The Veils - Sun Gangs
Echt soepel verloopt de carrière van The Veils tot dusver niet. Het debuut van de band rond Finn Andrews (zoon van XTC en Shriekback toetsenist Barry Andrews) bleef door strubbelingen met de platenmaatschappij maanden op de plank liggen, waardoor dit debuut na een tweetal veelbelovende singles eigenlijk te lang op zich liet wachten. De tweede plaat van de band liep flinke vertraging op omdat Finn Andrews na de release van het debuut het ene na het andere bandlid zag vertrekken, uiteindelijk in zijn uppie over bleef en in zijn tweede vaderland Nieuw Zeeland op zoek ging naar nieuwe bandleden. Een hoop problemen die The Veils (lees: Finn Andrews) er overigens niet van weerhielden om twee hele mooie platen af te leveren. Waar de band op haar debuut The Runaway Found nog vooral in de voetsporen van Suede leek te treden, schoof de band op de nog een stuk overtuigendere opvolger Nux Vomica met licht theatrale en nogal melancholische songs op in de richting van Jeff Buckley en iets mindere mate Nick Cave. Inmiddels zijn al weer bijna drie jaren verstreken, maar deze week keren The Veils, nog grotendeels in dezelfde samenstelling als op Nux Vomica, eindelijk terug. De derde plaat van de band, Sun Gangs, maakt op het eerste gehoor een nogal tweeslachtige indruk. Aan de ene kant zijn er de donkere, vaak wat droevige, songs die zo op Nux Vomica hadden kunnen staan, maar aan de andere kant horen we ook veel stevigere rocksongs die afwisselend aan The Triffids, Woven Hand en zelfs U2 en/of Coldplay doen denken. Waar de eerste categorie songs me direct weer wist te raken, had ik met de wat stevigere en wat meer up-tempo tracks in eerste instantie veel moeite. Inmiddels ben ik flink wat luisterbeurten verder en begint ook voor deze tracks het kwartje te vallen. Ook Sun Gangs wordt weer voor een belangrijk deel gedragen door de imposante strot van Finn Andrews en zijn indringende songs. Songs waarin over de hele linie wat meer invloeden uit de folk en de rock zijn verwerkt, waardoor Sun Gangs een wat minder zwaarmoedig karakter heeft dan zijn voorganger. Iets wat overigens direct gerelativeerd moet worden, want ook op Sun Gangs is Finn Andrews weer behoorlijk zwaar op de hand. Na enig wennen kan alleen maar geconcludeerd worden dat Finn Andrews met Sun Gangs wederom een hele bijzondere plaat uit de mouw heeft geschut. Een plaat die misschien hinkt op twee gedachten, maar het zijn twee gedachten die de band op buitengewoon overtuigende wijze weet te vertolken. De twee voorgangers vielen om allerlei redenen wat tussen wal en schip, maar met Sun Gangs moet The Veils maar eens uit gaan groeien tot de grote band die het eigenlijk al een jaar of vijf is. Erwin Zijleman
Echt soepel verloopt de carrière van The Veils tot dusver niet. Het debuut van de band rond Finn Andrews (zoon van XTC en Shriekback toetsenist Barry Andrews) bleef door strubbelingen met de platenmaatschappij maanden op de plank liggen, waardoor dit debuut na een tweetal veelbelovende singles eigenlijk te lang op zich liet wachten. De tweede plaat van de band liep flinke vertraging op omdat Finn Andrews na de release van het debuut het ene na het andere bandlid zag vertrekken, uiteindelijk in zijn uppie over bleef en in zijn tweede vaderland Nieuw Zeeland op zoek ging naar nieuwe bandleden. Een hoop problemen die The Veils (lees: Finn Andrews) er overigens niet van weerhielden om twee hele mooie platen af te leveren. Waar de band op haar debuut The Runaway Found nog vooral in de voetsporen van Suede leek te treden, schoof de band op de nog een stuk overtuigendere opvolger Nux Vomica met licht theatrale en nogal melancholische songs op in de richting van Jeff Buckley en iets mindere mate Nick Cave. Inmiddels zijn al weer bijna drie jaren verstreken, maar deze week keren The Veils, nog grotendeels in dezelfde samenstelling als op Nux Vomica, eindelijk terug. De derde plaat van de band, Sun Gangs, maakt op het eerste gehoor een nogal tweeslachtige indruk. Aan de ene kant zijn er de donkere, vaak wat droevige, songs die zo op Nux Vomica hadden kunnen staan, maar aan de andere kant horen we ook veel stevigere rocksongs die afwisselend aan The Triffids, Woven Hand en zelfs U2 en/of Coldplay doen denken. Waar de eerste categorie songs me direct weer wist te raken, had ik met de wat stevigere en wat meer up-tempo tracks in eerste instantie veel moeite. Inmiddels ben ik flink wat luisterbeurten verder en begint ook voor deze tracks het kwartje te vallen. Ook Sun Gangs wordt weer voor een belangrijk deel gedragen door de imposante strot van Finn Andrews en zijn indringende songs. Songs waarin over de hele linie wat meer invloeden uit de folk en de rock zijn verwerkt, waardoor Sun Gangs een wat minder zwaarmoedig karakter heeft dan zijn voorganger. Iets wat overigens direct gerelativeerd moet worden, want ook op Sun Gangs is Finn Andrews weer behoorlijk zwaar op de hand. Na enig wennen kan alleen maar geconcludeerd worden dat Finn Andrews met Sun Gangs wederom een hele bijzondere plaat uit de mouw heeft geschut. Een plaat die misschien hinkt op twee gedachten, maar het zijn twee gedachten die de band op buitengewoon overtuigende wijze weet te vertolken. De twee voorgangers vielen om allerlei redenen wat tussen wal en schip, maar met Sun Gangs moet The Veils maar eens uit gaan groeien tot de grote band die het eigenlijk al een jaar of vijf is. Erwin Zijleman