Molina & Johnson - Molina & Johnson
Over precies een maand kan de balans van het muziekjaar 2009 worden opgemaakt. Het is misschien nog wat voorbarig, want het jaar is nog niet om, maar 2009 kan wat mij betreft de boeken in als het jaar waarin de muzikale promiscuïteit opnieuw werd uitgevonden. 2009 was het jaar van de supergroepen (Them Crooked Vultures, Monsters of Folk , The Dead Weather), maar ook de wat minder opzienbarende, maar zeker niet minder leuke, samenwerkingsverbanden tierden welig. In de laatste categorie valt ook de samenwerking tussen Will Johnson en Jason Molina. Will Johnson kennen we uiteraard van Centro-Matic, South San Gabriel en een indrukwekkende stapel solowerk; Molina is naast soloartiest de drijvende kracht achter Magnolia Electric Co. en stond hiernaast natuurlijk aan de basis van Songs:Ohia. Zowel Johnson als Molina zijn niet vies van het stevigere werk (luister maar eens naar de platen van Magnolia Electric Co. en vooral Centro-Matic), maar op hun eerste gezamenlijke plaat kiezen ze toch voornamelijk voor het wat meer ingetogen werk dat we kennen van South San Gabriel en vooral Songs:Ohia. Molina & Johnson opent nog met een redelijk aangeklede track, maar hierna is het spaarzaamheid troef en domineren uiterst sobere en in een laag tempo uitgevoerde songs. Zowel Jason Molina als Will Johnson bekijken het leven bij voorkeur door een donkere bril en het is dan ook geen verrassing dat Molina & Johnson een uiterst donkere en indringende plaat is waar de melancholie van af spat. Op voorhand had ik enige angst dat het bij elkaar zetten van twee eenlingen een ongemakkelijke en hierdoor niet bijzonder overtuigende plaat op zou leveren, maar deze angst blijkt gelukkig ongegrond. Johnson en Molina weten op hun eerste gezamenlijke plaat het beste in elkaar naar boven te halen en toveren de ene na de andere hartverscheurend mooie folksong te voorschijn. Beide heren nemen weliswaar afwisselend het voortouw, maar Molina & Johnson is ook overduidelijk een gezamenlijk project. De toch wat lastige stemmen van Will Johnson en Jason Molina passen prachtig bij elkaar en versterken het effect van de sombere en vaak behoorlijk indringende songs, waarmee het tweetal zich weet te manifesteren als de Lennon & McCartney van het genre. Een ieder die als een berg opziet tegen de "donkere dagen voor kerst" kan zijn hart ophalen aan deze verrassend sterke plaat. Erwin Zijleman 
Over precies een maand kan de balans van het muziekjaar 2009 worden opgemaakt. Het is misschien nog wat voorbarig, want het jaar is nog niet om, maar 2009 kan wat mij betreft de boeken in als het jaar waarin de muzikale promiscuïteit opnieuw werd uitgevonden. 2009 was het jaar van de supergroepen (Them Crooked Vultures, Monsters of Folk , The Dead Weather), maar ook de wat minder opzienbarende, maar zeker niet minder leuke, samenwerkingsverbanden tierden welig. In de laatste categorie valt ook de samenwerking tussen Will Johnson en Jason Molina. Will Johnson kennen we uiteraard van Centro-Matic, South San Gabriel en een indrukwekkende stapel solowerk; Molina is naast soloartiest de drijvende kracht achter Magnolia Electric Co. en stond hiernaast natuurlijk aan de basis van Songs:Ohia. Zowel Johnson als Molina zijn niet vies van het stevigere werk (luister maar eens naar de platen van Magnolia Electric Co. en vooral Centro-Matic), maar op hun eerste gezamenlijke plaat kiezen ze toch voornamelijk voor het wat meer ingetogen werk dat we kennen van South San Gabriel en vooral Songs:Ohia. Molina & Johnson opent nog met een redelijk aangeklede track, maar hierna is het spaarzaamheid troef en domineren uiterst sobere en in een laag tempo uitgevoerde songs. Zowel Jason Molina als Will Johnson bekijken het leven bij voorkeur door een donkere bril en het is dan ook geen verrassing dat Molina & Johnson een uiterst donkere en indringende plaat is waar de melancholie van af spat. Op voorhand had ik enige angst dat het bij elkaar zetten van twee eenlingen een ongemakkelijke en hierdoor niet bijzonder overtuigende plaat op zou leveren, maar deze angst blijkt gelukkig ongegrond. Johnson en Molina weten op hun eerste gezamenlijke plaat het beste in elkaar naar boven te halen en toveren de ene na de andere hartverscheurend mooie folksong te voorschijn. Beide heren nemen weliswaar afwisselend het voortouw, maar Molina & Johnson is ook overduidelijk een gezamenlijk project. De toch wat lastige stemmen van Will Johnson en Jason Molina passen prachtig bij elkaar en versterken het effect van de sombere en vaak behoorlijk indringende songs, waarmee het tweetal zich weet te manifesteren als de Lennon & McCartney van het genre. Een ieder die als een berg opziet tegen de "donkere dagen voor kerst" kan zijn hart ophalen aan deze verrassend sterke plaat. Erwin Zijleman