Magnolia Electric Co. - Josephine
Jason Molina maakte tussen 1997 en 2003 een achttal hele mooie platen als Songs:Ohia. Het in 2003 verschenen Magnolia Electric Co. bleek niet alleen de zwanenzang van Songs:Ohia, maar ook het begin van een nieuwe band. Deze nieuwe band, die luisterde naar de naam Magnolia Electric Co. (!), maakte met What Comes After The Blues (2005) en Fading Trails (2006) twee hele overtuigende platen, maar vervolgens werd het stil rond de band. Na het verschijnen van een soloplaat van Jason Molina, het overigens ook weer uitstekende Let Me Go, Let Me Go, Let Me Go, leek het gedaan met Magnolia Electric Co., maar nu duikt de band gelukkig weer op met Josephine. In de tussentijd is er wel het een en ander gebeurd. Molina verruilde de Verenigde Staten voor de hectiek van Londen en verder kwam de tourbassist van de band op tragische wijze om het leven bij een brand. Josephine is opgedragen aan bassist Evan Farell en klinkt door de trieste gebeurtenis misschien net wat zwaarder dan zijn twee voorgangers. Verder is er overigens niet zo heel veel veranderd. Ook voor Josephine nam Steve Albini weer plaats achter de knoppen en net als op de vorige twee platen van de band zijn ook op Josephine de invloeden van Neil Young weer zeer nadrukkelijk aanwezig. Ook op Josephine balanceert Magnolia Electric Co. weer op het snijvlak van alt-country, country-rock, folk, blues en rock. Waar de band op haar vorige platen zo nu en dan stevig uit kon pakken, is Josephine een behoorlijk ingetogen plaat vol emotie en bezieling. Van de bandleden trekt Jason Molina uiteraard de meeste aandacht, al mogen de bijzondere fraaie bijdragen van de pedal steel niet onvermeld blijven. De donkere teksten die dit keer als thema “ontwrichting” hebben komen van Molina’s hand en zoals altijd zijn zijn van melancholie overlopende vocalen sfeerbepalend. Hier en daar opereert Magnolia Electric Co. op Josephine als een geoliede machine, maar het mooist vind ik toch de songs waarin Jason Molina op de emotie speelt met zijn klaagzang. Songs waarmee Molina hier en daar nadrukkelijk terugkeert naar het geluid van Songs:Ohia, waarmee de cirkel rond is. Al met al weer een prima plaat deze derde van Magnolia Electric Co., al maakt de plaat me ook heel nieuwsgierig naar de volgende muzikale stap die Jason Molina gaat zetten. Erwin Zijleman
Jason Molina maakte tussen 1997 en 2003 een achttal hele mooie platen als Songs:Ohia. Het in 2003 verschenen Magnolia Electric Co. bleek niet alleen de zwanenzang van Songs:Ohia, maar ook het begin van een nieuwe band. Deze nieuwe band, die luisterde naar de naam Magnolia Electric Co. (!), maakte met What Comes After The Blues (2005) en Fading Trails (2006) twee hele overtuigende platen, maar vervolgens werd het stil rond de band. Na het verschijnen van een soloplaat van Jason Molina, het overigens ook weer uitstekende Let Me Go, Let Me Go, Let Me Go, leek het gedaan met Magnolia Electric Co., maar nu duikt de band gelukkig weer op met Josephine. In de tussentijd is er wel het een en ander gebeurd. Molina verruilde de Verenigde Staten voor de hectiek van Londen en verder kwam de tourbassist van de band op tragische wijze om het leven bij een brand. Josephine is opgedragen aan bassist Evan Farell en klinkt door de trieste gebeurtenis misschien net wat zwaarder dan zijn twee voorgangers. Verder is er overigens niet zo heel veel veranderd. Ook voor Josephine nam Steve Albini weer plaats achter de knoppen en net als op de vorige twee platen van de band zijn ook op Josephine de invloeden van Neil Young weer zeer nadrukkelijk aanwezig. Ook op Josephine balanceert Magnolia Electric Co. weer op het snijvlak van alt-country, country-rock, folk, blues en rock. Waar de band op haar vorige platen zo nu en dan stevig uit kon pakken, is Josephine een behoorlijk ingetogen plaat vol emotie en bezieling. Van de bandleden trekt Jason Molina uiteraard de meeste aandacht, al mogen de bijzondere fraaie bijdragen van de pedal steel niet onvermeld blijven. De donkere teksten die dit keer als thema “ontwrichting” hebben komen van Molina’s hand en zoals altijd zijn zijn van melancholie overlopende vocalen sfeerbepalend. Hier en daar opereert Magnolia Electric Co. op Josephine als een geoliede machine, maar het mooist vind ik toch de songs waarin Jason Molina op de emotie speelt met zijn klaagzang. Songs waarmee Molina hier en daar nadrukkelijk terugkeert naar het geluid van Songs:Ohia, waarmee de cirkel rond is. Al met al weer een prima plaat deze derde van Magnolia Electric Co., al maakt de plaat me ook heel nieuwsgierig naar de volgende muzikale stap die Jason Molina gaat zetten. Erwin Zijleman