The Feelies - Crazy Rhythms
Het in de lente van 1980 verschenen Crazy Rhythms van de Amerikaanse band The Feelies is de afgelopen jaren veelvuldig geprezen als één van de meest invloedrijke platen uit de jaren 80. Dat is opvallend, want de afgelopen 15 jaar was het debuut van de band uit New Jersey nauwelijks te krijgen. Alleen voor een flinke bom duiten was hier en daar nog een tweedehands exemplaar op de kop te tikken, maar ook deze voorraad was zo langzamerhand vrijwel uitgeput. Het is dan ook fantastisch nieuws dat Crazy Rhythms, bijna 30 jaar na de oorspronkelijke release, opnieuw wordt uitgebracht. De reissue van een plaat als Crazy Rhythms is natuurlijk niet zonder risico’s. De naam en faam van het debuut van The Feelies heeft de afgelopen twee decennia bijna mythische proporties aangenomen, waardoor de plaat in de praktijk bijna alleen maar tegen kan vallen. Ook ik begon met torenhoge verwachtingen aan beluistering van Crazy Rhythms; een plaat die ik in een heel ver verleden wel eens gehoord moet hebben, maar waarvan ik me niets meer kon herinneren. Crazy Rhythms had dit keer maar een paar minuten nodig om me volledig te overtuigen en mijn toch behoorlijk hoge verwachtingen te overtreffen. Op Crazy Rhythms maken The Feelies muziek met invloeden uit de post-punk, de American Underground, de Krautrock en het genre dat in de VS zo mooi wordt omschreven als “jangle pop” (“rammelpop” klinkt toch een stuk minder, maar is feitelijk hetzelfde). Het geluid van de band wordt bepaald door repeterende gitaarloopjes, catchy refreinen, flink naar de achtergrond gemixte zang en een ritmesectie die met de huidige inzichten kan worden getypeerd als een zwaar gevalletje ADHD. De muziek van The Feelies valt op Crazy Rhythms vooral op door gejaagde ritmes en de bijzondere gitaarlijnen. Het is muziek die hoorbaar is beïnvloedt door de muziek van The Velvet Undergound en raakt aan die van tijdgenoten als Television of Talking Heads, maar ook absoluut een uniek eigen geluid heeft. Menige post-punk band van dit moment moet zich hebben laten inspireren door de nog altijd fris klinkende klanken op Crazy Rhythms, maar slechts weinig van deze bands komen zelfs maar in de buurt van het niveau dat The Feelies op hun debuut hebben weten te bereiken. Zes jaar na Crazy Rhythms verscheen de tweede plaat van The Feelies, The Good Earth, en ook deze plaat is opnieuw uitgebracht. The Good Earth klinkt folkier dan Crazy Rhythms en is minder sprankelend dan het debuut. Zeker geen slechte plaat, maar een klassieker is het niet; dit in tegenstelling tot Crazy Rhythms, dat nu eindelijk in het bereik komt van een ieder die frisse, avontuurlijke en tijdloze popmuziek een warm hart toedraagt. Erwin Zijleman
Het in de lente van 1980 verschenen Crazy Rhythms van de Amerikaanse band The Feelies is de afgelopen jaren veelvuldig geprezen als één van de meest invloedrijke platen uit de jaren 80. Dat is opvallend, want de afgelopen 15 jaar was het debuut van de band uit New Jersey nauwelijks te krijgen. Alleen voor een flinke bom duiten was hier en daar nog een tweedehands exemplaar op de kop te tikken, maar ook deze voorraad was zo langzamerhand vrijwel uitgeput. Het is dan ook fantastisch nieuws dat Crazy Rhythms, bijna 30 jaar na de oorspronkelijke release, opnieuw wordt uitgebracht. De reissue van een plaat als Crazy Rhythms is natuurlijk niet zonder risico’s. De naam en faam van het debuut van The Feelies heeft de afgelopen twee decennia bijna mythische proporties aangenomen, waardoor de plaat in de praktijk bijna alleen maar tegen kan vallen. Ook ik begon met torenhoge verwachtingen aan beluistering van Crazy Rhythms; een plaat die ik in een heel ver verleden wel eens gehoord moet hebben, maar waarvan ik me niets meer kon herinneren. Crazy Rhythms had dit keer maar een paar minuten nodig om me volledig te overtuigen en mijn toch behoorlijk hoge verwachtingen te overtreffen. Op Crazy Rhythms maken The Feelies muziek met invloeden uit de post-punk, de American Underground, de Krautrock en het genre dat in de VS zo mooi wordt omschreven als “jangle pop” (“rammelpop” klinkt toch een stuk minder, maar is feitelijk hetzelfde). Het geluid van de band wordt bepaald door repeterende gitaarloopjes, catchy refreinen, flink naar de achtergrond gemixte zang en een ritmesectie die met de huidige inzichten kan worden getypeerd als een zwaar gevalletje ADHD. De muziek van The Feelies valt op Crazy Rhythms vooral op door gejaagde ritmes en de bijzondere gitaarlijnen. Het is muziek die hoorbaar is beïnvloedt door de muziek van The Velvet Undergound en raakt aan die van tijdgenoten als Television of Talking Heads, maar ook absoluut een uniek eigen geluid heeft. Menige post-punk band van dit moment moet zich hebben laten inspireren door de nog altijd fris klinkende klanken op Crazy Rhythms, maar slechts weinig van deze bands komen zelfs maar in de buurt van het niveau dat The Feelies op hun debuut hebben weten te bereiken. Zes jaar na Crazy Rhythms verscheen de tweede plaat van The Feelies, The Good Earth, en ook deze plaat is opnieuw uitgebracht. The Good Earth klinkt folkier dan Crazy Rhythms en is minder sprankelend dan het debuut. Zeker geen slechte plaat, maar een klassieker is het niet; dit in tegenstelling tot Crazy Rhythms, dat nu eindelijk in het bereik komt van een ieder die frisse, avontuurlijke en tijdloze popmuziek een warm hart toedraagt. Erwin Zijleman