Camera Obscura - My Maudlin Career
De Schotse band Camera Obscura bestaat al sinds 1996, maar brak pas in 2003 door met het wonderschone Underachievers Please Try Harder. Op deze plaat verrasten de Schotten met bitterzoete popliedjes die het beste van Belle And Sebastian en Everything But The Girl leken te verenigen. Een plaat met oorstrelende en over het algemeen zonnige popliedjes, die onmiddellijk zorgden voor een gelukzalig gevoel, maar die ook de fantasie gedurende een lange periode bleven prikkelen. Iets wat ook weer gold voor de songs op de in 2006 verschenen opvolger Let's Get Out Of This Country. De verrassing was er dit keer misschien wat af, maar de kwaliteit van de songs op deze plaat was zo torenhoog dat Let's Get Out Of This Country zijn zo bewierookte voorganger uiteindelijk zelfs wist te overtreffen. Inmiddels zijn we weer drie jaar verder en ligt er weer een nieuwe plaat van Camera Obscura in de winkel. My Maudlin Career trekt de lijn van zijn twee voorgangers door, wat betekent dat we wederom worden getrakteerd op een serie volstrekt onweerstaanbare popliedjes. Popliedjes met honingzoete melodieën, wonderschone arrangementen en zang waarvan je direct de lente in je kop krijgt. My Maudlin Career roept de sfeer op van een mooie lentedag. Een dag met wit bier op een terras en vlinders in de buik. Net als zijn voorgangers strooit My Maudlin Career driftig met perfecte popliedjes met een scherp randje. Zonnige en zoete popliedjes die nergens doorslaan richting mierzoet, omdat Camera Obscura steeds op precies de juiste momenten een vleugje melancholie toevoegt aan haar muziek. Ook My Maudlin Career doet weer denken aan het allerbeste van Belle & Sebastian, maar waar deze band door kon slaan in zwartkijkerij, bekijkt Camera Obscura het leven toch vooral van de zonnige kant. Zangeres Tracyanne Campbell verleidt en betovert met haar vocalen, terwijl haar collega’s steeds weer nieuwe instrumenten toevoegen aan de moderne versie van Phil Spector’s Wall Of Sound. Elf songs lang maakt Camera Obscura de wereld een beetje mooier. Elf songs lang laat Camera Obscura horen hoe betoverend popmuziek kan zijn. Na afloop kun je eigenlijk maar één ding doen: deze plaat gewoon nog een keer op zetten. En nog een keer. En nog een keer . . . . Erwin Zijleman
De Schotse band Camera Obscura bestaat al sinds 1996, maar brak pas in 2003 door met het wonderschone Underachievers Please Try Harder. Op deze plaat verrasten de Schotten met bitterzoete popliedjes die het beste van Belle And Sebastian en Everything But The Girl leken te verenigen. Een plaat met oorstrelende en over het algemeen zonnige popliedjes, die onmiddellijk zorgden voor een gelukzalig gevoel, maar die ook de fantasie gedurende een lange periode bleven prikkelen. Iets wat ook weer gold voor de songs op de in 2006 verschenen opvolger Let's Get Out Of This Country. De verrassing was er dit keer misschien wat af, maar de kwaliteit van de songs op deze plaat was zo torenhoog dat Let's Get Out Of This Country zijn zo bewierookte voorganger uiteindelijk zelfs wist te overtreffen. Inmiddels zijn we weer drie jaar verder en ligt er weer een nieuwe plaat van Camera Obscura in de winkel. My Maudlin Career trekt de lijn van zijn twee voorgangers door, wat betekent dat we wederom worden getrakteerd op een serie volstrekt onweerstaanbare popliedjes. Popliedjes met honingzoete melodieën, wonderschone arrangementen en zang waarvan je direct de lente in je kop krijgt. My Maudlin Career roept de sfeer op van een mooie lentedag. Een dag met wit bier op een terras en vlinders in de buik. Net als zijn voorgangers strooit My Maudlin Career driftig met perfecte popliedjes met een scherp randje. Zonnige en zoete popliedjes die nergens doorslaan richting mierzoet, omdat Camera Obscura steeds op precies de juiste momenten een vleugje melancholie toevoegt aan haar muziek. Ook My Maudlin Career doet weer denken aan het allerbeste van Belle & Sebastian, maar waar deze band door kon slaan in zwartkijkerij, bekijkt Camera Obscura het leven toch vooral van de zonnige kant. Zangeres Tracyanne Campbell verleidt en betovert met haar vocalen, terwijl haar collega’s steeds weer nieuwe instrumenten toevoegen aan de moderne versie van Phil Spector’s Wall Of Sound. Elf songs lang maakt Camera Obscura de wereld een beetje mooier. Elf songs lang laat Camera Obscura horen hoe betoverend popmuziek kan zijn. Na afloop kun je eigenlijk maar één ding doen: deze plaat gewoon nog een keer op zetten. En nog een keer. En nog een keer . . . . Erwin Zijleman