El Pino & The Volunteers - The Long-lost Art Of Becoming Invisible
Het is al weer bijna vier jaar geleden dat de uit Rotterdam afkomstige band El Pino & The Volunteers op het Excelsior label debuteerde met Molten City. We kenden Excelsior tot dat moment vooral als hofleverancier van zonnige gitaarpop, maar met het debuut van El Pino & The Volunteers bleek het kwaliteitslabel ook uit de voeten te kunnen met country-noir; al zaten er onder de donkere alt-country klanken van El Pino & The Volunteers verrassend vaak onweerstaanbare popliedjes verstopt. De afgelopen twee jaar was het angstvallig stil rond El Pino & The Volunteers, maar met haar tweede plaat The Long-lost Art Of Becoming Invisible is de band gelukkig weer helemaal terug. The Long-lost Art Of Becoming Invisible blijkt toch wel een wat andere plaat dan Molten City. Waar El Pino & The Volunteers op hun debuut nog kozen voor Amerikaanse rootsmuziek met een vleugje gitaarpop, is The Long-lost Art Of Becoming Invisible een plaat waarop de Rotterdammers grossieren in perfecte popliedjes. Het zijn popliedjes waarmee El Pino & The Volunteers nadrukkelijk in de voetsporen treden van Excelsior iconen als Daryll-Ann en Johan, maar tegelijkertijd legt The Long-lost Art Of Becoming Invisible ook duidelijke andere accenten. De tweede plaat van El Pino & The Volunteers valt op door een lekker veelzijdige instrumentatie, waarin zowel plaats is voor gitaren als synths, en door prachtig bij elkaar kleurende vocalen. The Long-lost Art Of Becoming Invisible is zo’n plaat die je maar één keer hoeft te horen om er onvoorwaardelijk van te houden. Een plaat die direct een aantal memorabele popliedjes prijsgeeft, maar er na iedere luisterbeurt nog één aan toevoegt. The Long-lost Art Of Becoming Invisible valt niet alleen op door popliedjes van hoog niveau, maar ook door haar veelzijdigheid. El Pino & The Volunteers beheersen op hun tweede plaat een breed palet aan stijlen en verkleuren minstens net zo vaak als de kameleon op de fraaie cover. De popliedjes van El Pino & The Volunteers kunnen op vrijwel hetzelfde moment het oor strelen en de ziel raken en doen dit steeds op bijzonder trefzekere wijze. Met The Long-lost Art Of Becoming Invisible hebben El Pino & The Volunteers een plaat met Beatlesque popliedjes gemaakt van een niveau dat dit jaar niet al te vaak bereikt is. Even hebben we moeten treuren om het uit elkaar vallen van Johan, maar met El Pino & The Volunteers komt het Excelsior label vrijwel direct met een band die misschien nog wel veel verder kan rijken. Een plaat voor de jaarlijstjes? Jazeker. Erwin Zijleman
Het is al weer bijna vier jaar geleden dat de uit Rotterdam afkomstige band El Pino & The Volunteers op het Excelsior label debuteerde met Molten City. We kenden Excelsior tot dat moment vooral als hofleverancier van zonnige gitaarpop, maar met het debuut van El Pino & The Volunteers bleek het kwaliteitslabel ook uit de voeten te kunnen met country-noir; al zaten er onder de donkere alt-country klanken van El Pino & The Volunteers verrassend vaak onweerstaanbare popliedjes verstopt. De afgelopen twee jaar was het angstvallig stil rond El Pino & The Volunteers, maar met haar tweede plaat The Long-lost Art Of Becoming Invisible is de band gelukkig weer helemaal terug. The Long-lost Art Of Becoming Invisible blijkt toch wel een wat andere plaat dan Molten City. Waar El Pino & The Volunteers op hun debuut nog kozen voor Amerikaanse rootsmuziek met een vleugje gitaarpop, is The Long-lost Art Of Becoming Invisible een plaat waarop de Rotterdammers grossieren in perfecte popliedjes. Het zijn popliedjes waarmee El Pino & The Volunteers nadrukkelijk in de voetsporen treden van Excelsior iconen als Daryll-Ann en Johan, maar tegelijkertijd legt The Long-lost Art Of Becoming Invisible ook duidelijke andere accenten. De tweede plaat van El Pino & The Volunteers valt op door een lekker veelzijdige instrumentatie, waarin zowel plaats is voor gitaren als synths, en door prachtig bij elkaar kleurende vocalen. The Long-lost Art Of Becoming Invisible is zo’n plaat die je maar één keer hoeft te horen om er onvoorwaardelijk van te houden. Een plaat die direct een aantal memorabele popliedjes prijsgeeft, maar er na iedere luisterbeurt nog één aan toevoegt. The Long-lost Art Of Becoming Invisible valt niet alleen op door popliedjes van hoog niveau, maar ook door haar veelzijdigheid. El Pino & The Volunteers beheersen op hun tweede plaat een breed palet aan stijlen en verkleuren minstens net zo vaak als de kameleon op de fraaie cover. De popliedjes van El Pino & The Volunteers kunnen op vrijwel hetzelfde moment het oor strelen en de ziel raken en doen dit steeds op bijzonder trefzekere wijze. Met The Long-lost Art Of Becoming Invisible hebben El Pino & The Volunteers een plaat met Beatlesque popliedjes gemaakt van een niveau dat dit jaar niet al te vaak bereikt is. Even hebben we moeten treuren om het uit elkaar vallen van Johan, maar met El Pino & The Volunteers komt het Excelsior label vrijwel direct met een band die misschien nog wel veel verder kan rijken. Een plaat voor de jaarlijstjes? Jazeker. Erwin Zijleman