Tom Brosseau - Posthumous Success
De uit Grand Forks, North Dakota, afkomstige singer-songwriter Tom Brosseau heeft inmiddels een handvol prima platen op zijn naam staan. Hierop maakte de Amerikaan geen geheim van zijn bewondering voor oude meesters als Bob Dylan, Nick Drake, Johnny Cash en Leonard Cohen. Het zijn namen die ook allemaal weer opduiken bij beluistering van Tom Brosseau’s nieuwe plaat Posthumous Success. Waar Tom Brosseau in het verleden vaak koos voor een uiterst sobere muzikale setting, zijn de meeste songs op Posthumous Success wat meer aangekleed en in veel gevallen ook wat steviger. Het is eerlijk gezegd wel even slikken als zelfs elektronica en beats opduiken, maar de nieuwe muzikale setting is gelukkig niet ten koste gegaan van de impact die de prachtige vocalen van Tom Brosseau hebben op de luisteraar. Bovendien is er gelukkig ook op Posthumous Success voldoende ruimte voor de sobere kant die we zo goed van Tom Brosseau kennen. Na enige gewenning is Posthumous Succes niet alleen de meest veelzijdige plaat die de Amerikaan tot dusver heeft afgeleverd, maar ook de plaat die het langst weet te boeien. Hoe mooi de muziek van Tom Brosseau ook was op de platen die hij tot dusver uitbracht, na een aantal songs begon de aandacht ongewild wat te verslappen. Bij beluistering van Posthumous Succes gebeurt dit niet. De plaat is door het vollere geluid en de enkele onverwachte uitstapjes frisser en boeiender. Omdat onder het net wat frivolere klankentapijt nog altijd prachtige folksongs verstopt zitten, doet Posthumous Success in kwalitatief opzicht geen enkele concessie. Waar Tom Brosseau in het verleden vooral muziek maakte voor regenachtige dagen, is zijn muziek nu ook geschikt voor dagen waarop de zon zich wel laat zien. Iets wat fraai wordt geïllustreerd door de twee compleet verschillende versies (de een uiterst sober, de ander bijna vrolijk) van My Favourite Colour Blue waarmee de plaat opent en afsluit. Tom Brosseau slaat op Posthumous Success nieuwe wegen in, maar blijft gelukkig ook zichzelf. Het zou niet meer dan terecht zijn wanneer hij met deze plaat eindelijk doorbreekt naar een groter publiek. Erwin Zijleman
De uit Grand Forks, North Dakota, afkomstige singer-songwriter Tom Brosseau heeft inmiddels een handvol prima platen op zijn naam staan. Hierop maakte de Amerikaan geen geheim van zijn bewondering voor oude meesters als Bob Dylan, Nick Drake, Johnny Cash en Leonard Cohen. Het zijn namen die ook allemaal weer opduiken bij beluistering van Tom Brosseau’s nieuwe plaat Posthumous Success. Waar Tom Brosseau in het verleden vaak koos voor een uiterst sobere muzikale setting, zijn de meeste songs op Posthumous Success wat meer aangekleed en in veel gevallen ook wat steviger. Het is eerlijk gezegd wel even slikken als zelfs elektronica en beats opduiken, maar de nieuwe muzikale setting is gelukkig niet ten koste gegaan van de impact die de prachtige vocalen van Tom Brosseau hebben op de luisteraar. Bovendien is er gelukkig ook op Posthumous Success voldoende ruimte voor de sobere kant die we zo goed van Tom Brosseau kennen. Na enige gewenning is Posthumous Succes niet alleen de meest veelzijdige plaat die de Amerikaan tot dusver heeft afgeleverd, maar ook de plaat die het langst weet te boeien. Hoe mooi de muziek van Tom Brosseau ook was op de platen die hij tot dusver uitbracht, na een aantal songs begon de aandacht ongewild wat te verslappen. Bij beluistering van Posthumous Succes gebeurt dit niet. De plaat is door het vollere geluid en de enkele onverwachte uitstapjes frisser en boeiender. Omdat onder het net wat frivolere klankentapijt nog altijd prachtige folksongs verstopt zitten, doet Posthumous Success in kwalitatief opzicht geen enkele concessie. Waar Tom Brosseau in het verleden vooral muziek maakte voor regenachtige dagen, is zijn muziek nu ook geschikt voor dagen waarop de zon zich wel laat zien. Iets wat fraai wordt geïllustreerd door de twee compleet verschillende versies (de een uiterst sober, de ander bijna vrolijk) van My Favourite Colour Blue waarmee de plaat opent en afsluit. Tom Brosseau slaat op Posthumous Success nieuwe wegen in, maar blijft gelukkig ook zichzelf. Het zou niet meer dan terecht zijn wanneer hij met deze plaat eindelijk doorbreekt naar een groter publiek. Erwin Zijleman