White Denim - Fits
De Britse muziekpers komt deze maand superlatieven te kort om Fits van White Denim de hemel in te prijzen. Een terechte keuze, want het uit Austin, Texas, afkomstige trio heeft een in alle opzichten fascinerende plaat gemaakt. Fits opent met spierballenrock die aansluit bij de muziek The Stooges en MC5, maar schiet vervolgens werkelijk alle kanten op. Garagerock, progrock, psychedelica, funk, avant garde, jazz, Tropicalia, hardrock, postpunk, country; je kunt het zo gek niet bedenken of het komt voorbij in de nauwelijks te doorgronden muziek van de Texanen. Met name de eerste helft van de plaat is behoorlijk rauw en stevig. De drummer slaat wild om zich heen, de bassist stuwt het tempo steeds verder op, terwijl de gitarist alle ruimte krijgt om te soleren en zo nu en dan klinkt als een op stoom geraakte Jimi Hendrix. Hier overheen klinken vervormde vocalen, die compleet ondergeschikt lijken aan de muziek. Net als je je af begint te vragen of de band en de luisteraar dit moordende tempo de hele plaat vol gaan houden, neemt White Denim gas terug en wordt de ene na de andere muzikale verrassing uit de hoge hoed getoverd. White Denim schakelt opeens moeiteloos tussen de meest uiteenlopende stijlen, maar gekunsteld klinkt het geen moment. Fits klinkt als een jamsessie van een band die loopt als een opgevoerde motor. Een jamsessie waarin steeds weer nieuwe muzikanten aanschuiven en de band haar geluid aanpast aan de opgetrommelde gasten. Het is razend knap hoe White Denim van de hak op de tak springt, maar desondanks een plaat aflevert die één geheel vormt. Fits klinkt misschien als een plaat die op een verloren namiddag op de band is gesmeten, maar zit verschrikkelijk knap in elkaar. Fits is waarschijnlijk de plaat waarvan Jack White al jaren droomt, maar White Denim heeft hem gemaakt. Het is in het begin even doorbijten, maar de beloning voor de getoonde moed mag er zijn. Een in alle opzichten grootse plaat. Erwin Zijleman
De Britse muziekpers komt deze maand superlatieven te kort om Fits van White Denim de hemel in te prijzen. Een terechte keuze, want het uit Austin, Texas, afkomstige trio heeft een in alle opzichten fascinerende plaat gemaakt. Fits opent met spierballenrock die aansluit bij de muziek The Stooges en MC5, maar schiet vervolgens werkelijk alle kanten op. Garagerock, progrock, psychedelica, funk, avant garde, jazz, Tropicalia, hardrock, postpunk, country; je kunt het zo gek niet bedenken of het komt voorbij in de nauwelijks te doorgronden muziek van de Texanen. Met name de eerste helft van de plaat is behoorlijk rauw en stevig. De drummer slaat wild om zich heen, de bassist stuwt het tempo steeds verder op, terwijl de gitarist alle ruimte krijgt om te soleren en zo nu en dan klinkt als een op stoom geraakte Jimi Hendrix. Hier overheen klinken vervormde vocalen, die compleet ondergeschikt lijken aan de muziek. Net als je je af begint te vragen of de band en de luisteraar dit moordende tempo de hele plaat vol gaan houden, neemt White Denim gas terug en wordt de ene na de andere muzikale verrassing uit de hoge hoed getoverd. White Denim schakelt opeens moeiteloos tussen de meest uiteenlopende stijlen, maar gekunsteld klinkt het geen moment. Fits klinkt als een jamsessie van een band die loopt als een opgevoerde motor. Een jamsessie waarin steeds weer nieuwe muzikanten aanschuiven en de band haar geluid aanpast aan de opgetrommelde gasten. Het is razend knap hoe White Denim van de hak op de tak springt, maar desondanks een plaat aflevert die één geheel vormt. Fits klinkt misschien als een plaat die op een verloren namiddag op de band is gesmeten, maar zit verschrikkelijk knap in elkaar. Fits is waarschijnlijk de plaat waarvan Jack White al jaren droomt, maar White Denim heeft hem gemaakt. Het is in het begin even doorbijten, maar de beloning voor de getoonde moed mag er zijn. Een in alle opzichten grootse plaat. Erwin Zijleman