David Gray - Draw The Line
Commercieel succes en gewaardeerd worden door de critici zijn twee dingen die maar zelden samen gaan. David Gray weet er alles van. Jarenlang timmerde hij zonder enig succes aan de weg, maar kreeg hij wel keer op keer positieve recensies in de gerenommeerde muziekbladen. Nadat David Gray in 1999 met White Laddder terecht was doorgebroken naar een groot publiek, was zijn nauwelijks veranderde muziek volgens de critici opeens volstrekt oninteressant. Ook over de man’s nieuwe plaat, het na een pauze van vier jaar verschenen Draw The Line, heb ik tot dusver weinig goeds gelezen, maar wat zegt dat? De twee platen die volgden op White Ladder, A New Day At Midnight uit 2002 en het vrij ingetogen Life In Slow Motion uit 2005 vond ik persoonlijk niet veel minder dan White Ladder. Na Draw The Line een paar keer beluisterd te hebben, is ook mijn oordeel over de nieuwe plaat van de Britse muzikant weer positief. Heel veel veranderd is er niet. Gray heeft weliswaar een nieuwe band, een opgefriste look en een nieuw label, maar in muzikaal opzicht ligt Draw The Line, net als zijn twee voorgangers, in het verlengde van het destijds zo bewierookte White Ladder. Er zijn wel subtielere verschillen hoorbaar. Waar Life In Slow Motion een behoorlijk ingetogen plaat was, kiest David Gray op Draw The Line weer wat vaker voor up-tempo songs. Bovendien neemt Gray de vocalen dit keer niet alleen voor zijn rekening, maar heeft hij duetten opgenomen met Jolie Holland en een verrassend gedreven klinkende Annie Lennox. In grote lijnen horen we echter de muziek die we inmiddels van David Gray gewend zijn. Gray schrijft nog altijd melodieuze en over het algemeen erg lekker in het gehoor liggende songs. De instrumentatie is nog altijd grotendeels akoestisch met hier en daar elektronische accenten en de aangename en herkenbare stem van David Gray is nog altijd sfeerbepalend. Draw The Line is gewoon weer een hele aangename plaat van een muzikant waar niet heel druk over moet worden gedaan, maar die er intussen wel in is geslaagd om een eigen geluid neer te zetten en songs te schrijven die er na een aantal jaren nog steeds toe doen. De critici vinden het vast weer niks, maar iedereen die White Ladder een paar jaar geleden zeer kon waarderen, kan ook Draw The Line met een gerust hart aanschaffen. David Gray is door het succes immers niet zoveel veranderd als de critici je willen doen geloven. Erwin Zijleman
Commercieel succes en gewaardeerd worden door de critici zijn twee dingen die maar zelden samen gaan. David Gray weet er alles van. Jarenlang timmerde hij zonder enig succes aan de weg, maar kreeg hij wel keer op keer positieve recensies in de gerenommeerde muziekbladen. Nadat David Gray in 1999 met White Laddder terecht was doorgebroken naar een groot publiek, was zijn nauwelijks veranderde muziek volgens de critici opeens volstrekt oninteressant. Ook over de man’s nieuwe plaat, het na een pauze van vier jaar verschenen Draw The Line, heb ik tot dusver weinig goeds gelezen, maar wat zegt dat? De twee platen die volgden op White Ladder, A New Day At Midnight uit 2002 en het vrij ingetogen Life In Slow Motion uit 2005 vond ik persoonlijk niet veel minder dan White Ladder. Na Draw The Line een paar keer beluisterd te hebben, is ook mijn oordeel over de nieuwe plaat van de Britse muzikant weer positief. Heel veel veranderd is er niet. Gray heeft weliswaar een nieuwe band, een opgefriste look en een nieuw label, maar in muzikaal opzicht ligt Draw The Line, net als zijn twee voorgangers, in het verlengde van het destijds zo bewierookte White Ladder. Er zijn wel subtielere verschillen hoorbaar. Waar Life In Slow Motion een behoorlijk ingetogen plaat was, kiest David Gray op Draw The Line weer wat vaker voor up-tempo songs. Bovendien neemt Gray de vocalen dit keer niet alleen voor zijn rekening, maar heeft hij duetten opgenomen met Jolie Holland en een verrassend gedreven klinkende Annie Lennox. In grote lijnen horen we echter de muziek die we inmiddels van David Gray gewend zijn. Gray schrijft nog altijd melodieuze en over het algemeen erg lekker in het gehoor liggende songs. De instrumentatie is nog altijd grotendeels akoestisch met hier en daar elektronische accenten en de aangename en herkenbare stem van David Gray is nog altijd sfeerbepalend. Draw The Line is gewoon weer een hele aangename plaat van een muzikant waar niet heel druk over moet worden gedaan, maar die er intussen wel in is geslaagd om een eigen geluid neer te zetten en songs te schrijven die er na een aantal jaren nog steeds toe doen. De critici vinden het vast weer niks, maar iedereen die White Ladder een paar jaar geleden zeer kon waarderen, kan ook Draw The Line met een gerust hart aanschaffen. David Gray is door het succes immers niet zoveel veranderd als de critici je willen doen geloven. Erwin Zijleman