Piano Magic - Ovations
Piano Magic heeft de afgelopen twaalf jaar een enorme stapel platen uitgebracht, maar heel bekend is de band uit Londen er niet mee geworden. Het zijn platen die met geen enkele mogelijkheid in een hokje zijn te duwen en soms van elkaar verschillen als dag en nacht. Zo maakte Piano Magic platen met elektronisch geklooi waarvan de honden geen brood lusten, maar ook platen met aardedonkere new wave die het in de jaren 80 vast uitstekend had gedaan. Ook de band’s nieuwe plaat, Ovations, is weer geen plaat waar eenvoudig een stickertje op is te plakken. De band houdt de experimenten met elektronica dit keer gelukkig grotendeels buiten de deur, maar kan nog altijd niet kiezen tussen duistere new wave, stemmige en bijna barokke pop en invloeden uit de wereldmuziek. De laatstgenoemde invloeden strekken zich uit van Oost-Europa tot het Midden-Oosten, maar invloeden uit de Mediterrane muziek zijn dit keer het duidelijkst aanwezig. Het geeft de muziek van Piano Magic een warmbloedigheid die op hele bijzondere wijze contrasteert met de band’s voorliefde voor ijskoude en aardedonkere new wave. Beluistering van Ovations is aan de ene kant een feest van herkenning, dat herinnert aan de hoogtijdagen van Joy Division & The Cure, maar luister met net wat extra aandacht en je hoort dat de muziek van de band rond Glen Johnson uiteindelijk toch totaal anders klinkt. Waar Piano Magic op haar eerste platen gepassioneerd koos voor het experiment en de gebaande paden meed als de pest, is Ovations een voor Piano Magic begrippen behoorlijk toegankelijke en conventionele plaat. Enige relativering is hierbij direct op zijn plaats, want voor de makkelijkste weg kiest Piano Magic ook op Ovations weer vrijwel nooit. Het is bijzonder knap hoe Piano Magic op Ovations invloeden uit de postpunk op bijna organische wijze weet te combineren met duistere percussie (flarden Dead Can Dance klinken door), melancholische klankentapijten (denk aan The Cocteau Twins), uiteenlopende invloeden uit de wereldmuziek (van zwoel tot stampend) en stemmige strijkers (die er nog een schepje melancholie bij doen). Ovations is een plaat waarvan je, in tegenstelling tot de volgende platen van de band, vrij makkelijk gaat houden, maar het is ook een plaat die je constant op het verkeerde been zet en je steeds weer aangenaam weet te verrassen. Dat Piano Magic tot dusver nog geen potten wist te breken kan ik best begrijpen, maar met een avontuurlijke prachtplaat als Ovations op zak , moet dit maar eens heel snel gaan veranderen. Deze plaat verdiend een ovatie. Een staande ovatie wat mij betreft. Erwin Zijleman 
Piano Magic heeft de afgelopen twaalf jaar een enorme stapel platen uitgebracht, maar heel bekend is de band uit Londen er niet mee geworden. Het zijn platen die met geen enkele mogelijkheid in een hokje zijn te duwen en soms van elkaar verschillen als dag en nacht. Zo maakte Piano Magic platen met elektronisch geklooi waarvan de honden geen brood lusten, maar ook platen met aardedonkere new wave die het in de jaren 80 vast uitstekend had gedaan. Ook de band’s nieuwe plaat, Ovations, is weer geen plaat waar eenvoudig een stickertje op is te plakken. De band houdt de experimenten met elektronica dit keer gelukkig grotendeels buiten de deur, maar kan nog altijd niet kiezen tussen duistere new wave, stemmige en bijna barokke pop en invloeden uit de wereldmuziek. De laatstgenoemde invloeden strekken zich uit van Oost-Europa tot het Midden-Oosten, maar invloeden uit de Mediterrane muziek zijn dit keer het duidelijkst aanwezig. Het geeft de muziek van Piano Magic een warmbloedigheid die op hele bijzondere wijze contrasteert met de band’s voorliefde voor ijskoude en aardedonkere new wave. Beluistering van Ovations is aan de ene kant een feest van herkenning, dat herinnert aan de hoogtijdagen van Joy Division & The Cure, maar luister met net wat extra aandacht en je hoort dat de muziek van de band rond Glen Johnson uiteindelijk toch totaal anders klinkt. Waar Piano Magic op haar eerste platen gepassioneerd koos voor het experiment en de gebaande paden meed als de pest, is Ovations een voor Piano Magic begrippen behoorlijk toegankelijke en conventionele plaat. Enige relativering is hierbij direct op zijn plaats, want voor de makkelijkste weg kiest Piano Magic ook op Ovations weer vrijwel nooit. Het is bijzonder knap hoe Piano Magic op Ovations invloeden uit de postpunk op bijna organische wijze weet te combineren met duistere percussie (flarden Dead Can Dance klinken door), melancholische klankentapijten (denk aan The Cocteau Twins), uiteenlopende invloeden uit de wereldmuziek (van zwoel tot stampend) en stemmige strijkers (die er nog een schepje melancholie bij doen). Ovations is een plaat waarvan je, in tegenstelling tot de volgende platen van de band, vrij makkelijk gaat houden, maar het is ook een plaat die je constant op het verkeerde been zet en je steeds weer aangenaam weet te verrassen. Dat Piano Magic tot dusver nog geen potten wist te breken kan ik best begrijpen, maar met een avontuurlijke prachtplaat als Ovations op zak , moet dit maar eens heel snel gaan veranderen. Deze plaat verdiend een ovatie. Een staande ovatie wat mij betreft. Erwin Zijleman