Morrissey - Years Of Refusal
De solocarrière van Morrissey gaat tot dusver langs pieken en dalen. De voormalig zanger van The Smiths maakte onbetwiste meesterwerken als Your Arsenal (1992) en Vauxhall And I (1994), maar bracht ook een aantal zwakkere platen uit, met het door zeven jaren stilte gevolgde Maladjusted als voorlopig dieptepunt. Ook sinds zijn comeback in 2004 slaagt Morrissey er niet in het niveau van zijn platen constant te houden. Zijn comeback plaat You Are The Quarry was prachtig en moet absoluut worden gerekend tot zijn beste platen, maar opvolger Ringleader Of The Tormentors stelde weer flink teleur. Binnenkort ligt Morrissey’s negende studioplaat in de winkel, Years Of Refusal. Het is een plaat die mij de afgelopen weken flink in verwarring heeft gebracht en eigenlijk nog steeds brengt. Years Of Refusal is, net als You Are The Quarry, geproduceerd door de afgelopen zomer overleden Jerry Finn. Finn heeft samen met Morrissey en de muzikanten die hem inmiddels geruime tijd omringen gekozen voor een vrij stevig gitaargeluid waarin weinig plaats is voor subtiliteiten. Op Years Of Refusal domineren de rechttoe rechtaan rocksongs. Songs die best lekker klinken en het vast goed doen op het podium, maar die bij mij maar niet bleven hangen. Na de eerste beluistering van Years Of Refusal vond ik het een ronduit teleurstellende plaat en dit gevoel hield aan tijdens de luisterbeurten die volgden. Net toen ik de hoop had opgegeven begon ik echter wat te horen in de songs op Years Of Refusal. Eerst in Morrissey’s ode aan Parijs (I'm Throwing My Arms Around Paris), daarna in het bijna epische It’s Not Your Birthday Anymore en langzaam maar zeker volgden meer songs. Nog altijd staan er een aantal songs op Years Of Refusal waar ik helemaal niets in hoor, maar ik heb goede hoop dat het met op zijn minst een aantal van deze songs alsnog goed gaat komen. Years Of Refusal behoort zeker niet tot de Morrissey klassiekers, maar het is ook niet de zwaar tegenvallende plaat die je er in eerste instantie mogelijk in zult horen. Laten we het houden op een middelmatige Morrissey plaat, waarbij moet worden opgemerkt dat een middelmatige Morrissey plaat nog altijd veel beter is dan 99% van de overige releases die voor de komende weken op de agenda staan. Een krent uit de pop? Ja, maar slechts met de hakken over de sloot. Erwin Zijleman
De solocarrière van Morrissey gaat tot dusver langs pieken en dalen. De voormalig zanger van The Smiths maakte onbetwiste meesterwerken als Your Arsenal (1992) en Vauxhall And I (1994), maar bracht ook een aantal zwakkere platen uit, met het door zeven jaren stilte gevolgde Maladjusted als voorlopig dieptepunt. Ook sinds zijn comeback in 2004 slaagt Morrissey er niet in het niveau van zijn platen constant te houden. Zijn comeback plaat You Are The Quarry was prachtig en moet absoluut worden gerekend tot zijn beste platen, maar opvolger Ringleader Of The Tormentors stelde weer flink teleur. Binnenkort ligt Morrissey’s negende studioplaat in de winkel, Years Of Refusal. Het is een plaat die mij de afgelopen weken flink in verwarring heeft gebracht en eigenlijk nog steeds brengt. Years Of Refusal is, net als You Are The Quarry, geproduceerd door de afgelopen zomer overleden Jerry Finn. Finn heeft samen met Morrissey en de muzikanten die hem inmiddels geruime tijd omringen gekozen voor een vrij stevig gitaargeluid waarin weinig plaats is voor subtiliteiten. Op Years Of Refusal domineren de rechttoe rechtaan rocksongs. Songs die best lekker klinken en het vast goed doen op het podium, maar die bij mij maar niet bleven hangen. Na de eerste beluistering van Years Of Refusal vond ik het een ronduit teleurstellende plaat en dit gevoel hield aan tijdens de luisterbeurten die volgden. Net toen ik de hoop had opgegeven begon ik echter wat te horen in de songs op Years Of Refusal. Eerst in Morrissey’s ode aan Parijs (I'm Throwing My Arms Around Paris), daarna in het bijna epische It’s Not Your Birthday Anymore en langzaam maar zeker volgden meer songs. Nog altijd staan er een aantal songs op Years Of Refusal waar ik helemaal niets in hoor, maar ik heb goede hoop dat het met op zijn minst een aantal van deze songs alsnog goed gaat komen. Years Of Refusal behoort zeker niet tot de Morrissey klassiekers, maar het is ook niet de zwaar tegenvallende plaat die je er in eerste instantie mogelijk in zult horen. Laten we het houden op een middelmatige Morrissey plaat, waarbij moet worden opgemerkt dat een middelmatige Morrissey plaat nog altijd veel beter is dan 99% van de overige releases die voor de komende weken op de agenda staan. Een krent uit de pop? Ja, maar slechts met de hakken over de sloot. Erwin Zijleman