Alela Diane - To Be Still
Je hebt platen die direct bij eerste beluistering een onuitwisbare indruk weten te maken en platen die je heel vaak moet horen voordat je er echt door geraakt wordt. Een typisch voorbeeld van een plaat uit de laatste categorie is wat mij betreft The Pirate’s Gospel van de Amerikaanse singer-songwriter Alela Diane. Een slow burner met uiterst sobere folksongs die ondanks de fantastische stem van Alela Diane lange tijd nauwelijks indruk op me wist te maken, maar die toen het kwartje eenmaal was gevallen een zwaar verslavende uitwerking op me had. Omdat ik zeker niet de enige was die tijd nodig had voor het oorspronkelijk al uit 2005 stammende debuut van Alela Diane, hebben we lang moeten wachten op de tweede plaat van de singer-songwriter uit Nevada City (overigens ook de thuisbasis van soortgenoot Joanna Newsom). Deze week ligt To Be Still dan eindelijk in de winkel. To Be Still is net wat toegankelijker dan zijn voorganger. Dat heeft aan de ene kant te maken met het feit dat we inmiddels gewend zijn geraakt aan de bijzondere stem en de verstilde muziek van Alela Diane, maar aan de andere kant klinkt To Be Still ook net wat voller dan The Pirate’s Gospel en lijkt de plaat bovendien wat meer geworteld in de folk en country uit de jaren 70 dan in de stokoude folk uit de Appalachen die de overhand had op The Pirate’s Gospel. Een wat voller geluid is in het geval van Alela Diane overigens een zeer relatief begrip, want de gemiddelde luisteraar zal de aankleding van de songs op To Be Still nog altijd typeren als uiterst sober. Ook op To Be Still staat deze instrumentatie, die naast gitaar nu ook bijdragen van de banjo,viool en pedal steel bevat, weer volledig in dienst van de bezwerende stem van Alela Diane. Een stem waar je nog altijd even aan moet wennen, maar als hij je eenmaal raakt is het ook direct tot op het bot. Omdat ook de kwaliteit van de songs op To Be Still weer niets te wensen over laat, handhaaft Alela Diane zich met haar tweede plaat met speels gemak tussen de smaakmakers binnen de huidige generatie vrouwelijke singer songwriters, hetgeen een prestatie van formaat mag worden genoemd. Erwin Zijleman 
Je hebt platen die direct bij eerste beluistering een onuitwisbare indruk weten te maken en platen die je heel vaak moet horen voordat je er echt door geraakt wordt. Een typisch voorbeeld van een plaat uit de laatste categorie is wat mij betreft The Pirate’s Gospel van de Amerikaanse singer-songwriter Alela Diane. Een slow burner met uiterst sobere folksongs die ondanks de fantastische stem van Alela Diane lange tijd nauwelijks indruk op me wist te maken, maar die toen het kwartje eenmaal was gevallen een zwaar verslavende uitwerking op me had. Omdat ik zeker niet de enige was die tijd nodig had voor het oorspronkelijk al uit 2005 stammende debuut van Alela Diane, hebben we lang moeten wachten op de tweede plaat van de singer-songwriter uit Nevada City (overigens ook de thuisbasis van soortgenoot Joanna Newsom). Deze week ligt To Be Still dan eindelijk in de winkel. To Be Still is net wat toegankelijker dan zijn voorganger. Dat heeft aan de ene kant te maken met het feit dat we inmiddels gewend zijn geraakt aan de bijzondere stem en de verstilde muziek van Alela Diane, maar aan de andere kant klinkt To Be Still ook net wat voller dan The Pirate’s Gospel en lijkt de plaat bovendien wat meer geworteld in de folk en country uit de jaren 70 dan in de stokoude folk uit de Appalachen die de overhand had op The Pirate’s Gospel. Een wat voller geluid is in het geval van Alela Diane overigens een zeer relatief begrip, want de gemiddelde luisteraar zal de aankleding van de songs op To Be Still nog altijd typeren als uiterst sober. Ook op To Be Still staat deze instrumentatie, die naast gitaar nu ook bijdragen van de banjo,viool en pedal steel bevat, weer volledig in dienst van de bezwerende stem van Alela Diane. Een stem waar je nog altijd even aan moet wennen, maar als hij je eenmaal raakt is het ook direct tot op het bot. Omdat ook de kwaliteit van de songs op To Be Still weer niets te wensen over laat, handhaaft Alela Diane zich met haar tweede plaat met speels gemak tussen de smaakmakers binnen de huidige generatie vrouwelijke singer songwriters, hetgeen een prestatie van formaat mag worden genoemd. Erwin Zijleman 