Roo Walker. In muzikaal en productioneel opzicht ademt Emotional Rodeo countrymuziek uit Nashville, maar dat doet Janet Devlin ook met haar stem en met haar songs. Op haar eerste twee albums klonk ze nog als een popzangeres, maar op haar nieuwe album hoor je een countryzangeres die het nog wel eens ver kan gaan schoppen. 

Gezien haar verleden in de pop lag het misschien voor de hand om Emotional Rodeo te voorzien van een nogal gepolijst countrypop geluid, maar hoewel invloeden uit de pop zeker hun weg hebben gevonden naar het album, domineert de country op het derde album van Janet Devlin. Binnen de countrymuziek kan het vervolgens nog vele kanten op en die bestrijkt de Noord-Ierse muzikante allemaal. 

Emotional Rodeo bevat traditioneel klinkende countrysongs, flirt hier en daar met countryrock, kan uit de voeten met meeslepende countryballads en kan ook nog eens overweg met blinkende countrypop. Het klinkt allemaal even puur en oprecht, wat het album nog wat knapper maakt. Janet Devlin kreeg het aardig voor haar kiezen nadat ze op jonge leeftijd aan het succes had geroken, maar ze staat weer met beide benen op de grond en laat op haar derde album horen dat ze niet alleen houdt van countrymuziek, maar er ook uitstekend in uit de voeten kan. Erwin Zijleman

De muziek van Janet Devlin is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het label van de Noord-Ierse muzikante: https://okgoodrecords.bandcamp.com/album/emotional-rodeo-2.

FENNE - Angel With A Darkness

De Nederlandse muzikante FENNE maakt op haar album Angel With A Darkness indruk met een zwoel geluid met uiteenlopende invloeden, met zeer aansprekende songs en met een werkelijk prachtige stem
Na het in kleine kring opgepikte debuutalbum Hope nam de Utrechtse muzikante FENNE de tijd voor haar tweede album. Dat blijkt een verstandig besluit, want alle aandacht die in de songs, muziek en zang op Angel With A Darkness is gestopt betaalt zich uit. FENNE laat een geluid horen dat de ruimte aangenaam verwarmt en dat soepel schakelt tussen met name jazz, folk, soul, R&B en op. De muziek op het album is smaakvol en heeft veel oog voor details. Die details hoor je ook in de uitstekende zang van FENNE, die al even makkelijk schakelt tussen uiteenlopende genres. Het komt allemaal samen in songs die direct aanspreken en vervolgens alleen maar mooier worden. Een zeer aangename verrassing al met al.

Ik was de naam FENNE nog niet eerder tegengekomen, maar het deze week verschenen Angel With A Darkness is het tweede album van de Nederlandse muzikante Fenne Scholte. Het is de opvolger van het in 2021 verschenen Hope, dat ik inmiddels ook heb beluisterd. Het debuutalbum van FENNE is vooral een album waarop de muzikante uit Utrecht laat horen dat ze over potentie beschikt, maar deze komt er pas echt uit op haar tweede album, dat echt in alle opzichten beter is dan het debuutalbum. 

Bij eerste beluistering van Angel With A Darkness vond ik het vooral een heel erg lekker album. FENNE heeft haar nieuwe album, samen met producer Boudewijn Pleij, voorzien van een loom, warm en wat broeierig geluid. Het is een geluid dat bestaat uit een gloedvolle organische basis, waaraan vervolgens uiteenlopende accenten zijn toegevoegd. Het zorgt er voor dat de songs van FENNE zich direct als de spreekwoordelijke warme deken om je heen slaan, maar dat er ook wat valt te ontdekken in de muziek op haar nieuwe album. 

Het is muziek die makkelijk schakelt tussen verschillende genres, want FENNE pint zich op Angel With A Darkness niet vast op één genre. De Utrechtse muzikante verwerkt flink wat invloeden uit de jazz in haar muziek, maar ook invloeden uit de folk, soul, R&B en pop hebben hun weg gevonden naar de songs op het album. Het levert bijzondere klanken op, waarin jazzy gitaarlijnen worden gecombineerd met soulvolle baslijnen en ritmes en keyboards met een R&B feel, wat er voor zorgt dat alle genres die FENNE bezoekt fraai in elkaar overlopen. 

Het is allemaal zeer vakkundig geproduceerd door Boudewijn Pleij, die er voor heeft gezorgd dat Angel With A Darkness warm en sfeervol klinkt, maar ook tekent voor een geluid waarin alle subtiele details goed hoorbaar zijn. In muzikaal opzicht is Angel With A Darkness het perfecte album voor koude en donkere herfst- en winteravonden en de zang van Fenne Scholte sluit hier perfect bij aan. 

De Nederlandse muzikante beschikt over een warme en heldere stem, die uitstekend past bij wat meer jazzy repertoire, maar die haar songs ook een soulinjectie of een folky touch kunnen geven of, zeker wanneer de zang in fraaie harmonieën uit de speakers komt, ook nog voor een R&B vibe kunnen zorgen. De zang is mooi, maar voelt ook eerlijk en oprecht aan.

FENNE nam naar haar debuutalbum de tijd voor haar nieuwe songs en schreef er, in afwachting van het geld dat nodig was om het album te kunnen maken, een stuk of 50. Er zal vast een lastig proces van afstrepen hebben gevolgd, maar het heeft er ook voor gezorgd dat het niveau van de songs op Angel With A Darkness opvallend hoog is. Ik was direct bij eerste beluistering van het album gecharmeerd van het gloedvolle en veelzijdige geluid en van de bijzondere mooie stem van FENNE, maar door de kwaliteit van de vooral ingetogen songs wordt het album me steeds dierbaarder. 

FENNE is zeker niet de enige die zich beweegt op het snijvlak van jazz, folk, soul, R&B en pop en heeft vooral internationaal flink wat concurrenten, maar hoe vaker ik naar Angel With A Darkness luister hoe meer ik overtuigd raak van de internationale allure van het album van FENNE, dat in muzikaal, vocaal, productioneel en compositorisch opzicht kwaliteit ademt. En wat klinkt het ondertussen allemaal lekker. Ik krijg het er warm van. Erwin Zijleman

Sofie Royer - Young-Girl Forever

Young-Girl Forever is alweer het derde album van de Oostenrijkse muzikante Sofie Royer, die alleen maar beter en veelzijdiger wordt en met haar nieuwe album echt een weergaloos popalbum heeft afgeleverd
Het tijdens de eerste maanden van de coronapandemie verschenen Cult Survivor werd nog door bijna iedereen over het hoofd gezien en ook opvolger Harlequin trok aan het eind van die pandemie niet overdreven veel aandacht, maar het deze week verschenen derde album van Sofie Royer verdient echt alle aandacht. Met Young-Girl Forever heeft de muzikante uit het Oostenrijkse Wenen immers een fascinerend popalbum gemaakt. Het is een popalbum vol direct memorabele songs, maar het is ook een popalbum dat overloopt van avontuur en ook nog eens verrassend veelzijdig is. Het is misschien niet zo toegankelijk als de grote popalbums van het moment, maar Young-Girl Forever is zeker niet minder goed.

De Oostenrijkse muzikante Sofie maakte een paar jaar geleden bedoeld of onbedoeld een van de donkerste, meest indringende en ook mooiste pandemie albums. Het in de zomer van 2020 verschenen Cult Survivor ving de sfeer van de destijds pas net begonnen pandemie op zeer treffende wijze, ook al verkoos de Oostenrijkse muzikante het isolement in Wenen niet vanwege de pandemie, maar vanwege een liefdesbreuk. 

Sofie Fatouretchi Royer werd geboren in de verenigde Staten en heeft zowel Oostenrijks als Iraans bloed. Ze timmerde een tijd aan de weg als geschoold violiste, maar koos in 2020 voor de popmuziek. Cult Survivor was in muzikaal opzicht een razend spannend en bijzonder veelzijdig album en trok ook zeker de aandacht met de af en toe wat onvaste zang van Sofie en nog meer door haar songs die overliepen van avontuur, maar ook verrassend toegankelijk klonken. 

Sofie keerde in de herfst van 2022 terug als Sofie Royer en liet op het uitstekende Harlequin horen dat haar fascinerende debuutalbum geen toevalstreffer. Met het einde van de coronapandemie in zicht koos de Oostenrijkse muzikante op haar tweede album voor een wat minder donker, maar nog altijd eigenzinnig geluid en bevestigde ze haar status als bijzondere songwriter. 

We zijn inmiddels weer twee jaar verder en deze week duikt Sofie Royer op met haar derde album. Op Young-Girl Forever borduurt Sofie Royer verder op haar vorige twee albums, maar voegt ze ook weer invloeden toe aan haar eigenzinnige muzikale palet. Gebleven is de soms zwaar aangezette elektronica die in dikke lagen uit de speakers komt. Het voorziet de songs van Sofie Royer van een nostalgisch tintje, maar het zorgt ook voor een wat weemoedig effect. 

Hier en daar snijden gitaarsolo’s door de lagen synths heen, wat de songs een subtiele Prince vibe geeft, maar de songs leunen hier en daar ook tegen 80s synthpop en new wave aan en zijn een enkele keer niet vies van Eurodisco. Sofie Royer is verantwoordelijk voor het grootste deel van de muziek op het album en pakt een enkele keer ook haar viool uit de koffer, wat het klankenpalet nog wat rijker maakt. 

De zwaar aangezette muziek wordt ook dit keer gecombineerd met de inmiddels herkenbare zang van de Oostenrijkse muzikante, die wel steeds beter gaat zingen. Sofie Royer vermengt ook dit keer Engels, Frans en Duits in haar teksten, wat het eigenzinnige karakter van haar songs versterkt. Het laat overigens ook horen hoeveel invloed een taal heeft op het karakter van een song. 

De muziek op Young-Girl Forever is nog wat zwaarder aangezet dan op de vorige albums van Sofie Royer, maar net als op Cult Survivor en Harlequin kan Sofie Royer wat donkere klanken combineren met verrassend toegankelijke of zelfs aanstekelijke popsongs. Die popsongs zijn alleen maar beter geworden, want als je eenmaal gewend bent aan de zwaar aangezette muziek en de karakteristieke stem van Oostenrijkse muzikante hoor je ook een aantal instant hits op haar nieuwe album, die zich in de meeste gevallen meedogenloos opdringen. 

Het doet me af en toe wel wat denken aan de muziek van haar landgenote Soap & Skin, al worden de donkere wolken in de muziek van Sofie Royer veel vaker verdreven door een waterig zonnetje. De vorige twee albums van de Oostenrijkse muzikante werden helaas niet heel breed opgepakt, maar dat moet echt maar eens gaan veranderen met het uitstekende Young-Girl Forever, dat echt in alle opzichten een geweldig popalbum is. Erwin Zijleman

De muziek van Sofie Royer is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Oostenrijkse muzikante: https://sofieroyer.bandcamp.com/album/young-girl-forever.

Young-Girl Forever van Sofie Royer is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

Kacey Mugraves - star-crossed (2021)

2024 is voor mij het jaar van Kacey Musgraves met een uitstekend nieuw album en een geweldige tour, maar ik krijg langzaam maar zeker ook steeds meer waardering voor het verguisde star-crossed
Ook het afgelopen jaar heb ik star-crossed van Kacey Musgraves meerdere malen een mislukt album genoemd. Het breakup album van de Amerikaanse muzikante werd verguisd door de critici en ook de fans van Kacey Musgraves waarderen het album in de meeste gevallen een stuk lager dan haar andere albums. Ik heb de laatste weken toch maar weer eens flink wat tijd gestoken in star-crossed en ben inmiddels een stuk positiever over het album. star-crossed biedt meer ruimte aan pop en elektronica, maar bevat toch ook meerdere ingrediënten van het Kacey Musgraves geluid dat me zo dierbaar is. star-crossed is niet het beste album van de Amerikaanse muzikante, maar veel beter dan ik lang dacht.

Same Trailer Different Park vond ik de grootste countrypop belofte van 2013, Pageant Material een van de beste albums van 2015, A Very Kacey Christmas uit 2016 een van de leukste kerstalbums aller tijden, Golden Hour het beste album van 2018 en een van mijn favoriete albums aller tijden en Deeper Well ligt absoluut op koers om mijn favoriete album van 2024 te worden. Je kunt dus wel zeggen dat ik een groot fan van Kacey Musgraves ben, maar desondanks had ik weinig met het in 2021 verschenen star-crossed. 

Het breakup album van de Amerikaanse zangeres had wat mij betreft een album vol country tranentrekkers moeten worden, maar het werd een album met veel pop en flink wat elektronica en wat mij betreft veel te weinig country. De organisatie achter de Grammy’s dacht er net zo over en sloot het album uit voor de country categorieën. Daar was een hoop gedoe over, zeker nadat het management van Kacey Musgraves had laten onderzoeken hoeveel country elementen er nu precies waren te vinden op star-crossed en dat bleken er meer op Golden Hour, dat natuurlijk ook geen echt countryalbum is. Het werd een bijna semantische discussie, maar het gaat er natuurlijk om hoe een album aanvoelt en star-crossed voelde voor mij aan als een popalbum en lange tijd als een teleurstellend popalbum, al was ik in mijn eerste recensie nog voorzichtig positief. 

Gezien mijn enorme liefde voor het werk van Kacey Musgraves heb ik de afgelopen weken Golden Hour en Deeper Well eens laten liggen tijdens wandelingen en heb ik me gestort op star-crossed. Het is het album dat Kacey Musgraves maakte nadat haar huwelijk met singer-songwriter Ruston Kelly op de klippen was gelopen en haar gedesillusioneerd had achtergelaten. Ze omschreef het album zelfs als een moderne tragedie geïnspireerd door Romeo & Juliet en noemde Bill Withers, Daft Punk, Sade, Eagles en Weezer als belangrijkste inspiratiebronnen, wat niet de inspiratiebronnen voor haar eerdere albums zullen zijn geweest. 

Logisch dus dat star-crossed anders klinkt dan het terecht zo geprezen Golden Hour, maar naast verschillen zijn er ook overeenkomsten tussen beide albums. Zo is de stem van Kacey Musgraves ook op star-crossed prachtig en tekenen Ian Fitchuk en Daniel Tashian wederom voor een bijzonder fraaie productie. Elektronica speelt een grotere rol op het album, maar ook star-crossed heeft een organische basis. In tekstueel opzicht is star-crossed een zeer persoonlijk en emotioneel album, wat op bijzondere wijze contrasteert met de op zich niet heel donkere en vaak wat lome muziek op het album. 

Ook na alle beluisteringen van de afgelopen weken vind ik star-crossed nog niet zo goed als de andere albums van Kacey Musgraves, maar mijn waardering voor het album is wel toegenomen. Het album bevat een aantal hele sterke songs, die zeker niet onder doen voor de songs op de andere albums van de Amerikaanse muzikante, en heeft een bijzondere flow, die wordt versterkt door het gebruik van elektronica. Een song als if this as a movie.. wordt voor mij zo langzamerhand onweerstaanbaar en zo staand er meer songs op het album. 

Het is een flow waar je even in moet komen, zeker als je een voorkeur hebt voor de meer folk en country getinte songs van Kacey Musgraves, maar als dit eenmaal lukt merk je dat ook het breakup album van kacey Musgraves die bijzondere sfeer heeft die al haar andere albums kenmerken. Ik heb me meer dan eens zeer negatief uitgelaten over star-crossed, maar moet dit na de afgelopen weken flink relativeren. Erwin Zijleman

star-crossed van Kacey Musgraves is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 14,99 euro

CD, 14,99 euro