David Sylvian - Manafon
Toen in 1982 een eind kwam aan het bestaan van Japan, begon zanger David Sylvian aan een solocarrière die tot op de dag van vandaag duurt. De platen van Japan werden in de loop der jaren steeds experimenteler en eigenlijk geldt dit ook voor het solowerk van David Sylvian. Op zijn debuut Brilliant Trees (uit 1984) maakte Sylvian nog voornamelijk popsongs met een kop en een staart, maar op de platen die volgden werd de muziek van de Brit steeds zweveriger en abstracter. Eerlijk gezegd vind ik de meeste platen van David Sylvian wat te vaag en pretentieus, maar de platen die hij de laatste jaren maakt weten bij mij weer wel de juiste snaar te raken. Dat gold zeker voor het uit 2003 stammende Blemish en het geldt ook weer voor de man’s nieuwe plaat: Manafon. Liefhebbers van de betrekkelijk conventionele popsongs die David Sylvian met Japan en op Brilliant Trees maakte, hebben waarschijnlijk een zware dobber aan Manafon, want op zijn nieuwe plaat maakt David Sylvian onconventionele popmuziek waarin het experiment regeert. Bijgestaan door medestanders als onder andere pianist John Tilbury en gitaristen Christian Fennesz (beter bekend als geluidskunstenaar Fennesz) en Keith Rowe, schotelt David Sylvian ons op Manafon muziek voor die je even moet laten bezinken. Het tempo ligt uiterst laag, de instrumentatie is sober maar buitengewoon trefzeker en natuurlijk is er die uit duizenden herkenbare stem van David Sylvian. Manafon lijkt een plaat waarop over iedere noot is nagedacht, maar tegelijkertijd is het een plaat die aangenaam en intrigerend voortkabbelt wanneer je geen poging doet om er songstructuren in te herkennen. Manafon is een plaat die zich niet zomaar in een hokje laat duwen en daarom vaak het verzameletiket avantgarde opgeplakt zal krijgen. Een even zinvolle als zinloze poging om de muziek van David Sylvian te karakteriseren. Manafon is zeker geen lichte kost, maar toch is dit ook geen plaat die de kat de gordijnen in jaagt. De manier waarop David Sylvian om gaat met klanken wijkt af van de wijze waarop dit min of meer gangbaar is, maar Manafon klinkt absoluut melodieus en harmonieus. Manafon is een plaat die je kunt proberen te doorgronden; in dat geval voorspel ik een zware vlucht. Het is ook een plaat die je tot je kunt nemen zonder hem proberen te begrijpen; in dat geval is Manafon ook voor mensen die dit soort muziek normaal gesproken niet kunnen waarderen een even intrigerende als mooie plaat. Erwin Zijleman
Toen in 1982 een eind kwam aan het bestaan van Japan, begon zanger David Sylvian aan een solocarrière die tot op de dag van vandaag duurt. De platen van Japan werden in de loop der jaren steeds experimenteler en eigenlijk geldt dit ook voor het solowerk van David Sylvian. Op zijn debuut Brilliant Trees (uit 1984) maakte Sylvian nog voornamelijk popsongs met een kop en een staart, maar op de platen die volgden werd de muziek van de Brit steeds zweveriger en abstracter. Eerlijk gezegd vind ik de meeste platen van David Sylvian wat te vaag en pretentieus, maar de platen die hij de laatste jaren maakt weten bij mij weer wel de juiste snaar te raken. Dat gold zeker voor het uit 2003 stammende Blemish en het geldt ook weer voor de man’s nieuwe plaat: Manafon. Liefhebbers van de betrekkelijk conventionele popsongs die David Sylvian met Japan en op Brilliant Trees maakte, hebben waarschijnlijk een zware dobber aan Manafon, want op zijn nieuwe plaat maakt David Sylvian onconventionele popmuziek waarin het experiment regeert. Bijgestaan door medestanders als onder andere pianist John Tilbury en gitaristen Christian Fennesz (beter bekend als geluidskunstenaar Fennesz) en Keith Rowe, schotelt David Sylvian ons op Manafon muziek voor die je even moet laten bezinken. Het tempo ligt uiterst laag, de instrumentatie is sober maar buitengewoon trefzeker en natuurlijk is er die uit duizenden herkenbare stem van David Sylvian. Manafon lijkt een plaat waarop over iedere noot is nagedacht, maar tegelijkertijd is het een plaat die aangenaam en intrigerend voortkabbelt wanneer je geen poging doet om er songstructuren in te herkennen. Manafon is een plaat die zich niet zomaar in een hokje laat duwen en daarom vaak het verzameletiket avantgarde opgeplakt zal krijgen. Een even zinvolle als zinloze poging om de muziek van David Sylvian te karakteriseren. Manafon is zeker geen lichte kost, maar toch is dit ook geen plaat die de kat de gordijnen in jaagt. De manier waarop David Sylvian om gaat met klanken wijkt af van de wijze waarop dit min of meer gangbaar is, maar Manafon klinkt absoluut melodieus en harmonieus. Manafon is een plaat die je kunt proberen te doorgronden; in dat geval voorspel ik een zware vlucht. Het is ook een plaat die je tot je kunt nemen zonder hem proberen te begrijpen; in dat geval is Manafon ook voor mensen die dit soort muziek normaal gesproken niet kunnen waarderen een even intrigerende als mooie plaat. Erwin Zijleman