Bishop Allen - Grrr...
Met The Broken String leverde de Amerikaanse band Bishop Allen al weer bijna twee jaar geleden een geweldige plaat af. Een plaat met zonnige en bijzonder aanstekelijke popliedjes die aan van alles en nog wat deden denken, maar tegelijkertijd behoorlijk uniek klonken. Een plaat voor de jaarlijstjes die deze jaarlijstjes uiteindelijk helaas niet wist te halen, maar een ieder die deze plaat wel oppikte koestert hem waarschijnlijk nog steeds. Dat Bishop Allen het schrijven van briljante popliedjes de afgelopen twee jaar niet is verleerd, is te horen op de nu verschenen opvolger Grrr.... Grrr... bevat net als zijn voorganger louter bijzonder lekker in het gehoor liggende popliedjes, maar toch is Grrr... een totaal andere plaat dan zijn voorganger. Waar The Broken String rijk georkestreerd was en zo nu en dan overrompelde met aan Arcade Fire herinnerende geluidsuitbarstingen, is Grrr... een stuk soberder, al strooit Bishop Allen gelukkig nog altijd driftig met onweerstaanbare melodieën, aanstekelijke refreinen, oorstrelende arrangementen, opvallende klanken en verrassende wendingen. Het is nog altijd muziek die aan van alles en nog wat doet denken (variërend van Belle & Sebastian tot The Shins, van The Feelies tot The Beatles en van Jonathan Richman tot Talking Heads), maar uiteindelijk doe je de muziek van Bishop Allen met geen van deze vergelijkingen recht. De songs op Grrr... klinken zo lichtvoetig en ontspannen dat je in eerste instantie bijna vergeet hoe knap het allemaal in elkaar zit. Grrr... is in eerste instantie misschien vooral een plaat om heel erg vrolijk van te worden, maar het is ook een verbluffend goede popplaat met een serie popsongs die de perfecte popsong stuk voor stuk dicht naderen. Bishop Allen neemt je ruim een half uur mee op een reis langs de leukste popliedjes van het moment. Maak dit tochtje een paar keer en opeens valt het kwartje: wat is dit een wereldplaat. Erwin Zijleman
Met The Broken String leverde de Amerikaanse band Bishop Allen al weer bijna twee jaar geleden een geweldige plaat af. Een plaat met zonnige en bijzonder aanstekelijke popliedjes die aan van alles en nog wat deden denken, maar tegelijkertijd behoorlijk uniek klonken. Een plaat voor de jaarlijstjes die deze jaarlijstjes uiteindelijk helaas niet wist te halen, maar een ieder die deze plaat wel oppikte koestert hem waarschijnlijk nog steeds. Dat Bishop Allen het schrijven van briljante popliedjes de afgelopen twee jaar niet is verleerd, is te horen op de nu verschenen opvolger Grrr.... Grrr... bevat net als zijn voorganger louter bijzonder lekker in het gehoor liggende popliedjes, maar toch is Grrr... een totaal andere plaat dan zijn voorganger. Waar The Broken String rijk georkestreerd was en zo nu en dan overrompelde met aan Arcade Fire herinnerende geluidsuitbarstingen, is Grrr... een stuk soberder, al strooit Bishop Allen gelukkig nog altijd driftig met onweerstaanbare melodieën, aanstekelijke refreinen, oorstrelende arrangementen, opvallende klanken en verrassende wendingen. Het is nog altijd muziek die aan van alles en nog wat doet denken (variërend van Belle & Sebastian tot The Shins, van The Feelies tot The Beatles en van Jonathan Richman tot Talking Heads), maar uiteindelijk doe je de muziek van Bishop Allen met geen van deze vergelijkingen recht. De songs op Grrr... klinken zo lichtvoetig en ontspannen dat je in eerste instantie bijna vergeet hoe knap het allemaal in elkaar zit. Grrr... is in eerste instantie misschien vooral een plaat om heel erg vrolijk van te worden, maar het is ook een verbluffend goede popplaat met een serie popsongs die de perfecte popsong stuk voor stuk dicht naderen. Bishop Allen neemt je ruim een half uur mee op een reis langs de leukste popliedjes van het moment. Maak dit tochtje een paar keer en opeens valt het kwartje: wat is dit een wereldplaat. Erwin Zijleman