Bat For Lashes - Two Suns
Bat For Lashes, de band rond de oorspronkelijk uit Pakistan afkomstige zangeres Natasha Khan, oogstte drie jaar geleden de nodige lof met haar debuutplaat Fur And Gold. Een plaat waarop Bat For Lashes rijkelijk citeerde uit het werk van onder andere Siouxsie & The Banshees, Kate Bush, Tori Amos, Björk, Sinead O’Connor en PJ Harvey, maar ook absoluut een duidelijk eigen geluid liet horen. Een opvallend geluid met een hoofdrol voor de bijzonder fraaie vocalen van Natasha Khan. Het leverde de band terecht een nominatie voor de prestigieuze Britse Mercury Prize op, al ging die uiteindelijk aan de neus van Bat For Lashes voorbij. Dankzij het succes van Fur And Gold heeft de tweede plaat van Bat For Lashes betrekkelijk lang op zich laten wachten, maar met Two Suns maakt Bat For Lashes nu gelukkig een einde aan het lange wachten. Direct bij eerste beluistering van Two Suns valt op dat de muziek van Bat For Lashes grotendeels is ontdaan van de scherpe randjes, die het debuut van de band zo aangenaam maakten. Dat is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant valt er ook in het net wat toegankelijkere geluid van Bat For Lashes heel veel te genieten. Ook op Two Suns trekt de fascinerende, veelzijdige en enigszins mystieke stem van Natasha Khan de meeste aandacht naar zich toe. Een stem die nog altijd doet denken aan die van alle hierboven genoemde zangeressen en dit keer wordt omgeven door een sfeervol, spannend en deels elektronisch klankentapijt, wat de toch al zo bijzondere stem van Natasha Khan nog wat extra kleur geeft. Two Suns is zoals gezegd wat toegankelijker dan zijn voorganger, maar gelukkig maakt Bat For Lashes ook op haar tweede plaat nog altijd muziek die avontuur hoog in het vaandel heeft staan en meerdere luisterbeurten nodig heeft om al het moois dat is verstopt in de songs te ontdekken. Moois met Natasha Khan's vocalen als sterkste wapen, maar de fraaie productie van David Kosten, de creatieve impulsen van Yeasayer en de prachtige gastvocalen van niemand minder dan Scott Walker als slagroom op de taart. Een taart die misschien net wat anders smaakt dan zijn voorganger, maar zeker niet minder smakelijk is. Erwin Zijleman
Bat For Lashes, de band rond de oorspronkelijk uit Pakistan afkomstige zangeres Natasha Khan, oogstte drie jaar geleden de nodige lof met haar debuutplaat Fur And Gold. Een plaat waarop Bat For Lashes rijkelijk citeerde uit het werk van onder andere Siouxsie & The Banshees, Kate Bush, Tori Amos, Björk, Sinead O’Connor en PJ Harvey, maar ook absoluut een duidelijk eigen geluid liet horen. Een opvallend geluid met een hoofdrol voor de bijzonder fraaie vocalen van Natasha Khan. Het leverde de band terecht een nominatie voor de prestigieuze Britse Mercury Prize op, al ging die uiteindelijk aan de neus van Bat For Lashes voorbij. Dankzij het succes van Fur And Gold heeft de tweede plaat van Bat For Lashes betrekkelijk lang op zich laten wachten, maar met Two Suns maakt Bat For Lashes nu gelukkig een einde aan het lange wachten. Direct bij eerste beluistering van Two Suns valt op dat de muziek van Bat For Lashes grotendeels is ontdaan van de scherpe randjes, die het debuut van de band zo aangenaam maakten. Dat is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant valt er ook in het net wat toegankelijkere geluid van Bat For Lashes heel veel te genieten. Ook op Two Suns trekt de fascinerende, veelzijdige en enigszins mystieke stem van Natasha Khan de meeste aandacht naar zich toe. Een stem die nog altijd doet denken aan die van alle hierboven genoemde zangeressen en dit keer wordt omgeven door een sfeervol, spannend en deels elektronisch klankentapijt, wat de toch al zo bijzondere stem van Natasha Khan nog wat extra kleur geeft. Two Suns is zoals gezegd wat toegankelijker dan zijn voorganger, maar gelukkig maakt Bat For Lashes ook op haar tweede plaat nog altijd muziek die avontuur hoog in het vaandel heeft staan en meerdere luisterbeurten nodig heeft om al het moois dat is verstopt in de songs te ontdekken. Moois met Natasha Khan's vocalen als sterkste wapen, maar de fraaie productie van David Kosten, de creatieve impulsen van Yeasayer en de prachtige gastvocalen van niemand minder dan Scott Walker als slagroom op de taart. Een taart die misschien net wat anders smaakt dan zijn voorganger, maar zeker niet minder smakelijk is. Erwin Zijleman