Nouvelle Vague - 3
Ik had persoonlijk verwacht dat het trucje van het Franse Nouvelle Vague na twee cd’s wel zou zijn uitgewerkt, maar de band rond producers Marc Collin en Olivier Libaux denkt daar zelf heel anders over. Gelijk hebben ze, want na beluistering van "3" kan ik alleen maar concluderen dat ik dit snoepje niet graag had willen missen. Dit keer niet alleen omdat de zwoele klanken van Nouvelle Vague vrijwel onweerstaanbaar zijn, maar ook omdat de band dit keer kiest voor meerdere invalshoeken, wat de kwaliteit van de nieuwe plaat van de band alleen maar ten goede komt. Net als op de vorige platen van Nouvelle Vague hebben Marc Collin en Olivier Libaux zich ook op 3 weer weten te omringen door een aantal zwoel klinkende zuchtmeisjes, maar hiernaast werd ook een beroep gedaan op een aantal van de originele vertolkers van de gecoverde songs. Ook in muzikaal opzicht is 3 veelkleuriger dan we van Nouvelle Vague gewend zijn. Waar op Nouvelle Vague en Bande A Part de nadruk lag op Bossa Nova en Franse zuchtmeisjes pop, worden op 3 ook andere invloeden toegelaten tot de muziek van de band, waaronder invloeden uit de country, reggae, spaghetti westerns, jazz en kitscherige filmmuziek uit de jaren 70. Door de grotere muzikale veelzijdigheid en de onverwachte vocale bijdragen van onder andere Martin Gore (Depeche Mode), Ian McCulloch (Echo & The Bunnymen), Barry Adamson (Magazine) en Terry Hall (The Specials) is 3 een plaat die niet alleen grenzeloos vermaakt, maar ook aangenaam verrast. Zoals we van Nouvelle Vague gewend zijn is ook op de kwaliteit van de geselecteerde songs weinig tot niets aan te merken. Master & Servant (Depeche Mode), Road To Nowhere (Talking Heads), Heaven (Psychedelic Furs), The American (Simple Minds); het is slechts een selectie uit een groot aantal hoogtepunten. Wanneer Nouvelle Vague aan het eind van de cd ook nog eens volledig overeind blijft in verrassende vertolkingen van God Save The Queen (Sex Pistols) Say Hello Wave Goodbye (Soft Cell) en So Lonely (The Police) is eigenlijk maar één conclusie gerechtvaardigd: Nouvelle Vague heeft zichzelf op 3 niet alleen opnieuw uitgevonden, maar heeft zichzelf ook op alle fronten overtroffen. Absoluut één van de zomerplaten van 2009. Erwin Zijleman
Ik had persoonlijk verwacht dat het trucje van het Franse Nouvelle Vague na twee cd’s wel zou zijn uitgewerkt, maar de band rond producers Marc Collin en Olivier Libaux denkt daar zelf heel anders over. Gelijk hebben ze, want na beluistering van "3" kan ik alleen maar concluderen dat ik dit snoepje niet graag had willen missen. Dit keer niet alleen omdat de zwoele klanken van Nouvelle Vague vrijwel onweerstaanbaar zijn, maar ook omdat de band dit keer kiest voor meerdere invalshoeken, wat de kwaliteit van de nieuwe plaat van de band alleen maar ten goede komt. Net als op de vorige platen van Nouvelle Vague hebben Marc Collin en Olivier Libaux zich ook op 3 weer weten te omringen door een aantal zwoel klinkende zuchtmeisjes, maar hiernaast werd ook een beroep gedaan op een aantal van de originele vertolkers van de gecoverde songs. Ook in muzikaal opzicht is 3 veelkleuriger dan we van Nouvelle Vague gewend zijn. Waar op Nouvelle Vague en Bande A Part de nadruk lag op Bossa Nova en Franse zuchtmeisjes pop, worden op 3 ook andere invloeden toegelaten tot de muziek van de band, waaronder invloeden uit de country, reggae, spaghetti westerns, jazz en kitscherige filmmuziek uit de jaren 70. Door de grotere muzikale veelzijdigheid en de onverwachte vocale bijdragen van onder andere Martin Gore (Depeche Mode), Ian McCulloch (Echo & The Bunnymen), Barry Adamson (Magazine) en Terry Hall (The Specials) is 3 een plaat die niet alleen grenzeloos vermaakt, maar ook aangenaam verrast. Zoals we van Nouvelle Vague gewend zijn is ook op de kwaliteit van de geselecteerde songs weinig tot niets aan te merken. Master & Servant (Depeche Mode), Road To Nowhere (Talking Heads), Heaven (Psychedelic Furs), The American (Simple Minds); het is slechts een selectie uit een groot aantal hoogtepunten. Wanneer Nouvelle Vague aan het eind van de cd ook nog eens volledig overeind blijft in verrassende vertolkingen van God Save The Queen (Sex Pistols) Say Hello Wave Goodbye (Soft Cell) en So Lonely (The Police) is eigenlijk maar één conclusie gerechtvaardigd: Nouvelle Vague heeft zichzelf op 3 niet alleen opnieuw uitgevonden, maar heeft zichzelf ook op alle fronten overtroffen. Absoluut één van de zomerplaten van 2009. Erwin Zijleman