Eilen Jewell - Sea Of Tears
Met Letters From Sinners & Strangers maakte de Amerikaanse singer-songwriter Eilen Jewell twee jaar geleden wat mij betreft één van de betere rootsplaten van de afgelopen jaren. Een plaat met traditioneel aandoende folksongs die op knappe en bijzonder fraaie wijze werden vermengd met invloeden uit de country, blues, jazz en zeker ook rockabilly en rock ‘n roll. Letters From Sinners & Strangers leverde Eilen Jewell destijds vooral de vergelijking op met, de inmiddels als jaren door een writer’s block getroffen, Gillian Welch, maar ook de vergelijking met grootheden uit het verleden als Patsy Cline en zelfs Billie Holiday sneed wat mij betreft hout. Het nu verschenen Sea Of Tears ligt in het verlengde van zijn zo overtuigende voorganger, al zijn invloeden uit de rock ’n roll en rockabilly uit de jaren 50 dit keer nog net iets dominanter aanwezig dan op zijn voorganger. Ook Sea Of Tears is daarom een plaat die net zo goed een aantal decennia geleden gemaakt had kunnen worden, maar is tegelijkertijd veel meer dan een opgewarmde prak uit een ver verleden. Ook op Sea Of Tears maakt Eilen Jewell op het eerste gehoor betrekkelijk eenvoudige muziek. Ruimtelijk klinkende muziek, waarin de uitstekende muzikanten die Eilen Jewell om zich heen heeft verzameld alle ruimte krijgen, maar waarin uiteindelijk alles draait om de fantastische stem van de vrouw uit Boise, Idaho. Ook op Sea Of Tears ontroert Eilen Jewell weer diep met haar vaak wat sombere, maar ook aangenaam klinkende songs en haar bijzonder emotievolle en doorleefde vertolking van deze songs. Sea Of Tears maakt direct bij eerste beluistering net zo’n diepe indruk als zijn voorganger, maar echt raken doet deze plaat je pas wanneer je hem een aantal keren hebt gehoord. Op dat moment snijdt Sea Of Tears van Eilen Jewell je dwars door de ziel en is eigenlijk maar één conclusie gerechtvaardigd: Sea Of Tears van Eilen Jewell is niet alleen één van de betere rootsplaten van het moment, maar behoort bovendien tot het beste wat de afgelopen jaren in dit genre is verschenen. Wat een mooie en indringende plaat. Erwin Zijleman
Met Letters From Sinners & Strangers maakte de Amerikaanse singer-songwriter Eilen Jewell twee jaar geleden wat mij betreft één van de betere rootsplaten van de afgelopen jaren. Een plaat met traditioneel aandoende folksongs die op knappe en bijzonder fraaie wijze werden vermengd met invloeden uit de country, blues, jazz en zeker ook rockabilly en rock ‘n roll. Letters From Sinners & Strangers leverde Eilen Jewell destijds vooral de vergelijking op met, de inmiddels als jaren door een writer’s block getroffen, Gillian Welch, maar ook de vergelijking met grootheden uit het verleden als Patsy Cline en zelfs Billie Holiday sneed wat mij betreft hout. Het nu verschenen Sea Of Tears ligt in het verlengde van zijn zo overtuigende voorganger, al zijn invloeden uit de rock ’n roll en rockabilly uit de jaren 50 dit keer nog net iets dominanter aanwezig dan op zijn voorganger. Ook Sea Of Tears is daarom een plaat die net zo goed een aantal decennia geleden gemaakt had kunnen worden, maar is tegelijkertijd veel meer dan een opgewarmde prak uit een ver verleden. Ook op Sea Of Tears maakt Eilen Jewell op het eerste gehoor betrekkelijk eenvoudige muziek. Ruimtelijk klinkende muziek, waarin de uitstekende muzikanten die Eilen Jewell om zich heen heeft verzameld alle ruimte krijgen, maar waarin uiteindelijk alles draait om de fantastische stem van de vrouw uit Boise, Idaho. Ook op Sea Of Tears ontroert Eilen Jewell weer diep met haar vaak wat sombere, maar ook aangenaam klinkende songs en haar bijzonder emotievolle en doorleefde vertolking van deze songs. Sea Of Tears maakt direct bij eerste beluistering net zo’n diepe indruk als zijn voorganger, maar echt raken doet deze plaat je pas wanneer je hem een aantal keren hebt gehoord. Op dat moment snijdt Sea Of Tears van Eilen Jewell je dwars door de ziel en is eigenlijk maar één conclusie gerechtvaardigd: Sea Of Tears van Eilen Jewell is niet alleen één van de betere rootsplaten van het moment, maar behoort bovendien tot het beste wat de afgelopen jaren in dit genre is verschenen. Wat een mooie en indringende plaat. Erwin Zijleman