Clue To Kalo is het alter ego van de Australiër Mark Mitchell. Mitchell maakte de afgelopen jaren twee opvallende platen, maar overtreft deze met gemak met zijn derde plaat, Lily Perdida. Lily Perdida verscheen al aan het begin van het jaar, toen de ijsbloemen nog dik op de ruiten stonden en het ijs op de sloten lag, maar trok toen helaas nauwelijks aandacht. Omdat Clue To Kalo muziek maakt die zich misschien wel beter leent voor broeierige zomeravonden, verdient deze plaat nu echter een tweede kans. Op Lily Perdida maakt Clue To Kalo elektronische muziek met een vleugje folk. Een combinatie die meestal het label folktronica oplevert, maar die vlag dekt de lading in dit geval niet. Lily Perdida is een conceptplaat over een gelijknamig fictief personage. Op de plaat schetsen tien verschillende personen uit haar omgeving een beeld van het leven van Lily Perdida, wat nogal uiteenlopende muziek oplevert. Lily Perdida lijkt een wat schizofreen personage en Clue To Kalo maakt hierdoor schizofreen klinkende muziek. Muziek die op fraaie wijze organische en elektronische klanken met elkaar verbindt en deze op minstens even fraaie wijze combineert met de vocalen van Mark Mitchell en zijn vriendin Ellen Carey. Lily Perdida bevat tien buitengewoon mooi en inventief ingekleurde elektronische popliedjes. Popliedjes die soms net zo opgewekt zijn als die van Belle & Sebastian, maar die, wanneer een wat minder opgewekt persoon uit het leven van Lily Perdida aan het woord wordt gelaten, ook buitengewoon droefgeestig kunnen klinken. Mark Mitchell tovert op de derde van Clue To Kalo fascinerende klanken uit zijn laptop, maar op één of andere wijze klinkt Lily Perdida toch vooral organisch. Op Lily Perdida bestrijkt Clue To Kalo een breed muzikaal spectrum dat varieert van uiterst ingetogen miniatuurtjes tot songs waarin flink wordt uitgepakt. Muziek die varieert van Belle & Sebastian tot Sufjan Stevens en van Architecture In Helsinki tot Animal Collective, al behoudt Clue To Kalo ook altijd een uniek eigen karakter. Lily Perdida is een plaat die je een paar keer moet horen voor je geboeid raakt door het gelijknamige personage, maar vervolgens wil je ook alles van haar weten. Een over het hoofd geziene parel van een tot dusver helaas miskend talent. Erwin Zijleman