Patrick Watson - Wooden Arms
Het duurde even voordat iedereen er van doordrongen was, maar toen Close To Paradise van de Canadese singer-songwriter Patrick Watson een paar jaar geleden eenmaal wat breder werd opgepikt, was er ook geen houden meer aan. Het succes van één van de betere platen van de afgelopen jaren heeft de druk op de opvolger flink opgevoerd, want hoe moet je een plaat als Close To Paradise overtreffen of zelfs maar benaderen? Direct bij eerste beluistering van Wooden Arms is duidelijk dat Patrick Watson zelf weinig last heeft gehad van deze druk. Op Wooden Arms doet Patrick Watson aan de ene kant wat hij ook op Close To Paradise deed, maar aan de andere kant laat de nieuwe plaat van de Canadees ook een ander geluid horen. Net als op Close To Paradise horen we ook op Wooden Arms weer fascinerende songs met invloeden uit de folk, de rock en, opvallend, de klassieke muziek. De songs van Patrick Watson doen door de klassieke invloeden soms wat pretentieus en pompeus aan, maar zijn hiernaast ook doelgericht en intiem. Het zijn songs die je even op je in moet laten werken, al bevat de muziek van Patrick Watson ook flink wat passages die zo bloedstollend mooi zijn dat je direct voor de bijl gaat. Wooden Arms is wat experimenteler dan zijn voorganger en leunt zwaarder op percussie, die in de meest uiteenlopende vormen tot ons komt. Door alle percussie klinkt Wooden Arms wat onrustiger dan zijn voorganger, maar op de zenuwen werken doet de plaat gelukkig nergens. Ook op Wooden Arms weet Patrick Watson weer te ontroeren en te verbazen met songs die anders, maar toch ook vertrouwd klinken. De muziek van Patrick Watson is de afgelopen jaren vooral vergeleken met die van Jeff Buckley en Andrew Bird, maar Wooden Arms laat horen dat deze vergelijkingen maar ten dele op gaan. Ook op zijn nieuwe plaat maakt Patrick Watson immers weer unieke muziek. Muziek met prachtige klanken en melodieën, maar ook muziek vol onverwachte wendingen. Muziek die fraai kleurt bij de opvallende en inmiddels zeer herkenbare zang van Patrick Watson. Ook op Wooden Arms maakt Patrick Watson weer geen makkelijke muziek, zeker niet in een aantal wat fragmentarisch aandoende songs, maar echt ontoegankelijk is het geen moment. Patrick Watson experimenteert zo nu en dan flink op Wooden Arms, maar ook wanneer hij driftig strooit met arrangementen, instrumenten en geluiden, lijkt iedere noot weloverwogen en raak. Met Close To Paradise manifesteerde Patrick Watson zich als één van de bijzonderste muzikanten van de afgelopen jaren. Met het avontuurlijke en uiteindelijk betoverend mooie Wooden Arms weet hij deze status te consolideren. Wooden Arms is niet mooier of minder mooi dan Close To Paradise, maar net als zijn voorganger een unieke plaat die voorlopig niet uit de cd speler of mp3 speler te krijgen zal zijn. Erwin Zijleman
Het duurde even voordat iedereen er van doordrongen was, maar toen Close To Paradise van de Canadese singer-songwriter Patrick Watson een paar jaar geleden eenmaal wat breder werd opgepikt, was er ook geen houden meer aan. Het succes van één van de betere platen van de afgelopen jaren heeft de druk op de opvolger flink opgevoerd, want hoe moet je een plaat als Close To Paradise overtreffen of zelfs maar benaderen? Direct bij eerste beluistering van Wooden Arms is duidelijk dat Patrick Watson zelf weinig last heeft gehad van deze druk. Op Wooden Arms doet Patrick Watson aan de ene kant wat hij ook op Close To Paradise deed, maar aan de andere kant laat de nieuwe plaat van de Canadees ook een ander geluid horen. Net als op Close To Paradise horen we ook op Wooden Arms weer fascinerende songs met invloeden uit de folk, de rock en, opvallend, de klassieke muziek. De songs van Patrick Watson doen door de klassieke invloeden soms wat pretentieus en pompeus aan, maar zijn hiernaast ook doelgericht en intiem. Het zijn songs die je even op je in moet laten werken, al bevat de muziek van Patrick Watson ook flink wat passages die zo bloedstollend mooi zijn dat je direct voor de bijl gaat. Wooden Arms is wat experimenteler dan zijn voorganger en leunt zwaarder op percussie, die in de meest uiteenlopende vormen tot ons komt. Door alle percussie klinkt Wooden Arms wat onrustiger dan zijn voorganger, maar op de zenuwen werken doet de plaat gelukkig nergens. Ook op Wooden Arms weet Patrick Watson weer te ontroeren en te verbazen met songs die anders, maar toch ook vertrouwd klinken. De muziek van Patrick Watson is de afgelopen jaren vooral vergeleken met die van Jeff Buckley en Andrew Bird, maar Wooden Arms laat horen dat deze vergelijkingen maar ten dele op gaan. Ook op zijn nieuwe plaat maakt Patrick Watson immers weer unieke muziek. Muziek met prachtige klanken en melodieën, maar ook muziek vol onverwachte wendingen. Muziek die fraai kleurt bij de opvallende en inmiddels zeer herkenbare zang van Patrick Watson. Ook op Wooden Arms maakt Patrick Watson weer geen makkelijke muziek, zeker niet in een aantal wat fragmentarisch aandoende songs, maar echt ontoegankelijk is het geen moment. Patrick Watson experimenteert zo nu en dan flink op Wooden Arms, maar ook wanneer hij driftig strooit met arrangementen, instrumenten en geluiden, lijkt iedere noot weloverwogen en raak. Met Close To Paradise manifesteerde Patrick Watson zich als één van de bijzonderste muzikanten van de afgelopen jaren. Met het avontuurlijke en uiteindelijk betoverend mooie Wooden Arms weet hij deze status te consolideren. Wooden Arms is niet mooier of minder mooi dan Close To Paradise, maar net als zijn voorganger een unieke plaat die voorlopig niet uit de cd speler of mp3 speler te krijgen zal zijn. Erwin Zijleman