Wende - No. 9
Wende (Snijders) maakte de afgelopen vijf jaar indruk met twee platen (Quand Tu Dors uit 2004 en La Fille Noyee uit 2006) vol fraai vertolkte Franstalige (en een paar Nederlandstalige) chansons. Waar veel van haar Franse leeftijdgenoten kozen voor de zwoele Franse zuchtmeisjespop, vertolkte Wende vol passie en bombast de muziek die Frankrijk ooit op de kaart zette als muziekland van betekenis. Ondanks de passie en schoonheid van haar eerste twee platen, was ik, na de eveneens prima live-plaat Chante eerlijk gezegd wel klaar met de chansons van Wende en daarom heb ik haar derde plaat, No. 9, lang laten liggen. Dat was achteraf bezien niet zo slim, want op No. 9 slaat Wende de nieuwe weg in waar ik na twee platen stiekem op hoopte. No. 9 is de eerste Engelstalige plaat van Wende, maar ook in muzikaal opzicht is No. 9 een heel andere plaat dan zijn voorgangers. Op haar derde cd is Wende uitgegroeid tot een opvallend veelzijdige singer-songwriter en weet ze bij vlagen diep te ontroeren. No. 9 bevat een aantal nogal theatrale songs die misschien net wat te ver doorslaan in bombast, maar Wende komt er wat mij betreft mee weg. Het mooist zijn echter de prachtige, veelal ingetogen, luisterliedjes op deze cd. Het zijn vaak complexe songs vol onverwachte vocale en muzikale wendingen, maar het zijn ook songs waarin het kwartje vrijwel onmiddellijk valt. Het is razend knap hoe Wende de luisteraar steeds weer op het verkeerde been zet en bijvoorbeeld honingzoete klanken afwisselt met een bijna industrieel aandoende uitbarsting of warme organische klanken opeens afwisselt met kille elektronica, maar op één of andere manier klinkt het nergens gekunsteld. Ook in vocaal opzicht schiet No. 9 meerdere kanten op. Dat Wende beschikt over een krachtige, warme en emotievolle stem wisten we al langer, maar dat deze stem zo goed tot zijn recht zou komen in het toch totaal andere repertoire op No. 9 had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Met No. 9 heeft Wende een avontuurlijke en buitengewoon sfeervolle singer-songwriter plaat gemaakt die vol geheimen zit. Het is een plaat die op het eerste gezicht misschien wat chaotisch overkomt, maar leg alle puzzelstukjes bij elkaar en je zult ontdekken dat No. 9 wel degelijk een eenheid vormt. Een eenheid waarmee Wende het wel eens heel ver zou kunnen schoppen, want No. 9 is in alle opzichten een plaat met (internationale) allure. Erwin Zijleman
Wende (Snijders) maakte de afgelopen vijf jaar indruk met twee platen (Quand Tu Dors uit 2004 en La Fille Noyee uit 2006) vol fraai vertolkte Franstalige (en een paar Nederlandstalige) chansons. Waar veel van haar Franse leeftijdgenoten kozen voor de zwoele Franse zuchtmeisjespop, vertolkte Wende vol passie en bombast de muziek die Frankrijk ooit op de kaart zette als muziekland van betekenis. Ondanks de passie en schoonheid van haar eerste twee platen, was ik, na de eveneens prima live-plaat Chante eerlijk gezegd wel klaar met de chansons van Wende en daarom heb ik haar derde plaat, No. 9, lang laten liggen. Dat was achteraf bezien niet zo slim, want op No. 9 slaat Wende de nieuwe weg in waar ik na twee platen stiekem op hoopte. No. 9 is de eerste Engelstalige plaat van Wende, maar ook in muzikaal opzicht is No. 9 een heel andere plaat dan zijn voorgangers. Op haar derde cd is Wende uitgegroeid tot een opvallend veelzijdige singer-songwriter en weet ze bij vlagen diep te ontroeren. No. 9 bevat een aantal nogal theatrale songs die misschien net wat te ver doorslaan in bombast, maar Wende komt er wat mij betreft mee weg. Het mooist zijn echter de prachtige, veelal ingetogen, luisterliedjes op deze cd. Het zijn vaak complexe songs vol onverwachte vocale en muzikale wendingen, maar het zijn ook songs waarin het kwartje vrijwel onmiddellijk valt. Het is razend knap hoe Wende de luisteraar steeds weer op het verkeerde been zet en bijvoorbeeld honingzoete klanken afwisselt met een bijna industrieel aandoende uitbarsting of warme organische klanken opeens afwisselt met kille elektronica, maar op één of andere manier klinkt het nergens gekunsteld. Ook in vocaal opzicht schiet No. 9 meerdere kanten op. Dat Wende beschikt over een krachtige, warme en emotievolle stem wisten we al langer, maar dat deze stem zo goed tot zijn recht zou komen in het toch totaal andere repertoire op No. 9 had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Met No. 9 heeft Wende een avontuurlijke en buitengewoon sfeervolle singer-songwriter plaat gemaakt die vol geheimen zit. Het is een plaat die op het eerste gezicht misschien wat chaotisch overkomt, maar leg alle puzzelstukjes bij elkaar en je zult ontdekken dat No. 9 wel degelijk een eenheid vormt. Een eenheid waarmee Wende het wel eens heel ver zou kunnen schoppen, want No. 9 is in alle opzichten een plaat met (internationale) allure. Erwin Zijleman