Metric - Fantasies
Metric is een uit New York afkomstige, maar tegenwoordig vanuit Canada opererende, band die de afgelopen jaren minstens twee prima platen uitbracht. Platen die in Canada en de VS uiterst positief werden ontvangen, maar in Europa helaas nauwelijks aandacht kregen. Met het nu verschenen Fantasies moet de muziek van Metric ook in Europa maar eens op de juiste waarde worden geschat, want ook dit is weer een uitstekende plaat. De muziek van Metric wordt voor een belangrijk deel gedragen door de talenten van singer-songwriter Emily Haines, die we ook kennen van het Canadese muzikantencollectief Broken Social Scene en de prima soloplaat Knives Don’t Have Your Back. Waar Emily Haines haar experimentele kant reserveert voor haar solowerk en de muziek van Broken Social Scene, laat ze in Metric vooral haar goede oor voor lekker toegankelijke popliedjes horen. De muziek van Metric kan over het algemeen worden omschreven als aanstekelijke popmuziek die ergens tussen Blondie en Garbage in zit. Muziek die soms neigt naar electropop en hiermee raakt aan de laatste plaat van de Yeah Yeah Yeahs, maar ook nooit heel ver is verwijderd van de New Wave zoals die in de Verenigde Staten in de jaren 70 en 80 werd gemaakt door bijvoorbeeld The Cars en tenslotte ook niet vies is van een randje psychedelica. Nu zijn er veel bands die dit soort aanstekelijke popmuziek maken, maar Metric weet zich van vrijwel al deze band te onderscheiden door haar muziek van de nodige diepgang te voorzien. De muziek van Metric klinkt misschien lichtvoetig en zonnig, maar is in veel gevallen voorzien van de loodzware teksten die je ook in het solowerk van Emily Haines tegen komt. Verder blijkt de muziek van Metric veel ingenieuzer in elkaar te steken dan je bij vluchtige beluistering zult vermoeden. Vrijwel alle songs op Fantasies blijken bij herhaalde beluistering over dubbele en misschien zelfs wel driedubbele bodems te beschikken, wat de kwaliteit en de houdbaarheid van de muziek van Metric zeer ten goede komt. Fantasies laat zich uiteindelijk nog het best vergelijken met een ouderwetse zwart-wit bal. In eerste instantie proef je alleen het zoete suikerlaagje, maar wanneer de bal barst weet je even niet waar je het zoeken moet, om uiteindelijk weer als een blok te vallen voor deze prikkelende smaaksensatie. Fantasies is al met al een prachtige plaat van een zwaar onderschatte band. Erwin Zijleman
Metric is een uit New York afkomstige, maar tegenwoordig vanuit Canada opererende, band die de afgelopen jaren minstens twee prima platen uitbracht. Platen die in Canada en de VS uiterst positief werden ontvangen, maar in Europa helaas nauwelijks aandacht kregen. Met het nu verschenen Fantasies moet de muziek van Metric ook in Europa maar eens op de juiste waarde worden geschat, want ook dit is weer een uitstekende plaat. De muziek van Metric wordt voor een belangrijk deel gedragen door de talenten van singer-songwriter Emily Haines, die we ook kennen van het Canadese muzikantencollectief Broken Social Scene en de prima soloplaat Knives Don’t Have Your Back. Waar Emily Haines haar experimentele kant reserveert voor haar solowerk en de muziek van Broken Social Scene, laat ze in Metric vooral haar goede oor voor lekker toegankelijke popliedjes horen. De muziek van Metric kan over het algemeen worden omschreven als aanstekelijke popmuziek die ergens tussen Blondie en Garbage in zit. Muziek die soms neigt naar electropop en hiermee raakt aan de laatste plaat van de Yeah Yeah Yeahs, maar ook nooit heel ver is verwijderd van de New Wave zoals die in de Verenigde Staten in de jaren 70 en 80 werd gemaakt door bijvoorbeeld The Cars en tenslotte ook niet vies is van een randje psychedelica. Nu zijn er veel bands die dit soort aanstekelijke popmuziek maken, maar Metric weet zich van vrijwel al deze band te onderscheiden door haar muziek van de nodige diepgang te voorzien. De muziek van Metric klinkt misschien lichtvoetig en zonnig, maar is in veel gevallen voorzien van de loodzware teksten die je ook in het solowerk van Emily Haines tegen komt. Verder blijkt de muziek van Metric veel ingenieuzer in elkaar te steken dan je bij vluchtige beluistering zult vermoeden. Vrijwel alle songs op Fantasies blijken bij herhaalde beluistering over dubbele en misschien zelfs wel driedubbele bodems te beschikken, wat de kwaliteit en de houdbaarheid van de muziek van Metric zeer ten goede komt. Fantasies laat zich uiteindelijk nog het best vergelijken met een ouderwetse zwart-wit bal. In eerste instantie proef je alleen het zoete suikerlaagje, maar wanneer de bal barst weet je even niet waar je het zoeken moet, om uiteindelijk weer als een blok te vallen voor deze prikkelende smaaksensatie. Fantasies is al met al een prachtige plaat van een zwaar onderschatte band. Erwin Zijleman