Eels is misschien niet meer zo productief als in haar jonge jaren, maar als de band rond E (Mark Oliver Everett) een plaat uitbrengt is deze tot dusver altijd goed. In de 14 jaar dat de band inmiddels bestaat, heeft Eels een uiterst fraai en verbazingwekkend constant oeuvre opgebouwd. Een oeuvre dat inmiddels bestaat uit zes platen die eigenlijk iedereen in de kast moet hebben staan. Platen die nu gezelschap krijgen van studioplaat nummer zeven, Hombre Lobo: 12 Songs of Desire. Direct bij eerste beluistering is duidelijk dat ook Hombre Lobo weer een hele goede plaat is. Hombre Lobo is de opvolger van het intieme en indringende Blinking Lights And Other Revelations; misschien wel de beste plaat die Eels tot dusver heeft gemaakt. Vergeleken met het uiterst sombere Blinking Lights And Other Revelations is Hombre Lobo een bijna lichtvoetige plaat. Met name de wat meer ingetogen popsongs op deze plaat maken een bijna opgewekte indruk, al blijven het wel typische Eels songs. Hiertegenover staan een aantal behoorlijk rauwe songs, waarin Eels met stevig gitaarwerk en vervormde vocalen op verdienstelijke wijze de bluesy garagerock verkent. Hombre Lobo is door deze twee uitersten een wat tweeslachtige plaat, maar al snel weten beide uitersten van het spectrum te overtuigen. Hombre Lobo is misschien niet zo indrukwekkend als Blinking Lights And Other Revelations of de twee eerste platen van de band (Beautiful Freak en Electro-Shock Blues), maar is beter dan ook nog altijd hele goede platen als Daisies Of The Galaxy, Souljacker en Shootenanny!. Hombre Lobo is een plaat waar iedereen zijn eigen favorieten uit zal pikken. Ik ga vooralsnog voor de wat meer ingetogen popsongs op deze plaat, maar pik zo af en toe ook een wat stevigere track mee. Hombre Lobo is misschien niet het meesterwerk dat we na Blinking Lights And Other Revelations van Eels hadden verwacht, maar het is wel een plaat die zich kan meten met alle andere releases van het moment. Gewoon een goede Eels plaat dus. Ik doe het er voor. Erwin Zjleman