Manchester Orchestra - Mean Everything To Nothing
Manchester Orchestra komt niet uit de Britse muziekhoofdstad van het moment en is evenmin een orkest. De band rond voorman Andy Hull komt uit het Amerikaanse Atlanta en is een rockband die wel eens uit kan gaan groeien tot de grote bands van de nabije toekomst. De band trok in eigen land al de nodige aandacht met het in 2006 verschenen debuut I'm Like A Virgin Losing A Child, maar moet nu de wereld gaan veroveren met haar tweede plaat Mean Everything To Nothing. Een plaat die de Amerikaanse muziekpers tot dusver vooral in verwarring heeft gebracht. Een deel van de Amerikaanse muziekpers, onder aanvoering van het gerenommeerde Paste Magazine, heeft Mean Everything To Nothing inmiddels uitgeroepen tot een waar meesterwerk of op zijn minst tot een monumentale of fenomenale rockplaat, terwijl het alternatieve deel van de Amerikaanse muziekpers (PopMatters, Pitchfork) het toch vooral houdt op een dertien in een dozijn rockplaat. Ik kan me meestal wel vinden in het oordeel van Pitchfork en PopMatters, maar dit keer slaat men de plank volkomen mis. Mean Everything To Nothing van Manchester Orchestra is alles behalve een standaard rockplaat. Op de door Joe Chiccarelli (The Shins, My Morning Jacket, The Raconteurs) geproduceerde plaat blijkt Manchester Orchestra weliswaar zeer bedreven in het schrijven van rocksongs die wel eens stadions zouden kunnen gaan vullen, maar de band kiest hierbij zelden voor het standaardrecept dat wordt gebruikt door een band als Nickelback. Op Mean Everything To Nothing verwerkt Manchester Orchestra van allerlei invloeden in haar muziek. Invloeden die beginnen bij Black Sabbath, maar uiteindelijk reiken tot de muziek van nogal uiteenlopende bands als Nirvana, Jane’s Addiction, Weezer, Neutral Milk Hotel, Foo Fighters, Smashing Pumpkins en, vooruit, U2. Invloeden uit de rock, metal, grunge, post-grunge en emo hebben op natuurlijke wijze hun weg gevonden in het geluid van Manchester Orchestra, maar ook invloeden uit de pop, elektronische muziek en zelfs folk duiken op in het veelzijdige geluid van de band, waarmee Manchester Orchestra hier en daar ook raakt aan Bright Eyes en vooral Kings Of Leon. Een veelheid aan invloeden die is verpakt in aansprekende songs die ook in tekstueel opzicht het nodige te bieden hebben. Andy Hull worstelde de afgelopen jaren met drugsgebruik en ook het opgroeien op de Amerikaanse Bible Belt is hem niet in de koude kleren gaan zitten. Twee thema’s die terug komen in meerdere songs en deze songs wat mij betreft extra kleur en glans geven. Ik heb Mean Everything To Nothing inmiddels vele malen gehoord en raak er steeds meer van overtuigd dat Manchester Orchestra een fantastische rockplaat heeft gemaakt die er echt toe doet. Erwin Zijleman
Manchester Orchestra komt niet uit de Britse muziekhoofdstad van het moment en is evenmin een orkest. De band rond voorman Andy Hull komt uit het Amerikaanse Atlanta en is een rockband die wel eens uit kan gaan groeien tot de grote bands van de nabije toekomst. De band trok in eigen land al de nodige aandacht met het in 2006 verschenen debuut I'm Like A Virgin Losing A Child, maar moet nu de wereld gaan veroveren met haar tweede plaat Mean Everything To Nothing. Een plaat die de Amerikaanse muziekpers tot dusver vooral in verwarring heeft gebracht. Een deel van de Amerikaanse muziekpers, onder aanvoering van het gerenommeerde Paste Magazine, heeft Mean Everything To Nothing inmiddels uitgeroepen tot een waar meesterwerk of op zijn minst tot een monumentale of fenomenale rockplaat, terwijl het alternatieve deel van de Amerikaanse muziekpers (PopMatters, Pitchfork) het toch vooral houdt op een dertien in een dozijn rockplaat. Ik kan me meestal wel vinden in het oordeel van Pitchfork en PopMatters, maar dit keer slaat men de plank volkomen mis. Mean Everything To Nothing van Manchester Orchestra is alles behalve een standaard rockplaat. Op de door Joe Chiccarelli (The Shins, My Morning Jacket, The Raconteurs) geproduceerde plaat blijkt Manchester Orchestra weliswaar zeer bedreven in het schrijven van rocksongs die wel eens stadions zouden kunnen gaan vullen, maar de band kiest hierbij zelden voor het standaardrecept dat wordt gebruikt door een band als Nickelback. Op Mean Everything To Nothing verwerkt Manchester Orchestra van allerlei invloeden in haar muziek. Invloeden die beginnen bij Black Sabbath, maar uiteindelijk reiken tot de muziek van nogal uiteenlopende bands als Nirvana, Jane’s Addiction, Weezer, Neutral Milk Hotel, Foo Fighters, Smashing Pumpkins en, vooruit, U2. Invloeden uit de rock, metal, grunge, post-grunge en emo hebben op natuurlijke wijze hun weg gevonden in het geluid van Manchester Orchestra, maar ook invloeden uit de pop, elektronische muziek en zelfs folk duiken op in het veelzijdige geluid van de band, waarmee Manchester Orchestra hier en daar ook raakt aan Bright Eyes en vooral Kings Of Leon. Een veelheid aan invloeden die is verpakt in aansprekende songs die ook in tekstueel opzicht het nodige te bieden hebben. Andy Hull worstelde de afgelopen jaren met drugsgebruik en ook het opgroeien op de Amerikaanse Bible Belt is hem niet in de koude kleren gaan zitten. Twee thema’s die terug komen in meerdere songs en deze songs wat mij betreft extra kleur en glans geven. Ik heb Mean Everything To Nothing inmiddels vele malen gehoord en raak er steeds meer van overtuigd dat Manchester Orchestra een fantastische rockplaat heeft gemaakt die er echt toe doet. Erwin Zijleman