Maxwell - BLACKsummer’snight
De afgelopen weken hebben we meerdere malen kunnen genieten van zwoele zomeravonden. Het zijn avonden waarop een ouderwets goede en bij voorkeur dampende soulplaat het uitstekend doet. De beste soulplaat van het moment komt voor de afwisseling weer eens uit de hoek van de neo-soul. Maxwell behoorde ooit tot de pioniers van dit genre, maar bleek, net als soort- en tijdgenoten D’Angelo en Lauryn Hill, het afgelopen decennium helaas weinig productief. Met het twee jaar geleden al aangekondigde, maar nu dan eindelijk verschenen BLACKsummer’snight, gaat Maxwell verder waar hij halverwege de jaren 90 met het inmiddels tot een klassieker uitgegroeide Maxwell's Urban Hang Suite begon. Op BLACKsummer’snight, naar verluid het eerste deel van een trilogie, slaat Maxwell nog altijd een brug tussen de klassieke soulmuziek van grootheden als Al Green en Marvin Gaye en de hedendaagse R&B, waarbij muziek uit de tussenliggende periode niet wordt vergeten. BLACKsummer’snight klinkt wat mij betreft als een klassieke souplaat met een beetje Prince (de falsetstem) en wat invloeden uit het huidige decennium. Waar ik in de moderne soulmuziek de emotie, die toch de basis vormt van deze muziek, vaak mis, is BLACKsummer’snight een plaat die overloopt van emotie. Bijgestaan door een competent spelende band heeft Maxwell alle emotie rond een verbroken relatie vrijwel live op de plaat gezet. BLACKsummer’snight is, mede hierdoor en zeker ook door de prachtige productie, een plaat die flink wat effect weet te sorteren. Een plaat die mij wel wat doet denken aan de fameuze breakup-plaat van Marvin Gaye (Here, My Dear), al is het nog veel te vroeg om de vergelijking met één van de beste soulplaten aller tijden te kunnen doorstaan. De songs op BLACKsummer’snight zijn vanwege het persoonlijke karakter van hoog niveau, de tienkoppige band is geweldig op dreef en Maxwell zingt beter dan hij ooit deed. Gezien de wat mindere platen en de lange periode van stilte die volgden op zijn geweldige debuut, is Maxwell de status van belofte eigenlijk nooit ontgroeid. Met BLACKsummer’snight schaart hij zich echter definitief onder de grote soulzangers van de afgelopen twee decennia en levert hij een plaat in het genre af die dit jaar niet zomaar zal worden overtroffen. Erwin Zijleman
De afgelopen weken hebben we meerdere malen kunnen genieten van zwoele zomeravonden. Het zijn avonden waarop een ouderwets goede en bij voorkeur dampende soulplaat het uitstekend doet. De beste soulplaat van het moment komt voor de afwisseling weer eens uit de hoek van de neo-soul. Maxwell behoorde ooit tot de pioniers van dit genre, maar bleek, net als soort- en tijdgenoten D’Angelo en Lauryn Hill, het afgelopen decennium helaas weinig productief. Met het twee jaar geleden al aangekondigde, maar nu dan eindelijk verschenen BLACKsummer’snight, gaat Maxwell verder waar hij halverwege de jaren 90 met het inmiddels tot een klassieker uitgegroeide Maxwell's Urban Hang Suite begon. Op BLACKsummer’snight, naar verluid het eerste deel van een trilogie, slaat Maxwell nog altijd een brug tussen de klassieke soulmuziek van grootheden als Al Green en Marvin Gaye en de hedendaagse R&B, waarbij muziek uit de tussenliggende periode niet wordt vergeten. BLACKsummer’snight klinkt wat mij betreft als een klassieke souplaat met een beetje Prince (de falsetstem) en wat invloeden uit het huidige decennium. Waar ik in de moderne soulmuziek de emotie, die toch de basis vormt van deze muziek, vaak mis, is BLACKsummer’snight een plaat die overloopt van emotie. Bijgestaan door een competent spelende band heeft Maxwell alle emotie rond een verbroken relatie vrijwel live op de plaat gezet. BLACKsummer’snight is, mede hierdoor en zeker ook door de prachtige productie, een plaat die flink wat effect weet te sorteren. Een plaat die mij wel wat doet denken aan de fameuze breakup-plaat van Marvin Gaye (Here, My Dear), al is het nog veel te vroeg om de vergelijking met één van de beste soulplaten aller tijden te kunnen doorstaan. De songs op BLACKsummer’snight zijn vanwege het persoonlijke karakter van hoog niveau, de tienkoppige band is geweldig op dreef en Maxwell zingt beter dan hij ooit deed. Gezien de wat mindere platen en de lange periode van stilte die volgden op zijn geweldige debuut, is Maxwell de status van belofte eigenlijk nooit ontgroeid. Met BLACKsummer’snight schaart hij zich echter definitief onder de grote soulzangers van de afgelopen twee decennia en levert hij een plaat in het genre af die dit jaar niet zomaar zal worden overtroffen. Erwin Zijleman