The Mars Volta - Octahedron
Iedere plaat die The Mars Volta sinds haar debuut De-Loused In The Comatorium uit 2003 heeft gemaakt, wordt in recensies omschreven als de meest toegankelijke plaat van de band tot dusver. Een bewering die keer op keer met een flinke korrel zout moest worden genomen, want toegankelijk is in het geval van The Mars Volta een zeer relatief begrip. De band die aan het begin van de jaren 90 werd gebouwd op de ruines van het legendarische At The Drive-In maakt tot dusver muziek waar je vanwege het eclectische karakter tegen moet kunnen, maar die als je er tegen bent opgewassen veel moois te bieden heeft. Met het nu verschenen Octahedron heeft The Mars Volta, je raadt het al, haar meest toegankelijke plaat tot dusver gemaakt. Een bewering die voor de afwisseling nu wel eens op gaat, want Octahedron is voor The Mars Volta begrippen een zeer toegankelijke plaat. Zeker wanneer je de plaat vergelijkt met de loodzware voorganger The Bedlam In Goliath, wat mij betreft de minst toegankelijke plaat die de band tot dusver heeft uitgebracht. Octahedron wordt door The Mars Volta zelf haar akoestische album genoemd. Een vlag die de lading maar zeer ten dele dekt, want hoewel Octahedron absoluut zijn ontspannen en akoestische momenten kent, vliegt de band ook op haar nieuwe plaat geregeld flink uit de bocht en wordt ook muziek waar door menigeen het etiket metal op zal worden geplakt niet geschuwd. Waar de band in het verleden maar zelden gas terug nam, bevat Octahedron relatief veel ingetogen momenten en ook relatief veel songs die zonder al te grote inspanning tot je genomen kunnen worden. De invloeden uit de Zuid-Amerikaanse muziek zijn op Octahedron vrijwel volledig verdwenen en ook free-jazz en metal hebben genoegen moeten nemen met een minder prominente rol dan in het verleden. Met name de invloeden uit de prog-rock en de psychedelica hebben geprofiteerd van de koerswijziging op Octahedron, al is de muziek van The Mars Volta nog altijd veel te eigenzinnig om in één van beide hokjes te passen. Octahedron is een aangename plaat met voldoende scherpe randjes om ook op langere termijn te kunnen boeien. Een plaat die anders klinkt dan de vorige platen van de band, al is één ding gelukkig niet veranderd: ook op Octahedron kunnen we genieten van het briljante gitaarspel van Red Hot Chili Peppers gitarist John Frusciante. Het is de slagroom op een smakelijke en voor de afwisseling eens niet erg zwaar op de maag liggende taart. Erwin Zijleman
Iedere plaat die The Mars Volta sinds haar debuut De-Loused In The Comatorium uit 2003 heeft gemaakt, wordt in recensies omschreven als de meest toegankelijke plaat van de band tot dusver. Een bewering die keer op keer met een flinke korrel zout moest worden genomen, want toegankelijk is in het geval van The Mars Volta een zeer relatief begrip. De band die aan het begin van de jaren 90 werd gebouwd op de ruines van het legendarische At The Drive-In maakt tot dusver muziek waar je vanwege het eclectische karakter tegen moet kunnen, maar die als je er tegen bent opgewassen veel moois te bieden heeft. Met het nu verschenen Octahedron heeft The Mars Volta, je raadt het al, haar meest toegankelijke plaat tot dusver gemaakt. Een bewering die voor de afwisseling nu wel eens op gaat, want Octahedron is voor The Mars Volta begrippen een zeer toegankelijke plaat. Zeker wanneer je de plaat vergelijkt met de loodzware voorganger The Bedlam In Goliath, wat mij betreft de minst toegankelijke plaat die de band tot dusver heeft uitgebracht. Octahedron wordt door The Mars Volta zelf haar akoestische album genoemd. Een vlag die de lading maar zeer ten dele dekt, want hoewel Octahedron absoluut zijn ontspannen en akoestische momenten kent, vliegt de band ook op haar nieuwe plaat geregeld flink uit de bocht en wordt ook muziek waar door menigeen het etiket metal op zal worden geplakt niet geschuwd. Waar de band in het verleden maar zelden gas terug nam, bevat Octahedron relatief veel ingetogen momenten en ook relatief veel songs die zonder al te grote inspanning tot je genomen kunnen worden. De invloeden uit de Zuid-Amerikaanse muziek zijn op Octahedron vrijwel volledig verdwenen en ook free-jazz en metal hebben genoegen moeten nemen met een minder prominente rol dan in het verleden. Met name de invloeden uit de prog-rock en de psychedelica hebben geprofiteerd van de koerswijziging op Octahedron, al is de muziek van The Mars Volta nog altijd veel te eigenzinnig om in één van beide hokjes te passen. Octahedron is een aangename plaat met voldoende scherpe randjes om ook op langere termijn te kunnen boeien. Een plaat die anders klinkt dan de vorige platen van de band, al is één ding gelukkig niet veranderd: ook op Octahedron kunnen we genieten van het briljante gitaarspel van Red Hot Chili Peppers gitarist John Frusciante. Het is de slagroom op een smakelijke en voor de afwisseling eens niet erg zwaar op de maag liggende taart. Erwin Zijleman