Paul Curreri - California
De Amerikaanse singer-songwriter Paul Curreri staat tot dusver wat in de schaduw van zijn vrouw Devon Sproule (voor wie hij een paar jaar geleden de fraaie liefdesverklaring Songs For Devon Sproule maakte), die met haar platen wel de aandacht weet te trekken die Paul Curreri vooralsnog moet ontberen. Met California heeft Paul Curreri, na het prachtige Velvet Rut uit 2007, echter een plaat gemaakt die een stuk overtuigender is dan de laatste van Devon Sproule en die de singer-songwriter uit Seattle nu eindelijk maar eens op de kaart moet gaan zetten. California, al weer de zesde plaat van de Amerikaan, is een ambachtelijk aandoende singer-songwriter plaat met songs zonder al teveel opsmuk. Paul Curreri houdt zijn muziek bij voorkeur sober, waardoor zijn songs zich niet onmiddellijk opdringen, maar wanneer de songs van de Amerikaan je eenmaal te pakken hebben laten ze je niet makkelijk meer los. De muziek van Paul Curreri wordt op het Internet wel vergeleken met die van Will Oldham, maar dat is een vergelijking die maar zeer ten dele op gaat. Net als Oldham vertelt Paul Curreri mooie en vaak wat melancholische verhalen, maar zowel in muzikaal als vocaal opzicht is de muziek van Curreri een stuk rauwer en wat mij betreft ook een stuk aansprekender. Op California doet Paul Curreri bijna alles in zijn eentje. Slechts eenmaal schuift echtgenote Devon Sproule aan voor een song (Wildegeeses, meteen ook het hoogtepunt van Californi), maar ook in de andere songs weet Paul Curreri flink te imponeren. California is een goudeerlijke plaat met songs die uit het hart komen. Hier en daar lijkt het door de combinatie van een rauwe strot en inventief gitaarwerk wel wat op de muziek van nogal uiteenlopende ouwe rotten als Delbert McClinton, John Fahey, John Martyn of een jonge Bob Dylan, maar met name wanneer Paul Curreri zijn gitaar wat steviger aanpakt, hoor ik ook wel wat van de muziek van J.J. Cale. Ondanks het feit dat Paul Curreri alles in zijn eentje doet, is California veelzijdiger dan de meeste andere platen in dit genre. Paul Curreri beperkt zich niet tot folk, maar verwerkt ook invloeden uit de blues, country, West Coast pop en zelfs funk in songs die eigenlijk alleen maar beter worden als je ze vaker hoort. California is een tot dusver zwaar onderschatte plaat van een minstens even zwaar onderschat muzikant. Ga dat horen!. Erwin Zijleman 
De Amerikaanse singer-songwriter Paul Curreri staat tot dusver wat in de schaduw van zijn vrouw Devon Sproule (voor wie hij een paar jaar geleden de fraaie liefdesverklaring Songs For Devon Sproule maakte), die met haar platen wel de aandacht weet te trekken die Paul Curreri vooralsnog moet ontberen. Met California heeft Paul Curreri, na het prachtige Velvet Rut uit 2007, echter een plaat gemaakt die een stuk overtuigender is dan de laatste van Devon Sproule en die de singer-songwriter uit Seattle nu eindelijk maar eens op de kaart moet gaan zetten. California, al weer de zesde plaat van de Amerikaan, is een ambachtelijk aandoende singer-songwriter plaat met songs zonder al teveel opsmuk. Paul Curreri houdt zijn muziek bij voorkeur sober, waardoor zijn songs zich niet onmiddellijk opdringen, maar wanneer de songs van de Amerikaan je eenmaal te pakken hebben laten ze je niet makkelijk meer los. De muziek van Paul Curreri wordt op het Internet wel vergeleken met die van Will Oldham, maar dat is een vergelijking die maar zeer ten dele op gaat. Net als Oldham vertelt Paul Curreri mooie en vaak wat melancholische verhalen, maar zowel in muzikaal als vocaal opzicht is de muziek van Curreri een stuk rauwer en wat mij betreft ook een stuk aansprekender. Op California doet Paul Curreri bijna alles in zijn eentje. Slechts eenmaal schuift echtgenote Devon Sproule aan voor een song (Wildegeeses, meteen ook het hoogtepunt van Californi), maar ook in de andere songs weet Paul Curreri flink te imponeren. California is een goudeerlijke plaat met songs die uit het hart komen. Hier en daar lijkt het door de combinatie van een rauwe strot en inventief gitaarwerk wel wat op de muziek van nogal uiteenlopende ouwe rotten als Delbert McClinton, John Fahey, John Martyn of een jonge Bob Dylan, maar met name wanneer Paul Curreri zijn gitaar wat steviger aanpakt, hoor ik ook wel wat van de muziek van J.J. Cale. Ondanks het feit dat Paul Curreri alles in zijn eentje doet, is California veelzijdiger dan de meeste andere platen in dit genre. Paul Curreri beperkt zich niet tot folk, maar verwerkt ook invloeden uit de blues, country, West Coast pop en zelfs funk in songs die eigenlijk alleen maar beter worden als je ze vaker hoort. California is een tot dusver zwaar onderschatte plaat van een minstens even zwaar onderschat muzikant. Ga dat horen!. Erwin Zijleman