tag:blogger.com,1999:blog-59183025103129751532024-03-18T20:42:37.417+01:00 De krenten uit de popErwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comBlogger6008125tag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-85452915143948105602024-03-18T15:00:00.025+01:002024-03-18T15:00:00.152+01:00Nienke Dingemans - Ain't No Hollywood Girl<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">Nienke Dingemans is nog altijd pas negentien jaar oud, maar de Brabantse muzikante levert een album af waar heel wat gelouterde rootsmuzikanten zowel in vocaal als muzikaal opzicht stikjaloers op zullen zijn<br /></span></b>Helemaal aan het eind van 2021 dook de Nederlandse muzikante Nienke Dingemans op met haar eerste EP. Het is een EP die behoorlijk wat indruk maakte, zeker als je je bedacht dat de Brabantse muzikante destijds pas 17 jaar oud was. Op het deze week verschenen debuutalbum Ain’t No Hollywood Girl laat Nienke Dingemans horen dat ze flinke stappen heeft gezet. De krachtige zang op het album is bijzonder indrukwekkend, terwijl het album in muzikaal opzicht niet onder doet voor het beste dat momenteel in de VS wordt gemaakt. De Nederlandse muzikante laat ook nog eens horen dat ze uitstekende en verrassend veelzijdige songs kan schrijven. Wat een talent deze Nienke Dingemans.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4RunyyGU0YJectn9hIcgK-63ylt7FGnbEHhrRGbvUjQtSxxJr2VLYpjfdu-Yruwo5IK1exJPg3HAFlc21YfDMk0wk4Snje3Ky_Ujmjs29QKy4UaOfauOjRZwKDdGl6cahczbGC1qH28kR61zDTkXrZFq-jzChVR0vVU4FjCRgB3axihf1zD5SMsyV/s934/dingemans24.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4RunyyGU0YJectn9hIcgK-63ylt7FGnbEHhrRGbvUjQtSxxJr2VLYpjfdu-Yruwo5IK1exJPg3HAFlc21YfDMk0wk4Snje3Ky_Ujmjs29QKy4UaOfauOjRZwKDdGl6cahczbGC1qH28kR61zDTkXrZFq-jzChVR0vVU4FjCRgB3axihf1zD5SMsyV/w640-h480/dingemans24.jpg" width="640" /></a></div><br />De Nederlandse muzikante Nienke Dingemans debuteerde aan het eind van 2021 op haar zeventiende met de EP Devil On My Shoulder. Met het kleine half uur muziek op deze EP maakte de jonge Brabantse muzikante flink wat indruk. Dat deed Nienke Dingemans niet alleen met haar voor haar leeftijd verbazingwekkend doorleefd klinkende stem, maar ook met prima songs die binnen de Amerikaanse rootsmuziek alle kanten op konden. De met een stel ouwe rotten gemaakte EP klonk bovendien in muzikaal opzicht fantastisch en deed niet onder voor het beste dat op dat moment in Nashville of Austin werd gemaakt. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Alle reden dus om de muzikale verrichtingen van Nienke Dingemans goed in de gaten te houden. Nienke Dingemans, die deze zomer pas haar twintigste jaar viert, brengt deze week met Ain’t No Hollywood Girl haar volwaardige debuutalbum uit en het is een album dat laat horen dat de jonge muzikante uit Ossendrecht de belofte van haar EP uit 2021 meer dan waar maakt. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het album opent prachtig met Hollywood Girl, dat in muzikaal opzicht redelijk ingetogen is, waardoor alles neer komt op de zang van Nienke Dingemans. Bij beluistering van Hollywood Girl heb je geen moment het idee dat je naar een zangeres van 19 luistert, want wat klinkt de stem van Nienke Dingemans heerlijk ruw en doorleefd. Op Devil On My Shoulder maakte ze al indruk met haar zang, maar op Ain’t No Hollywood Girl is de stem van Nienke Dingemans nog een stuk krachtiger. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ik hou persoonlijk wel van de fluisterzachte stemmen die domineren in de Amerikaanse rootsmuziek van het moment, maar de krachtige zang op Ain’t No Hollywood Girl is ter afwisseling een verademing. Nienke Dingemans kan lekker krachtig uithalen met haar stem, maar ze kan ook met veel gevoel zingen, wat gezien haar leeftijd eveneens een prestatie van formaat is. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De Brabantse muzikante profiteerde op haar debuut EP stevig van de kunsten van producers en multi-instrumentalisten Joost Verbraak en Jan van Bijnen en die spelen ook een glansrol op het debuutalbum van Nienke Dingemans. Jan van Bijnen heeft een heel assortiment snareninstrumenten mee gesleept naar de studio en speelt track na track de sterren van de hemel, maar ook de bijdragen van blazers en strijkers tillen de songs op het album flink op en Nienke Dingemans levert zelf ook haar aandeel met onder andere fraai slide gitaarspel.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">In muzikaal en vocaal opzicht knalt Ain’t No Hollywood Girl uit de speakers, luister bijvoorbeeld maar eens naar het geweldige Thelma & Louise, maar net als op haar eerste EP laat Nienke Dingemans op haar debuutalbum horen dat ze zich niet beperkt tot één genre. Ain’t No Hollywood Girl bestrijkt binnen de Amerikaanse rootsmuziek een opvallend breed palet dat varieert van ruwe blues tot lome folk en country en schakelt bovendien moeiteloos tussen wat stevigere uptempo tracks en meer ingetogen tracks, waarin de krachtige stem van Nienke Dingemans opeens een stuk intiemer en gevoeliger klinkt. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Devil On My Shoulder vergeleek ik ruim twee jaar geleden met de beste rootsalbums die op dat moment in de Verenigde Staten werden gemaakt en ook Ain’t No Hollywood Girl is wat mij betreft een album vol internationale allure. Het is ook nog eens een album dat zich niet in het Nashville keurslijf heeft laten persen, wat de prestatie van Nienke Dingemans en de topmuzikanten met wie ze zich heeft omringd alleen maar indrukwekkender maakt. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span><br /></span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl/" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoWwO7xF4DUVqGYZDYHHMHhu6gnC16ou3jp98FbM3_lyYJrabuafWt4_Hzy1tkYduzg_sWTNnhgJwngh8YyiyzXtbLCowD36LrJPGPKVouK2OEthZo3PKQeuvyorXWpSh38aTeVMJDe3bzzGLRhrIRo8wNYkwkps4Qww2RNbLoDec4AzY11wQKowRZ/s320/logo.png" width="320" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">Ain't No Hollywood Girl van Nienke Dingemans is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14387042/aint_no_hollywood_girl/dingemans_nienke" target="_blank">LP, 26,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14387043/aint_no_hollywood_girl/dingemans_nienke" target="_blank">CD, 14,99 euro</a></span></div></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="352" loading="lazy" src="https://open.spotify.com/embed/album/6MStbmVfcDnemvV39V68o0?utm_source=generator" style="border-radius: 12px;" width="100%"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" frameborder="0" height="450px" id="embedPlayer" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/aint-no-hollywood-girl/1726034330?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" style="animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: #e4e4e4; border-radius: 10px; max-width: 660px; overflow: hidden; transform: translateZ(0px); width: 100%;"></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-34069222339296431902024-03-17T19:00:00.024+01:002024-03-17T19:00:00.246+01:00Morrissey - You Are The Quarry (2004)<div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia; font-size: large;"><b>Morrissey werd in de tweede helft van de jaren 90 min of meer afgeschreven, maar zorgde met You Are The Quarry voor een glorieus comeback album, dat ook twintig jaar na de release nog altijd staat als een huis</b></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">Morrissey was in 2004 vooral een icoon uit de jaren 80 en 90, maar met zijn comeback album You Are The Quarry liet hij horen dat hij er ook in het nieuwe millennium nog toe deed. You Are The Quarry is in tekstueel opzicht een fantastisch album en ook de zang van Morrissey klinkt geweldig. In muzikaal opzicht is het een verrassend melodieus album, maar de grootste kracht van You Are The Quarry schuilt in de songs op het album. De albums van Morrissey worden vaak gekenmerkt door hoge pieken en flinke dalen, maar op You Are The Quarry houdt de Britse muzikant een zeer hoog niveau vast. Ik luister niet heel vaak meer naar de muziek van The Smiths of Morrissey, maar voor You Are The Quarry maak ik nog altijd graag een uitzondering.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_R8wUHjUXqwvs0Qkhr2T5y3CA0vQtNPuexkTZpOTkZMsaigNerTLkNN-q2sAw-Di8-sRtHnf6TuGlKq1wRodomDOq4pT4HxLrmJHgDgwWEVDybEpgHXaVInzvE3XNsdRnOQk3nOFFG3YDypnDda4xBu8WAKSIoogFwgheSf-tzrE8srGIXt_ZpTfB/s934/morrissey2004.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_R8wUHjUXqwvs0Qkhr2T5y3CA0vQtNPuexkTZpOTkZMsaigNerTLkNN-q2sAw-Di8-sRtHnf6TuGlKq1wRodomDOq4pT4HxLrmJHgDgwWEVDybEpgHXaVInzvE3XNsdRnOQk3nOFFG3YDypnDda4xBu8WAKSIoogFwgheSf-tzrE8srGIXt_ZpTfB/w640-h480/morrissey2004.jpg" width="640" /></a></div><br />Morrissey is de afgelopen jaren meer in het nieuws met omstreden politieke uitspraken dan met zijn muziek. Zijn laatste albums waren weinig indrukwekkend en de opvolger van het in 2020 verschenen I Am Not A Dog On A Chain wil er ondanks meerdere aankondigingen maar niet komen. </span><span style="font-family: georgia;">Het is niet de eerste keer dat de carrière van Morrissey in het slop raakt, want ook halverwege de jaren 90 bevond Morrissey zich in creatief opzicht in een diep dal. Hij zou daar op indrukwekkende wijze uit komen, maar eerst terug naar 1982. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Steven Patrick Morrissey formeerde in dat jaar samen met gitarist Johnny Marr een band, The Smiths. De Britse band zou maar vijf jaar bestaan, maar leverde en handvol geweldige albums af en moet worden gezien als een van de belangrijkste Britse bands uit de jaren 80. Morrissey kwam na het uit elkaar vallen van de band goed uit de startblokken met het indrukwekkende Viva Hate uit 1988. Vervolgens was het wisselvalligheid troef, maar Your Arsenal (1992) en Vauxhall And I (1994) waren uitstekende albums. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Na het zeer matige Maladjusted uit 1997 was de rek er echter wel uit en verdween Morrissey uit beeld. Na zeven magere jaren keerde de Britse muzikant in 2004 terug met het vooral in Los Angeles gemaakte You Are The Quarry. Het bleek, toch wat tegen de verwachting in, een uitstekend album en het is nog altijd met afstand mijn favoriete Morrissey album. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De Britse muzikant heeft door zijn uit duizenden herkenbare stem een zeer karakteristiek geluid, waardoor You Are The Quarry direct bij eerste beluistering klonk als vintage Morrissey. Samen met zijn vaste kompanen en gitaristen Alain Whyte en Boz Boorer tekende Morrissey op zijn overigens zeer succesvolle comeback album voor een serie geweldige songs, die hij bovendien voorzag van vlijmscherpe en met zwarte humor en cynisme doorspekte teksten. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Voor de productie werd een beroep gedaan op de redelijk onbekende Jerry Finn, die daarvoor vooral wat punkbandjes produceerde, maar die You Are The Quarry heeft voorzien van een aansprekend geluid waarin de gitaren maar zeker ook de synths opvallen. Het album maakt echter vooral indruk door de zang van Morrissey en door de serie hele sterke en zeer melodieuze songs. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De Britse muzikant zingt op You Are The Quarry naar mijn mening beter dan op zijn andere soloalbums en You Are The Quarry is wat mij betreft ook het Morrissey album met het grootste aantal aansprekende songs. America Is Not The World, Irish Blood English Heart, I Have Forgiven Jesus, Come Back To Camden, I'm Not Sorry, The World Is Full Of Crashing Bores, How Could Anybody Possibly Know How I Feel?, First Of The Gang To Die, Let Me Kiss You, All The Lazy Dykes, I Like You en You Know I Couldn't Last zou ik bijna allemaal toevoegen aan mijn ultieme Morrissey playlist, terwijl ik van de meeste andere albums van de Britse muzikant hooguit een aantal tracks zou selecteren. De luxe editie die van het album is verschenen laat horen dat ook het restmateriaal van een uitstekende kwaliteit was. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">You Are The Quarry viert dit jaar alweer zijn twintigste verjaardag, maar het album staat nog altijd als een huis. Grappig om na twintig jaar de Pitchfork recensie nog eens door te lezen, die zowel met een 8,9 als rapportcijfers als met de beschouwing van het album de spijker op zijn kop slaat. Ik zie de Britse muzikant eerlijk gezegd nog niet keer zo’n glorieuze comeback maken, maar met Morrissey weet je het maar nooit. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span></span></div></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl/" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh02LzX_eITqLSDSRyJx6ZjFBAvLqK8k4wbK10gz8tlKQIEINR_bK8Q9l5EshCPVy5VO1g5cHgxc1OD3-jHDF0Z1scyRqr9LIhrik_p0eJ5FCZiqiP9cfpueUY86rjO4JrsBXz9tiHOkw3Ht5AEpxQSVXj3UQVnGrGqScVKQUQF5Nqs5QKxcqZNAS0Z/s320/logo.png" width="320" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">You Are The Quarry van Morrissey is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/13586748/you_are_the_quarry/morrissey" target="_blank">CD, 8,99 euro</a></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border-radius:12px" src="https://open.spotify.com/embed/album/0Lm2IOzemQ5aQqDGge3xVB?utm_source=generator" width="100%" height="352" frameBorder="0" allowfullscreen="" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" loading="lazy"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe id="embedPlayer" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/you-are-the-quarry/1470246257?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" height="450px" frameborder="0" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" style="width: 100%; max-width: 660px; overflow: hidden; border-radius: 10px; transform: translateZ(0px); animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: rgb(228, 228, 228);"></iframe></span></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-49602972168022395932024-03-17T10:00:00.024+01:002024-03-17T10:00:00.129+01:00Hannah Everingham - Siempre Tiene Flores<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">Nieuw-Zeeland staat bekend om muziek die net wat anders klinkt, wat ook weer duidelijk is te horen op Siempre Tiene Flores van Hannah Everingham, die verrast met bijzondere klanken en imponeert als zangeres<br /></span></b>Tips van Flying Out Records uit het Nieuw-Zeelandse Auckland neem ik heel serieus en het album van de maand van de muziekwinkel is bijna altijd verplichte kost. Het geldt ook weer voor Siempre Tiene Flores van de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Hannah Everingham. De muzikante uit Christchurch maakt vooral folky songs, maar het zijn songs die op afwijkende maar bijzonder wijze worden ingekleurd. Het zijn bovendien songs die uiteenlopende invloeden verwerken, waaronder invloeden uit de wereldmuziek. In muzikaal opzicht klinkt het fris en origineel, maar Hannah Everingham maakt de meeste indruk met haar geweldige zang en haar gepassioneerde voordracht.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9H_gwKJjvOq1f8u2_v-B3U8ONDs6tgFNGXinA36zneJXrCcBk9WNa6HENMD9daMU-KpNBXQRxWKRMyL9y7x3yluFoMg4TmaDeoxvsEJPEWbq28uVZS0T39Ugn5kM0G8ZhVhX3JDpX1S_uXrKiS3k16l4I03wFgsLdwWsz1-9M26MfINr3AMztWmFN/s934/everingham.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9H_gwKJjvOq1f8u2_v-B3U8ONDs6tgFNGXinA36zneJXrCcBk9WNa6HENMD9daMU-KpNBXQRxWKRMyL9y7x3yluFoMg4TmaDeoxvsEJPEWbq28uVZS0T39Ugn5kM0G8ZhVhX3JDpX1S_uXrKiS3k16l4I03wFgsLdwWsz1-9M26MfINr3AMztWmFN/w640-h480/everingham.jpg" width="640" /></a></div><br />De nieuwsbrief van de Nieuw-Zeelandse platenzaak Flying Out Records maakte me deze week weer eens heel nieuwsgierig naar een album dat ik zonder deze nieuwsbrief echt nooit zou hebben ontdekt. Het gaat om Siempre Tiene Flores van de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Hannah Everingham. Het is een songwriter die volgens Flying Out Records afkomstig is uit Ōtautahi, wat de Maori naam voor Christchurch is. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ik weet niet heel veel over Hannah Everingham buiten het feit dat Siempre Tiene Flores haar tweede album is en dat ze voorafgaand aan de release van haar nieuwe album speelde als support act van de crème de la crème van de Nieuw-Zeelandse muziekscene en bovendien haar vaderland een tijdje verruilde voor Brooklyn, New York. Het zijn ervaringen die ze meeneemt op Siempre Tiene Flores dat een eigenzinnig maar ook bijzonder knap album is. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Siempre Tiene Flores opent redelijk conventioneel met de folksong Mercury, die wel direct laat horen dat Hannah Everingham beschikt over een hele mooie stem, die ze op bijzondere wijze gebruikt. Naarmate de track vordert voegt de muzikante uit Christchurch opvallende klanken van de vibrafoon toe, waardoor het een steeds minder conventionele folksong wordt. Door de verrassende instrumentatie, die uit gitaar, vibrafoon, keyboards, bas en percussie bestaat, maar vooral door de sterke zang van Hannah Everingham was mijn aandacht direct getrokken. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Die houdt Siempre Tiene Flores makkelijk vast met de zwoele en bijna tropische klanken en de Spaanse tekst van Maria, dat definitief duidelijk maakt dat Hannah Everingham zeker geen dertien in een dozijn singer-songwriter is. Halverwege de track schakelt de Nieuw-Zeelandse muzikante over naar het Engels en wordt de track wat theatraler. Bij eerste beluistering moest ik er vooral om glimlachen, maar ook de tweede track op het album heb ik inmiddels omarmd. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Dat ging overigens een stuk makkelijker met de meeste andere tracks op het album, want de Engelstalige songs dringen zich een stuk makkelijker op. In deze songs hoor ik flarden Britse folk en flarden Amerikaanse folk en het is vooral folk van een aantal decennia geleden met zeker Leonard Cohen als inspiratiebron. Het zijn echo’s uit het verleden die worden gecombineerd met meer hedendaagse accenten en met de geweldige zang, die me echt steeds dierbaarder wordt. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Hannah Everingham kan de concurrentie met haar folky collega’s uit de VS en het VK makkelijk aan door haar songs veel origineler in te kleuren en door te imponeren met haar zang. Siempre Tiene Flores lijkt echt geen moment op andere albums van vrouwelijke singer-songwriters van het moment en combineert op bijzondere wijze invloeden uit uiteenlopende genres, waaronder met name invloeden uit de folk en de jazz. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Iedere song op het album klinkt weer anders en in iedere song zit je op het puntje van de stoel door de spannende klanken en luister je ademloos naar de bijzondere zang van Hannah Everingham, die in de Spaanstalige track verandert van een psychedelische folkie in een gloedvolle vertolkster van zwoele wereldmuziek. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Je moet het maar durven maken als startende singer-songwriter en je moet het maar durven uitbrengen als platenmaatschappij. Op basis van de bovenstaande beschrijving klinkt Siempre Tiene Flores waarschijnlijk als een heel vreemd album, maar dat valt reuze mee en op een of andere manier werkt alles op dit bijzondere maar o zo overtuigende album. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span><br /></span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">De muziek van Hannah Everingham is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikante: <a href="https://hannaheveringham.bandcamp.com/album/siempre-tiene-flores" target="_blank">https://hannaheveringham.bandcamp.com/album/siempre-tiene-flores</a>.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border-radius:12px" src="https://open.spotify.com/embed/album/4iQwa1mRqSmNovLKJgWVC3?utm_source=generator" width="100%" height="352" frameBorder="0" allowfullscreen="" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" loading="lazy"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe id="embedPlayer" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/siempre-tiene-flores/1728758868?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" height="450px" frameborder="0" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" style="width: 100%; max-width: 660px; overflow: hidden; border-radius: 10px; transform: translateZ(0px); animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: rgb(228, 228, 228);"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border: 0; width: 350px; height: 820px;" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=2721329423/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/package=263612668/transparent=true/" seamless><a href="https://hannaheveringham.bandcamp.com/album/siempre-tiene-flores">Siempre Tiene Flores by Hannah Everingham</a></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-26755731818701072302024-03-16T10:00:00.031+01:002024-03-16T10:00:00.135+01:00Kacey Musgraves - Deeper Well<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">Na het in alle opzichten geweldige Golden Hour viel Kacey Musgraves diep met het haar mislukte breakup album Star-Crossed, maar ze revancheert zich op indrukwekkende wijze met het ingetogen en folky Deeper Well<br /></span></b>Kacey Musgraves moest zichzelf opnieuw uitvinden na het niet erg geslaagde breakup album Star-Crossed en laat op Deeper Well horen dat ze hier glansrijk in geslaagd is. De Amerikaanse muzikante kiest op Deeper Well vooral voor invloeden uit de folk en voor een geluid zonder opsmuk, al is de productie van het album bijna stiekem toch van een grote schoonheid. Kacey Musgraves zingt ook op Deeper Well weer de sterren van de hemel, maar heeft na het tegenvallende vorige album ook de kunst van het schrijven van zeer memorabele popsongs weer hervonden. Het zijn songs die je na een keer horen voorgoed wilt koesteren en Deeper Well wordt echt alleen maar mooier en interessanter.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSn0Hlw6Na-htKgPLZqI6QIaLPMDzjzyHp0STGZ6hDwuGl0TdL78VJoEICGQmDDCSN_aG2vh-SMYk0xI51zhfs1ubDRAYn0OdfzVs9rDWS61fWlF0srG9sxWg8Rx-EoQau2KshdWOK8x6TqTSoGulJhehjjrscxZ5SxGUINj4M6h0as40ac4qbzAvW/s934/kacey24.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSn0Hlw6Na-htKgPLZqI6QIaLPMDzjzyHp0STGZ6hDwuGl0TdL78VJoEICGQmDDCSN_aG2vh-SMYk0xI51zhfs1ubDRAYn0OdfzVs9rDWS61fWlF0srG9sxWg8Rx-EoQau2KshdWOK8x6TqTSoGulJhehjjrscxZ5SxGUINj4M6h0as40ac4qbzAvW/w640-h480/kacey24.jpg" width="640" /></a></div><br />Ik heb enorm zwak voor Same Trailer Different Park uit 2013 en Pageant Material uit 2015, maar mijn liefde voor de muziek van Kacey Musgraves steeg pas echt tot bijna angstaanjagend grote hoogten toen in 2018 Golden Hour verscheen. Het mede door Ian Fitchuk en Daniel Tashian geproduceerde album bevatte wat minder country en wat meer pop en kreeg daarom vooral het etiket countrypop opgeplakt. Ik ben zelf zeker niet vies van goed gemaakte countrypop en schaar Golden Hour persoonlijk onder de allerbeste albums in het genre en bovendien tot mijn favoriete albums aller tijden. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ook zes jaar later word ik nog altijd heel gelukkig van Golden Hour, dat ik koester van de eerste tot en met de laatste track. Opvolger Star-Crossed kwam in 2021 daarentegen heel hard aan en zeker niet in positieve zin. Het breakup album van Kacey Musgraves had een van melancholie overlopend countryalbum zonder opsmuk kunnen zijn, maar het werd een vooral elektronisch ingekleurd, nogal overgeproduceerd en over het algemeen zouteloos popalbum. Met de zang van Kacey Musgraves was niet zo heel veel mis op Star-Crossed, maar het album moest het doen zonder de zo memorabele popsongs van zijn voorgangers. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Die memorabele popsongs zijn gelukkig weer terug op het deze week verschenen Deeper Well, dat normaal gesproken mijn jaarlijstje gaat aanvoeren dit jaar. Ondanks het totaal mislukte Star-Crossed heeft Kacey Musgraves voor Deeper Well wederom een beroep gedaan op producers Daniel Tashian en Ian Fitchuk, die dit keer gelukkig weer wel vakwerk hebben afgeleverd. Op het in de legendarische Electric Lady studio in New York opgenomen Deeper Well verlaat Kacey Musgraves de weinig aansprekende en gladde popmuziek van Star-Crossed en keert ze terug naar de Amerikaanse rootsmuziek. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Zeker vergeleken met Same Trailer Different Park en Pageant Material hebben invloeden uit de country flink aan terrein verloren, want op Deeper Well staan vooral folksongs. Deeper Well ligt in muzikaal opzicht het dichtst bij Golden Hour, maar de twee albums zijn zeker niet tegen elkaar inwisselbaar. Op Deeper Well kiest Kacey Musgraves voornamelijk voor behoorlijk ingetogen en op het eerste gehoor nogal sober ingekleurde songs en niet voor het rijke en kosmische geluid van Golden Hour. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Veel songs op Deeper Well worden gedomineerd door akoestisch snarenwerk en de unieke en wonderschone stem van Kacey Musgraves, wat een warm en intiem geluid oplevert. De stem van de Amerikaanse muzikante is nog altijd uit duizenden herkenbaar en betovert veertien tracks lang. Bij vluchtige beluistering lijkt Deeper Well misschien een sober folkalbum, maar luister met de koptelefoon en je hoort hoe rijk en sfeervol het geluid is op het album en hoe knap de productie. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Achter de akoestische gitaren en de stem van Kacey Musgraves zijn subtiele maar bijzonder mooie versiersels van onder andere synths, strijkers, bas en percussie verstopt, wat zorgt voor het beeldende karakter dat ook Golden Hour zo bijzonder maakte. De songs op Star-Crossed gaan bij mij, ook na talloze keren horen, het ene oor in en het andere oor weer uit, maar de songs op Deeper Well zijn me inmiddels stuk voor stuk zeer dierbaar, ook de songs die ik op het eerste gehoor wat gewoontjes vond. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Kacey Musgraves viel diep met het zwaar tegenvallende Star-Crossed, maar heeft de goede vorm van Golden Hour hervonden op het prachtige Deeper Well. Ik moet eerlijk toegeven dat ik na de deceptie van Star-Crossed best opzag tegen het nieuwe album van Kacey Musgraves, maar Deeper Well is nog veel en veel </span><span style="font-family: georgia;">mooier dan in mijn meest positieve verwachtingen. Op naar Paradiso op 1 en 2 mei, maar eerst eindeloos luisteren naar Deeper Well. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span></span></div><div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl/" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCMjMKTpCSlaUlLnJNA5pocZvADjhGZN0XezwhvXyy5W7xCaVvSxfwcsIXEz58_uHzMTOI6hvAGtwfA_gVb2xgE0MXuXC0FBAI2CklgVZ3PPTzl4nq5iFkluO1Q7evdxIVgdDrTNjTCRBaLGiAe0mRVHC97ueLaqeMtmVpendzJ6DTdP0_L5yOakPk/s320/logo.png" width="320" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">Deeper Well van Kacey Musgraves is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14240465/deeper_well_indie_spilled_milk_vnyl/musgraves_kacey" target="_blank">LP (spilled milk), 34,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14240464/deeper_well_cream_vinyl/musgraves_kacey" target="_blank">LP (cream), 34,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14388391/deeper_well_ltdfoldout_poster/musgraves_kacey" target="_blank">CD (limited), 19,99 euro</a></span></div></div><div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14240463/deeper_well_standard_version/musgraves_kacey" target="_blank">CD, 19,99 euro</a></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border-radius:12px" src="https://open.spotify.com/embed/album/5SxZmGwc4eJuPp6PcO4JgJ?utm_source=generator" width="100%" height="352" frameBorder="0" allowfullscreen="" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" loading="lazy"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe id="embedPlayer" src="https://embed.music.apple.com/us/album/deeper-well/1729242096?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" height="450px" frameborder="0" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" style="width: 100%; max-width: 660px; overflow: hidden; border-radius: 10px; transform: translateZ(0px); animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: rgb(228, 228, 228);"></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-37528910100974823112024-03-15T15:00:00.022+01:002024-03-15T15:00:00.344+01:00Slow Hollows - Bullhead<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">De vorige albums van de Amerikaanse band Slow Hollows waren wat wispelturig en schoten alle kanten op, maar binnen het lome indierock geluid met een vleugje roots op Bullhead valt alles op zijn plek<br /></span></b>Er is de afgelopen week niet heel veel geschreven over het nieuwe album van de Amerikaanse band Slow Hollows. Dat is jammer, want Bullhead is wat mij betreft een album dat een breed publiek moet kunnen aanspreken. De band uit Los Angeles heeft een mooi en bijzonder gitaargeluid. Het is een gitaargeluid dat af en toe wordt aangevuld met behoorlijk volle klanken van onder andere de pedal steel, strijkers en synths, wat de band rond Austin Feinstein voorziet van een duidelijk eigen geluid. Het is een geluid met een bijzondere sfeer, die er voor zorgt dat Bullhead van Slow Hollows zich steeds makkelijk opdringt. De vorige albums vind ik niet zo veel, maar dit is echt heel mooi.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_GObg1uUnGDjj1rIS2wW9EJlMfcvDVKyY9RTpy1JuG89CZhQK1YLAxSM2hgaqtrM1fOeXfiMdCMbBqEs6dYup1020Gm3qUlhyphenhyphenHqsBcnRkuSpuB_XY4oseuA-MfcNRqyRjxwFDQMXkLvhs_TIbCA6nm7Zp4-xIIVeaEr-spjCtVFQRMmQWKRz87Fb3/s934/slowhollows.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_GObg1uUnGDjj1rIS2wW9EJlMfcvDVKyY9RTpy1JuG89CZhQK1YLAxSM2hgaqtrM1fOeXfiMdCMbBqEs6dYup1020Gm3qUlhyphenhyphenHqsBcnRkuSpuB_XY4oseuA-MfcNRqyRjxwFDQMXkLvhs_TIbCA6nm7Zp4-xIIVeaEr-spjCtVFQRMmQWKRz87Fb3/w640-h480/slowhollows.jpg" width="640" /></a></div><br />Slow Hollows is een band uit Los Angeles, die deze week met Bullhead haar vierde album heeft afgeleverd. Als de vorige drie albums net zo goed zijn als Bullhead heb ik echt iets gemist de afgelopen jaren, want het nieuwe album van Slow Hollows is bijzonder mooi. Dat hoor je direct in de openingstrack en titeltrack van het album, waarin prachtig klinkende gitaarakkoorden worden gecombineerd met fluisterzachte maar warm klinkende zang, waarna wolkjes synths en pedal steel het prachtige geluid nog wat verder verfraaien. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De eerste track van het nieuwe album van Slow Hollows is prachtig opgebouwd en fascineert door het bijzonder mooie gitaarwerk, maar het is ook een hele goede song. De muziek van de Amerikaanse band, die wordt aangevoerd door Austin Feinstein, klinkt een beetje als 90s indierock, maar dan gecombineerd met een flinke dosis valium. Het tempo ligt lager, de gitaarakkoorden zijn zachter en de zang is dromeriger, maar toch klinkt Bullhead als een gitaaralbum, al hebben de songs van Austin Feinstein door de veelvuldige inzet van de pedal steel ook een Americana gevoel. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">I</span><span style="font-family: georgia;">n de openingstrack wordt de spanning al fraai opgebouwd, maar in het prachtige Homebody doet de band dit nog veel beter door te kiezen voor meer dynamiek en hogere spanningsbogen. En zo valt er in alle songs op het album van alles te beleven. Slow Hollows is een meester in het afwisselen van redelijk sobere en bijna bombastische passages en combineert subtiele gitaarakkoorden moeiteloos met wolken synths en strijkers. Het ene moment klinkt de muziek van de Amerikaanse band loom en dromerig of zelfs bijna slaperig, maar het volgende moment heeft Austin Feinstein toch de indierock stand weer gevonden of schakelt hij naar zwaar aangezette popmuziek uit de jaren 70 en 80. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Bullhead is een album dat me continu aan van alles en nog wat doet denken, maar toch kan ik er geen moment de vinger op leggen. In muzikaal opzicht staat het allemaal als een huis en zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je hoeveel er gebeurt op het album. Zeker als de gitaren domineren en de klanken op Bullhead vrij subtiel zijn vind ik de muziek van Slow Hollows van een bijzondere schoonheid. Het combineert prachtig met de bijzondere zang van Austin Feinstein en als dan ook nog eens een pedal steel opduikt word ik keer op keer overvallen door een gevoel van gelukzaligheid. </span><span style="font-family: georgia;">Bullhead is me ook wel eens wat net te bombastisch, al vind ik de zwaar aangezette klanken ook wel fascinerend, zeker als de songs betrekkelijk loom blijven klinken. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ik heb inmiddels ook geluisterd naar de vorige drie albums en hoewel deze me een stuk minder aanspreken dan Bullhead, ben ik er inmiddels wel van overtuigd dat Austin Feinstein een bijzonder muzikant is, Slow Hollows begon ooit met wat psychedelisch aandoende rockmuziek met een jaren 60 sfeer, kwam vervolgens uit bij zwoele softpop met een scherp randje en schoof hierna op richting jazzy R&B pop. Vervolgens was het bijna vijf jaar stil rond Slow Hollows, maar op Bullhead heeft de band wat mij betreft haar ultieme geluid gevonden. Ik lees nog maar heel weinig over het album, maar Austin Feinstein verdient echt alle aandacht voor de muziek die hij maakt op het verrassende Bullhead. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span></span></div><div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">De muziek van Slow Hollows is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: <a href="https://slowhollows.bandcamp.com/album/bullhead" target="_blank">https://slowhollows.bandcamp.com/album/bullhead</a>.</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="rticle/14242050/bullhead/slow_hollows" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzETU5O9HPP7j55pphELjx7dQX_otQZKRdNtCe-kI2WNws5Uy9dv2St83FZy5vLuVXtaP1_xw22UCUAyv5p0RzUxVs2sYVxnucin6oXTpYuCF-aUyzdf6K-yS4OCPV-WlSHcis3p7HraEY4YA7JxvPGDqcDxOqy5DsnwaR5NiVUaY5QI8SnCksxDGY/s320/logo.png" width="320" /></a></div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">Bullhead van Slow Hollows is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14242050/bullhead/slow_hollows" target="_blank">LP, 34,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14242049/bullhead/slow_hollows" target="_blank">CD, 16,99 euro</a></span></div></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="352" loading="lazy" src="https://open.spotify.com/embed/album/5rvAHDsVCW5SZ9yPLbwD6l?utm_source=generator" style="border-radius: 12px;" width="100%"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" frameborder="0" height="450px" id="embedPlayer" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/bullhead/1721075341?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" style="animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: #e4e4e4; border-radius: 10px; max-width: 660px; overflow: hidden; transform: translateZ(0px); width: 100%;"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=1058938786/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/package=3057611243/transparent=true/" style="border: 0; height: 820px; width: 350px;"><a href="https://slowhollows.bandcamp.com/album/bullhead">Bullhead by Slow Hollows</a></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-5741219987749566302024-03-15T11:00:00.021+01:002024-03-15T11:43:18.852+01:00Barbara Rivage - Tout Sera Beau<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">Een week geleden sprak ik mijn teleurstelling uit over de nieuwe aanwas in de Franse popmuziek, maar door het duo Barbara Rivage en hun debuutalbum Tout Sera Beau is er volop reden tot vreugde<br /></span></b>Barbara Rivage is een Frans duo dat op haar debuutalbum overweg kan met eigentijdse elektronische popmuziek, maar Roxane Argouin en Vivien Tacinelli laten zich ook beïnvloeden door zwoele popmuziek van een aantal decennia geleden en kennen bovendien hun klassiekers binnen het Franse chanson. Het levert met Tout Sera Beau een album op dat onmiddellijk goed is voor lentekriebels, maar de songs van de twee muzikanten uit Rennes zijn in artistiek opzicht interessanter dan je bij eerste beluistering kunt vermoeden. In muzikaal opzicht is het debuutalbum van Barbara Rivage een bijzonder aangename verrassing, die alleen maar groter wordt door de heerlijke zang.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4E-bok56ld4x2FFgTrlqHAcQ5GjU2IB1w6eKiqcSjBV5RQllt6NkxFUk1fCqiqEuiLozrc2Tlx6CabVanlCLuZ9cdLHm_SrODRkPDLvoGvrpOh20ukEeG0evibKHlmfCbKHNG1chn7u9RLu9LoLBpp6TTdxOiRUepyH3yPFDLZkN1ktGR1qHCPKzJ/s934/rivage.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4E-bok56ld4x2FFgTrlqHAcQ5GjU2IB1w6eKiqcSjBV5RQllt6NkxFUk1fCqiqEuiLozrc2Tlx6CabVanlCLuZ9cdLHm_SrODRkPDLvoGvrpOh20ukEeG0evibKHlmfCbKHNG1chn7u9RLu9LoLBpp6TTdxOiRUepyH3yPFDLZkN1ktGR1qHCPKzJ/w640-h480/rivage.jpg" width="640" /></a></div><br />Vorige week riep ik in mijn recensie van het nieuwe album van de Franse muzikante Olivia Ruiz dat er de laatste tijd maar heel weinig interessants gebeurt in de Franse popmuziek. Guuz Hoogaerts, ook bekend als Guuzbourg, van de website Filles Sourires reageerde vrijwel onmiddellijk en beweerde het tegendeel en droeg als bewijsmateriaal een lijstje met mij onbekende namen aan. Het heeft inmiddels een aantal mooie tips opgeleverd met het onlangs verschenen album van Barbara Rivage als voorlopige favoriet. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Barbara Rivage is een duo dat voor de afwisseling eens niet uit Parijs komt maar uit Rennes. Roxane Argouin en Vivien Tacinelli hebben met Tout Sera Beau hun debuutalbum afgeleverd en het is een album waar ik alleen maar heel vrolijk kan worden. Sinds ik het debuutalbum van Barbara Rivage heb ontdekt is de lente begonnen en zijn de lentekriebels weer geactiveerd en dat kan echt geen toeval zijn. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Roxane Argouin en Vivien Tacinelli maken op het eerste album van Barbara Rivage vooral frisse en eigentijds klinkende Franse popsongs. Het zijn popsongs die met enige regelmaat flirten met de dansvloer, maar Tout Sera Beau staat ook vol met lome en zwoele popsongs. Het doet me af en toe wel wat denken aan de muziek van Clara Luciani, al citeerde die op het in de zomer van 2021 verschenen Cœur veel nadrukkelijker uit de archieven van de jaren 70 disco dan Barbara Rivage doet. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Tout Sera Beau heeft af en toe een jaren 70 en jaren 80 vibe, maar het grootste deel van de tijd dompelen Roxane Argouin en Vivien Tacinelli zich onder in een elektrisch klankentapijt dat alleen maar uit het heden kan komen. Ondanks de moderne elektronische klanken heeft Barbara Rivage haar Franse identiteit behouden. Dat heeft alles te maken met de Franstalige teksten, maar ik hoor ook invloeden uit het Franse chanson voorbij komen, waardoor Tout Sera Beau zeker niet inwisselbaar is tegen elektronische popmuziek uit de Verenigde Staten of het Verenigd Koninkrijk. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het klinkt allemaal bijzonder lekker en de zonnestralen vliegen je werkelijk om de oren in de mooi maar ook fantasierijk ingekleurde songs. Het zijn songs met af en toe een nostalgisch tintje, dat het Franse karakter van de muziek van Barbara Rivage benadrukt. In muzikaal opzicht is Tout Sera Beau een album om de lente en zomer mee te omarmen en dat is het ook in vocaal opzicht. Met name de vrouwelijke zang op het album klinkt zwoel en verleidelijk, maar ook een stuk doorleefder dan in het zuchtmeisjes genre. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ik vond Tout Sera Beau van Barbara Rivage onmiddellijk een gouden tip, maar sinds de eerste beluistering ben ik het album steeds meer gaan waarderen. Er valt veel te beleven in de songs van Roxane Argouin en Vivien Tacinelli, die zowel in muzikaal als in vocaal opzicht een knap album hebben afgeleverd en het is knap hoe het man-vrouw duo uit Rennes makkelijk schakelt tussen heerlijk lichtvoetige popsongs en wat weemoediger klinkende songs die laten horen dat de twee zijn opgegroeid op een streng dieet van Franse chansons. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het is misschien al een tijdje stil rond de Franse zangeressen die ik al jaren volg, maar dat betekent zeker niet dat er momenteel niets gebeurt in de Franse popmuziek. Luister bijvoorbeeld maar eens naar het debuutalbum van Barbara Rivage, dat vooralsnog met afstand mijn favoriete Franse popalbum van het laatste jaar of zelfs twee jaar is. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span><br /></span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="352" loading="lazy" src="https://open.spotify.com/embed/album/5ebR1Rasb83xygq1XY8T6s?utm_source=generator" style="border-radius: 12px;" width="100%"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" frameborder="0" height="450px" id="embedPlayer" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/tout-sera-beau/1722063059?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" style="animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: #e4e4e4; border-radius: 10px; max-width: 660px; overflow: hidden; transform: translateZ(0px); width: 100%;"></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-67641273869145520792024-03-14T15:00:00.001+01:002024-03-14T15:00:00.345+01:00Brother Bird - Another Year<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">Caroline Glaser schaart zich als Brother Bird onder de talloze vrouwelijke singer-songwriters in de indiepop en indierock van het moment, maar wat is haar debuutalbum Another Year een aangenaam album<br /></span></b>Probeer als jonge vrouwelijke singer-songwriter met een voorliefde voor indiepop en indierock nog maar eens op te vallen binnen het enorme aanbod van het moment. Het Amerikaanse Brother Bird doet het met Another Year. Het project van Caroline Glaser uit Nashville trekt allereerst de aandacht met een serie uitstekende songs, die na één keer horen in je hoofd zitten. Het zijn songs die bovendien opvallen door de uitstekende en zeker ook karakteristieke zang op het album en door de smaakvolle en gevarieerde instrumentatie. Verzadiging dreigt al een tijdje in dit genre, maar Another Year van Brother Bird is een album dat ik niet graag had gemist en dat me in een paar dagen tijd zeer dierbaar is geworden.</span><br /><br /></span><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWAhSBTiHVRzhS8ml_b3BjIXxRVtwBNIdcmA3dvR1MTlqVEQMIoB5FkCyZyXN8_rC2IjfAPLRsyWVEnwQmSWdrToBPP-3yjX1YwIcRRBPEbdLJF5tPa-LJO5H5pTFA1KFraGVcKjTa3tEwftf8WV7NjzSeDRAT4a7npK3-DNMtJF37IfwEx5RLSFJ1/s934/brotherbird24.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWAhSBTiHVRzhS8ml_b3BjIXxRVtwBNIdcmA3dvR1MTlqVEQMIoB5FkCyZyXN8_rC2IjfAPLRsyWVEnwQmSWdrToBPP-3yjX1YwIcRRBPEbdLJF5tPa-LJO5H5pTFA1KFraGVcKjTa3tEwftf8WV7NjzSeDRAT4a7npK3-DNMtJF37IfwEx5RLSFJ1/w640-h480/brotherbird24.jpg" width="640" /></a></div><br />Ik neem me iedere week voor om voor de afwisseling eens geen nieuw album van een jonge vrouwelijke singer-songwriter met een voorliefde voor indiepop en indierock te bespreken op de krenten uit de pop. Het aanbod in het genre is immers zo groot dat verzadiging al een tijdje op de loer ligt, terwijl het maar heel weinigen gegeven is om een album te maken dat zich kan meten met het beste dat in het genre is verschenen de afgelopen jaren. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ik had deze week echter geen rekening gehouden met de release van Another Year, het debuutalbum van Brother Bird. Het is een album dat aansluit bij flink wat albums die de afgelopen jaren zijn verschenen in de indiepop en indierock, maar toch heeft Another Year van Brother Bird wat mij betreft een duidelijk eigen geluid. Het is een geluid dat ik direct heel mooi vond, waarna het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante me heel snel wist te overtuigen en uitgroeide tot een van mijn favoriete nieuwe albums van deze week. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Brother Bird is een project van Caroline Glaser uit Nashville, Tennessee, die op haar eerste album verrast met frisse en toch ook eigenzinnige popsongs. Another Year opent met een zachte en lieve popsong, waarop het label ‘bedroom pop’ niet zou misstaan, tot de gitaren aan het eind van de songs toch opeens wat steviger klinken en Caroline Glaser bovendien wat krachtiger zingt. Brother Bird opereert vaker op het snijvlak van indiepop en indierock, maar de songs van de Amerikaanse muzikante blijven ook wanneer de gitaren wat steviger mogen uithalen redelijk zacht en aangenaam melodieus. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het is een geluid waarin de zang van Caroline Glaser makkelijk overeind blijft en het is deze zang die mijn enthousiasme voor het album in eerste instantie aanwakkerde. De zang op Another Year is zoals gezegd redelijk zacht en hier en daar wat meisjesachtig, maar Caroline Glaser beschikt ook over een karakteristieke en wat mij betreft zeer aangename stem, die ook een ruw randje heeft. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ook in muzikaal opzicht slaagt de muzikante uit Nashville er wat mij betreft in om op te vallen. Dat doet ze door in een aantal songs flink wat dynamiek toe te voegen, maar Brother Bird experimenteert op Another Year ook met veelkleurig gitaarwerk en bijzondere uitstapjes met keyboards. Waar veel albums in het genre uiteindelijk wat eenvormig klinken, wat overigens geen bezwaar hoeft te zijn, varieert Caroline Glaser er flink op los in haar songs, waardoor haar debuutalbum steeds weer een andere afslag neemt. </span><span style="font-family: georgia;">Het maakt niet zoveel uit welke afslag Another Year neemt, want de songs van de Amerikaanse muzikante zijn zonder uitzondering aansprekend. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Feit blijft dat het flink dringen is in dit genre, waardoor de kans dat Brother Bird zich met Another Year flink in de kijker speelt niet zo heel groot is. Het zou wat mij betreft echter jammer zijn wanneer het debuutalbum van Caroline Glaser onder sneeuwt. Daarvoor laat de Amerikaanse muzikante in muzikaal en vocaal opzicht en als songwriter teveel talent horen. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Hoogtepunt op het album is wat mij betreft het prachtige Ghost, waarin de zang echt bijzonder mooi is en ook de sfeervolle instrumentatie zich makkelijk weet te onderscheiden. Het klinkt een beetje als Mazzy Star met een eigentijdse touch en dat is een fraaie kers op een bijzonder smakelijke taart. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">De muziek van Brother Bird is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: <a href="https://brotherbird.bandcamp.com/album/another-year" target="_blank">https://brotherbird.bandcamp.com/album/another-year</a>.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="352" loading="lazy" src="https://open.spotify.com/embed/album/1rqYXJZOIhp5iqK2dhLtUo?utm_source=generator" style="border-radius: 12px;" width="100%"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" frameborder="0" height="450px" id="embedPlayer" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/another-year/1714838656?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" style="animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: #e4e4e4; border-radius: 10px; max-width: 660px; overflow: hidden; transform: translateZ(0px); width: 100%;"></iframe></span></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-46835599795306557422024-03-13T15:00:00.002+01:002024-03-13T15:51:36.805+01:00Kim Gordon - The Collective<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">Voormalig Sonic Youth bassist Kim Gordon heeft met The Collective een rauw en experimenteel album gemaakt, dat af en toe behoorlijk schuurt, maar dat je bij de strot grijpt wanneer alles op zijn plek valt <br /></span></b>Kim Gordon gaat sinds het uit elkaar vallen van Sonic Youth in 2011 haar eigen weg en dat is een weg waarop het experiment niet wordt geschuwd. Ik had er tot dusver niet heel veel mee en had bij eerste beluistering ook niets met The Collective, maar wat is het een fascinerend album. Het is een rauw en experimenteel album met hevig vervormde gitaren en elektronica, duistere beats en de gesproken zang van de Amerikaanse muzikante. Kim Gordon verliest de popsong met een kop en een staart heel ver uit het oog, maar ze houdt de aandacht desondanks makkelijk vast met de bijzondere songs op The Collective. Het zijn songs die mooi zijn van lelijkheid, maar als het album je grijpt is de grip ook stevig.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1lvOoir1_yZ5fQXv4EupGkDM89ogPjbZE_6CvsbD6gCZZ-DS5q49JiRslQ7Iw2WADbYMCtbLgLCxnmVn5JP3Dtmlr1D-69UeW06fsXyDcYziSdFFG4nEcCCV_BEoFM-1c2d5x0XG69EP8IpyRZd25F_xUUhBXzLx6U3KWNpjSM_D2vI540lr4hQcD/s934/kimgordon24.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1lvOoir1_yZ5fQXv4EupGkDM89ogPjbZE_6CvsbD6gCZZ-DS5q49JiRslQ7Iw2WADbYMCtbLgLCxnmVn5JP3Dtmlr1D-69UeW06fsXyDcYziSdFFG4nEcCCV_BEoFM-1c2d5x0XG69EP8IpyRZd25F_xUUhBXzLx6U3KWNpjSM_D2vI540lr4hQcD/w640-h480/kimgordon24.jpg" width="640" /></a></div><br />Kim Gordon verhuisde in 1980 naar New York en wilde het daar gaan maken als kunstenaar. Ze kwam echter terecht in de muziekscene van New York en liep daar haar latere echtgenoot Thurston Moore tegen het lijf. In 1981 formeerden Kim Gordon, Thurston Moore en Lee Ranaldo de band Sonic Youth, die een paar jaar later met het toevoegen van Steve Shelley haar ultieme bezetting zou krijgen. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Sonic Youth groeide vanaf de tweede helft van de jaren 80 uit tot een grote band en leverde met Sister uit 1987 en Daydream Nation uit 1988 twee jaren 80 klassiekers af. Het zijn wat mij betreft de twee beste albums van Sonic Youth, maar het oeuvre van de New Yorkse band bevat absoluut meer memorabele albums. In 2011 kwam er helaas een abrupt einde aan het bestaan van de band toen het huwelijk van Kim Gordon en Thurston Moore op de klippen liep. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Kim Gordon maakte vervolgens met gitarist Bill Nace muziek onder de naam Body/Head en maakte met gitarist Alex Knost een album als Glitterbust. De Amerikaanse muzikante schreef bovendien haar memoires en kondigde een solocarrière aan. Buiten haar memoires (Girl In A Band) heb ik tot dusver een vrij moeizame relatie met alles dat Kim Gordon na het uit elkaar vallen van Sonic Youth heeft gemaakt, al vond ik het in 2019 verschenen No Home Record op zich best een interessant album. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ook het deze week verschenen The Collective zou ik zomaar kunnen hebben weggezet als ‘best een interessant album’. En vervolgens had ik het album waarschijnlijk terzijde geschoven, want The Collective is zware kost. Dat blijkt direct in de openingstrack waarin vervormde elektronica en gitaren en een monotone beat worden gecombineerd met de bijna gesproken zang van Kim Gordon, die alles wat ze in haar koffer stopt voorbij laat komen, inclusief een flink deel van het assortiment van een goed gesorteerde drogisterij. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het staat ver af van de pop- of rocksongs waar ik normaal gesproken een zwak voor heb, maar op een of andere manier intrigeerde BYE BYE, de openingstrack van The Collective, me. Dat deed vervolgens ook de rest van het album, al doet Kim Gordon heel veel dingen waar ik normaal gesproken niet gek op ben. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De vervormde gitaren en elektronica, de beats en de praatzang van Kim Gordon keren terug in heel veel songs op het album en op het overgrote deel van het album is de redelijk toegankelijke popsong ver weg. Op The Collective werkt Kim Gordon, die vorig jaar haar zeventigste verjaardag vierde, samen met producer Justin Raisen, die tot dusver vooral actief was in de hiphop en de rap, wat je hoort in de beats op het album. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Justin Raisen heeft The Collective voorzien van een donker en dreigend geluid, dat piept en kraakt en continu schuurt. Voor liefhebbers van lekker in het gehoor liggende popsongs is het absoluut even doorbijten, maar wanneer je eenmaal in de flow van het album terecht komt, begint The Collective hopeloos te intrigeren. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De industriële elektronica en gitaren en de rauwe beats die het ene moment nog vooral tegen de haren in streken zijn opeens functioneel, terwijl de monotone praatzang van Kim Gordon het ene na het andere relevante thema aan snijdt. Wanneer vervolgens ook nog eens noisy gitaren door alle elektronica heen snijden heeft The Collective opeens een bijzondere schoonheid. The Collective is wat mij betreft een album waarover je vooral niet te snel moet oordelen. Het is een album dat je moet ondergaan, waarna je het verafschuwt of er tegen de verwachtingen in toch van gaat houden, zoals mij dat is overkomen. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span></span></div><div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">De muziek van Kim Gordon is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: <a href="https://kimgordon.bandcamp.com/album/the-collective" target="_blank">https://kimgordon.bandcamp.com/album/the-collective</a>.</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><span style="color: #0b5394;"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl1sHMrWl37opv_rkZ21o85VOET0ZIr0cFeXJzhIp5LHFVX4rUn-A8OIvPHuaKQQqb6Q94wE4MMNMvIFDzwkaQvtE4F6HqMoZKAwgU5ac6ifswlDsIGN4fOk4xzTrVaPpAKUrZFrLF4BHt0fcIT9V1FVVGo_U829lukwmW4ApSMpmjoDU60t7aoJjw/s320/logo.png" width="320" /></span></a></div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">The Collective van Kim Gordon is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14174379/the_collective_coke_bottle_green/gordon_kim" target="_blank">LP (coke bottle green), 26,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14174377/the_collective/gordon_kim" target="_blank">LP, 26,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14174378/the_collective/gordon_kim" target="_blank">CD, 16,99 euro</a></span></div></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border-radius:12px" src="https://open.spotify.com/embed/album/4j9UADX3wZtXWolDNT3y3x?utm_source=generator" width="100%" height="352" frameBorder="0" allowfullscreen="" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" loading="lazy"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe id="embedPlayer" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/the-collective/1719712035?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" height="450px" frameborder="0" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" style="width: 100%; max-width: 660px; overflow: hidden; border-radius: 10px; transform: translateZ(0px); animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: rgb(228, 228, 228);"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border: 0; width: 350px; height: 853px;" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=1942677175/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/package=1578641505/transparent=true/" seamless><a href="https://kimgordon.bandcamp.com/album/the-collective">The Collective by Kim Gordon</a></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-70314336139107885192024-03-13T11:00:00.025+01:002024-03-13T11:00:00.154+01:00Hannah Frances - Keeper Of The Shepherd<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">De Amerikaanse muzikante Hannah Frances heeft met Keeper Of The Shepherd een eigenzinnig album gemaakt, dat zowel qua instrumentatie als qua zang afwijkt van wat gangbaar is, maar dat na een tijdje begint te overtuigen<br /></span></b>Ik had Keeper Of The Shepherd van Hannah Frances eigenlijk al terzijde geschoven, toen de alternatieve Amerikaanse muziekpers op de proppen kwam met jubelrecensies. Ik hoorde het er niet direct aan af, maar het nieuwe album van Hannah Frances is ook geen makkelijk album. De muzikante uit Chicago heeft een bijzondere manier van zingen, wat in combinatie met de eveneens afwijkende instrumentatie een nogal heftig album oplevert. Ik vond het in eerste instantie wat te veel van alles, maar op een gegeven moment begon ik te houden van de intense muziek van Hannah Frances, die zich voor de afwisseling eens niet conformeert aan het stramien van de indiefolk en indierock van het moment.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTNjHifVbbOuMExbYvkyQNKCUXVa5gFJbGudbGoIuTw5hFr_nfpsmzQSVKSRigx-RfFZzjzJPVhDlSbkbZ_eA0OpZ1JOzzGvchVMqlGtUXyAhCHrZuC-UCgQlUUtJ1zONSnZWUGe1s0EBNidq5IgIYKI_Jblyt_fntesahUfcreqm2UIARkZgrLsW7/s934/hannahf24.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTNjHifVbbOuMExbYvkyQNKCUXVa5gFJbGudbGoIuTw5hFr_nfpsmzQSVKSRigx-RfFZzjzJPVhDlSbkbZ_eA0OpZ1JOzzGvchVMqlGtUXyAhCHrZuC-UCgQlUUtJ1zONSnZWUGe1s0EBNidq5IgIYKI_Jblyt_fntesahUfcreqm2UIARkZgrLsW7/w640-h480/hannahf24.jpg" width="640" /></a></div><br />Keeper Of The Shepherd van Hannah Frances verscheen een kleine twee weken geleden, maar kwam in eerste instantie niet door mijn selectie, mede omdat het aanbod van albums van vrouwelijke singer-songwriters in de indie hoek momenteel wel erg groot is. De Amerikaanse muziekwebsite Pitchfork schaart het album deze week echter onder de beste albums van het moment en is ook in haar recensie, die uiteindelijk een ruime 8 als rapportcijfer oplevert, behoorlijk enthousiast over de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ik was de naam van Hannah Frances zelf nog niet eerder tegen gekomen, maar ze loopt al even mee en bracht de afgelopen jaren al twee albums en twee mini-albums uit, waaronder een live-album. Het is me allemaal ontgaan, waar ik overigens niet alleen in sta, en ook Keeper Of The Shepherd maakte zoals gezegd niet onmiddellijk een onuitwisbare indruk. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Dat lag vooral aan de stem van Hannah Frances, die weliswaar bijzonder is, maar op het eerste gehoor ook wat onvast klinkt. Nu zijn onvaste vocalen de afgelopen jaren, onder andere door Big Thief’s Adrianne Lenker, tot kunst verheven, maar ik moet er nog altijd op zijn minst aan wennen. Nu ik gewend ben aan de stem van Hannah Frances vind ik de zang op Keeper Of The Shepherd niet zozeer onvast maar vooral eigenzinnig. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De muzikante uit Chicago, Illinois, zingt met heel veel expressie, kracht, emotie en dynamiek en heeft bovendien een bijzondere manier van zingen. Ze rekt de meeste noten lang uit en stopt ook nog eens heel veel woorden in haar songs, waardoor de zang vrijwel continu aanwezig is in de ook nog eens behoorlijk lange songs. Er zitten daarom weinig rustpunten in de songs op Keeper Of The Shepherd, waardoor ze wat vermoeiend overkomen. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Dat volle karakter van de songs op het album wordt versterkt door het gitaarspel van de Amerikaanse muzikante. Het is fraai folky gitaarspel, dat vooral herinnert aan de Amerikaanse psychedelische folk uit de jaren 60, maar Hannah Frances kan ook kiezen voor steviger gitaarspel en dan opschuiven van indiefolk naar indierock. </span><span style="font-family: georgia;">Het soms behoorlijk volle geluid op Keeper Of The Shepherd wordt verder verrijkt met bijdragen van pedal steel, cello en houtblazers, die over het algemeen subtiele bijdragen toevoegen aan de songs van Hannah Frances. Ook als de instrumentatie behoorlijk sober is, klinkt het door de zang nog op een of andere manier vol.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Bij beluistering van Keeper Of The Shepherd heb ik af en toe associaties met Grace van Jeff Buckley. Niet vanwege de stem, niet vanwege de muziek en ook niet vanwege het genre, maar wel door het volle of zelfs overweldigende karakter van de meeste songs van Hannah Frances. Ik ben nog niet zo enthousiast als Pitchfork (of PopMatters dat het album zelfs een 9 geeft), maar hoor inmiddels wel wat de Amerikaanse muziekwebsite zo goed vindt aan het album. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Hannah Frances doet op Keeper Of The Shepherd nadrukkelijk haar eigen ding en doet dat met veel gevoel. Het levert een heftig album op door de zeer persoonlijke teksten en de eigenzinnige zang en instrumentatie, maar als je het album een paar keer op je in hebt laten werken valt er veel op zijn plek. Hannah Frances begint bij de eigenzinnige Amerikaanse folk uit de jaren 60, voegt wat Joni Mitchell toe en sleept haar songs vervolgens op fascinerende wijze het heden in. Keeper Of The Shepherd is geen album om lekker voort te laten kabbelen op de achtergrond, maar het is een intens album dat je moet ondergaan. Ik ben inmiddels overtuigd. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span></span></div><div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">De muziek van Hannah Frances is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: <a href="https://hannahfrances.bandcamp.com/album/keeper-of-the-shepherd" target="_blank">https://hannahfrances.bandcamp.com/album/keeper-of-the-shepherd</a>.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border-radius:12px" src="https://open.spotify.com/embed/album/36z8ptLj0Dag5rxBmwvFxe?utm_source=generator" width="100%" height="352" frameBorder="0" allowfullscreen="" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" loading="lazy"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe id="embedPlayer" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/keeper-of-the-shepherd/1717706603?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" height="450px" frameborder="0" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" style="width: 100%; max-width: 660px; overflow: hidden; border-radius: 10px; transform: translateZ(0px); animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: rgb(228, 228, 228);"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border: 0; width: 350px; height: 754px;" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=1480479094/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/package=2551138903/transparent=true/" seamless><a href="https://hannahfrances.bandcamp.com/album/keeper-of-the-shepherd">Keeper of the Shepherd by Hannah Frances</a></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-71893996514348993872024-03-12T15:00:00.018+01:002024-03-12T15:00:00.133+01:00Amelia Coburn - Between The Moon And The Milkman<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">Amelia Coburn is binnen de Britse folk al een tijdje een hele grote belofte en maakt dat helemaal waar op het uitstekende, door Bill Ryder-Jones geproduceerde, Between The Moon And The Milkman<br /></span></b>Direct vanaf de eerste noten van haar debuutalbum Between The Moon And The Milkman doet Amelia Coburn iets met je. Ze beschikt over een zeer karakteristieke stem, waar ik persoonlijk even aan moest wennen, maar die ik inmiddels prachtig vind. Het is een stem die het goed doet in de Britse folk, die een zeer prominente rol speelt op het debuutalbum van de Britse muzikante, maar Amelia Coburn teert zeker niet alleen op de rijke tradities van de Britse folk. Het door Bill Ryder-Jones geproduceerde Between The Moon And The Milkman slaat meerdere wegen in en trekt continu de aandacht met een mooie stem, fraaie klanken en songs die bol staan van de creativiteit.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijL7sdxnFZTwm-MYGNVusRVyjvPKgvhRAczmxjl1oNP9hsD-e5kxQh1uFqlh45PZ6ZpqN7lixczMSQKnP88l8QB_NacII0n25hpuRC3cmNVYgbKZwK6WqawkSLlz7pZxk9ijvJaOyMVkSGhcLpF7OnD7HnZUUtOE6C4gcvCBIb_Lv5d0mRzaI8ScRs/s934/coburn24.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijL7sdxnFZTwm-MYGNVusRVyjvPKgvhRAczmxjl1oNP9hsD-e5kxQh1uFqlh45PZ6ZpqN7lixczMSQKnP88l8QB_NacII0n25hpuRC3cmNVYgbKZwK6WqawkSLlz7pZxk9ijvJaOyMVkSGhcLpF7OnD7HnZUUtOE6C4gcvCBIb_Lv5d0mRzaI8ScRs/w640-h480/coburn24.jpg" width="640" /></a></div><br />Between The Moon And The Milkman van Amelia Coburn opent als een behoorlijk traditioneel klinkend Brits folkalbum. Zowel de muziek als de zang herinneren aan de Britse folk uit de jaren 70 of eerder en dat is een genre waar ik meestal niet zo heel goed mee uit de voeten kan, al zijn er absoluut uitzonderingen. Op een of andere manier werd ik echter geraakt door de bijzondere stem van de jonge Britse muzikante, die met Between The Moon And The Milkman haar debuutalbum aflevert. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Amelia Coburn beschikt over een heldere en behoorlijk hoge stem, die gemaakt is voor traditionele Britse folk. Het is een stem die naarmate het album vordert steeds mooier wordt en dat geldt eigenlijk voor alles op Between The Moon And The Milkman. Ook in muzikaal opzicht is het debuutalbum van Amelia Coburn een album dat je niet te makkelijk in een hokje moet duwen. Britse folk uit het verleden is absoluut een inspiratiebron geweest voor de muzikante uit Middlesbrough, maar het album blijft hier zeker niet in steken. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Between The Moon And The Milkman doet me meer dan eens denken aan Call Of The Search, het debuutalbum van Katie Melua. In vocaal opzicht hoor ik met enige regelmaat overeenkomsten tussen Amelia Coburn en Katie Melua en ook in muzikaal opzicht zijn de debuutalbums van de twee singer-songwriters aan elkaar verwant. Katie Melua profiteerde op haar eerste album van de fantastische productie van Mike Batt en ook Amelia Coburn heeft een uitstekende producer weten te strikken. The Moon And The Milkman werd immers geproduceerd door Bill Ryder-Jones, die vorig jaar zijn beste soloalbum tot dusver afleverde, maar ook al naam maakte als producer, onder andere voor Michael Head en Saint Saviour. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Bill Ryder-Jones, die ook tekent voor een flink deel van de instrumentatie, blijft in een aantal tracks redelijk dicht bij de Britse folk, maar begeeft zich met over het algemeen subtiele accenten ook buiten de kaders van het genre. Between The Moon And The Milkman is voorzien van een zeer smaakvol en voornamelijk akoestisch geluid, dat uitstekend past bij de mooie stem van Amelia Coburn, die zelf tekent voor de trefzekere bijdragen van de ukelele. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De jonge Britse muzikante beschikt over een stem waar ik, met name door de hoogte, wel even aan moest wennen, maar als de stem van de Britse muzikante je eenmaal raakt is de liefde voor de zang op het debuutalbum van Amelia Coburn ook direct onvoorwaardelijk. De Britse muzikante overtuigt niet alleen als zangeres, maar ook als songwriter, want de songs op Between The Moon And The Milkman zijn niet alleen veelzijdig, maar zitten ook knap in elkaar. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De Britse singer-songwriter vertelt op haar debuutalbum mooie en vaak poëtische verhalen en verpakt ze in songs die zich vrij makkelijk opdringen, maar die ook interessant en fantasierijk blijven wanneer je ze wat vaker hoort. In een aantal Britse recensies kwam ik de naam van Kate Bush tegen en daar valt wel wat voor te zeggen. Ook voor de vergelijking met Katherine Priddy overigens. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Niet zo gek dus dat Amelia Coburn met name in Britse folk kringen al een tijd wordt gezien als een heel groot talent. Dat talent komt er wat mij betreft helemaal uit op het bijzonder fraaie The Moon And The Milkman, dat wat mij betreft steeds mooier wordt en dat ook zeker de aandacht verdient van een ieder die normaal gesproken geen groot zwak heeft voor Britse folk. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span></span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">De muziek van Amelia Coburn is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: <a href="https://ameliacoburn.bandcamp.com/album/between-the-moon-and-the-milkman" target="_blank">https://ameliacoburn.bandcamp.com/album/between-the-moon-and-the-milkman</a>.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border-radius:12px" src="https://open.spotify.com/embed/album/1IMlWPVGxXMTzryV70976M?utm_source=generator" width="100%" height="352" frameBorder="0" allowfullscreen="" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" loading="lazy"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe id="embedPlayer" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/between-the-moon-and-the-milkman/1718214203?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" height="450px" frameborder="0" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" style="width: 100%; max-width: 660px; overflow: hidden; border-radius: 10px; transform: translateZ(0px); animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: rgb(228, 228, 228);"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border: 0; width: 350px; height: 853px;" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=3529659927/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/package=1693173566/transparent=true/" seamless><a href="https://ameliacoburn.bandcamp.com/album/between-the-moon-and-the-milkman">Between The Moon and The Milkman by Amelia Coburn</a></iframe> </span><br /> </div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-49500287344544802142024-03-11T15:00:00.029+01:002024-03-11T15:00:00.136+01:00The Northern Belle - Bats In The Attic<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">De Noorse Nordicana scene bloeit de afgelopen jaren flink, wat deze week met Bats In The Attic van The Northern Belle wederom een uitstekend rootsalbum met zowel een folky als een lichtvoetig tintje oplevert<br /></span></b>Stine Andreassen is actief in meerdere Noorse bands, maar The Northern Belle is haar thuisbasis. Dat leverde al een aantal uitstekende albums op en ook het deze week verschenen Bats In The Attic is er weer een. De eindeloze Scandinavische winter kleurt muziek uit het hoge noorden vaak donker, maar ook het nieuwe album van The Northern Belle klinkt weer verrassend opgewekt. De band uit Oslo smelt invloeden uit de Britse folk, de Amerikaanse rootsmuziek en tijdloze pop samen tot Nordicana en dat klinkt bijzonder aangenaam. In muzikaal opzicht zet de Noorse band een prima prestatie neer, waarna Stine Andreassen er nog een schepje bovenop doet met haar bijzonder mooie stem.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaBzuU0rRenSTya1f5Ecr9IWz7nSWr8HlU7AJUINAYlxMRpYY-iotn_PJE7gvklAA47DwuPVwPA2KtPmtepqo98Bbm6LqfI8eXX_YF7urDnsRz1LbpGV35X9-h1c79GwsqR8nnSnH7CJTbmjaRKDWa-oLSIHO1DL7PywtBoigCASqB5Onxxxzj0NCo/s934/northernb24.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaBzuU0rRenSTya1f5Ecr9IWz7nSWr8HlU7AJUINAYlxMRpYY-iotn_PJE7gvklAA47DwuPVwPA2KtPmtepqo98Bbm6LqfI8eXX_YF7urDnsRz1LbpGV35X9-h1c79GwsqR8nnSnH7CJTbmjaRKDWa-oLSIHO1DL7PywtBoigCASqB5Onxxxzj0NCo/w640-h480/northernb24.jpg" width="640" /></a></div><br />De muziek van de Noorse band The Northern Belle ontdekte ik aan het eind van 2020, toen ik het album We Wither, We Bloom tegen kwam in een wat obscuur jaarlijstje, dat vooral gevuld was met Amerikaanse rootsmuziek. Noorse popmuziek met invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en zeker ook invloeden uit de Britse folk klinkt vaak wat donker en zwaarmoedig, maar We Wither, We Bloom van The Northern Belle klonk verrassend opgewekt. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De band uit Oslo liet zich op haar album niet alleen beïnvloeden door Amerikaanse rootsmuziek en Britse folk, maar ook door de tijdloze popmuziek van Fleetwood Mac uit de jaren 70, wat een bijzonder aangenaam album opleverde. Het is een album dat mede werd gedragen door de zang van Stine Andreassen, die in 2022 ook opdook in de eveneens Noorse band The Silver Lining, waarin ze de zang deelde met Live Miranda Solberg, die onlangs nog een uitstekend soloalbum uitbracht als Louien. </span><span style="font-family: georgia;">Stine Andreassen maakte in het verleden ook nog deel uit van Darling West, een derde band die de rootsscene van Oslo kleur geeft. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Na We Wither, We Bloom ontdekte ik ook nog de eerste twee albums van The Northern Belle (The Northern Belle uit 2015 en Blinding Blue Neon uit 2018) en was ik bovendien zeer gecharmeerd van het in 2021 verschenen mini-album The Women in Me. Alle reden dus om heel nieuwsgierig te zijn naar het deze week verschenen Bats In The Attic. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Bats In The Attic is een conceptalbum dat losjes is geïnspireerd door de vele brieven die de opa van Stine Andreassen naar haar oma stuurde toen hij op zee of in het buitenland verbleef, maar de Noorse zangeres staat op het album ook stil bij het moederschap en het verlies van dierbaren. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">The Northern Bell maakt ook op Bats In The Attic muziek die zonniger en lichtvoetiger klinkt dan de meeste andere muziek uit Noorwegen. Het album opent met een vooral door Britse folk geïnspireerde zong, maar hierna volgen een aantal bijzonder makkelijk in het gehoor liggende songs. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het zijn songs waarin Stine Andreassen weer makkelijk indruk maakt met haar mooie en gevoelige stem, maar The Northern Belle bestaat ook uit een flink aantal geweldige muzikanten, waaronder de nodige snarenvirtuozen. De Noorse band noemt haar door zowel door Amerikaanse rootsmuziek, Britse folk en Californische popmuziek beïnvloede songs zelf Nordicana en dat label ga ik er in houden. </span><span style="font-family: georgia;">Het Scandinavische karakter van de muziek van de band bevat dit keer overigens ook een subtiel snufje ABBA, al slaat Bats In The Attic nooit te ver door richting pop. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">The Northern Belle heeft op Bats In The Attic niet zo heel veel veranderd aan haar Nordicana, maar het album klinkt in meerdere opzichten nog wat beter dan het fraaie We Wither, We Bloom. De stem van Stine Andreassen vind ik nog wat mooier, zeker wanneer andere leden van de band fraaie harmonieën toevoegen, en ook in muzikaal opzicht is het nieuwe album van The Northern Belle nog wat aansprekender, waarbij met name het gitaarwerk en de pedal steel de aandacht trekken. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Persoonlijk vind ik de wat folky songs op het album, waarin Stine Andreassen vooral zacht zingt, het mooist, maar ook de zonnige popsongs op Bats In The Attic spreken zeer tot de verbeelding. The Northern Belle is helaas nog niet heel bekend, maar de vorige albums van de band waren uitstekend en Bats In The Attic is nog net wat beter. Aanrader dus. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span></span></div><div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">De muziek van The Northern Belle is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Noorse band: <a href="https://thenorthernbelle.bandcamp.com/album/bats-in-the-attic" target="_blank">https://thenorthernbelle.bandcamp.com/album/bats-in-the-attic</a>.</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl/" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><span style="color: #0b5394;"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga49gbvFDbHqA0qaODWjVrw7tH-Rra_80iaJNLdFiQaseF4ia5y4FOO44C8XJB7Q3gIjScc7y4IBLRhScc7L35s9qnHy039ce3X8-twRipG7cnBN5Zzhob5HbLAOv_Bid9BxRlmKNVCTn6VsYBnMKO4b_ku_HSIdeY-Jt26aH1eTfXWGlxNcwq4SY8/s320/logo.png" width="320" /></span></a></div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">Bats In The Attic van The Northern Belle is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/13981417/bats_in_the_attic/northern_belle" target="_blank">LP, 44,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/13981401/bats_in_the_attic/northern_belle" target="_blank">CD, 19,99 euro</a></span></div></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border-radius:12px" src="https://open.spotify.com/embed/album/5V4QRV3V2e1iDBulFf1mK9?utm_source=generator" width="100%" height="352" frameBorder="0" allowfullscreen="" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" loading="lazy"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe id="embedPlayer" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/bats-in-the-attic/1709336242?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" height="450px" frameborder="0" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" style="width: 100%; max-width: 660px; overflow: hidden; border-radius: 10px; transform: translateZ(0px); animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: rgb(228, 228, 228);"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border: 0; width: 350px; height: 853px;" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=665101963/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/package=1598223340/transparent=true/" seamless><a href="https://thenorthernbelle.bandcamp.com/album/bats-in-the-attic">Bats in the Attic by The Northern Belle</a></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-91581900492096261302024-03-10T19:00:00.028+01:002024-03-10T19:00:00.131+01:00Kacey Musgraves - Golden Hour (2018)<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">Kacey Musgraves had in 2018 al twee hele goede albums op haar naam staan, maar Golden Hour is een album waarop echt alles klopt en dat qua zang, muziek, productie en songs ver boven vergelijkbare albums uit steekt<br /></span></b>Ik was, met name door Pageant Material uit 2015, al zeer gesteld op de muziek van Kacey Musgraves, maar met Golden Hour deelde de Amerikaanse muzikante, in ieder geval aan mij, een mokerslag uit. Dat deed het album met het warme en bijzondere geluid, de zeer fraaie productie en de aantrekkelijke en aansprekende songs, maar het was vooral de zang op Golden Hour die mij keer op keer in katzwijm bracht en brengt. Golden Hour is een album dat je talloze keren kunt horen zonder dat het gaat vervelen en iedere keer dat ik naar het album luister blijkt het weer het ultieme feelgood album. Volgende week verschijnt het nieuwe album van Kacey Musgraves, maar Golden Hour zal altijd een heel speciaal plekje in mijn hart houden.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2fLND2I6dnuGorveY6PAXWPjxe4uw7iqaPj3QOETSX1qXNIKfooJjV2AIJewEEGoQvtYT_qFKVHVlFvvgZd_NBO9CxN_gc9VUvj-EB3Dc5CHnFxOQ76TVeGh2Lgy20Tve4wJr_Xxhf84xJ2FuMIo_EjCFQrAqwRcodd4LbsDkXxz7C6w5X_m0vJJ2/s934/kacey2018.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2fLND2I6dnuGorveY6PAXWPjxe4uw7iqaPj3QOETSX1qXNIKfooJjV2AIJewEEGoQvtYT_qFKVHVlFvvgZd_NBO9CxN_gc9VUvj-EB3Dc5CHnFxOQ76TVeGh2Lgy20Tve4wJr_Xxhf84xJ2FuMIo_EjCFQrAqwRcodd4LbsDkXxz7C6w5X_m0vJJ2/w640-h480/kacey2018.jpg" width="640" /></a></div><br />Wanneer ik op de krenten pop een album uit het verleden bespreek, ga ik meestal veel verder terug in de tijd dan slechts zes jaar. Bijna zes jaar geleden verscheen Golden Hour van Kacey Musgraves en het is niet alleen het album dat er in 2018 flink bovenuit stak in mijn jaarlijstje, maar het is bovendien een album dat ik reken tot mijn favoriete albums aller tijden en dat wat mij betreft bovendien moet worden gerekend tot de beste countrypop albums ooit gemaakt. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Kacey Musgraves kwam in 2018 zeker niet uit de lucht vallen. Haar eerste drie albums (Movin' On uit 2002, Wanted: One Good Cowboy uit 2003 en Kacey Musgraves uit 2007) maakte ze in haar tienerjaren en waren zeker niet opzienbarend, maar toen ze na de middelbare school de geboortegrond van Golden in Texas verruilde voor de muziekstad Austin kwam haar carrière na een wat trage start toch op gang. </span><span style="font-family: georgia;">Met het in 2013 verschenen Same Trailer Different Park schaarde Kacey Musgraves zich onder de grote beloften van de countrypop en die belofte maakte ze meer dan waar met het uitstekende Pageant Material uit 2015, dat ook al hele goede zaken deed in mijn jaarlijstje. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Op het in 2018 verschenen Golden Hour viel echter alles op zijn plek. Op het album werkte Kacey Musgraves samen met producers Ian Fitchuk en Daniel Tashian, die het album voorzagen van een prachtig geluid. Het is een geluid waarin traditionele country, kosmische country en Nashville countrypop op fraaie wijze samenvloeiden. Het maakte van Golden Hour zo’n album waar je alleen maar heel gelukkig van kunt worden. Het album had dit effect op mij bij de allereerste beluistering en Golden Hour heeft dit effect nog steeds. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het heeft deels te maken met het prachtige geluid op het album, dat zich onmiddellijk als een warme deken om je heen slaat en dat opvalt door prachtig werk van uiteenlopende snareninstrumenten, waaronder de banjo en de pedal steel, en even fraaie bijdragen van keyboards, die de songs een wat atmosferisch tintje geven. Het zorgde er voor dat in iedere geval Daniel Tashian uitgroeide tot een van de meest gewilde producers in Nashville. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Golden Hour werd verder opgetild door de hoge kwaliteit van de songs, waarvoor Kacey Musgraves mede vertrouwde op haar producers, maar ook een topkracht als Natalie Hemby inschakelde. De meeste verleiding komt op Golden Hour wat mij betreft echter van de prachtige heldere stem van Kacey Musgraves, die mij keer op keer doet smelten en die Golden Hour een uniek karakter geeft. </span><span style="font-family: georgia;">Ik heb de dertien songs op het album inmiddels honderden keren gehoord, want er gaat geen week voorbij zonder naar Golden Hour te luisteren, maar het album gaat nooit vervelen en zorgt nog altijd voor een goed gevoel. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Golden Hour werd in 2021 gevolgd door het breakup album Star-Crossed, dat ik tientallen kansen heb gegeven, maar dat mij, ondanks de stem van Kacey Musgraves en de productie van Ian Fitchuk en Daniel Tashian, op een paar tracks na nooit echt heeft kunnen overtuigen. 2024 wordt hopelijk het jaar van de revanche, want Kacey Musgraves staat dit voorjaar niet alleen twee keer in een uitverkocht Paradiso, maar brengt volgende week ook haar nieuwe album Deeper Well uit. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Deeper Well is vast beter dan het zo teleurstellende Star-Crossed, maar de kans dat Kacey Musgraves Golden Hour gaat overtreffen lijkt me niet heel groot, al hoop ik stiekem op een paar songs van het kaliber van Love Is A Wild Thing of Space Cowboy, wat mij betreft de prijsnummers van Golden Hour, dat ook deze week weer prachtig kleurde bij de voorzichtige lentezon. </span><span style="color: #ffa400; font-family: georgia;">Erwin Zijleman</span></div><div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyiCpNxAeMdCbximvMC6f8liHUFELT4LTaI5NtC-gdnhJw88rRpH7NA7B4Ao58ZS6Hhbhr-gsAotwzgxmQi_CKwLzXIrAhyt3mBmA_x117GkBh2YIZ4A8cH10uKQZxRhDa-O3tpO_bFf2YgMC7NJJcwjSaB0v_MFIQYmuPc06vk02hHkWcL6U29lm3/s320/logo.png" width="320" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">Golden Hour van Kacey Musgraves is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/5878170/golden_hour/musgraves_kacey" target="_blank">LP, 29,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/5878169/golden_hour/musgraves_kacey" target="_blank">CD, 9,99 euro</a></span></div></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border-radius:12px" src="https://open.spotify.com/embed/album/7f6xPqyaolTiziKf5R5Z0c?utm_source=generator" width="100%" height="352" frameBorder="0" allowfullscreen="" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" loading="lazy"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe id="embedPlayer" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/golden-hour/1440918116?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" height="450px" frameborder="0" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" style="width: 100%; max-width: 660px; overflow: hidden; border-radius: 10px; transform: translateZ(0px); animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: rgb(228, 228, 228);"></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-31317000359145181872024-03-10T10:00:00.039+01:002024-03-10T10:00:00.144+01:00Donna Blue - Into The Realm Of Love<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">Het Nederlandse duo Donna Blue heeft met Into The Realm Of Love een betoverend mooi album gemaakt, dat je meeneemt op een fascinerende roadtrip door vervlogen tijden en langs nostalgische klanken<br /></span></b>Danique van Kesteren en Bart van Dalen maakten bijna twee jaar geleden flink wat indruk met het debuutalbum van Donna Blue. Het album nam je vooral mee terug naar de jaren 60, maar beperkte zich niet tot een vaste plek en schuwde uitstapjes door de tijd niet. Op Into The Realm Of Love heeft Donna Blue haar geluid verder geperfectioneerd. De instrumentatie is nog wat mooier en veelzijdiger, de arrangementen zijn van een fascinerende schoonheid en de zang streelt intensief het oor. Ook de songs van het Nederlandse duo zijn beter dan op het debuutalbum en slepen je mee naar andere tijden en uiteenlopende plekken. Het is na een kleine 40 minuten prachtige muziek iedere keer weer ruw ontwaken, maar de 40 minuten van Into The Realm Of Love behouden gelukkig eindeloos hun bijzondere kracht.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisDQrJAo45Zx87YqTSmeQX4Z6SQ_DnaRjJeVA4kHHHrWL0mOxL0APPnVOLlW7igdZY7AseKpqu4VhIU2COGihKe3sMTktVCRv7Jw6UHXf4DmXID5q5HwV7LVxSh22X719TckwwzBnZyg4Zassli7spSNN1lo2_1VlypIGbIjvW3KZqFnniA6IEQ5op/s934/donnablue24.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisDQrJAo45Zx87YqTSmeQX4Z6SQ_DnaRjJeVA4kHHHrWL0mOxL0APPnVOLlW7igdZY7AseKpqu4VhIU2COGihKe3sMTktVCRv7Jw6UHXf4DmXID5q5HwV7LVxSh22X719TckwwzBnZyg4Zassli7spSNN1lo2_1VlypIGbIjvW3KZqFnniA6IEQ5op/w640-h480/donnablue24.jpg" width="640" /></a></div><br />Bijna twee jaar geleden verscheen Dark Roses, het debuutalbum van het Nederlandse duo Donna Blue. Danique van Kesteren en Bart van Dalen namen je met dit album mee op een lange roadtrip vol prachtige beelden. Ik omschreef het in mijn recensie van het album als een buitengewoon fascinerende roadtrip langs onder andere zwoele Franse films uit de jaren 70, ongrijpbare series van David Lynch, de verleiding van Mazzy Star, Californische psychedelica met een vleugje Surf, lome en broeierige zomers, duistere nachtclubs in desolate oorden, een tripje door de woestijn in het zuiden van de Verenigde Staten, een spaghetti western, de zoete klanken van Burt Bacharach, een terugkeer naar het eerste seizoen van Twin Peaks en een orgeltje uit de nalatenschap van Ray Manzarek. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Later in mijn recensie vergeleek ik Dark Roses van Donna Blue ook nog met het fantastische en helaas niet meer op de streaming media diensten te vinden album Slush van de gelegenheidsband OP8 (Lisa Germano, Howe Gelb, Joey Burns en John Convertino), maar waar OP8 in 1997 bleef hangen in de bloedhete woestijn van Arizona, sleurde Donna Blue je op Dark Roses net zo makkelijk naar Parijs, San Francisco of toch naar Twin Peaks. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Deze week is het tweede album van Donna Blue verschenen en al mijn woorden over Dark Roses kan ik ook op Into The Realm Of Love plakken. Ook het tweede album van Danique van Kesteren en Bart van Dalen is goed voor een fascinerende luistertrip zonder grenzen en dwars door de tijd. Ook op Into The Realm Of Love vindt Donna Blue haar inspiratie deels in Parijs en deels in de Verenigde Staten, maar in muzikaal opzicht klinkt het nieuwe album van het Nederlandse duo nog mooier en rijker en ook het beeldende karakter van de muziek van Donna Blue heeft alleen maar aan kracht gewonnen. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Net als Dark Roses neemt ook Into The Realm Of Love je vooral mee terug naar het verleden en dan met name naar de jaren 60. Vanuit de jaren 60 kijkt het album naar onze huidige samenleving en alle problemen waarmee we momenteel worstelen, waardoor Danique van Kesteren en Bart van Dalen ons een beklemmende spiegel voorhouden. Bij beluistering van Into The Realm Of Love is het makkelijk ontsnappen aan de huidige wereldproblemen en eigenaardigheden, want zet de koptelefoon op en je gaat zes decennia terug in de tijd en verblijft vervolgens in zorgeloze oorden. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">In muzikaal opzicht is Into The Realm Of Love, onder andere door het toevoegen van invloeden uit de jazz en werkelijk schitterende strijkersarrangementen, nog een stuk interessanter dan het debuutalbum van Donna Blue en ook de zang van Danique van Kesteren is nog mooier dan op het debuutalbum. Ook de songs van Donna Blue zijn nog een stuk beter dan op het debuutalbum en bieden niet alleen de mogelijkheid om te ontsnappen aan de dagelijkse realiteit, maar wakkeren ook het verlangen naar zomerse temperaturen aan. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Vergeet ondertussen niet te luisteren naar alle wonderschone details op het album. De instrumentatie zit vol bijzondere accenten, de arrangementen zijn betoverend mooi, de zangpartijen zijn om van te watertanden en dit alles is ook nog eens fraai geproduceerd. Het is bijna moeilijk te geloven dat Into The Realm Of Love in de huidige tijd is gemaakt, want het kan bijna niet anders dan dat Serge Gainsbourg en Lee Hazlewood achter de knoppen hebben gezeten bij het opnemen van de prachtige songs van Donna Blue, dat op hetzelfde moment niet gedateerd aan doet. Het debuut van Donna Blue was heel erg goed, maar album nummer twee is van een bijna onrealistische schoonheid. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span><br /></span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">De muziek van Donna Blue is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het label van de Nederlandse band: <a href="https://snowstar.bandcamp.com/album/into-the-realm-of-love" target="_blank">https://snowstar.bandcamp.com/album/into-the-realm-of-love</a>.</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><span style="color: #0b5394;"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN6Fgu2nCOkdSjrL_QOgBBRjOhrevCXuVZ-R6TnofhGw-2g_LKp0bozdwlYYRb9P1A-3jwMHwkdgRx-I_VGM0xxbYRrr2yqs1Yr9hKF_V6iOLxhWnUgtAlDZ8erpc7drtglFuRkUiq6DW-LhEnZCQn5u3VXXFbGDMSVErtn9VgZlnTy91sNN5gBgqi/s320/logo.png" width="320" /></span></a></div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">Into The Realm Of Love van Donna Blue is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14113154/into_the_realm_of_love/donna_blue" target="_blank">LP, 26,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14113153/into_the_realm_of_love/donna_blue" target="_blank">CD, 17,99 euro</a></span></div></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="352" loading="lazy" src="https://open.spotify.com/embed/album/0dkD1sqfOepQOdn0Knsm7K?utm_source=generator" style="border-radius: 12px;" width="100%"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" frameborder="0" height="450px" id="embedPlayer" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/into-the-realm-of-love/1727743453?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" style="animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: #e4e4e4; border-radius: 10px; max-width: 660px; overflow: hidden; transform: translateZ(0px); width: 100%;"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=2218728285/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/package=3460336452/transparent=true/" style="border: 0; height: 853px; width: 350px;"><a href="https://snowstar.bandcamp.com/album/into-the-realm-of-love">Into The Realm of Love by Donna Blue</a></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-20519415235750111542024-03-09T10:00:00.044+01:002024-03-09T10:00:00.138+01:00Norah Jones - Visions<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">Norah Jones slaat op Visions nieuwe wegen in en laat een wat ruwer, energieker en soulvoller geluid horen dan we van haar gewend zijn, wat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht verrassend goed uitpakt<br /></span></b>Ik was zelf best te spreken over het vorige album van Norah Jones, maar de lome jazz van Pick Me Up Off The Floor werd ook wel als wat slaperig ervaren. Op Visions is Norah Jones weer klaarwakker, want het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante sprankelt van begin tot eind. De keuze voor producer Leon Michels levert een veel soulvoller geluid op dan we van haar gewend zijn en het is een geluid met ruwe randjes en scherpe kantjes. Het voorziet de nieuwe songs van Norah Jones van energie en urgentie. Visions is op hetzelfde moment een wat nostalgisch aandoend album, dat stevig put uit de soulmuziek zoals die in de jaren 60 werd gemaakt. Je wist bij Norah Jones zo langzamerhand wel waar je aan toe was, maar met Visions heeft ze een verrassend album afgeleverd.</span></span><div><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY5e8j9wDnCKC_U8NC2C0RuuFjPttxMOuWxWVgfw_7x_ohwO_TM6hjkUkpb61Y29EeFbGx_acQnFti1aQyegFRfYXq2wd8HHQk4MONwPhFsbMYPSMEjTjsPvKJqLp_y5Jb4T1CcXknSjgJvFjFwm5Rta_Zpqd-1OoDPrKn2kA6BjIGYcxtD06mhan9/s934/norah24.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY5e8j9wDnCKC_U8NC2C0RuuFjPttxMOuWxWVgfw_7x_ohwO_TM6hjkUkpb61Y29EeFbGx_acQnFti1aQyegFRfYXq2wd8HHQk4MONwPhFsbMYPSMEjTjsPvKJqLp_y5Jb4T1CcXknSjgJvFjFwm5Rta_Zpqd-1OoDPrKn2kA6BjIGYcxtD06mhan9/w640-h480/norah24.jpg" width="640" /></a></div><br />De naam van Norah Jones is nog altijd stevig verbonden met haar inmiddels ruim twintig jaar oude debuutalbum Come Away With Me. Het album uit 2002 is verreweg het bekendste album van de Amerikaanse singer-songwriter, maar ik vind het persoonlijk niet haar beste album. Dat is wat mij betreft het indringende breakup album The Fall uit 2009, waarop Norah Jones wat afstand nam van haar jazzy geluid en nieuwe wegen verkende. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Wanneer ik het wat overbodige kerstalbum I Dream Of Christmas van eind 2022 niet mee tel, was het in de zomer van 2020 verschenen Pick Me Up Off The Floor tot voor kort het laatste wapenfeit van de muzikante uit New York, die de afgelopen twintig jaar een imposant oeuvre heeft opgebouwd met flink wat hele goede albums. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Pick Me Up Off The Floor volgde op het uitstekende mini-album Begin Again en op beide albums werkte Norah Jones samen met topmuzikanten als Jeff Tweedy, Thomas Bartlett en Brian Blade. Het zijn albums waarop Norah Jones wat opschoof richting ‘late night jazz’, maar slaapverwekkend was het wat mij betreft zeker niet, al werden de albums hier en daar ook omschreven als de mid-life crisis van Norah Jones.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Op het deze week verschenen Visions werkt Norah Jones, net als op haar kerstalbum, samen met producer en multi-instrumentalist Leon Michels, die vooral bekend is van zijn werk met Sharon Jones & The Dap-Kings, Lee Fields & The Expressions en Charles Bradley. Het zijn allemaal namen die verbonden zijn met de soulmuziek en die soulmuziek hoor je ook nadrukkelijk terug op Visions. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De openingstrack van het nieuwe album van Norah Jones klinkt nog enigszins jazzy, maar met name in de koortjes klinkt de Amerikaanse muzikante soulvoller dan op haar vorige albums. Norah Jones verwerkte eerder invloeden uit de soul in haar muziek, maar op Visions omarmt ze het genre een stuk steviger. Het pakt uitstekend uit want haar warme stem gedijt uitstekend in de warmbloedige tracks op het album. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Norah Jones laat zich op Visions ook beïnvloeden door andere genres, wat een verrassend veelzijdig album oplevert. Het is ook een verrassend gedreven en opgewekt klinkend album, dat veel meer pit laat horen dan zijn directe voorgangers. Het is mede de verdienste van de productie van Leon Michels, die Visions heeft voorzien van een soms wat nostalgisch aandoend, maar ook lekker dynamisch en rauw geluid, met hier en daar heerlijk ruw gitaarwerk. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het is een geluid met meer scherpe randjes dan we van Norah Jones gewend zijn, wat ook vraagt om net wat ruwere vocalen. Die laat de Amerikaanse muzikante met veel overtuiging horen, waardoor Visions een in vocaal opzicht indrukwekkend album is. Het nieuwe geluid en de wat minder gepolijste zang zorgen er voor dat Visions duidelijk anders klinkt dan de vorige albums van de muzikante uit New York en het nieuwe geluid bevalt me uitstekend. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Norah Jones neemt je in een aantal tracks op haar nieuwe album mee terug naar de soulmuziek van Motown uit de jaren 60, maar de songs op Visions hebben ook een wat psychedelisch karakter. In muzikaal opzicht sprankelt Visions meer dan welk Norah Jones album dan ook, wat grotendeels de verdienste is van producer en multi-instrumentalist Leon Michels, die het album heeft voorzien van een veelkleurig geluid, maar ook de andere muzikanten op het album, onder wie topdrummer Brian Blade, kunnen er wat van. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Omdat ook de songs op Visions zeer aansprekend zijn en zich veel meer opdringen dan de songs op de vorige albums, durf ik na een paar keer horen al wel te beweren dat Norah Jones met Visions een van haar beste albums tot dusver heeft afgeleverd en misschien zelfs wel haar beste. Het is een knappe prestatie en een zeer aangename verrassing. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span></span></div><div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNy3lmD9Cdatf66hoyxvUm9byZHpgmMyg7zZSIWVZGglJkOD64CHyF_3zXim_J-V8YvUbhjHwbdgmuGKeqlg1RlBZf3DfLXbXo8IrlsJ3hBuH4zVgtwCChSn8fT4T9i3Rq__7c6B8AoHR9AW1iB1wuRX9S9LQClWSD5rmMWuRrC231d2M-1WndDsRV/s320/logo.png" width="320" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">Visions van Norah Jones is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14179122/visions_sun_kissed_vinyl/jones_norah" target="_blank">LP (sun kissed), 29,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14179123/visions_black_vinyl/jones_norah" target="_blank">LP, 29,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14179124/visions/jones_norah" target="_blank">CD, 18,99 euro</a></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="352" loading="lazy" src="https://open.spotify.com/embed/album/59Gsd0DGxyhKyuHkhCV4Hq?utm_source=generator" style="border-radius: 12px;" width="100%"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" frameborder="0" height="450px" id="embedPlayer" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/visions/1725041334?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" style="animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: #e4e4e4; border-radius: 10px; max-width: 660px; overflow: hidden; transform: translateZ(0px); width: 100%;"></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-53497021506063035752024-03-08T15:00:00.024+01:002024-03-08T15:00:00.128+01:00Olivia Ruiz - La Réplique<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">Het is wel eens drukker geweest in de Franse popmuziek, maar met La Réplique levert Olivia Ruiz een interessant album af, dat de zwoele zomerhits zeker niet schuwt, maar dat ook dieper kan graven<br /></span></b>Olivia Ruiz ken ik uit een ver verleden, maar haar laatste paar albums vielen me niet op. Het deze week verschenen La Réplique doet dat weer wel. Enerzijds door het vermogen om de zon onmiddellijk nog wat feller te laten schijnen en anderzijds door muziek te maken die de fantasie en de nieuwsgierigheid prikkelt. La Réplique bevindt zich met grote regelmaat binnen mijn muzikale comfort zone, maar ook de uitstapjes hier buiten kan ik in de meeste gevallen goed hebben. De instrumentatie op La Réplique is smaakvol en soms verrassend en dat geldt ook voor de songs van Olivia Ruiz, die ook nog eens een prima zangeres is. Een prima album al met al. </span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2smxqpdw-yJAL5meUH4gJ7E9UOoIx8gXqr4k-x2_R1nBmy2KU9Ooss2ve3-PupT34VRjdO2jvGOp8s2_B14A7Ai_tHqmaqj9h1rY7vC9sBqI7ySWRQFF0EZa6pMr3qcZuLKl-v9bRPyUT9SHJZOvWSxqRcNf7yw1FEs-7k1xW2fbnpdO_d4dJBB_8/s934/oliviaruiz24.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2smxqpdw-yJAL5meUH4gJ7E9UOoIx8gXqr4k-x2_R1nBmy2KU9Ooss2ve3-PupT34VRjdO2jvGOp8s2_B14A7Ai_tHqmaqj9h1rY7vC9sBqI7ySWRQFF0EZa6pMr3qcZuLKl-v9bRPyUT9SHJZOvWSxqRcNf7yw1FEs-7k1xW2fbnpdO_d4dJBB_8/w640-h480/oliviaruiz24.jpg" width="640" /></a></div><br />J'aime Pas L'amour en La Femme Chocolate, de eerste twee albums van de Franse muzikante Olivia Ruiz, kocht ik een kleine twintig jaar geleden in een enorme supermarkt in de Dordogne. Het voorzag de lange autoritten op het Franse platteland van een aangenaam Frans tintje, al sprongen de albums van Olivia Ruiz er niet echt uit binnen het stapeltje albums dat ik destijds had gescoord en werden het geen onvoorwaardelijke liefdes zoals de albums van Berry, Rose en Zaz die ik een paar jaar later op de kop tikte in de lokale supermarché. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Hoewel ik de Franse popmuziek zeker probeer te volgen heb ik de vier albums die Olivia Ruiz maakte tussen 2008 en 2016 niet opgemerkt, maar deze week trok ze direct mijn aandacht met het na een stilte van ruim zeven jaar verschenen La Réplique. De spoeling in het genre lijkt de laatste tijd wat dunner dan een paar jaar geleden, dus ik was wel weer eens toe aan Franstalige popmuziek. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Als ik mag kiezen heb ik een voorkeur voor albums van Franse zangeressen die de perfecte balans hebben gevonden tussen het relatief zware Franse chanson en de lichtvoetige Franse popmuziek die wordt verzameld onder de misschien wat denigrerende naam ‘zuchtmeisjespop’. Olivia Ruiz blijft op La Réplique redelijk ver verwijderd van beide uitersten en maakt op haar nieuwe album vooral zonnige popmuziek met hier en daar een serieus uitstapje. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het is popmuziek die doet verlangen naar de lente en de zomer, maar ook als het album nu uit de speakers komt voelen de zonnestralen van het moment warmer aan dan ze daadwerkelijk zijn. Zonnige popmuziek klinkt zeker aangenaam, maar in artistiek opzicht misschien net wat minder interessant. De zonnige popmuziek van Olivia Ruiz is in artistiek opzicht echter zeker interessant. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De Franse muzikante heeft een aantal redelijk lichtvoetige popsongs op haar album gezet, maar ook een aantal songs die dieper graven. In muzikaal opzicht is La Réplique een behoorlijk veelzijdig album en met name de songs die ik niet onmiddellijk zou bestempelen als potentiële zomerhits zijn fantasierijk ingekleurd. Zeker als Olivia Ruiz kiest voor wat meer ingetogen klanken, hoor je dat ze haar klassiekers binnen het Franse chanson kent, maar ze kan ook uit de voeten met de moderne en onder andere door hiphop beïnvloede Franse popmuziek. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Zelf heb ik absoluut een voorkeur voor de net wat minder modern klinkende songs op het album, maar ik vermoed dat de wat eigentijdser klinkende songs een breder publiek aan gaan spreken. </span><span style="font-family: georgia;">Olivia Ruiz overtuigt ook nog eens makkelijk als zangeres met een aangenaam maar ook voldoende doorleefd stemgeluid, dat fraai kleurt bij de zomerse of wat donkerdere klanken op het album. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Zoals gezegd schatte ik Olivia Ruiz twintig jaar geleden binnen het aanbod van de Franse supermarkt wat minder hoog in dan een aantal van haar concurrenten. Ook La Réplique vind ik nog niet van het niveau van de albums van bijvoorbeeld Zaz, maar Olivia Ruiz heeft met haar nieuwe album wel een album gemaakt dat goed mee kan in de subtop. Het is een album dat me een enkele keer echt weet te raken en dat me nog iets vaker weet te verrassen. In de resterende tracks moet ik het doen met een aangenaam zomergevoel en ook daar is niets mis mee na maanden regen. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span></span></div><div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl/" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgATzn-RMKJDyGLdJtx5VWzMqCH2QNPnWk3_cWaBvu1tqszyM06KoPK955KOwUXgydBt8z0d9m5A7hvyZjWIQdKFn11-IR3C8QiVEs8DRsgtbABndDyDwfY6iAoYB6v6cQ3V48u9bcmL_k1xgS7loP9f0bHDZlUiVio84kU6I9askDKOQOH52AgPPC8/s320/logo.png" width="320" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">La Réplique van Olivia Ruiz is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14090721/la_replique/ruiz_olivia" target="_blank">LP, 29,99 euro</a></span></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14090722/la_replique/ruiz_olivia" target="_blank">CD, 18,99 euro</a></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border-radius:12px" src="https://open.spotify.com/embed/album/5qvcGUrVESxTiDyHpstjYL?utm_source=generator" width="100%" height="352" frameBorder="0" allowfullscreen="" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" loading="lazy"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe id="embedPlayer" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/la-r%C3%A9plique/1722099347?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" height="450px" frameborder="0" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" style="width: 100%; max-width: 660px; overflow: hidden; border-radius: 10px; transform: translateZ(0px); animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: rgb(228, 228, 228);"></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-88724011521397711892024-03-08T11:00:00.013+01:002024-03-08T11:00:00.135+01:00Lori Triplett - When The Morning Comes<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">De Amerikaanse muzikante Lori Triplett zat in een diep dal, maar kwam er uit door het maken van het bijzonder mooie en bij vlagen opvallend hoopvolle en lichtvoetige rootsalbum When The Morning Comes<br /></span></b>Min of meer bij toeval kwam ik op het spoor van When The Morning Comes van Lori Triplett, maar het nieuwe album van de singer-songwriter uit Nashville werd me heel snel dierbaar. Het is een album dat opvalt door de mooie stem van Lori Triplett, door de vaak zeer sfeervolle klanken, door de lekker in het gehoor liggende songs, door de persoonlijke teksten en door de trefzekere combinatie van Amerikaanse rootsmuziek en een subtiel laagje pop. Het doet me meer dan eens denken aan de muziek die Jewel in de jaren na haar doorbraak maakte en dat is wat mij betreft een groot compliment. Ik had nog nooit van Lori Triplett gehoord, maar When The Morning Comes is een zeer aangename verrassing.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8SL97T21zmehDu-1MImF6AMRnd8KU0ZFJj_uPX9vSIlBvX4k4BKFNcOh93SwvGDRCn-ceqPd8Iw2yrF1H8nEH5IKZpsLBh3t8lOfo5QJDwpyLV_jzkwsKgz3t4IMGRl22V13EHdstwDMtXxTnpzfSr-AU7OxCdkjZ2YqZI2FtrsanK49bo2L3Xxgt/s934/triplett.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8SL97T21zmehDu-1MImF6AMRnd8KU0ZFJj_uPX9vSIlBvX4k4BKFNcOh93SwvGDRCn-ceqPd8Iw2yrF1H8nEH5IKZpsLBh3t8lOfo5QJDwpyLV_jzkwsKgz3t4IMGRl22V13EHdstwDMtXxTnpzfSr-AU7OxCdkjZ2YqZI2FtrsanK49bo2L3Xxgt/w640-h480/triplett.jpg" width="640" /></a></div><br />Tussen de stapels nieuwe albums van de afgelopen week die het etiket Amerikaanse rootsmuziek opgeplakt kregen, haalde ik When The Morning Comes van Lori Triplett. Het is volgens de website van de Amerikaanse muzikante haar derde album, maar op de streaming media diensten kom ik naast wat redelijk recente EP’s alleen haar inmiddels vijftien jaar oude album Safe Place To Land tegen, dat naar verluidt werd vooraf gegaan door haar debuutalbum uit 2004. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Wat Lori Triplett sinds haar tweede album heeft gedaan weet ik niet precies, maar ik lees op haar website wel dat het maken van When The Morning Comes een hele zware bevalling is geweest. De Amerikaanse muzikante werd gekweld door de angst om dierbaren in het algemeen en haar moeder in het bijzonder te verliezen en kwam naar eigen zeggen terecht in een ondoordringbare mist van donkere gedachten en verdriet. </span><span style="font-family: georgia;">Het maken van When The Morning Comes heeft haar geholpen om de beklemmende mist te verdrijven, want hoewel het nieuwe album van Lori Triplett een album vol melancholie is, zijn de teksten van de Amerikaanse muzikante ook gevuld met hoop. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ik heb in de eerste zin van deze recensie al verklapt dat het een album is dat past in het hokje Amerikaanse rootsmuziek en binnen dit genre kiest Lori Triplett voor een wat lichtvoetige variant, die ook zeker ruimte biedt aan invloeden uit de pop. When The Morning Comes doet me om meerdere redenen denken aan de albums die haar landgenote Jewel maakte na haar debuutalbum Pieces Of You. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Dat heeft deels te maken met de stem van Lori Triplett en haar manier van zingen. De stem van Lori Triplett lijkt minstens een deel van de tijd erg op die van Jewel, zeker als ze zingt met een lichte snik in haar stem. De associaties met de muziek van Jewel en dan met name associaties met haar tweede en derde album (respectievelijk Spirit en This Way) worden ook zeker opgeroepen door de songs. Het zijn songs met flink wat invloeden uit de folk en de country, maar ze zijn vervolgens voorzien van een smaakvol laagje pop, waarin vooral de wat steviger aangezette percussie opvalt. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Dat laagje pop wordt versterkt door flink wat instrumenten toe te voegen aan de sobere akoestische basis van deze songs. Dat doet Lori Triplett overigens niet in alle songs op het album, want When The Morning Comes bevat ook een aantal meer ingetogen songs, die dichter tegen de pure folk aan schuren. </span><span style="font-family: georgia;">Het zijn stuk voor stuk mooie songs en het zijn songs die opvallen door de mooie instrumentatie, de overtuigende zang van Lori Triplett en haar zeer persoonlijke teksten. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">When The Morning Comes van Lori Triplett moet zich proberen te onderscheiden van stapels andere nieuwe albums in het genre en wat mij betreft is de muzikante uit Nashville hier glansrijk in geslaagd. Ik vind de zang mooier dan die van de meeste concurrenten van Lori Triplett en ook in muzikaal opzicht overtuigt ze me net wat makkelijker. When The Morning Comes bevat een aantal songs die zich makkelijk opdringen, maar het nieuwe album van Lori Triplett begon voor mij pas echt te groeien toen ik het album voor de tweede en derde keer beluisterde. Het zal niet meevallen voor Lori Triplett om aandacht te trekken, maar ik zou zeker eens luisteren naar het bijzonder mooie When The Morning Comes. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span></span></div><div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border-radius:12px" src="https://open.spotify.com/embed/album/5M0wNp0asv9R7FQQItxnZe?utm_source=generator" width="100%" height="352" frameBorder="0" allowfullscreen="" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" loading="lazy"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe id="embedPlayer" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/when-the-morning-comes/1727556318?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" height="450px" frameborder="0" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" style="width: 100%; max-width: 660px; overflow: hidden; border-radius: 10px; transform: translateZ(0px); animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: rgb(228, 228, 228);"></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-51792432906684408112024-03-07T15:00:00.031+01:002024-03-09T21:04:36.996+01:00The Hello Darlins - The Alders & The Ashes<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">De Canadese band The Hello Darlins levert met The Alders & The Ashes een album af dat in muzikaal en vocaal opzicht een uur lang indruk maakt, maar dat ook zeer aangenaam vermaakt met een rijk en veelzijdig geluid<br /></span></b>In eigen land twijfelt niemand meer aan de kwaliteiten van de Canadese band The Hello Darlins en de kans is groot dat ook Europa nu snel overstag gaat. Met het nieuwe album The Alders & The Ashes heeft de band immers indrukwekkend werk afgeleverd. De band bestaat uit een aantal uitstekende muzikanten, wat een mooi en veelzijdig geluid oplevert. The Hello Darlins beschikt in de persoon van Candace Lacina bovendien over een uitstekende zangeres, die de songs van de band flink optilt. Het zijn songs die binnen de Amerikaanse rootsmuziek op een breed terrein uit de voeten kunnen, wat van The Alders & The Ashes ook nog eens een lekker veelzijdig rootsalbum maakt. </span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9W26aik6_jQQ-Y21jxWEt9U6W7szponohNiN13K468Yi7C53aPqLX81kZZCTsSnPW0AFsRPnTwlN4X4WosHRHOUvSwDbcP1KiyoKbgcRFXqw1Vh24dl5vzLXrLcy-ZloqfS_zkwals4nXlxLQZ-Yd04361HZFzyFJn1se6QWpFwgJXKoSGIRhLSni/s934/hellodarlins.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9W26aik6_jQQ-Y21jxWEt9U6W7szponohNiN13K468Yi7C53aPqLX81kZZCTsSnPW0AFsRPnTwlN4X4WosHRHOUvSwDbcP1KiyoKbgcRFXqw1Vh24dl5vzLXrLcy-ZloqfS_zkwals4nXlxLQZ-Yd04361HZFzyFJn1se6QWpFwgJXKoSGIRhLSni/w640-h480/hellodarlins.jpg" width="640" /></a></div><br />Go By Feel, het debuutalbum van de Canadese band The Hello Darlins, ontdekte ik in 2021 pas vele maanden na de release en hetzelfde geldt voor het vorig jaar verschenen mini-album In The Sundust, dat ik pas een paar weken geleden voor het eerst hoorde. The Alders & The Ashes, het deze week verschenen nieuwe album van The Hello Darlins, wordt gelukkig wat uitvoeriger gepromoot, waardoor liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek met geen mogelijkheid kunnen ontsnappen aan de nieuwe muziek van de band uit Calgary. Dat is maar goed ook, want op haar nieuwe album imponeert de Canadese band ruim een uur lang. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De basis van The Hello Darlins wordt gevormd door zangeres Candace Lacina en toetsenist Mike Little, maar ook de rest van de band bestaat uit gelouterde sessiemuzikanten. Dat hoor je, want in muzikaal opzicht valt er heel veel te genieten op het zeventien songs tellende album. Het dobro- en gitaarwerk op het album is echt prachtig en hetzelfde geldt voor het toetsenwerk, maar ook in de bijdragen van de ritmesectie hoor je de hoge kwaliteit, die ook terug keert in de subtiele accenten die hier en daar worden toegevoegd aan de muziek van The Hello Darlins. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De band kan uit de voeten met sober ingekleurde songs, maar kiest vaak voor een mooi vol maar zeker niet overvol geluid, waarin gitaren en keyboards elkaar op fraaie wijze versterken. Het is een mooi verzorgd geluid, maar gelukkig klinkt de muziek van The Hello Darlins niet te gepolijst en is er ook ruimte voor net wat ruwer gitaarwerk en af en toe een solo, wat het album voorziet van dynamiek. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">In muzikaal opzicht maakt de Canadese band makkelijk indruk, maar het sterkste wapen van de band is wat mij betreft </span><span style="font-family: georgia;">zangeres Candace Lacina, die zomaar kan uitgroeien tot een van de beste zangeressen in het genre. De muzikante uit Calgary zingt met veel gevoel en precisie, excelleert in de ingetogen songs op het album en houdt zich makkelijk staande in het voller klinkende geluid van haar band. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Candace Lacina neemt de meeste zang op The Alders & The Ashes voor haar rekening, maar in een aantal tracks vertrouwt de band op mannelijke (gast)zangers. Het zorgt absoluut voor variëteit binnen het geluid van The Hello Darlins, maar persoonlijk ben ik minder gecharmeerd van de songs waarin Candace Lacina niet het voortouw neemt, ook al is er echt niets mis met de doorleefde mannenstemmen op het album. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">The Alders & The Ashes is in muzikaal en vocaal opzicht een veelzijdig album, maar The Hello Darlins kan ook overweg met meerdere invloeden uit het brede spectrum van de Amerikaanse rootsmuziek. De Canadese band verwerkt invloeden uit de folk en de country, maar kan ook heerlijk bluesy of soulvol klinken en schakelt bovendien makkelijk tussen meer traditioneel klinkende rootssongs en songs met een vleugje pop. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het is allemaal zeer smaakvol geproduceerd door de ervaren Ross Hogarth, die zorg draagt voor een mooi en authentiek klinkend geluid. The Alders & The Ashes bevat zoals gezegd ruim een uur muziek en in dit uur komen zeventien songs voorbij. Dat is misschien wat veel, zeker omdat de sterkste songs op het eerste deel van het album staan. Op het tweede deel van het album hoor je wat meer terug van de inspiratiebronnen van de band, wat ook dit deel van het album zeker interessant maakt. Alles bij elkaar ben ik zeker te spreken over het album van een band die in eigen land niet voor niets is overladen met prijzen. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span></span></div><div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">De muziek van The Hello Darlins is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het label van de band: <a href="https://continentalrecordservices.bandcamp.com/album/the-alders-and-the-ashes-2cd" target="_blank">https://continentalrecordservices.bandcamp.com/album/the-alders-and-the-ashes-2cd</a>.</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><span style="color: #0b5394;"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI5JhBGdlATKBwVW_KLmjvdpaf5n7EJvDpfQJ9bRkD076w7zcqfqlc3tKg0kwNsMcTuQ2ymXEtkoJNZyiBR8BekGfG_MG8kERusFxJ-YvLe9jPYP5C_r57rXejnfNmQQursOT9obFFkbr70vI_Jllf1XPD8GW-sadfS5ofoWt_w_hRniei2arO3STO/s320/logo.png" width="320" /></span></a></div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">The Alders & The Ashes van The Hello Darlins is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14362806/the_alders_the_ashes/hello_darlins" target="_blank">2LP, 36,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14240835/the_alders_the_ashes/hello_darlins" target="_blank">2CD, 22,99 euro</a></span></div></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="352" loading="lazy" src="https://open.spotify.com/embed/album/2tqfiWVMrP284aCYzqtJb1?utm_source=generator" style="border-radius: 12px;" width="100%"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" frameborder="0" height="450px" id="embedPlayer" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/the-alders-the-ashes/1726868099?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" style="animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: #e4e4e4; border-radius: 10px; max-width: 660px; overflow: hidden; transform: translateZ(0px); width: 100%;"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=1398866103/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/package=3395882043/transparent=true/" style="border: 0; height: 853px; width: 350px;"><a href="https://continentalrecordservices.bandcamp.com/album/the-alders-and-the-ashes-2cd">The Alders and the Ashes (2CD) by The Hello Darlins (March 2024)</a></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-72976270058256020882024-03-06T15:00:00.025+01:002024-03-06T15:00:00.251+01:00Shane Smith & The Saints - Norther<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">De Texaanse muzikant Shane Smith en zijn band The Saints opereren vooralsnog wat in de marge, maar het zowel door Amerikaanse rootsrock als door Keltische rockmuziek beïnvloede Norther is echt een prachtalbum<br /></span></b>Zeker bij eerste beluistering knalt de muziek van Shane Smith & The Saints uit de speakers en vormen zowel de zang als de muziek een muur van geluid, maar de songs van de Amerikaanse band zijn subtieler dan bij eerste beluistering het geval lijkt. De muziek van de Texaanse band is stevig verankerd in de Amerikaanse rootsmuziek, maar krijgt door het gitaarwerk en vooral door het vioolspel ook een Keltisch tintje met hier en daar flarden uit de Keltische rockmuziek uit de jaren 80. Het is een bijzonder geluid dat opvalt binnen het enorme rootsaanbod van het moment en het is een geluid dat zowel in vocaal als in muzikaal opzicht alleen maar indrukwekkender wordt. </span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgav7_SypyFTWfLRaYzLBlwcch8ko6UsjEnnk_CSfcfcPTdFfBP0uo6M5_2piqvXIs-stIsnURm7QBl29Uk7Uksbn77rv1xr1YH7eN0mzvEhDR9BonYTa8YwIBrkOvD6g11-GjEinfXyMyilCLppyE4Jnr9hyphenhyphen7n98DvMdYacJSGS-wHVOJVcp6B6mZC/s934/shanesmith.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgav7_SypyFTWfLRaYzLBlwcch8ko6UsjEnnk_CSfcfcPTdFfBP0uo6M5_2piqvXIs-stIsnURm7QBl29Uk7Uksbn77rv1xr1YH7eN0mzvEhDR9BonYTa8YwIBrkOvD6g11-GjEinfXyMyilCLppyE4Jnr9hyphenhyphen7n98DvMdYacJSGS-wHVOJVcp6B6mZC/w640-h480/shanesmith.jpg" width="640" /></a></div><br />Shane Smith is geboren en getogen in Texas en verruilde het platteland van de Lone Star State na de middelbare school voor Austin, waar hij al snel verzeild raakte in de bloeiende muziekscene van de Texaanse stad. Hij maakt inmiddels al flink wat jaren muziek met zijn band The Saints, wat de afgelopen vijftien jaar een handvol albums opleverde. </span><span style="font-family: georgia;">Ik had volgens mij nog niet eerder naar zijn muziek geluisterd en als ik het nieuwe album van de band niet op de deurmat had gevonden, had ik waarschijnlijk ook het deze week uitgebrachte Norther gemist. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het is een album dat ik bij eerste beluistering behoorlijk overweldigend en niet per se mooi vond, maar ik ben blij dat ik even heb doorgebeten, want inmiddels vind ik Norther een uitstekend en bovendien mooi en onderscheidend album. Bij eerste beluistering vond ik het album zoals gezegd wat overweldigend en dat heeft zowel met de zang als met de muziek op het album te maken. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Shane Smith beschikt over een krachtige en wat donkere stem en zingt met veel gevoel. Met name in de meer uptempo tracks op het album vond ik de zang in eerste instantie wat te zwaar aangezet, wat de muziek van Shane Smith & The Saints een bijna bombastisch karakter geeft. Het wordt versterkt door de muziek op het album, die ook behoorlijk zwaar is aangezet. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">In de openingstrack hoor je beukende drums en bassen, flink wat gitaren en vervolgens ook nog eens een hoofdrol voor de viool, waardoor er bij vlagen een muur van geluid door de speakers komt. Het is makkelijk teveel van het goede, maar als je wat beter luistert naar de songs op Northern hoor je dat Shane Smith & The Saints ook gas terug nemen, iets dat de band naarmate het album vordert steeds vaker doet. </span><span style="font-family: georgia;">Ook de meer uptempo tracks op het album gaan niet alleen maar voluit, maar bevatten fraaie rustpunten, zowel in de zang als in de muziek. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Shane Smith & The Saints wordt op Allmusic.com een ‘red dirt country band’ genoemd, maar ik vind het persoonlijk best lastig om de muziek van de band in een hokje te duwen. Norther staat bol van de invloeden uit de rootsrock zoals die in Austin wordt gemaakt, maar de muziek van Shane Smith & The Saints ook een Keltisch karakter. Dat ligt vooral aan de zeer prominente rol van de viool in de muziek op Norther, maar ook wanneer de gitaren domineren hoor ik flarden van de Keltische rockmuziek zoals die in de jaren 80 in het Verenigd Koninkrijk en Ierland werd gemaakt. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Op MusicMeter wordt Big Country als vergelijkingsmateriaal genoemd en dat is wat mij betreft een zeer rake vergelijking. Net als Big Country heeft de muziek van Shane Smith & The Saints de impact van een muur van geluid en ook in de zang hoor ik wel wat van de Schotse band, die in de jaren 80 ten onrechte niet zo groot werd als bijvoorbeeld Simple Minds of U2. Norther klinkt echter wel als een Big Country album dat is opgenomen in Nashville of Austin, want invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek domineren op het album, zeker als de band wat gas terug neemt. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ik had bij eerste beluistering nog mijn twijfels, maar die zijn echt volledig verdwenen. Het gekke is dat ik het in eerste instantie wat overweldigende karakter van Norther inmiddels helemaal niet meer ervaar. Shane Smith & The Saints doen het misschien wat anders dan de meeste andere bands in het genre, maar als gewend bent aan de muziek van de band is Norther echt prachtig. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span></span></div><div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTki5yoRsZHfSrAsZ7wjHm3_A-7zawQzZZrQyz4LsUIfevidJk7H_rgi8M29ktqpvevmS9lAFtcwM34o3vhx4dEU3Pjdk5aKHWDKtc-zWaXZlkgSg7q-2yzYy2ZZk8MRVMGvGGWstGrIp-9HGQznqd0OXwE8v2ClDpTKTCFwu36K4aR93v-E-veh2x/s320/logo.png" width="320" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><span style="color: #0b5394;">Norther van Shane Smith & The Saints is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></span></div><div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/13975450/norther/smith_shane_the_saints" target="_blank">2LP, 44,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/13975449/norther/smith_shane_the_saints" target="_blank">CD, 16,99 euro</a></span></div></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="352" loading="lazy" src="https://open.spotify.com/embed/album/3smnnShnaqQxBcvmDqvGPO?utm_source=generator" style="border-radius: 12px;" width="100%"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" frameborder="0" height="450px" id="embedPlayer" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/norther/1712142354?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" style="animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: #e4e4e4; border-radius: 10px; max-width: 660px; overflow: hidden; transform: translateZ(0px); width: 100%;"></iframe><br /></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-52822397441357547742024-03-06T11:00:00.018+01:002024-03-06T11:00:00.249+01:00BrhyM - Deep Sea Vents<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">De Amerikaanse muzikant Bruce Hornsby en het New Yorkse orkest yMusic bundelen de krachten als BrhyM op Deep Sea Vents, wat een behoorlijk ongrijpbaar maar uiteindelijk ook mooi album oplevert<br /></span></b>Tussen Bruce Hornsby’s The Way It Is uit 1986 en het deze week verschenen album van BrhyM zitten niet alleen een aantal decennia maar ook meerdere muzikale universums. De samenwerking tussen de Amerikaanse pianist en singer-songwriter en het eigenzinnige New Yorkse orkest yMusic levert bijzondere klanken op, die niet zomaar zijn te vangen in een of twee genres. De songs van Bruce Hornsby hebben iets toegankelijks, maar het zijn ook songs die lastig zijn te doorgronden. Deep Sea Vents is een album waarvoor je flink de tijd moet nemen. Vervolgens is er een kans dat dit bijzondere album je grijpt, maar lang niet iedereen zal iets kunnen met dit bijzondere project, dat hoe dan ook respect afdwingt.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSNwVKsHHiutQxyHLZCdSp6Z7nOpujMaN-XSHh_dE2CScCRvsvI1o4z464i4x32ZyIGPzZHqmvizZWp9D4cFKGeRrqgyO55u-pao_vHepO4BVcjgXdg_HmEYhDuPeUpPnDVvoGMuRoErV_t4iMwrjlzhTjygJBNTy1Wmk34ca6jt50Q8vPsMzsHo2w/s934/brhym.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSNwVKsHHiutQxyHLZCdSp6Z7nOpujMaN-XSHh_dE2CScCRvsvI1o4z464i4x32ZyIGPzZHqmvizZWp9D4cFKGeRrqgyO55u-pao_vHepO4BVcjgXdg_HmEYhDuPeUpPnDVvoGMuRoErV_t4iMwrjlzhTjygJBNTy1Wmk34ca6jt50Q8vPsMzsHo2w/w640-h480/brhym.jpg" width="640" /></a></div><br />Bij de naam Bruce Hornsby dacht ik tot voor kort uitsluitend aan de compleet dood gedraaide hitsingle The Way It Is uit 1986. Het was zeker niet het eerste wapenfeit van de Amerikaanse muzikant en evenmin zijn laatste. Voor het grote succes van The Way It Is maakte Bruce Hornsby deel uit van de band Ambrosia en na 1986 volgde een imposante stapel albums. Het zijn albums die in een aantal gevallen werden geprezen door de critici, maar ik heb er eerlijk gezegd helemaal niets van mee gekregen. Het heeft vast te maken met het feit dat ik The Way It Is in 1986 echt verafschuwde, al sta ik meestal toch meer open voor door mij in het verleden (onterecht) verguisde muzikanten. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Bruce Hornsby duikt deze week op als lid van het gelegenheidscollectief BrhyM. Brh staat uiteraard voor Bruce Hornsby, terwijl yM staat voor het New Yorkse orkest yMusic. Bruce Hornsby kende ik zoals gezegd alleen van die ene single, maar yMusic is voor mij bekender. Het eigenzinnige en uit blazers en strijkers bestaande orkest werkte in het verleden samen met onder andere The Staves, Phoebe Bridgers, Okkervil River en Ben Folds en het resultaat was in alle gevallen mooi en bijzonder. Ook de samenwerking met Bruce Hornsby levert een verrassend album op. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ik moet direct toegeven dat Deep Sea Vents zeker geen makkelijk album is. Het is een album waar ik op het verkeerde moment echt bloednerveus van wordt, maar op het juiste moment is het een album dat de fantasie intensief prikkelt. Bruce Hornsby is misschien bekend vanwege een op geen enkele manier tegen de haren in strijkende popsong, maar op het album van BrhyM kiest hij voor songs die een stuk dieper graven en wel enige geduld vragen van de luisteraar. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ook in muzikaal opzicht is Deep Sea Vents een eigenzinnig album. De orkestraties van yMusic zijn soms toegankelijk, maar meestal behoorlijk tegendraads. Het wordt in muzikaal opzicht nog wat complexer gemaakt door de bijdragen van jazzlegende Branford Marsalis, die met zijn saxofoon nog wat bijzondere ingrediënten toevoegt aan de muziek van BrhyM, waarna de klarinet van Mark Dover hetzelfde doet. Drummer Chad Wright completeert het geheel met jazzy drumwerk dat ook nergens kiest voor de makkelijkste weg. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ook in vocaal opzicht heeft Bruce Hornsby, die overigens ook piano en sitar toevoegt aan het geluid van BrhyM, het ons wel eens makkelijker gemaakt. Het zoetgevooisde stemgeluid van The Way It Is heeft plaatsgemaakt voor wat lastiger te plaatsen zang, al hoor je nog steeds dat Bruce Hornsby een prima zanger is. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De combinatie van de songs van Bruce Hornsby en de klanken en arrangementen van yMusic en de aan geschoven gastmuzikanten maakt van Deep Sea Vents een bijzonder geheel, waar je niet direct vat op krijgt. Bruce Hornsby lijkt in veel songs op weg naar een tijdloze popsong, zoals die door de grote singer-songwriters in de jaren 70 werden gemaakt, maar telkens als je denkt dat je weet waar je aan toe bent, neemt de track in vocaal en zeker ook in muzikaal opzicht een andere afslag. Het levert muziek op die niet in een hokje is te duwen (jazz, folk, chamber pop en avant-garde zijn kandidaten) en het is bovendien muziek die je een paar keer moet horen voordat er ook maar iets op zijn plek valt. Als dat eenmaal gebeurt heb je er een bijzonder album en een andere kijk op Bruce Hornsby bij. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span><br /></span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW6kLzq0AVRCBlXpnTkR2GMoyeYORS4GQ8oC6vPj3qBXwmn9dSi79DNOPSLYS-OP-ofbcPMbSr5yZlYF9MMPUxgDfrzZ02tQYSfj4Q3jeXUWGqsUYJqicYfsiRV4iPzUMqIsVMqWJIXo8EL6vFy9j7ArvJTqb0oHsPf4y2OUh07mI-eGnKUHhsCQH5/s320/logo.png" width="320" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">Deep Sea Vents van BrhyM is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14174428/deep_sea_vents_coloured/brhym" target="_blank">LP (coloured), 29,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14174429/deep_sea_vents/brhym" target="_blank">LP, 29,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14174426/deep_sea_vents/brhym" target="_blank">CD, 16,99 euro</a></span></div></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border-radius:12px" src="https://open.spotify.com/embed/album/0cgfhnS41bbAeQJBMubfeI?utm_source=generator" width="100%" height="352" frameBorder="0" allowfullscreen="" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" loading="lazy"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe id="embedPlayer" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/deep-sea-vents/1720208948?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" height="450px" frameborder="0" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" style="width: 100%; max-width: 660px; overflow: hidden; border-radius: 10px; transform: translateZ(0px); animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: rgb(228, 228, 228);"></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-2621655622425767052024-03-05T15:00:00.022+01:002024-03-05T15:00:00.353+01:00The Bevis Frond - Focus On Nature<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">Nick Saloman gooit er met zijn band The Bevis Frond nog maar eens vijf kwartier rockmuziek tegenaan en het is ook dit keer rockmuziek vol echo’s uit het verleden, maar ook rockmuziek met een eigentijdse twist<br /></span></b>De Britse band The Bevis Frond leverde in 2021 met Little Eden misschien wel haar beste album af. Het was een razend knappe prestatie van een band die al sinds de jaren 80 bestaat. Ook op het deze week verschenen Focus On Nature slaagt de band rond Nick Saloman er in om een bijzonder hoog niveau vast te houden. De Britse muzikant maakt geen moment een geheim van zijn liefde voor muzikale helden uit het verleden, maar ook Focus On Nature klinkt geen moment als een belegen rockalbum. Nick Saloman soleert er heerlijk op los, maar verliest de compacte rocksongs ook niet uit het oog. Het levert vijf kwartier tijdloze rockmuziek op en het is muziek van een niveau waarvan de jonge honden van het moment alleen maar kunnen dromen.</span><br /><br /></span><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipYmRESfJrQJ_Dxny43UUyUrTUdCMf0ZIGcXSeGZH1fuiFqEB36QdgEQTwBEW29XN_YpRVh5J5izgxjvGbTn8DcLmeZgDfpEcSLPfvnufcZQ2idRc_UCC7HvABZVAt1D4XnVFadlLGvRXPBdjwN7S6nzK-XXNEKq-oP0CCF1i2ks21DGofXRRLybAh/s934/bevisfrond24.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipYmRESfJrQJ_Dxny43UUyUrTUdCMf0ZIGcXSeGZH1fuiFqEB36QdgEQTwBEW29XN_YpRVh5J5izgxjvGbTn8DcLmeZgDfpEcSLPfvnufcZQ2idRc_UCC7HvABZVAt1D4XnVFadlLGvRXPBdjwN7S6nzK-XXNEKq-oP0CCF1i2ks21DGofXRRLybAh/w640-h480/bevisfrond24.jpg" width="640" /></a></div><br />De Britse band The Bevis Frond ontdekte ik een jaar of acht geleden, toen een aantal oude albums van de band opnieuw werden uitgebracht. De band bleek, toch wel enigszins tot mijn verbazing, al sinds de jaren 80 te bestaan en had op dat moment al zo’n twintig albums op haar naam staan. Het oeuvre van de band bleek een ware schatkist, waarin het uit 1991 stammende New River Head wat mij betreft het indrukwekkendst blonk. </span><span style="font-family: georgia;">Dat veranderde in 2018 met het uitstekende We’re Your Friends, Man, dat in 2021 weer werd overtroffen door het geweldige Little Eden, dat uiteindelijk mijn jaarlijstje haalde. Alle reden dus om uit te zien naar het nieuwe album van de band, dat deze week is verschenen. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">In The Bevis Frond draait alles om Nick Saloman, die vorig jaar zijn zeventigste verjaardag vierde. Op Focus On Nature laat de Britse muzikant horen dat hij nog lang niet klaar is voor een plekje achter de geraniums, want The Bevis Frond rockt nog altijd als in haar beste dagen. Het knappe van de vorige albums van de Britse band was dat Nick Salomon geen geheim maakt van zijn liefde voor uiteenlopende soorten rockmuziek uit de jaren 60 en 70, maar zeker niet is blijven steken in het verleden. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Op de albums van The Bevis Frond hoor je volop echo’s van met name de psychedelische rockmuziek uit het verre verleden, maar de songs van Nick Saloman sluiten net zo makkelijk aan bij de indierock uit de jaren 90. De albums van de Britse band klinken daarom zeker niet als retroalbums, maar juist verrassend fris en urgent. Het is ook weer het geval op Focus On Nature, dat verder gaat waar Little Eden in de herfst van 2021 ophield. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ook op zijn nieuwe album laat Nick Saloman zich weer inspireren door zijn muzikale helden uit de jaren 60 en 70, wat je vooral hoort wanneer de Britse muzikant kiest voor langer uitgesponnen passages met heerlijke gitaarsolo’s. Het is gitaarwerk van een soort dat je tegenwoordig nauwelijks meer hoort, maar het klinkt echt geweldig. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Focus On Nature overtuigt bijzonder makkelijk wanneer je wordt ondergedompeld in rockmuziek uit het verre verleden, maar Nick Saloman laat ook op het nieuwe album van The Bevis Frond horen dat hij ook uit de voeten kan met moderner klinkende rocksongs. Focus On Nature laat, net als zijn voorgangers, ook flink wat invloeden uit de 90s indierock horen, bijvoorbeeld van een band als Dinosaur Jr., dat eveneens beschikt over een gitarist die niet vies is van lekker lange gitaarsolo’s. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Nick Saloman maakt zich er ook dit keer niet makkelijk van af, want Focus On Nature bevat maar liefst negentien tracks en is goed voor vijf kwartier muziek. Het is muziek die klinkt als een omgevallen platenkast en het is een platenkast waarin Britse en Amerikaanse rockmuziek uit de jaren 60, 70, 80 en 90 goed vertegenwoordigd is, maar waarin ook enkele omliggende genres niet zijn vergeten. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">In muzikaal opzicht is het smullen op het album dat werd opgenomen met een volledige band, de zang van Nick Saloman klinkt nog altijd uitstekend en de Britse muzikant is ook in tekstueel opzicht nog vlijmscherp en zet een pijnlijk beeld neer van de huidige samenleving. The Bevis Frond opereerde een groot deel van haar bestaan wat in de marge, maar behoort momenteel tot het beste dat de rockmuziek te bieden heeft. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">De muziek van The Bevis Frond is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: <a href="https://bevisfrondmusic.bandcamp.com/album/focus-on-nature" target="_blank">https://bevisfrondmusic.bandcamp.com/album/focus-on-nature</a>.</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl/" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><span style="color: #0b5394;"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY4_X20ew76QHbdloR-S9Ks1MY9rEe3waYK3hHrkUG2LaWBQ2-Y6TQewjuAqymLz8e4HvgQm8IODTU96CimzTzSZrv3Rtyc4CAFQK6tmvQynFgZAQHe0WXbOCrcrvHyQfVM1N-lMYvcbTzPPXekgPalwU5HdcdjbvjMvWIPRoGfUlC1X3kjQysBmQu/s320/logo.png" width="320" /></span></a></div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">Focus On Nature van The Bevis Frond is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14034534/focus_on_nature_purple/bevis_frond" target="_blank">2LP (purple), 39,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14034535/focus_on_nature/bevis_frond" target="_blank">CD, 16,99 euro</a></span></div></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="352" loading="lazy" src="https://open.spotify.com/embed/album/0sHIE8pvNs6mefp0dZVWQx?utm_source=generator" style="border-radius: 12px;" width="100%"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" frameborder="0" height="450px" id="embedPlayer" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/focus-on-nature/1709721530?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" style="animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: #e4e4e4; border-radius: 10px; max-width: 660px; overflow: hidden; transform: translateZ(0px); width: 100%;"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=2217157842/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/package=694215349/transparent=true/" style="border: 0; height: 853px; width: 350px;"><a href="https://bevisfrondmusic.bandcamp.com/album/focus-on-nature">Focus On Nature by The Bevis Frond</a></iframe></span></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-49776802139442817182024-03-04T15:00:00.022+01:002024-03-04T15:00:00.150+01:00BLUAI - Save It For Later<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">De Belgische band BLUAI verrast op haar debuutalbum Save It For Later met een prachtige mix van Amerikaanse rootsmuziek, indierock en pop en maakt indruk met een bijzonder geluid vol fraaie accenten<br /></span></b>BLUAI wordt op de bandcamp pagina van de Belgische band een ‘bedroom project’ genoemd, maar met het debuutalbum van de band kan de slaapkamer zomaar worden verruild voor een wereldwijd podium. Save It For Later roept in eerste instantie associaties op met een aantal grote bands van het moment, maar de drie vrouwen uit België hebben ook een duidelijk eigen geluid, dat naarmate je het debuutalbum van BLUAI hoort alleen maar mooier wordt. Indierock, pop en Amerikaanse rootsmuziek smelten prachtig samen in songs die zowel in muzikaal als in vocaal opzicht het gehoor strelen. Er komt het afgelopen jaar veel moois uit België, maar BLUAI is nog een stuk beter.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghmZu8vHJECnptCQTiKtFsjrqLqHSW_-PI18dJZvUXovoQ78JO0GWdTef0kH27SCrkjcunU8rvxlnugfgFIay0GWzANm77w-a9KF_nSdSwbnOzUYIBq6bidiEneqxS_0kt7HHpEjMto8xT6pxwVK4xuvRzWCar7ZFydzrbBEye3_6Pv6M34KT5P3xl/s934/bluai24.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghmZu8vHJECnptCQTiKtFsjrqLqHSW_-PI18dJZvUXovoQ78JO0GWdTef0kH27SCrkjcunU8rvxlnugfgFIay0GWzANm77w-a9KF_nSdSwbnOzUYIBq6bidiEneqxS_0kt7HHpEjMto8xT6pxwVK4xuvRzWCar7ZFydzrbBEye3_6Pv6M34KT5P3xl/w640-h480/bluai24.jpg" width="640" /></a></div><br />De Nederlandse popmuziek bloeit de afgelopen jaren op zeer indrukwekkende wijze, maar ook bij onze Zuiderburen wordt momenteel heel veel hele mooie muziek gemaakt. In eigen land is BLUAI al enige tijd een grote belofte voor de toekomst, maar met hun debuutalbum Save It For Later gaan gitariste en zangeres Catherine Smet, drumster Mo Govaerts en bassiste Caitlin Talbut ook ver buiten de eigen landsgrenzen flink wat indruk maken. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">BLUAI doet dat direct in de fraaie openingstrack My Kinda Women met een opvallende mix van country, folk, blues en indierock. Het is een track die opvalt door geweldig bluesy of juist lekker stevig gitaarwerk en subtiel banjospel, maar het is vooral de stem van Catherine Smet die de aandacht trekt. De Belgische muzikante zingt met veel gevoel en heeft een karakteristiek stemgeluid, dat af en toe wat doet denken aan dat van Adrianne Lenker. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Gezien de mix van invloeden en associaties met de stem van Adrianne Lenker verwacht ik dat BLUAI snel zal worden vergeleken met Big Thief. In een aantal tracks op Save It For Later is dat terecht en daar is wat mij betreft ook niets mis mee, maar de muziek van BLUAI kan meerdere kanten op. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">In een aantal tracks kruipt BLUAI juist veel dichter tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan. Ook in deze tracks verrast de Belgische band met geweldig en behoorlijk veelzijdig gitaarwerk en een subtiel spelende ritmesectie, maar het is wederom de stem van Catherine Smet die de meeste indruk maakt (en die ik persoonlijk veel mooier vind dan die van Adrianne Lenker). </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De muziek van BLUAI heeft een indierock kant en een kant die dicht tegen de pure Amerikaanse rootsmuziek aan zit, maar Catherine Smet, Mo Govaerts en Caitlin Talbut maken ook lekker in het gehoor liggende popsongs, waarin ook mooi verzorgde koortjes zijn opgenomen. Het is allemaal knap geproduceerd door Willem Ardui, die het debuutalbum van BLUAI heeft voorzien van een open en ruimtelijk geluid, waarin het gitaarwerk de ruimte krijgt en de stem van Catherine Smet optimaal tot zijn recht komt. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Zeker wanneer extra vocalen worden toegevoegd aan het geluid van BLUAI en de band kiest voor behoorlijk toegankelijke popsongs met een randje roots, maakt de Belgische band de muziek die je zou willen horen van een band als HAIM (die helaas steeds meer opschuift richting mainstream pop), waarmee zich volgend relevant vergelijkingsmateriaal aandient. In het fraaie Teeth kan ook boygenius worden toegevoegd aan het fraaie lijstje inspiratiebronnen en ligt de lat nog een stukje hoger voor de Belgische band. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">BLUAI houdt zich echter makkelijk staande met aansprekende songs, maar de muziek van Catherine Smet, Mo Govaerts en Caitlin Talbut heeft ook iets intiems en kwetsbaars. Zeker in de meest ingetogen songs op het album zijn zowel de muziek als de zang van een hele bijzondere schoonheid en stijgt BLUAI tot grote hoogten. Als de gitaren voorzichtig door deze schoonheid heen snijden, neemt mijn enthousiasme voor het debuutalbum van de band lyrische proporties aan en vergeet ik al het genoemde vergelijkingsmateriaal. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">In België weten ze al langer dat ze goud in handen hebben met de drie vrouwen van BLUAI, maar Catherine Smet, Mo Govaerts en Caitlin Talbut ontstijgen de belofte op Save It For Later op alle fronten. Ik had een paar dagen geleden nog nooit van BLUAI gehoord, maar inmiddels koester ik het prachtige debuutalbum van de band als een van de allerbeste albums van het moment. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span><br /></span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">De muziek van BLUAI is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Belgische band: <a href="https://bluai.bandcamp.com/album/save-it-for-later" target="_blank">https://bluai.bandcamp.com/album/save-it-for-later</a>.</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl/" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><span style="color: #0b5394;"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMK7MDgi9ApUh4w5lLbiCiDbXKxsOky96C7I6Mb_ewF12GKwbZZt1ZSaJ_Y5RQlKDuyvhY0Urv7Kk91vR8Wc39kKiyejYXLAuaSvz-TbIBOZy2O2feyTqgjNeQb_AmQAQx6wQAR8tCv6z3tVWI2YbSaH5-hnTKtvZcP2HnMFt-g59IgAxKxxelA200/s320/logo.png" width="320" /></span></a></div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">Save It For Later van BLUAI is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14229521/save_it_for_later_yellow/bluai" target="_blank">LP (yellow), 34,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14226132/save_it_for_later/bluai" target="_blank">CD, 16,99 euro</a></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border-radius:12px" src="https://open.spotify.com/embed/album/1JCSyDDYF8k1dAxbchvxbl?utm_source=generator" width="100%" height="352" frameBorder="0" allowfullscreen="" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" loading="lazy"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe id="embedPlayer" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/save-it-for-later/1721117874?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" height="450px" frameborder="0" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" style="width: 100%; max-width: 660px; overflow: hidden; border-radius: 10px; transform: translateZ(0px); animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: rgb(228, 228, 228);"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border: 0; width: 350px; height: 853px;" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=2468550154/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/package=3373154837/transparent=true/" seamless><a href="https://bluai.bandcamp.com/album/save-it-for-later">Save It For Later by BLUAI </a></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-30144665926633760912024-03-03T19:00:00.022+01:002024-03-03T19:00:00.135+01:00Jimmy Montague - Tomorrow's Coffee<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">James Palko speelt normaal gesproken bas in de rockband Taking Meds, maar als Jimmy Montague dompelt hij zichzelf onder in de zwoele, jazzy en soulvolle singer-songwriter pop uit de jaren 70<br /></span></b>Direct vanaf de eerste noten van Tomorrow’s Coffee voelt het album aan als een warm bad, zeker als je een zwak hebt voor popmuziek uit de jaren 70. De Amerikaanse muzikant James Palko neemt je als Jimmy Montague mee terug naar de jazzy popmuziek uit de jaren 70 en sleept er vervolgens flink wat soul, pop en rock bij. Hier en daar duiken flarden Steely Dan op, maar Tomorrow’s Coffee citeert ook zeker uit de archieven van de grote singer-songwriters van de jaren 70. Ondertussen loopt de temperatuur flink op en voel je je steeds lekkerder bij deze onweerstaanbare mix van zwoele en aangename klanken en broeierige en volstrekt tijdloze popsongs.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie1RWBkQ7foc9KzuuFVcUeS9rHtLNJ2-CFCcjhz5O260EHicZzYSZBHGn5S87JpueGlxHJe1kyYNGsSxp07ek3jiSv3zi1hP5MH5VX4aIB6JO7L4sK0xn5uftycIb2hz5nb_A3jBDzmSgZhW5x1tWUs35io69Gj1SVeXsm6dRIFLsBhGw1X63dpHug/s934/montague.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie1RWBkQ7foc9KzuuFVcUeS9rHtLNJ2-CFCcjhz5O260EHicZzYSZBHGn5S87JpueGlxHJe1kyYNGsSxp07ek3jiSv3zi1hP5MH5VX4aIB6JO7L4sK0xn5uftycIb2hz5nb_A3jBDzmSgZhW5x1tWUs35io69Gj1SVeXsm6dRIFLsBhGw1X63dpHug/w640-h480/montague.jpg" width="640" /></a></div><br />Ik had ook deze week weer een aantal hele mooie albums uit de oude doos klaar liggen voor de zondagavond, maar het album dat me het meest overtuigend mee terug nam naar de jaren 70 is gloednieuw. Het is een album dat is gemaakt door Jimmy Montague en dat is een naam die ik nog niet eerder was tegen gekomen. Ik ben vast niet de enige, want de naam is niet te vinden in de goed gevulde muziekencyclopedie van AllMusic.com en ook op de Nederlandse muzieksite MusicMeter.nl komt de naam Jimmy Montague niet voor. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het is zo ongeveer alleen Paste Magazine dat aandacht heeft besteed aan het vorige week verschenen Tomorrow’s Coffee, waarmee de Amerikaanse muzieksite weer eens een uitstekend tipgever blijkt. Via Paste Magazine weet ik dat Jimmy Montague een project is van de Amerikaanse muzikant James Palko, die ook actief is als bassist van de Amerikaanse rockband Taking Meds. De albums van die band vond ik niet heel bijzonder, maar het soloproject van James Palko blijkt buitengewoon verslavend en wordt alleen maar lekkerder. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Als Jimmy Montague keert James Palko terug naar de jaren 70, want zo ongeveer alles op Tomorrow’s Coffee ademt de sfeer van dit decennium. Paste heeft ook voor dit album een mooie oneliner verzonnen en omschrijft Tomorrow’s Coffee als “a blanket of cool that takes Billy Joel progenies and marries them with jazz fusion, yacht rock, power-pop and bedroom lo-fi in really bountiful ways”. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het is een redelijk trefzekere omschrijving al hoor ik naast invloeden uit de singer-songwriter muziek van de jaren 70 vooral invloeden uit de jazzy pop, soft pop, en blue-eyed soul. Ik zou het album van Jimmy Montague daarom zelf omschrijven als een album dat Michael Franks heeft gemaakt met Steely Dan, maar ook dat is een vlag die de lading maar ten dele dekt. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Zeker wanneer Jimmy Montague kiest voor jazzy popmuziek met een hoofdrol voor de piano verleidt Tomorrow’s Coffee vrijwel onmiddellijk meedogenloos met zwoele klanken, maar James Palko heeft in een aantal songs ook lekker soulvolle of juist jazzy blazers toegevoegd aan zijn muziek en gooit er bovendien met enige regelmaat een wat venijnigere gitaarsolo tegenaan. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het doet me met grote regelmaat denken aan de muziek van Steely Dan, maar James Palko heeft het streven naar perfectie van Walter Becker en Donald Fagen vervangen door zijn liefde voor aanstekelijke popsongs. De Amerikaanse muzikant is niet vies van wat zoetige accenten met hier en daar wat strijkers en smeert nog wat extra stroop in de honingzoete koortjes vol oeh’s en ah’s en shalala’s. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">James Palko heeft flink wat muzikanten uitgenodigd voor Tomorrow’s Coffee en heeft het album vervolgens zeer vakkundig geproduceerd. Met zijn wat zachte zang doet hij af en toe wel wat aan Elliott Smith denken, maar de muziek op het album van Jimmy Montague, zo te zien overigens al het derde album, is een flink stuk zonniger. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">James Palko balanceert als Jimmy Montague op het dunne koord tussen kunst en kitsch, maar ook als hij kiest voor aalgladde soulpop blijft hij wat mij betreft aan de juiste kant van de streep. Je moet er zeker voor in de stemming zijn, maar als je in de stemming bent voor de zwoele 70s pop van Jimmy Montague is Tomorrow’s Coffee tien songs en een kleine veertig minuten lang intens genieten. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span><br /></span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">De muziek van Jimmy Montague is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: <a href="https://jimmymontague.bandcamp.com/album/tomorrows-coffee" target="_blank">https://jimmymontague.bandcamp.com/album/tomorrows-coffee</a>.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="352" loading="lazy" src="https://open.spotify.com/embed/album/6yQf4V7Wb2Fdr7ZEjMYRKx?utm_source=generator" style="border-radius: 12px;" width="100%"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" frameborder="0" height="450px" id="embedPlayer" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/tomorrows-coffee/1725006869?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" style="animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: #e4e4e4; border-radius: 10px; max-width: 660px; overflow: hidden; transform: translateZ(0px); width: 100%;"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border: 0; width: 350px; height: 786px;" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=1229746755/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/transparent=true/" seamless><a href="https://jimmymontague.bandcamp.com/album/tomorrows-coffee">Tomorrow's Coffee by Jimmy Montague</a></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-45259166059435961322024-03-03T10:00:00.021+01:002024-03-03T10:00:00.134+01:00Bats - Good Game Baby<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">De Amerikaanse muzikante Jess Awh heeft als Bats een uitstekend album afgeleverd, dat invloeden uit de country, folk en indierock combineert in songs die je direct bij eerste beluistering dierbaar zijn<br /></span></b>Jess Awh trok met haar project Bats nog niet heel veel aandacht, maar met haar derde album Good Game Baby zet de muzikante uit Nashville serieuze stappen. Good Game Baby is een album dat in de smaak zal vallen bij liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek, maar ook als de voorkeur uitgaat naar indierock valt er flink wat te genieten op dit album, zeker als de gitaren los gaan. In muzikaal opzicht zoekt Bats op subtiele wijze de verbinding tussen verschillende genres en dat doet Jess Awh ook met haar stem en met haar songs, die lekker in het gehoor liggen, maar ook op subtiele wijze het avontuur zoeken. Het zou terecht zijn als dit album in bredere kring wordt opgepakt.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDRi-zquimx3iyHbjfMZwgQAQGM_ozJjnAdot0CglDDiAqxsB5iN-5oh5lATt1s41hHurgebINBxHY25iXkUcNWMVTNsF6_XoBeH3HqcZMJLcbFrG2B4RUY1V-ElmBnX_csAD9jPhYtWgDbI-MyEMScR1voHiKDHoZkTHGUJaKuypF9v1Ku7Z_H5kj/s934/bats24.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDRi-zquimx3iyHbjfMZwgQAQGM_ozJjnAdot0CglDDiAqxsB5iN-5oh5lATt1s41hHurgebINBxHY25iXkUcNWMVTNsF6_XoBeH3HqcZMJLcbFrG2B4RUY1V-ElmBnX_csAD9jPhYtWgDbI-MyEMScR1voHiKDHoZkTHGUJaKuypF9v1Ku7Z_H5kj/w640-h480/bats24.jpg" width="640" /></a></div><br />Ik dacht heel even een nieuw album van de Nieuw-Zeelandse band The Bats op het spoor te zijn, maar Good Game Baby is een album van Bats, wat een project is van Jess Awh, die in Nashville, Tennessee, niet alleen aan de weg timmert als muzikante, maar ook als houtbewerker. Good Game Baby is het derde album van de Amerikaanse muzikante, die echt een bijzonder knap album in elkaar heeft geknutseld. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ik heb inmiddels ook de eerste twee albums van Bats beluisterd en die waren wat mij betreft niet alleen erg wisselvallig, maar ook weinig onderscheidend. In de twee jaar die zijn verstreken sinds haar vorige album Blue Cabinet heeft Jess Awh zich echter stevig ontwikkeld. Good Game Baby is wat de kwaliteit betreft een stuk consistenter dan de vorige twee albums van Bats, maar bevat ook songs van een veel hoger niveau. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Jess Awh komt zoals gezegd uit Nashville en daar maakt ze geen geheim van op haar derde album. Good Game Baby bevat flink wat invloeden uit de countrymuziek zoals die in Nashville wordt gemaakt, maar Jess Awh geeft absoluut een eigenwijze draai aan de invloeden die domineren in de Amerikaanse muziekhoofdstad. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Je hoort het direct in de uitstekende openingstrack Going For Oysters, waarmee Bats een fraai visitekaartje afgeeft. Het is een track die aan de ene kant zacht en folky klinkt, maar die ook een aantal ruwe gitaaruitbarstingen bevat, waarna ook nog eens wolken pedal steel opduiken. Het is een combinatie van invloeden die niet heel gebruikelijk is en die direct laat horen dat Bats zich niet makkelijk in een hokje laat duwen. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De openingstrack van Good Game Baby is misschien nog het best te omschrijven als indierock met een indiefolk en country twist en ook de meeste andere songs op het derde album van Bats doen hun best om anders te klinken dan de meeste andere muziek uit Nashville. Ook als Jess Awh relatief dicht bij de countrymuziek uit Nashville blijft hebben haar songs op een of andere manier iets eigenzinnigs. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het heeft deels te maken met haar stem, die je eerdere associeert met indie dan met mainstream rootsmuziek uit Nashville, maar ook de hele subtiele uitstapjes buiten de gebaande paden dragen bij aan het onderscheidende vermogen van het album. De ene keer gaat het om de bijzondere ritmes van de drummachine, de volgende keer om de inzet van synths of om de al genoemde inzet van gruizig klinkende gitaren. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het zorgt er voor dat Good Game Baby van Bats geen typisch rootsalbum is, maar ook geen typisch indierock album. Het zorgt er ook voor dat Jess Awh steeds weer weet te verrassen met bijzonder klinkende songs. Het zijn op hetzelfde moment bijzonder lekker in het gehoor liggende songs die zowel liefhebbers van rootsmuziek als die van indierock aan moet kunnen spreken. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ik ben zeer gecharmeerd van de mooie en aangename klanken op Good Game Baby, maar ik ben nog veel meer gecharmeerd van de heldere stem van Jess Awh en van de mooie en tijdloze songs op haar derde album. Het is een album dat, in tegenstelling tot zijn twee voorgangers, goed genoeg is om stevig te worden bewierookt door de muziekpers, waardoor het jammer is dat zowel Pitchfork als Paste het album er niet uit pikte de afgelopen week, terwijl Good Game Baby van Bats zeker in het straatje van beiden past. Ik had het perfect in mijn straatje passende album in ieder geval niet graag gemist. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span><br /></span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">De muziek van Bats is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: <a href="https://batstn.bandcamp.com/album/good-game-baby" target="_blank">https://batstn.bandcamp.com/album/good-game-baby</a>.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border-radius:12px" src="https://open.spotify.com/embed/album/01pVHm3Mq0ycMo7LJIQw3Q?utm_source=generator" width="100%" height="352" frameBorder="0" allowfullscreen="" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" loading="lazy"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe id="embedPlayer" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/good-game-baby/1727454197?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" height="450px" frameborder="0" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" style="width: 100%; max-width: 660px; overflow: hidden; border-radius: 10px; transform: translateZ(0px); animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: rgb(228, 228, 228);"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border: 0; width: 350px; height: 820px;" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=3349755923/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/package=1576803969/transparent=true/" seamless><a href="https://batstn.bandcamp.com/album/good-game-baby">Good Game Baby by Bats</a></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-39239750728869819632024-03-02T09:45:00.012+01:002024-03-02T09:45:00.128+01:00Faye Webster - Underdressed At The Symphony<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">Faye Webster wordt echt alleen maar beter en perfectioneert haar al zo eigenzinnige geluid nog wat verder met extra invloeden, fraaie klanken en mooie zang, verpakt in songs van een bijzonder hoog niveau<br /></span></b>De uit Atlanta, Georgia, afkomstige Faye Webster wist op haar vorige twee albums een bijzonder eigen geluid te creëren, dat country combineerde met onder andere R&B. Op het deze week verschenen Underdressed At The Symphony voegt de Amerikaanse muzikante nog wat extra invloeden toe aan haar songs en heeft ze deze bovendien nog smaakvoller ingekleurd. In muzikaal opzicht is het nieuwe album van Faye Webster nog wat interessanter en veelzijdiger dan de twee terecht geprezen voorgangers en ook de zang en de songs van de Amerikaanse muzikante spreken nog net wat meer aan. Faye Webster is inmiddels een ster op TikTok, nu nog in de wereld buiten dit platform.</span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAAA9Mys9NRTrK82_TVVGHiMRNCztYg7s6abCkG7GLwEts3b7sSWDupw4KSDs_Zk6QbC76KPZ2u6xAv0TqXGMyYDpLgc_uYbUwyGTGCAX9ZVVm6gX0-X-7ASw2H32GYh_FSr2B6cIix_6wlnriXZke9ZEdPZkb-hD8zdssAqak8fhV0v-Kb8KEHSMI/s934/fayewebster24.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAAA9Mys9NRTrK82_TVVGHiMRNCztYg7s6abCkG7GLwEts3b7sSWDupw4KSDs_Zk6QbC76KPZ2u6xAv0TqXGMyYDpLgc_uYbUwyGTGCAX9ZVVm6gX0-X-7ASw2H32GYh_FSr2B6cIix_6wlnriXZke9ZEdPZkb-hD8zdssAqak8fhV0v-Kb8KEHSMI/w640-h480/fayewebster24.jpg" width="640" /></a></div><br />Toen de Amerikaanse muzikante Faye Webster in 2014, op haar zestiende (!), debuteerde met Run And Tell hoorde ik wel iets van belofte in haar muziek en zeker ook in haar stem, maar een onuitwisbare indruk maakte ze zeker niet met haar destijds nog redelijk doorsnee Amerikaanse rootsmuziek. </span><span style="font-family: georgia;">Op haar in 2017 verschenen titelloze tweede album maakte de muzikante uit Atlanta, Georgia, wat mij betreft veel meer indruk en voegde ze wat invloeden uit de soul toe aan haar countrysongs, die in muzikaal en vocaal opzicht een stuk rijper klonken. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Alles viel op zijn plek op het in 2019 verschenen Atlanta Millionaires Club, waarop invloeden uit de country, indierock, soul en R&B op even mooie als eigenzinnige wijze samenvloeiden. Het album dook op in de nodige jaarlijstjes, waaronder dat van mij, maar helaas bleef de muziek van Faye Webster op dat moment bij het grote publiek nog onbekend. De muzikante uit Atlanta perfectioneerde haar geluid vervolgens op het in 2021 verschenen I Know I’m Funny haha, dat ook dienst deed als de perfecte soundtrack voor een hele warme zomer. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Faye Webster is nog altijd pas 26 jaar oud, maar levert deze week met Underdressed At The Symphony alweer haar vijfde album af. Het is een album dat deels in het verlengde ligt van zijn twee voorgangers en dat net als deze voorgangers invloeden uit de country, indierock, soul en R&B vermengt. Net als voorganger I Know I’m Funny haha is Underdressed At The Symphony, ondanks het feit dat het moet worden gezien als een breakup album, bovendien wederom een behoorlijk zomers klinkend album, waardoor het album de ruimte direct vanaf de eerste noten aangenaam verwarmt. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Faye Webster liet op al haar vorige albums groei horen en doet dat ook weer op haar nieuwe album, waarop ik de songs nog net wat sterker vind en waarop de Amerikaanse muzikante ook met haar stem en met de inkleuring van haar songs stappen zet. De vaak wat lome en dromerige maar ook bijzonder mooie zang wordt op Underdressed At The Symphony omgeven door een lekker vol en wat broeierig klinkend geluid, dat ook een aantal decennia oud had kunnen zijn, totdat Faye Webster iets meer in de richting van de R&B leunt. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het is vergeleken met de vorige albums een nog net wat organischer klinkend geluid, waaraan Wilco gitarist Nels Cline prachtige gitaarlijnen heeft toegevoegd, maar ook de pedal steel, die zo dominant aanwezig was op de vorige albums van Faye Webster, is nog steeds van de partij en zorgt voor een dromerige country tintje. Faye Webster flirtte op een eerdere EP nadrukkelijk met rijke orkestraties, maar doet dat op het nieuwe album maar een enkele keer. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Faye Webster kiest dit keer afwisselend voor een meer ingetogen en wat uitbundiger of zelfs zwaar aangezet geluid, dat, zeker wanneer de piano domineert, zelfs wat theatraal kan klinken, maar dat Underdressed At The Symphony ook voorziet van een duidelijk eigen geluid. De muzikante uit Atlanta is inmiddels, en naar verluidt tegen wil en dank, een ster op TikTok, maar verdient ook de aandacht van een ieder die niet actief is op dit platform. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Underdressed At The Symphony is een album waarop heel veel te ontdekken valt en dat nog heel lang aan kracht wint. Het is bovendien een album waarop Faye Webster zich wederom weet te vernieuwen, bijvoorbeeld door te experimenteren met het op smaakvolle wijze vervormen van haar stem met de autotune of de vocoder of door te flirten met invloeden uit de hiphop en zeker ook de jazz, al houdt haar muziek, al is het maar door de pedal steel, ook altijd een country vibe. Het levert ook dit keer een prachtig en zeker ook eigenzinnig album op. </span><span style="color: #ffa400; font-family: georgia;">Erwin Zijleman</span><div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">De muziek van Faye Webster is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: <a href="https://fayewebster.bandcamp.com/album/underdressed-at-the-symphony" target="_blank">https://fayewebster.bandcamp.com/album/underdressed-at-the-symphony</a>.</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><span style="color: #0b5394;"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvaHJONyLcr-OteARMUuA-278rGdwGJdeehXT2kuE8sQLZsxh5F2GFbI9YQnMulIBVIsnl3Hpc6MQlo-hoB6oY9dT46R08L5oWpItP0vAZChFQ7j0COeOd3fV4sBEHg-G2PuFlgIco7Jl2VCSftmWjnbUphiw0A9tR2QL-lgnA0RAyTPYPXz2lHOq8/s320/logo.png" width="320" /></span></a></div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">Underdressed At The Symphony van Faye Webster is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14167760/underdressed_at_the_symphony_faye/webster_faye" target="_blank">LP (coloured), 36,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14167759/underdressed_at_the_symphony/webster_faye" target="_blank">LP, 34,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/14167758/underdressed_at_the_symphony/webster_faye" target="_blank">CD, 16,99 euro</a></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="352" loading="lazy" src="https://open.spotify.com/embed/album/0FDkRPm9cIRJ8qBkxj2Qny?utm_source=generator" style="border-radius: 12px;" width="100%"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" frameborder="0" height="450px" id="embedPlayer" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/underdressed-at-the-symphony/1716952641?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" style="animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: #e4e4e4; border-radius: 10px; max-width: 660px; overflow: hidden; transform: translateZ(0px); width: 100%;"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=151336333/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/package=3893693004/transparent=true/" style="border: 0; height: 853px; width: 350px;"><a href="https://fayewebster.bandcamp.com/album/underdressed-at-the-symphony">Underdressed at the Symphony by Faye Webster</a></iframe></span></div></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5918302510312975153.post-74949366891005912902024-03-01T15:00:00.025+01:002024-03-01T15:00:00.132+01:00Mary Timony - Untame The Tiger<span style="font-family: georgia;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: large;">Met Untame The Tiger brengt de Amerikaanse muzikante Mary Timony eindelijk weer eens een soloalbum uit en het is een album dat zich kan meten met de geweldige albums die ze in het verleden uitbracht<br /></span></b>Mary Timony was de afgelopen jaren vooral actief met haar band Ex Hex, maar hiervoor maakte ze een aantal hele goede soloalbums en timmerde ze aan de weg met haar band Helium. De Amerikaanse muzikante ging de afgelopen jaren door een paar diepe dalen, die de inspiratie vormden voor haar eerste soloalbum in 17 jaar tijd. Untame The Tiger is een heel erg goed album geworden, dat deels in het verlengde ligt van haar vorige albums, maar ook invloeden uit de psychedelische rock en de folkrock verwerkt. Het levert een rockalbum zonder poespas op en het is een heel goed rockalbum. De naam Mary Timony zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, maar check dit album absoluut.<br /></span><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio9XjaYhc4NX4kdsdNydv_jlNnLuLQA9TBxfJCXp4MdZXVN4vHKaMMaoFYkcG4yJtbIuT5P3hdtox-nTGtAIG1tpbvBIOJjdk1zK3CTfqUM1CqqHQoSppRGjvP_EHLPWpdblVIxBnW5mLVBdHoLCvZaJ9sL7zqk7od9bv37ffQzt0EQSgWtvjVGVEO/s934/timony24.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="934" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio9XjaYhc4NX4kdsdNydv_jlNnLuLQA9TBxfJCXp4MdZXVN4vHKaMMaoFYkcG4yJtbIuT5P3hdtox-nTGtAIG1tpbvBIOJjdk1zK3CTfqUM1CqqHQoSppRGjvP_EHLPWpdblVIxBnW5mLVBdHoLCvZaJ9sL7zqk7od9bv37ffQzt0EQSgWtvjVGVEO/w640-h480/timony24.jpg" width="640" /></a></div><br />Mary Timony is vooral bekend van de Amerikaanse band Helium, die in de jaren 90 van zich deed spreken met drie uitstekende albums waarop stevige indierock werd verrijkt met een vleugje progrock. Na het uit elkaar vallen van Helium begon Mary Timony aan een solocarrière, die met Mountains uit 2000, The Golden Dove uit 2002 en Ex Hex uit 2005 drie hele goede albums opleverde. Het zijn albums waarop Mary Timony verder ging waar Helium was opgehouden, maar de Amerikaanse muzikante sleepte er nog flink wat invloeden bij, wat ongrijpbare maar ook fascinerende muziek opleverde. </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">In 2007 verscheen nog het door mij niet opgemerkte The Shapes We Make, maar hierna kwam de solocarrière van Mary Timony voorlopig tot stilstand. Sindsdien maakte ze nog twee albums met haar band Ex Hex, die zich wat meer op garagerock, powerpop en indierock richtte, maar met het deze week verschenen Untame The Tiger blaast Mary Timony haar solocarrière nieuw leven in. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Het album volgt op een zware periode waarin Mary Timony niet alleen haar beide ouders verloor, maar bovendien een lange relatie op de klippen zag lopen. Het heeft in muzikaal opzicht het beste naar boven gebracht bij Mary Timony, want Untame The Tiger is een uitstekend album. Het is een album waarop Mary Timony excelleert als zangers, gitarist en songwriter en waarop ze het niveau van haar vroegere werk op zijn minst evenaart. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Untame The Tiger is in eerste instantie een gitaaralbum, want het elektrische gitaarspel van Mary Timony staat centraal in alle songs op het album. De Amerikaanse muzikante leunt op haar nieuwe album stevig tegen de indierock aan, maar ook invloeden uit de folkrock en psychedelische rock hebben hun weg gevonden naar de nieuwe songs van Mary Timony en zeker wanneer de keyboards tijdelijk de gitaren verdringen hoor je heel af en toe ook nog het vleugje progrock, dat zo’n opvallende rol speelde in het geluid van Helium. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De songs op Untame The Tiger hebben iets ruws, zowel door het gitaarwerk als door de zang, maar het zijn op hetzelfde moment heerlijk melodieuze songs. En tijdloze songs, want het nieuwe album van Mary Timony had niet misstaan in een van de decennia die achter ons liggen. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De meeste songs op het album zijn songs zonder poespas en hebben genoeg aan de basis van bas, gitaar en drums. Funfact is dat de drums in de meeste gevallen werden bespeeld door Dave Mattacks, die in een heel ver verleden achter de drumkit zat bij de Britse folkrockers van Fairport Convention. De relatief eenvoudige basis geeft het album iets puurs en eerlijks en dat draagt bij aan kwaliteit en urgentie van de songs op Untame The Tiger. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Gezien alle recente gebeurtenissen in het persoonlijke leven van Mary Timony is het niet zo gek dat het vijfde soloalbum van de Amerikaanse muzikante een album met flink wat melancholie is geworden, maar het is zeker geen somber klinkend album. Het is knap hoe Mary Timony iedere keer weer andere invloeden verwerkt in haar songs, die het ene moment stevig zijn verankerd in de indierock van de jaren 90, maar ook een psychedelisch jaren 60 gevoel of een jaren 70 folky sfeer kunnen hebben. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Ik had echt al een hele tijd niet meer naar de muziek van Mary Timony geluisterd, maar was gezien de ervaringen uit het geleden direct nieuwsgierig naar het nieuwe album, dat me echt geen moment heeft teleurgesteld. <span style="color: #ffa400;">Erwin Zijleman</span><br /></span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">De muziek van Mary Timony is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: <a href="https://marytimony.bandcamp.com/album/untame-the-tiger-2" target="_blank">https://marytimony.bandcamp.com/album/untame-the-tiger-2</a>.</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.platomania.nl" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><span style="color: #0b5394;"><img border="0" data-original-height="50" data-original-width="327" height="49" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKnu-3O6zOE1RQRgiFy7D8_Cge0Q1ftNjSHX41D9ODNKdPAiHxix8nv5Iqha7RIbIxrGuOw9rUciWlp2_RIFcFQWV6kh1rqTcuKdDLtGohO_x5c-qOEpGAIWzpiTWitgqPrbmLGGE-M8Oc_rkLcxmjcV-sOSv94QuB6KuGqgg6Nr2ZZJn1Y4jSlpbY/s320/logo.png" width="320" /></span></a></div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;">Untame The Tiger van Mary Timony is verkrijgbaar via de Mania webshop:</span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/13995613/untame_the_tiger_neon_pink/timony_mary" target="_blank">LP (neon pink), 34,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/13995612/untame_the_tiger/timony_mary" target="_blank">LP, 29,99 euro</a></span></div><div><span style="color: #0b5394; font-family: georgia;"><a href="https://www.platomania.nl/article/13995611/untame_the_tiger/timony_mary" target="_blank">CD, 16,99 euro</a></span></div></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border-radius:12px" src="https://open.spotify.com/embed/album/2kj9N8AVsp0JuwwKg8EVAp?utm_source=generator" width="100%" height="352" frameBorder="0" allowfullscreen="" allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" loading="lazy"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe id="embedPlayer" src="https://embed.music.apple.com/nl/album/untame-the-tiger/1711469658?app=music&itsct=music_box_player&itscg=30200&at=010l9Ht&ct=dkudp&ls=1&theme=auto" height="450px" frameborder="0" sandbox="allow-forms allow-popups allow-same-origin allow-scripts allow-top-navigation-by-user-activation" allow="autoplay *; encrypted-media *; clipboard-write" style="width: 100%; max-width: 660px; overflow: hidden; border-radius: 10px; transform: translateZ(0px); animation: 2s ease 0s 6 normal none running loading-indicator; background-color: rgb(228, 228, 228);"></iframe></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><iframe style="border: 0; width: 350px; height: 820px;" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=4076432020/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/package=1555539576/transparent=true/" seamless><a href="https://marytimony.bandcamp.com/album/untame-the-tiger-2">Untame the Tiger by Mary Timony</a></iframe></span></div></div>Erwin Zijlemanhttp://www.blogger.com/profile/04347994801767038328noreply@blogger.com