James Blackshaw - The Glass Bead Game
James Blackshaw is een jonge Brit die uitstekend overweg kan op de 12-snarige akoestische gitaar en tot dusver vooral wordt vergeleken met legendarische muzikanten als John Fahey, Leo Kottke en Bert Jansch. Vorig jaar verschenen van zijn hand een aantal cd’s met wat ouder werk (die tot dat moment in een oplage van slechts 80 stuks waren uitgebracht) en een nieuwe plaat, Litany Of Echoes. Tot verbazing van velen haalde de laatstgenoemde plaat de top 15 van de jaarlijst van het Britse muziektijdschrift Uncut, waardoor de plaat uitgroeide tot één van de cultplaten van 2008. Geen makkelijke plaat trouwens, want de sterk door minimal music beïnvloede muziek van James Blackshaw zit behoorlijk complex in elkaar en vergt over het algemeen enkele luisterbeurten voor het kwartje wil vallen. James Blackshaw is inmiddels ingelijfd door Michael Gira’s Young God Records en levert nu met The Glass Bead Game ook één van de cultplaten van 2009 af. Op het uit vijf lange tracks (variërend van ruim 5 tot bijna 19 minuten) bestaande The Glass Bead Game gaat James Blackshaw verder waar het hypnotiserende Litany Of Echoes vorig jaar ophield, al is de muziek van de Brit ook wat voller en hierdoor wat toegankelijker geworden. James Blackshaw bespeelt op zijn nieuwe plaat vaker de piano en laat zich dit keer bovendien bijstaan door een klassiek geschoolde zangeres, strijkers (viool en cello) en blazers (klarinet, dwarsfluit). Ook The Glass Bead Game staat vol met repeterend gitaarwerk van een duizelingwekkend hoog niveau. Gitaarwerk dat prachtig kleurt bij de piano, strijkers en flarden van vocalen die op deze plaat te horen zijn. Ook The Glass Bead Game is een plaat die zich maar lastig in een hokje laat duwen. James Blackshaw laveert op het snijvlak van folk en minimal music, maar schuwt ook andere genres niet. Net als op Litany Of Echoes maakt James Blackshaw op The Glass Bead Game hypnotiserende muziek van een bijna onwerkelijke schoonheid. Beeldende muziek die het brein op hol doet slaan, maar die je tegelijkertijd in een heerlijk lome gemoedstoestand brengt. Een makkelijke plaat is het zeker niet, maar iedere seconde die je in deze plaat steekt wordt uiteindelijk dubbel en dwars terug betaald. Erwin Zijleman
James Blackshaw is een jonge Brit die uitstekend overweg kan op de 12-snarige akoestische gitaar en tot dusver vooral wordt vergeleken met legendarische muzikanten als John Fahey, Leo Kottke en Bert Jansch. Vorig jaar verschenen van zijn hand een aantal cd’s met wat ouder werk (die tot dat moment in een oplage van slechts 80 stuks waren uitgebracht) en een nieuwe plaat, Litany Of Echoes. Tot verbazing van velen haalde de laatstgenoemde plaat de top 15 van de jaarlijst van het Britse muziektijdschrift Uncut, waardoor de plaat uitgroeide tot één van de cultplaten van 2008. Geen makkelijke plaat trouwens, want de sterk door minimal music beïnvloede muziek van James Blackshaw zit behoorlijk complex in elkaar en vergt over het algemeen enkele luisterbeurten voor het kwartje wil vallen. James Blackshaw is inmiddels ingelijfd door Michael Gira’s Young God Records en levert nu met The Glass Bead Game ook één van de cultplaten van 2009 af. Op het uit vijf lange tracks (variërend van ruim 5 tot bijna 19 minuten) bestaande The Glass Bead Game gaat James Blackshaw verder waar het hypnotiserende Litany Of Echoes vorig jaar ophield, al is de muziek van de Brit ook wat voller en hierdoor wat toegankelijker geworden. James Blackshaw bespeelt op zijn nieuwe plaat vaker de piano en laat zich dit keer bovendien bijstaan door een klassiek geschoolde zangeres, strijkers (viool en cello) en blazers (klarinet, dwarsfluit). Ook The Glass Bead Game staat vol met repeterend gitaarwerk van een duizelingwekkend hoog niveau. Gitaarwerk dat prachtig kleurt bij de piano, strijkers en flarden van vocalen die op deze plaat te horen zijn. Ook The Glass Bead Game is een plaat die zich maar lastig in een hokje laat duwen. James Blackshaw laveert op het snijvlak van folk en minimal music, maar schuwt ook andere genres niet. Net als op Litany Of Echoes maakt James Blackshaw op The Glass Bead Game hypnotiserende muziek van een bijna onwerkelijke schoonheid. Beeldende muziek die het brein op hol doet slaan, maar die je tegelijkertijd in een heerlijk lome gemoedstoestand brengt. Een makkelijke plaat is het zeker niet, maar iedere seconde die je in deze plaat steekt wordt uiteindelijk dubbel en dwars terug betaald. Erwin Zijleman