Andrew Bird - Noble Beast
Met de platen die Andrew Bird aan het begin van dit millennium uitbracht kon ik niet zoveel, maar de laatste drie platen van de muzikant uit Chicago waren prachtig. Weather Systems, The Mysterious Production Of Eggs en Armchair Apocrypha lieten een toegankelijker geluid horen, al is dat in het geval van Andrew Bird nog altijd een relatief begrip. Ook het nu verschenen Noble Beast is weer een echte Andrew Bird plaat. Andrew Bird schrijft nog altijd songs die behoorlijk complex in elkaar zitten, maar toch makkelijk in het gehoor liggen. Songs waarin Bird laat horen dat hij niet alleen een bijzonder bekwaam singer-songwriter is, maar ook een klassiek geschoold violist en een volleerd fluiter. Het brede scala aan geluiden dat Andrew Bird uit zijn viool weet te halen en zijn goede oor voor klassiek aandoende arrangementen die langzaam opbouwen tot een climax geeft ook Noble Beast weer een uniek geluid. Iets wat nog eens versterkt wordt door Bird’s gefluit. Gefluit dat soms wel wat op de zenuwen werkt, maar de folky songs op Noble Beast ook iets ontspannends en lichtvoetigs geeft. Noble Beast laat zich beluisteren als een soundtrack bij een niet bestaande film uit de jaren 70 en is tegelijkertijd een muzikale tijdreis die begint in de jaren 60 en eindigt in de verre toekomst. Net als bijvoorbeeld Jeff Buckley (met wie Andrew Bird misschien nog wel het best te vergelijken is) en Radiohead weet Andrew Bird muziek te maken die bij voorkeur buiten de gebaande paden treedt, maar tegelijkertijd een brede groep muziekliefhebbers zal weten te betoveren. Noble Beast is een plaat waarmee je jezelf langdurig moet opsluiten om niets van de schoonheid van Andrew Bird’s unieke muziek te hoeven missen. De echte liefhebber kiest overigens voor de luxe editie van deze plaat en krijgt het volledige instrumentale, maar eveneens betoverend mooie, Useless Creatures cadeau. Kortom, niet één, maar twee hele mooie platen uit de hoge hoed van deze eigenzinnige muzikant die met iedere nieuwe plaat alleen maar beter lijkt te worden. Erwin Zijleman
Met de platen die Andrew Bird aan het begin van dit millennium uitbracht kon ik niet zoveel, maar de laatste drie platen van de muzikant uit Chicago waren prachtig. Weather Systems, The Mysterious Production Of Eggs en Armchair Apocrypha lieten een toegankelijker geluid horen, al is dat in het geval van Andrew Bird nog altijd een relatief begrip. Ook het nu verschenen Noble Beast is weer een echte Andrew Bird plaat. Andrew Bird schrijft nog altijd songs die behoorlijk complex in elkaar zitten, maar toch makkelijk in het gehoor liggen. Songs waarin Bird laat horen dat hij niet alleen een bijzonder bekwaam singer-songwriter is, maar ook een klassiek geschoold violist en een volleerd fluiter. Het brede scala aan geluiden dat Andrew Bird uit zijn viool weet te halen en zijn goede oor voor klassiek aandoende arrangementen die langzaam opbouwen tot een climax geeft ook Noble Beast weer een uniek geluid. Iets wat nog eens versterkt wordt door Bird’s gefluit. Gefluit dat soms wel wat op de zenuwen werkt, maar de folky songs op Noble Beast ook iets ontspannends en lichtvoetigs geeft. Noble Beast laat zich beluisteren als een soundtrack bij een niet bestaande film uit de jaren 70 en is tegelijkertijd een muzikale tijdreis die begint in de jaren 60 en eindigt in de verre toekomst. Net als bijvoorbeeld Jeff Buckley (met wie Andrew Bird misschien nog wel het best te vergelijken is) en Radiohead weet Andrew Bird muziek te maken die bij voorkeur buiten de gebaande paden treedt, maar tegelijkertijd een brede groep muziekliefhebbers zal weten te betoveren. Noble Beast is een plaat waarmee je jezelf langdurig moet opsluiten om niets van de schoonheid van Andrew Bird’s unieke muziek te hoeven missen. De echte liefhebber kiest overigens voor de luxe editie van deze plaat en krijgt het volledige instrumentale, maar eveneens betoverend mooie, Useless Creatures cadeau. Kortom, niet één, maar twee hele mooie platen uit de hoge hoed van deze eigenzinnige muzikant die met iedere nieuwe plaat alleen maar beter lijkt te worden. Erwin Zijleman