Mono - Hymn To The Immortal Wind
De Japanse band Mono maakte een jaar of drie geleden met You Are There een plaat die wat mij betreft moet worden gerekend tot de klassiekers binnen de postrock. Op deze door Steve Albini geproduceerde plaat overrompelde de band de niets vermoedende luisteraar met overweldigende en soms bijna beangstigende muziek. Muziek die constant schakelde tussen wonderschone atmosferische klankentapijten en alles vernietigende gitaarmuren. Muziek ook die in vrijwel alle tracks toewerkte naar een meedogenloze climax. Muziek zoals die in het verleden ook door bands als Godspeed You Black Emperor! en Explosions In The Sky werd gemaakt, al bevat de muziek van Mono ook zeker invloeden van bands als Sonic Youth en Mogwai. Het is even stil geweest rond Mono, maar met het nu verschenen Hymn To The Immortal Wind slaat de band keihard terug. Ook Hymn To The Immortal Wind is weer geproduceerd door Steve Albini, die alle tracks naar verluid in één take op de band wist te zetten. Het is moeilijk om je hier ook maar iets bij voor te stellen. De muziek van Mono blonk al niet uit door eenvoud en soberheid, maar op Hymn To The Immortal Wind doet de band er nog een paar schepjes bovenop. Op Hymn To The Immortal Wind horen we naast atmosferische soundscapes en torenhoge gitaarmuren ook nog eens een compleet orkest, wat de bij vlagen bijna apocalyptische progrock van de band nog dreigender en imposanter maakt. De nieuwe plaat van Mono bevat vooral hele lange en epische tracks en biedt in totaal 70 minuten buitengewoon intrigerende muziek. De criticus zal beweren dat Mono op Hymn To The Immortal Wind niet veel meer doet dan een inmiddels bekend trucje herhalen. Wat mij betreft doe je de band hiermee echter tekort. Natuurlijk borduurt Mono op deze plaat nadrukkelijk voort op voorganger en inmiddels klassieker You Are There, maar door de veel rijkere orkestratie hoor ik toch ook duidelijke verschillen. Waar het uiteindelijk om gaat is of je wordt gegrepen door de in alle opzichten fascinerende en bij vlagen wonderschone muziek van deze band. Een vraag die ik voor mezelf in ieder geval met een volmondig ja kan beantwoorden. Erwin Zijleman
De Japanse band Mono maakte een jaar of drie geleden met You Are There een plaat die wat mij betreft moet worden gerekend tot de klassiekers binnen de postrock. Op deze door Steve Albini geproduceerde plaat overrompelde de band de niets vermoedende luisteraar met overweldigende en soms bijna beangstigende muziek. Muziek die constant schakelde tussen wonderschone atmosferische klankentapijten en alles vernietigende gitaarmuren. Muziek ook die in vrijwel alle tracks toewerkte naar een meedogenloze climax. Muziek zoals die in het verleden ook door bands als Godspeed You Black Emperor! en Explosions In The Sky werd gemaakt, al bevat de muziek van Mono ook zeker invloeden van bands als Sonic Youth en Mogwai. Het is even stil geweest rond Mono, maar met het nu verschenen Hymn To The Immortal Wind slaat de band keihard terug. Ook Hymn To The Immortal Wind is weer geproduceerd door Steve Albini, die alle tracks naar verluid in één take op de band wist te zetten. Het is moeilijk om je hier ook maar iets bij voor te stellen. De muziek van Mono blonk al niet uit door eenvoud en soberheid, maar op Hymn To The Immortal Wind doet de band er nog een paar schepjes bovenop. Op Hymn To The Immortal Wind horen we naast atmosferische soundscapes en torenhoge gitaarmuren ook nog eens een compleet orkest, wat de bij vlagen bijna apocalyptische progrock van de band nog dreigender en imposanter maakt. De nieuwe plaat van Mono bevat vooral hele lange en epische tracks en biedt in totaal 70 minuten buitengewoon intrigerende muziek. De criticus zal beweren dat Mono op Hymn To The Immortal Wind niet veel meer doet dan een inmiddels bekend trucje herhalen. Wat mij betreft doe je de band hiermee echter tekort. Natuurlijk borduurt Mono op deze plaat nadrukkelijk voort op voorganger en inmiddels klassieker You Are There, maar door de veel rijkere orkestratie hoor ik toch ook duidelijke verschillen. Waar het uiteindelijk om gaat is of je wordt gegrepen door de in alle opzichten fascinerende en bij vlagen wonderschone muziek van deze band. Een vraag die ik voor mezelf in ieder geval met een volmondig ja kan beantwoorden. Erwin Zijleman