Manic Street Preachers - Journal For Plague Lovers
In vrijwel ieder verhaal over de Manic Street Preachers duikt de naam van Richey James Edwards op. De voormalig gitarist van de band verdween al weer bijna 15 jaar geleden en is in die 15 jaar getransformeerd van een niet overdreven getalenteerd muzikant in een ware rock ’n roll mythe. De Manic Street Preachers braken overigens pas door na het verdwijnen van Richey James. De nog met de gitarist gemaakte plaat The Holy Bible wordt door het merendeel van de critici weliswaar bestempeld tot hun beste, maar het zijn opvolgers Everything Must Go (1996) en This Is My Truth Tell Me Yours (1998) die de band onder de aandacht brachten van een groot publiek. Het zijn wat mij betreft ook de beste platen van de band die de afgelopen jaren helaas wat in de versukkeling is geraakt. De drie platen die de band de afgelopen tien jaar uitbracht wisten niet echt meer te overtuigen, al was het twee jaar geleden verschenen Send Away The Tigers niet eens zo slecht. Richey James Edwards is inmiddels formeel dood verklaard, maar op de nieuwe plaat van de Manic Street Preachers, Journal For Plague Lovers, is hij nadrukkelijker aanwezig dan ooit tevoren. Journal For Plague Lovers is een eerbetoon aan de gitarist die verdween en nooit meer terugkeerde. Voor haar nieuwe plaat maakte de band gebruik van de teksten die uit de nalatenschap van Richey James zijn gekomen. Bovendien kozen de Manic Street Preachers voor een door hem bewonderde producer, niemand minder dan Steve Albini, en heeft het wel erg popgeoriënteerde geluid van de laatste drie platen plaats gemaakt voor een geluid dat herinneringen oproept aan The Holy Bible en de twee platen die er op volgden. Journal For Plague Lovers is met afstand de beste plaat van de band sinds de successen van Everything Must Go en This Is My Truth Tell Me Yours. Een plaat die een aantal wat rauwere en stevigere songs bevat die raken aan die op The Holy Bible, maar ook plaats biedt aan ruimtelijke en wat meer georkestreerde songs die ook op de twee meest succesvolle platen van de band hadden kunnen staan. Op Journal For Plague Lovers eren de Manic Street Preachers het voorgoed verdwenen bandlid, maar rekenen ze ook definitief af met het verleden. Journal For Plague Lovers is misschien niet zo goed als drie eerder genoemde platen van de band, maar komt dicht in de buurt. Het is bovendien de start van een nieuwe fase in de carrière van deze toch grote band. Erwin Zijleman
In vrijwel ieder verhaal over de Manic Street Preachers duikt de naam van Richey James Edwards op. De voormalig gitarist van de band verdween al weer bijna 15 jaar geleden en is in die 15 jaar getransformeerd van een niet overdreven getalenteerd muzikant in een ware rock ’n roll mythe. De Manic Street Preachers braken overigens pas door na het verdwijnen van Richey James. De nog met de gitarist gemaakte plaat The Holy Bible wordt door het merendeel van de critici weliswaar bestempeld tot hun beste, maar het zijn opvolgers Everything Must Go (1996) en This Is My Truth Tell Me Yours (1998) die de band onder de aandacht brachten van een groot publiek. Het zijn wat mij betreft ook de beste platen van de band die de afgelopen jaren helaas wat in de versukkeling is geraakt. De drie platen die de band de afgelopen tien jaar uitbracht wisten niet echt meer te overtuigen, al was het twee jaar geleden verschenen Send Away The Tigers niet eens zo slecht. Richey James Edwards is inmiddels formeel dood verklaard, maar op de nieuwe plaat van de Manic Street Preachers, Journal For Plague Lovers, is hij nadrukkelijker aanwezig dan ooit tevoren. Journal For Plague Lovers is een eerbetoon aan de gitarist die verdween en nooit meer terugkeerde. Voor haar nieuwe plaat maakte de band gebruik van de teksten die uit de nalatenschap van Richey James zijn gekomen. Bovendien kozen de Manic Street Preachers voor een door hem bewonderde producer, niemand minder dan Steve Albini, en heeft het wel erg popgeoriënteerde geluid van de laatste drie platen plaats gemaakt voor een geluid dat herinneringen oproept aan The Holy Bible en de twee platen die er op volgden. Journal For Plague Lovers is met afstand de beste plaat van de band sinds de successen van Everything Must Go en This Is My Truth Tell Me Yours. Een plaat die een aantal wat rauwere en stevigere songs bevat die raken aan die op The Holy Bible, maar ook plaats biedt aan ruimtelijke en wat meer georkestreerde songs die ook op de twee meest succesvolle platen van de band hadden kunnen staan. Op Journal For Plague Lovers eren de Manic Street Preachers het voorgoed verdwenen bandlid, maar rekenen ze ook definitief af met het verleden. Journal For Plague Lovers is misschien niet zo goed als drie eerder genoemde platen van de band, maar komt dicht in de buurt. Het is bovendien de start van een nieuwe fase in de carrière van deze toch grote band. Erwin Zijleman